Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Delete

Εχω ξαναγράψει για ανώνυμα σχόλια. Σήμερα θα γράψω λίγες γραμμές για υβριστικά σχόλια. Σχόλια που δεν έχουν να κάνουν με αυτά που γράφω αλλά με μένα προσωπικά. Σίγουρα τα άτομα που γράφουν για να βρίσουν άσχημα κάποιον που δε γνωρίζουν καν έχουν σοβαρά προβλήματα. Δε νομίζω πως χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το καταλάβεις αυτό. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διαγράφω τα σχόλια τους. Ανοίχτηκα σ' αυτό το blog. Το ένοιωσα σαν ημερολόγιο και έγραψα πράγματα που θα έλεγα μόνο στις κολλητές μου. Το είπα πως θα εκτεθώ και το έκανα. Ετσι έγινα και ευάλωτη σε κάθε είδους κακόβουλο σχόλιο. Αυτό που με παραξενεύει είναι πως ο κόσμος θεωρεί πως γράφω για να με λυπηθούν. Η πως θέλω να με συμβουλέψουν. Εχω τους δικούς μου ανθρώπους γι αυτά. Δε θέλω ούτε οίκτο ούτε συμβουλές. Εδώ και κάποιες μέρες δεν ανέχομαι ούτε τα υβριστικά σχόλια προς το πρόσωπό μου! Στην αρχή δημοσίευσα ένα δυο σσχόλια...αλλά τέρμα. Η serenata είναι ο δικός μου χώρος, όποιος θέλει να κάνει κήρυγμα ή να βρίσει ας πάει αλλού! Δεν πρόκειται να το ανεχτώ άλλο! Γράφω αυτές τις γραμμές για όσους έχουν σκοπό να συνεχίσουν να μου στέλνουν τέτοια μηνύματα. Ας ξέρουν, λοιπόν πως θα τα διαγράφω αμέσως! Αρκετά ανέχθηκα τον κάθε άρρωστο. Τέρμα ας το γνωρίζουν όλοι όσοι χαίρονται στη σκέψη πως θα με ταπεινώσουν με τις βρισιές τους. Δε θ' ασχοληθώ άλλο μαζί τους.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Αλλη μια μέρα χαμένη....

Ποτέ δεν άντεξα τα παιχνιδάκια με τους άντρες. Αυτά τα περί μυστηρίου δεν μου ταιριάζουν. Στους περισσότερους άντρες όμως δεν αρέσει η ευθύτητα στη γυναίκα. Το θέλουν το μυστήριο, το παιχνιδάκι.... Αλλα λέμε κι άλλα θέλουμε δηλαδή. Ακόμα και τώρα δεν τους καταλαβαίνω... Εσπαγα τα μούτρα μου αλλά δε μπορούσα να παριστάνω κάτι που δεν είμαι. Και τους τελευταίους μήνες...καθόλου δε με νοιάζει τι θέλουν οι άντρες γενικώς..... Το μόνο που με νοιάζει είναι τι θέλεις εσύ! Είπες πως σου άρεσε το γεγονός πως δεν είμαι 'δήθεν'. Σε συγκίνησε είπες το email μου...σ' έκανε να θέλεις να με φιλήσεις. Είπες και άλλα πολλά... Δεν ξέρω αν σκέφτηκες πως λειτούργησαν σε μένα.... Τόσα πολλά πράγματα αλλά πίσω από μια βιτρίνα. Μπορείτε να κοιτάτε αλλά να μην αγγίζετε! Γιατί μου τα είπες ΟΛΑ αυτά ενώ είσαι σε σχέση; Μια σχέση που προσωπικά δεν καταλαβαίνω. Με απόσταση..... Εκείνη είναι σε άλλη πόλη και πηγαίνεις Σαββατοκύριακα να τη δεις. Κατά τη γνώμη μου όταν έχεις μια σχέση μετά από ένα χρονικό διάστημα ξέρεις πόσο την αγαπάς και ένας απ' τους δυο αλλάζει τόπο. Αυτή τη σχέση την έχεις χρόνια! Μου φαίνεται ασύλληπτο να είσαι με κάποιον τόσα χρόνια και να ζείτε χώρια..... Μετά από τόσον καιρό ή χωρίζεις ή συζείς(για να μην πω παντρεύεσαι). Αυτή όμως είμαι εγώ.... Ετσι βλέπω τα πράγματα εγώ. Και ναι, δεν το καταλαβαίνω, αλλά σύμφωνα με το δικό μου χαρακτήρα. Ηθελα να σε δω σήμερα.... Τόσο όμορφη μέρα... Ηθελα να πάμε στο καφέ/μπαράκι που ξέρουμε και οι δυο και μας αρέσει. Να καθίσουμε στον κήπο, να πιούμε καφέ ή ποτό. Να ανοιχθείς όπως είπες πως θέλεις.... Να δω τη δική σου πλευρά..... Πως μένεις με μια γυναίκα τόσα χρόνια με τόση απόσταση ανάμεσα σας; Πως αντέχεται να βλεπόσαστε μόνο Σαββατοκύριακα; Δε θα σε δω όμως..... Το χειρότερο είναι πως ξέρω πως είσαι αγκαλιά με μια άλλη! Οταν εγώ ονειρεύομαι να σ' έχω στη δική μου αγκαλιά.... Δεν ξέρω πόσο την αγαπάς....αν έχει νόημα να σε διεκδικήσω... Πρέπει να σ' ακούσω πρώτα.... Πρέπει να κάνω υπομονή.... Να κάνω υπομονή, εγώ η ανυπόμονη! Δε θέλω να σε σκέφτομαι αυτές τις ώρες. Τις ώρες που περιμένω.... Που είσαι με την άλλη... Ειλικρίνεια.... Ησουν ειλικρινής απέναντί μου, δεν κρύφτηκες... Μετά την μεγάλη κουβέντα και τα ατελείωτα μηνύματα προχθές... Μετά την πρόταση σου να πάμε σε πάρτυ μαζί, να με συνοδεύσεις.... Την πρόταση που απέρριψα..... Προσγειώθηκα απότομα χθες το απόγευμα....... Γιατί ακόμα και το πρωί ανταλλάσσαμε μηνύματα... Πως να βρω το κουράγιο να σου μιλήσω τη Δευτέρα; Θα 'σαι ζεστός ακόμα απ' την αγκαλιά της;.... Το παιχνίδι μου φαίνεται χαμένο πριν καν αρχίσει...... Και να φανταστείς σκεφτόμουν να σε διεκδικήσω.... Αλλη μια μέρα μακριά σου...... Χαμένη μέρα....

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Δεύτερη φορά(;)

Θα σε χάσω ξανά το ξέρω....... Μα δεν τολμώ... Δεν τολμώ να σε πλησιάσω. Κι εσύ..... Χαμπάρι δεν παίρνεις; Από πότε οι γυναίκες έγιναν κυνηγοί; Από πότε ξεκίνησε αυτός ο φεμινισμός; Δεν ξέρω...ποτέ δε χρειάστηκε να κάνω εγώ τις κινήσεις... Ποτέ δε χρειάστηκε να κυνηγήσω.... Γι αυτό ξέρω θα σε χάσω κι αυτή τη φορά. Η ζωή δε δίνει πολλές ευκαιρίες. Σ' έφερε μπροστά μου σαν από θαύμα δεύτερη φορά. Κι εγώ έχω παγώσει.... Κι εσύ δεν καταλαβαίνεις; Καθόλου δεν καταλαβαίνεις πόσο σε θέλω; Περιμένεις από μένα; Εγώ στήλη άλατος.... Εσύ σαν την άμμο φεύγεις μες απ' τα δάχτυλα μου.... Χάνεσαι.... Ο χρόνος κυλά... Τρέμω στη σκέψη πως σε χάνω....... Χθες με τον αέρα και τη βροχή ονειρευόμουν πως ήμουν στην αγκαλιά σου... Δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω ούτε να κοιμηθώ.... Σε σκεφτόμουν....... Ελεγα πως θα σε φέρει κοντά μου ο αέρας...... Δε σ' έφερε και σε φώναζα σε κάθε αστραπή.... Νόμιζα θα το σκεφτείς...... 'Θα βρεθεί χρόνος και για μας'..... Ετσι είχες πει.... Μα θα το ξέχασες. Οπως ξέχασες και μένα... Σε φώναζα στον άνεμο..... Σε φώναζα στις αστραπές.... Δεύτερη φορά που σε βρίσκω δεύτερη φορά που θα σε χάσω.... Και πονάει περισσότερο αυτή τη φορά. Δε σε νοιάζει άραγε ή δεν ξέρεις; Από ντροπή δε με πλησιάζεις ή από αδιαφορία; Δε μπορώ να μαντέψω.... Να ξερες μόνο πόσο σε θέλω.... Πόσο θα θελα να χωθώ στην αγκαλιά σου και να μη φύγω ποτέ..... Να μείνω εκεί...το πρόσωπο ν' ακουμπάει στο λαιμό σου... Να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου.... Ακούω το γέλιο σου..... Πάρε με κοντά σου...... Δεύτερη φορά σε βρίσκω.... Δεύτερη φορά έρχεσαι στη ζωή μου..... Και γω δε μπορώ να κάνω τίποτα..... Κράτα με εσύ μια φορά....... Πάρε με κοντά σου..... Δεν ξέρω πως να σε κρατήσω..... Δε θ' αντέξω να σε χάσω δεύτερη φορά... Η καρδιά μου θα γίνει θρύψαλα.... Κράτα με άγγελε μου......

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Αχ και να 'ξερες....

Εξω βρέχει. Πρωτοβρόχι....... 
Πως μοιάζει αυτός ο καιρός με τη διάθεσή μου... 
Μαυρίλα... 
Νύχτα..... 
Και συ που να είσαι;... 
Σε σκέφτομαι... 
Πόσο ανάγκη έχω μια αγκαλιά αυτή τη στιγμή... 
Ν' ακουμπήσω στον ώμο σου, να με σφίξεις κοντά σου και να κλείσω λίγο τα μάτια... 
Να ξεχάσω τα πάντα.... 
Να μυρίζω τ' άρωμά σου έτσι γερμένη πάνω σου... 
Που να 'σαι άραγε; 
Να γυρνάς μες τη βροχή; 
Με σκέφτεσαι άραγε; 
Που είσαι; 
Δεν ξέρεις πόσο ανάγκη σε έχω; 
Βρέχει.... 
Αστράφτει και βροντά..... 
Θέλω να κουλουριαστώ στην αγκαλιά σου. 
Ν' ακούω την αναπνοή σου... 
Θέλω να κλείσω τα μάτια. 
Να ακούω τη βροχή κολλημένη επάνω σου... 
Να ξεχάσω τα πάντα... 
Τις δυσκολίες και τις ασχήμιες της καθημερινότητας. 
Αχ και να 'ξερες πόσο σ' έχω ανάγκη.... 
Οι αστραπές όλο και συχνότερες.... 
Εσύ πουθενά. 
Αχ και να 'ξερες..... 
Να 'ξερες πόσο σε σκέφτομαι... 
Εσένα μόνο.... 
Τη μυρωδιά σου... 
Το χαμόγελό σου..... 
Κοντά σου νοιώθω ασφαλής. 
Οταν με πλησιάζεις και βγάζεις τα γυαλιά σου.... 
Αυτή η κίνηση πόσο μ' αρέσει... 
Χαρακτηριστική δική σου... 
Ακούω τη βροχή και σε σκέφτομαι... 
Που να 'σαι τώρα που σε θέλω τόσο;... 
Αχ και να 'ξερες μόνο πόσο σε νοιάζομαι..... 
Πόσο σε σκέφτομαι.... 
Πόσο θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου...να χαθώ.... 
Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω. 
Νοιώθω τη μυρωδιά σου.... 
Πόσο θέλω να με σφίξεις πάνω σου... 
Μη μιλήσεις..μη...μην το χαλάσεις.... 
Ασε με να γύρω πάνω σου... 
Να σ' αγγίξω.... Ασε με να κλείσω τα μάτια με την εικόνα σου.... 
Σφίξε με κοντά σου... 
Μείνε.......

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Νίκος Θέμελης που γνώρισα...

Νομίζω πως αυτές τις μέρες κλείνει ένας μήνας από τότε που έφυγε ο Νίκος Θέμελης. Το τραγικό είναι πως εκείνες τις μέρες διάβαζα το τελευταίο του βιβλίο. Μετά το θάνατο του έμαθα πολλά για το Θέμελη. Μέχρι τότε τον ήξερα μόνο ως συγγραφέα. Νόμιζα πως ο Θέμελης σύμβουλος Σημίτη και ο Θέμελης λογοτέχνης ήταν δυο διαφορετικά πρόσωπα. Τη μέρα που πέθανε αλλά και στην κηδεία οι περισσότεροι αναφέρθηκαν σ' αυτόν ως σύμβουλο του Σημίτη και προς το τέλος είπαν λίγα λόγια για το λογοτεχνικό του έργο. Φαντάζομαι πως όσοι έγραψαν τα κείμενα για κείνο τον γνώριζαν από την πολιτική και αμφιβάλω αν κανένας έχει διαβάσει έστω ένα από τα βιβλία του. Εγώ ήμουν από την αντίθετη πλευρά. Τον γνώριζα ως λογοτέχνη αλλά όχι ως πολιτικό. Χρειάστηκε να φύγει για να μάθω για τον 'άλλο' Θέμελη. Εμαθα για την 'άλλη' πλευρά του λογοτέχνη, για τον πολιτικό. Πάντα σεμνός παρά τη δύναμη του... Εμαθα πως υπάρχουν και εξαιρέσεις ανάμεσα σ' αυτούς που ασχολούνται με την πολιτική. Τόσα χρόνια το δεξί χέρι του πρωθυπουργού και ποτέ δεν ακούστηκε... Απ' όσο ξέρω δεν έγινε πλούσιος απ' την πολιτική. Υπάρχουν λοιπόν και αυτοί οι άνθρωποι.... Οι ιδεολόγοι... Η εκτίμηση μου για το λογοτέχνη-πολιτικό Θέμελη μεγάλωσε. Ενας ήσυχος άνθρωπος που δεν εκμεταλλεύτηκε την πολιτική του δύναμη. Εμεινα άφωνη στη σκέψη πως υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόν. Πολιτικοί με δύναμη που δε βρίσκονται στα παράθυρα κανενός καναλιού. Πολιτικοί που περνούν απ' το χώρο χωρίς να μάθουμε για την ύπαρξη τους... Τόσο διακριτικοί! Υπάρχουν λοιπόν και τίμιοι πολιτικοί...δυο λέξεις που δεν πίστευα ποτέ πως θα έβαζα στην ίδια πρόταση... Κρίμα που είναι τόσο λίγοι... Τα λίγα λόγια γι αυτόν στην εισαγωγή του βιβλίου του δεν ανέφεραν τίποτα για ανάμιξη με την πολιτική. Οσοι είχαν διαβάσει βιβλία του έλεγαν το ίδιο ακριβώς πράγμα: πάρα πολύ καλή γραφή. Εμένα με μάγεψε.... Δε διαβάζω πολύ Ελληνες λογοτέχνες αλλά αυτός δεν έμοιαζε με άλλους. Ηταν ο υπέροχος τρόπος που έγραφε... Δεν πλατειάζει, δε γίνεται κουραστικός! Δυσκολευόμουν ν' αφήσω το βιβλίο του κάθε βράδυ. Μαγεύτηκα απ' την ιστορία μιας οικογένεια που ξεδιπλώνει, αρχίζοντας από τη γιαγιά φτάνοντας στα εγγόνια. Πόσο όμορφα που είχε πλάσει τους χαρακτήρες, το κλίμα της επαρχιακής πόλης... Μια ιστορία που ξεκινά απ' τον εμφύλιο και φτάνει σχεδόν στην εποχή μας. Μου είχε κάνει εντύπωση πόσα μηνύματα περνά με το δικό του τρόπο για τον εμφύλιο και την επίδραση που είχε στους ανθρώπους, τον τρόπο ζωής στην επαρχία, τους χαρακτήρες της οικογένειας που περιγράφει... Φαίνεται απλό και εύκολο μα θέλει πολύ μαεστρία! Είναι κρίμα να δίνουν τόση λίγη σημασία στη λογοτεχνική του πλευρά.. Η κυρία που έχει το βιβλιοπωλείο απ' όπου αγοράζω τα βιβλία μου, μου τον πρότεινε ως τον καλύτερο. Από μια γρήγορη ματιά που έριξα πρέπει να έχει όλα τα βιβλία του. Εχουμε χάσει τόσους πολλούς φέτος. Οι πνευματικοί άνθρωποι όταν φεύγουν αφήνουν μεγάλο κενό πίσω τους. Ειδικά τις μέρες που ζούμε τους έχουμε ανάγκη... Εφυγε στα 64 του ο Νίκος Θέμελης. Μας άφησε κατά πολύ φτωχότερους... Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. ΥΓ.Το βιβλίο που διάβασα εκδόθηκε το 2010. Απ' αυτό υποθέτω πως είναι το τελευταίο του. 'Η Συμφωνία των Ονείρων'. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Νίκος Θέμελης

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Οταν εκείνος δε θέλει.....

Από τότε που τον γνώρισα ήταν μόνος. Δεν εμφανίστηκε ποτέ με σύντροφο. Οχι, δεν είναι gay! Γιατί θέλει να κρατά τόσο κρυφή την προσωπική του ζωή, για μένα που μιλάω για τα πάντα, αποτελεί μέγα μυστήριο. Ισως αυτός να είναι ένας πιο σωστός τρόπος ν' αντιμετωπίζεις τη ζωή. Πάντα είχε φίλους..... Μια εποχή μάλιστα, μοιραζόμασταν του ίδιους. Πάντα ευγενικός και ενδιαφέρων. Πολύ ευγενικός, κάτι που εκτιμούσα ιδιαίτερα σ' αυτόν. Δεν υπάρχουν άντρες σαν αυτόν... Εχω την αίσθηση πως το έχει καταλάβει όμως Γι αυτό παριστάνει το δύσκολο........ Ισως γι αυτό είναι μόνος... Οχι εξαιτίας λίγων μακροχρόνιων καταστροφικών σχέσεων. Αυτό είναι το δικό μου θέμα. Ο λόγος που εγώ είμαι μόνη. Εκείνος νομίζω γνωρίζει καλά πόσο αξίζει, πως είναι από τους ελάχιστους εργένηδες που είναι αξιόλογοι και φαίνεται του αρέσει να τον κυνηγάνε αντί να κυνηγά... Μερικές φορές το παρακάνει όμως.... Χάνει την γλυκιά ευγένεια που τον χαρακτηρίζει.... Είμαι σίγουρη πως θα έχει πολλές θαυμάστριες έτοιμες να πραγματοποιήσουν κάθε επιθυμία του... Γιατί λοιπόν ν' ασχοληθεί με μένα, όταν μπορεί να έχει όποια θέλει, όποτε θέλει; Τι νόημα έχει λοιπόν να τον δω; Βρήκα δικαιολογία γι αυτή τη φορά....πότε θα ξαναβρώ; Ισως δε χρειαζόταν αυτό. Ισως να μην πρέπει να τον ξαναδώ. Αλλά τώρα είναι αργά να πάρω πίσω την πρόσκληση. Ισως τελικά να μη μπορέσει εκείνος...... Οπως και τελικά δεν μπόρεσε... Μάλλον δε θέλησε.... Χάζευε στο twitter χωρίς σοβαρό λόγο... Προκλητικά μες τα μάτια μου για να καταλάβω πως δεν ξέχασε γιατί με έβλεπε, αλλά δεν ήθελε. Και μου το έδειξε! Πρώτη φορά... Δεν το περίμενα από κείνον...... Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι.... Είδα μια πλευρά του που δε μου άρεσε καθόλου! Ισως δεν έπρεπε να τον καλέσω..... Προφανώς δεν ήθελε, δέχτηκε από ευγένεια και ύστερα μετάνιωσε.... Και που έμαθα πως είναι ελεύθερος τι καλό μου κάνει; Είναι ωραίος, ευφυής, γνωστός..... Ο πρώτος αριθμός στο λαχείο. Τι νόημα έχουν όλα αυτά αφού ξέρω πως δεν πρόκειται να τον έχω..... Δεν είμαι απαισιόδοξη, μερικά πράγματα τα ξέρεις... Τα νιώθεις. Γιατί άρχισα ξανά αυτή την ιστορία; Γιατί ανακάτεψα πάλι τη ζωή μου; Δεν ενδιαφέρεται, δεν του αρέσω..... Γιατί να σπάω τα μούτρα μου; Δεν μπορεί να με δει όπως τον βλέπω εγώ.... Ο κύριος τέλειος.... Φοβάσαι μην τον τσαλακώσεις.... Τέλος όμως....... Σήμερα με πρόσβαλε... Αρκετά ασχολήθηκα.....

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Ενας Αντρας...

Τηλεφώνησε... Χάρηκα...πάντα χαίρομαι όταν τον ακούω. Μόλις κλείνουμε όμως αρχίζει η θλίψη... Αναρωτιέμαι... Τι μας κρατά; Εμένα δηλαδή; Κι εκείνος όμως.... Γιατί παίρνει τηλέφωνο; Εχουν περάσει τόσα χρόνια... Τόσα έχουν αλλάξει... Εγώ το ξεκίνησα; Με κείνο το όνειρο... Σα να τον τράβηξα κοντά μου... Ποιο το νόημα; Τι νόημα έχει αυτή η επικοινωνία; Γιατί χαίρομαι που τον ακούω και γιατί παίρνει τηλέφωνο; Υπάρχει κάτι σα νόμος ανάμεσα μας... Μιλάμε αλλά μέχρι εκεί..... Κι αυτό που είπε να βρεθούμε κάποια στιγμή... Δεν ξέρω πόσο σοφό είναι. Δε νομίζω να κάνει καλό σε κανέναν απ' τους δυο μας. Γιατί το πρότεινε; Και γω γιατί το δέχτηκα; Το πιθανότερο να μη συμβεί ποτέ, αλλά αν.... Κάθε φορά που μιλάμε ή ανταλλάσσουμε μηνύματα κάτι συμβαίνει... Γυρνάω πίσω σ' άλλες εποχές σ' άλλες χώρες... Διαφορετικές συνθήκες..... Ευτυχία, γέλιο, τόση αγάπη.... Δεν είχα καταλάβει πόσο ευτυχισμένη ήμουν... Δεν ήταν ούτε η ηλικία ούτε η εποχή. Ηταν εκείνος! Και είναι τρομακτικό μερικές φορές το πόσο εύκολα μπορώ να φέρω το πρόσωπο του στα μάτια μου... Θυμάμαι κάθε κομμάτι απ' το κορμί του... Κάθε σπιθαμή... Το σημείο που ακουμπούσα το κεφάλι μου στον ύπνο. Τότε... Το πρόσωπο του... Δε χρειάζομαι φωτογραφία, είναι στο μυαλό μου... Χαίρομαι πολύ όταν τον ακούω. Μου αρέσει κι η φωνή του.... Σα να προσπαθούμε όμως να ισορροπήσουμε σ' ένα τεντωμένο σκοινί. Πρέπει να ζυγίζουμε κάθε κίνηση μη βρεθούμε στο κενό. Η χαρά μου που τον άκουσα δεν περιγράφεται... Ούτε και η λύπη μόλις έκλεισε το τηλέφωνο.... Σα να ορμά στη ζωή μου και φεύγοντας μου ρουφά τον αέρα που αναπνέω.... Κλείνει την πόρτα στην ηρεμία που έχω κατακτήσει με τόση προσοχή... Από την άλλη δε θέλω να μην ξαναπάρει... Είναι αυτές οι μικρές δόσεις ευτυχίας... Οι στιγμές που τα ξεχνάω όλα κ είμαι είκοσι κάτι στο Λονδίνο... Φοβάμαι πως για κάτι τέτοιες στιγμές ζω... Για στιγμές ευτυχίας... Μιλώντας μαζί του... Μέχρι να βρω το άλλον(;)... Περνώντας ο καιρός συνηθίζω... Δεν πρόκειται να τον έχω. Το ξέρω.... Είχα όμως μια υπέροχη εποχή που γνωρίζουμε κι οι δυο πως μοιραστήκαμε... Μια μεγάλη αγάπη που μόνο τα νιάτα μπορούν να ζήσουν... Ενα κομμάτι του θα είναι πάντα δικό μου όπως κι ένα κομμάτι μου πάντα δικό του...

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Ανώνυμος...

Ενα ανώνυμο μήνυμα. Ηρθε λίγο καιρό πριν φύγω από Αθήνα. Προφανώς κάποιος από το twitter. Δεν ξέρω ποιος.... Εμοιαζε σα να με παρακολουθούσε... Είχε μαζέψει τα μηνύματα που είχα γράψει στις 16 Αυγούστου. Πολύ συγκεκριμένα μηνύματα.... Ηθελε να μου πει κάτι; Τον ήξερα; Πόσο θα ήθελα να έχω μια διεύθυνση, όχι όνομα, να του γράψω... Ο μόνος που είχε καταλάβει! Ισως και ο μόνος που να ξέρει να μου απαντήσει... Κατά λάθος έσβησα το μήνυμα γιατί ήθελα να απαντήσω προσωπικά σε κείνον, όχι δημόσια εδώ. Δεν είχε όμως διεύθυνση...όπως άλλωστε όλοι οι ανώνυμοι.... Αν διαβάσει αυτές τις γραμμές, τον παρακαλώ να μου ξαναγράψει!! Ας βρει μια διεύθυνση να του απαντήσω, όχι την προσωπική του. Αν είναι κάποιος που κάτι ξέρει, όχι γι αστείο, ας έρθει σ' επαφή μαζί μου. Το θέμα είναι σοβαρό!

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Μη μιλάς άλλο γι αγάπη...

Η αγάπη που περίμενα.... Η αγάπη που δεν ήρθε να μου χαϊδέψει το μάγουλο... Περίμενα... Είχα το παράθυρο και την καρδιά ανοιχτή. Δεν ήρθε. Δεν ξέρω τι έγινε. Δεν ξέρω αν κάποιος έφταιγε... Πρέπει πάντα κάποιος να φταίει; Εγώ πάντως περίμενα... Ημουν έτοιμη. Ηθελα και ν' αγαπήσω και ν' αγαπηθώ. Κι όλο έλεγα...'να μετά τη γωνία θα είναι'... Δεν ήταν όμως... Κι εγώ περίμενα... Περίμενα την αγάπη..... Εχω, έλεγα τόσα να δώσω... Εγώ περίμενα... Πόσο; Δεν ξέρω πια... Με απογοήτευσε..... Δεν ήρθε..... Η αγάπη δεν ήρθε. Κι ας περίμενα εγώ.... Απογοητεύτηκα. Είπα δε θα έρθει... Κανένας δε θα μ' αγαπήσει πια..... Θυμάμαι ένα βλέμμα... Κάποτε... Περίμενα... Περίμενα την αγάπη.... Την αγάπη που δεν ήρθε.... Μπορεί να ήρθε και να μην τη γνώρισα;.... Μπορεί να έκανα λάθος;... Γίνονται λάθη... Να μη γνώρισα την αγάπη; Δεν το πιστεύω... Νομίζω πως με προσπέρασε... Πόσο ήθελα να 'ρθει.... Πόσο περίμενα...... Πόσο την ήθελα... Ηθελα ν' αγαπήσω, να μ' αγαπήσουν... Εγώ περίμενα.... Περίμενα την αγάπη... 'Κι όλα τ' αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός...'

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Γνωστός Αγνωστος...

Τον γνωρίζω χρόνια. Πόσο τον ξέρω όμως; Δεν ξέρω τίποτα για την προσωπική του ζωή. Πάντα φειδωλός στα προσωπικά του. Εχει τη μοναδική τεχνική να μιλά για τον εαυτό του χωρίς να λέει τίποτα απ' αυτά που θέλεις να μάθεις. Φτάνω δε σ' ένα σημείο που δεν μπορώ και να τον ρωτήσω και ευθέως. Πως τα καταφέρνει; Πως γίνεται να λέει τόσα πολλά για τον εαυτό του αλλά όχι την ουσία; Δεν ξέρω αν έχει κάποιο χάρισμα να κρύβει όσα θέλει ή αν καλλιέργησε μια τεχνική μεγαλώνοντας. Μου έκανε εντύπωση όταν τον συνάντησα μετά από χρόνια. Μιλούσε τόσο για δικά του πράγματα που δε μου πήγαινε να ρωτήσω... Ερωτήσεις απλές που κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται μετά από πολύ καιρό! Δεν είναι αδιακρισία, νομίζω, να ρωτήσεις κάποιον αν παντρεύτηκε το διάστημα που είχατε χαθεί. Οι περισσότεροι το λένε από μόνοι τους άλλωστε. Εκείνος όμως όχι.... Μου είπε για τόσα άλλα... Φαντάστηκα πως αν ήταν παντρεμένος θα το έλεγε. Φαντάστηκα.... Μπορεί όμως και να είναι... Κάποια στιγμή νόμισα πως με φλέρταρε αλλά δεν επεδίωξε να με ξαναδεί. Είπα μέσα μου...'κάποια φίλη έχει, μπορεί και να συζούν'. Τόσο ευγενικός, τόσο καλός...όμορφος..... Ο ποιο ωραίος άντρας που έχω γνωρίσει, με τα δικά μου δεδομένα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και έξυπνος, ευφυής! Θεέ μου τι άλλο μπορεί να ζητήσει μια γυναίκα; Ωραίος και έξυπνος και διαβάζει! Για λίγο νόμισα πως είχα κερδίσει το τζακ πότ! Πόσοι τέτοιοι άντρες κυκλοφορούν; Οσους άντρες έχω γνωρίσει, κάθε ηλικίας όλοι ήθελαν να με ρίξουν στο κρεββάτι. Αυτός όμως κύριος. Τι ήθελε; Να μείνουμε φίλοι; Τη φορά που βρεθήκαμε είπε πως ήθελε να με γνωρίσει σε κάτι φίλους του που είχαμε κοινά ενδιαφέροντα αλλά δεν κανόνισε τίποτα.... Δεν του άρεσα; Μάλλον δεν του άρεσα και ήταν πολύ ευγενικός για να το δείξει. Μα τότε γιατί είναι τόσο ευγενικός μέχρι παρεξηγήσεως όποτε βρισκόμαστε ιντερνετικά; Ε...μικρό χωριό το internet... Μήπως το ψάχνω πολύ; Αν του άρεσα θα έκανε κάποια κίνηση. Αλλά να.... Πόσοι ωραίοι και έξυπνοι άντρες κυκλοφορούν; Να έχουμε και κοινά ενδιαφέροντα.... Πως να το αφήσω έτσι; Χρόνια τώρα με τρώει.... Που δεν έκανα μια κίνηση όταν τον είχα πρωτογνωρίσει... Τότε που είμασταν και οι δυο πολύ νέοι και ελεύθεροι... Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν έχει μια δεύτερη ευκαιρία; Μπορώ να θεωρήσω το γεγονός πως τον βρήκα ξανά μετά από χρόνια ευκαιρία; Μπορεί να μην του αρέσω, μπορεί να έχει σχέση, μπορεί να είναι παντρεμένος και να μην το λέει...μπορεί μπορεί μπορεί.... Κι αν είναι ελεύθερος; Κι αν του αρέσω αλλά είναι ντροπαλός; Τι θα μπορούσα να κάνω χωρίς να χάσω και την αξιοπρέπεια μου; Θα μπορούσε να είναι ελεύθερος; Γιατί όχι; Ενα πράγμα μόνο με τρομάζει περισσότερο κι απ' το να είναι παντρεμένος.... Μήπως παρεξήγησα το ενδιαφέρον του..... Αντρας ωραίος, ευφυής και μόνος ω! όχι ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ! Ας το πάρω απόφαση, δεν του αρέσω!!!

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

14 μέρες.....

14 μέρες χωρίς ιντερνετ.... Επιστροφή στην Αθήνα. Μου έλειψε το ιντερνετ, η ενημέρωση που είχα απ' αυτό. Μου έλειψε το γράψιμο... Δε θυμάμαι το λόγο που με έκανε να φύγω και να μην έχω επαφή με την τεχνολογία. Ακουσα περισσότερο ραδιόφωνο και είδα μετά από πάρα πολύ καιρό ειδήσεις στην τηλεόραση. 14 μέρες μακριά απ' το laptop.... Προσπάθειες να γράψω σε χαρτί μ' έκαναν να καταλάβω πως έχω ξεχάσει σχεδόν να γράφω... Ονειρευόμουν το keyboard... Είχα πάρει μαζί μου ένα βιβλίο με τη σκέψη πως θα διάβαζα λιγάκι... Περιττόν να σας πω πως σχεδόν το τελείωσα! 501 σελίδες... Πολύ κολύμπι, πολύ διάβασμα. Περισσότερο κι απ' τα δυο ύπνος! Προφανώς μου έλειπε ύπνος....το σώμα σου δείχνει τις ανάγκες του. Ετσι λοιπόν μετά από αρκετό κολύμπι, πολύ διάβασμα και καλό φαΐ αναπλήρωσα τις ώρες του ύπνου που μου έλειπαν. Η θάλασσα δεν ήταν ιδιαίτερα καλή... Τις μέρες αυτές να φυσούσε πολύ και βοριάς μάλιστα. Μόλις έβγαινα απ' το νερό τουρτούριζα... Ετσι δεν κάθισα στον ήλιο και από χρώμα τζίφος.... Ασπρη έφυγα, άσπρη γύρισα... Οχι πως σε δυο βδομάδες θα μαύριζα αλλά άλλες φορές έστω έσπαγε η ασπρίλα καμιά φορά έπαιρνα και λίιιιγο χρώμα. 14 μέρες απ' το ένα σπίτι στο άλλο... 14 μέρες ηρεμία... Λίγοι παιδικοί φίλοι, συζητήσεις γύρω απ' το τραπέζι... Καλό κρασί και τα νέα από πέρυσι το καλοκαίρι... Τίποτα που να θυμίζει άλλες χρονιές. Ιδιοι άνθρωποι ίδια μέρη.... Τίποτα όμως δε θυμίζει τα προηγούμενα καλοκαίρια. Ο αέρας είχε πάρει τα γέλια τόσων ετών... Η σκόνη είχε σκέπασε την ανεμελιά μας... Ούτε το νυχτολούλουδο δε μύριζε φέτος... 14 μέρες μα τίποτα δε θύμιζε τα παλιά.

Καλοκαίρι......