Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Καλοκαιρινά σενάρια...

Απογευματάκι καυτό...

Κι εγώ στη βεράντα προσπαθώντας ν' ανασάνω...

Μια μηχανή περνά τρέχοντας σαν τον άνεμο!

Το μυαλό μου κατευθείαν σε σένα...

Δε θυμόμουν τη μηχανή σου.

Δεν πρόλαβα να δω τον οδηγό εκείνης που πέρασε....

Κι ας μη φορούσε κράνος.

Δε μπορεί να ήσουν εσύ.

Εσύ φορούσες κράνος.

Αλλωστε ήσουν διακοπές.

Κι αμφιβάλλω αν θυμώσουν τη διεύθυνση.

Μια μοναδική φορά είχες έρθει κι έχουν περάσει χρόνια.

Γιατί σε σκεφτόμουν όμως τόσο;

Ηθελα τόσο πολύ να ήσουν εσύ...

Προσπάθησα να σε βγάλω απ' το μυαλό μου.

Δεν υπήρχε λόγος να φτιάχνω σενάρια...

Δε μπόρεσα όμως...

Μου άρεσε η σκέψη πως γύρισες λίγο νωρίτερα πίσω για να με δεις...

Κι αυτή η σκέψη δε σταμάτησε να με τριγυρίζει...

Δεν είχες σταματήσει να μου αρέσεις ποτέ.

Το πρόσωπο σου στο μυαλό μου ακόμα...

Πόσα χρόνια είχαν περάσει;

Τρία; Τέσσερα;...

Τόσος χαμένος χρόνος...

Πόσο θα θελα να ήσουν εσύ ο άντρας στη μηχανή....

Μου φαινόταν τόσο ρομαντικό.

Μου είχες πει πως αυτά τα χρόνια, τα χαμένα, δε με είχες ξεχάσει...

Διακριτικά στην άκρη αλλά με σκεφτόσουν.

Ετσι έμεινες μόνος...

Δεν ήταν λοιπόν τόσο απίθανο να είχες περάσει.

Πόσο μου άρεσε η ιδέα...

Θέλω να σου γράψω κάτι.

Να σου πω πως σε σκέφτομαι...

Οπου κι αν είσαι...

Να είσαι καλά......

Και να γυρίσεις γρήγορα...

Σε μένα....