Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Περί Θανάτου*

Καθένας μας αντιμετωπίζει διαφορετικά το θάνατο.
Οσο πιο κοντινό το πρόσωπο τόσο πιο δύσκολα τα λόγια...
Προσωπικά δεν μπορώ να πω...στεγνά πέθανε.
Συνήθως λέω έφυγε, έχασα...
Ισως στο μυαλό μου με τις λέξεις αυτές ξορκίζω το κακό που συνέβη.
Λέω 'έφυγε' λες και έχει πάει ταξίδι.
Αυτό θα ήθελα να έχει γίνει.
'Εχασα' λες και κάπου κοντά γυρίζει...
Γιατί θα ήθελα στρέφοντας το κεφάλι να την/τον δω.
Είναι ανώριμο να το αντιμετωπίζω έτσι; Ισως...
Οι λέξεις όμως έχουν μεγάλη δύναμη.
Το να πω 'πέθανε' είναι οριστικό, τελειωτικό.
Το ξέρω πως έτσι είναι αλλά δεν μπορώ να το πω.
Οταν ακούγεται κάτι είναι σαν να γίνεται αυτόματα αληθινό.
Κι εγώ προσπαθώ να το...ξεχάσω αυτό...

Είναι παράξενο γιατί δε συμβαίνει το ίδιο όταν πρόκειται για μένα.
Οταν μιλάω για τον εαυτό μου δεν έχω πρόβλημα να πω: Οταν πεθάνω.
Ολοι θα πεθάνουμε άλλωστε, το μόνο σίγουρο.
Death and taxes λένε οι Αγγλοι, είναι τα μόνα σίγουρα στη ζωή...