Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Μια φορά κι έναν καιρό....

Ενω πάντα ονόμαζα τον εαυτό μου άνθρωπο του καλοκαιριού και είμαι δηλαδή, το χειμώνα λατρεύω τις νύχτες που βρέχει δυνατά. Οταν ήμουν μικρή, τα καλοκαίρια πηγαίναμε κάθε Αύγουστο για καμιά εικοσαριά μέρες στο χωριό του πατέρα μου. Ψηλά στο βουνό, θυμάμαι πως έκανε πάντα κρύο, κοιμόμαστε με κουβέρτες το βράδυ και μερικά απογεύματα έβρεχε και ακούω ακόμα τις ψιχάλες, δυνατές να χτυπάνε στον τσίγκο του μπαλκονιού. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτός ο ήχος και ακόμα περισσότερο όταν έβγαινα με τον πατέρα μου στο μπαλκόνι μ' κείνη την εκπληκτική θέα, φορώντας πάντα ζακετάκι γιατί διαφορετικά η μαμά δε με άφηνε να βγω. Ηταν η μυρωδιά από το χώμα και τα δέντρα που δεν υπήρχαν στην Αθήνα, λόγο βουνού,χώματος και νερού φαντάζομαι, που με ξετρέλαινε. Ηταν η διαφορετικότητα που ζούσα, το παιδί της πόλης για κάποιες μέρες το χρόνο βρισκόταν στη φύση, τον καθαρό αέρα, τα ζώα. Δεν ξέρω αν ήταν αυτά ή ηλικία, η αθωότητα των χρόνων μου και του χωριού μαζί. Σίγουρα όμως ήταν και κάτι άλλο. Εκεί είχα και τους δυο γονείς μαζί(στην Αθήνα δούλευαν και οι δυο). Δεν ήταν απλώς πως τους είχα δίπλα μου και τους δυο, σε μια ηλικία που αυτό το είχα ανάγκη, ήταν και οι δυο χαρούμενοι! Ούτε γκρίνιες ούτε μούτρα. Λογικό ήταν για κείνους, έκαναν διακοπές, σε ένα μέρος που τους άρεσε. Εμένα μου έφτανε που τους είχα κοντά μου χαρούμενους. Ισως για αυτό ακόμα και τώρα, γυναίκα πια, ενώ μισώ το χειμώνα, αγαπώ κάτι νύχτες σαν την αποψινή, που φυσά και βρέχει πολύ! Το υποσυνείδητο δουλεύει μυστήρια. Εδώ δεν υπάρχουν οι μυρωδιές του χωριού, λείπει η μαμά και ο πατέρας(όταν έρχεται)είναι γερασμένος και δεν έχει ποτέ κέφια. Κάτι νύχτες όμως σαν την αποψινή, κλείνω το φως, κουκουλώνομαι με το πάπλωμα κλείνω τα μάτια και μες την ησυχία ακούω τη βροχή να χτυπά στο τζάμι. Είναι το μόνο πράγμα που μου αρέσει το χειμώνα. Ισως γιατί νοιώθω υποσυνείδητα παιδί, αθώο με τους χαρούμενους γονείς κοντά μου...ίσως δεν έχει να κάνει μόνο με την παιδική ηλικία και την αθωότητα, αλλά με το αίσθημα ευτυχίας και ασφάλειας κυρίως που ένοιωθα. Κάτι νύχτες σαν αυτή, θυμάμαι πως ήταν ένα μικρό κοριτσάκι σ' ένα χωριό με τους γονείς του, ένοιωθε ασφάλεια και ήταν ευτυχισμένο....