Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Κυκλικές διακοπές ρεύματος...Τόκυο.

Υποκλίνομαι μπροστά στους Ιάπωνες!

Σάββατο βράδυ ξενύχτησα στο twitter να μαθαίνω λεπτό προς λεπτό τις εξελίξεις στη Λιβύη. Σκεφτόμουν πως θα γράψω κάτι για αυτό. Οταν χθες όμως πήρα όμως τις Κυριακάτικες εφημερίδες και είδα τις φωτογραφίες από την Ιαπωνία λύγισα. Δεν μπορούσα να μη γράψω για τους Γιαπωνέζους παρόλο που σήμερα σα να έρχεται δεύτερο στις ειδήσεις το δράμα τους. Εγώ δεν μπορώ να δω φωτογραφία των ανθρώπων αυτών και να μη συγκινηθώ! Αξιοπρέπεια είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν πρόκειται για το λαό αυτό. Μπορεί να είναι σκληροί, μπορεί μπορεί.... Εγώ τους θαυμάζω! Πρώτα ο σεισμός, μετά το τσουνάμι και ύστερα το πρόβλημα με τα πυρηνικά εργοστάσια. Μόνο ένα ηφαίστειο δεν έχει εκραγεί ακόμα για να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Θεωρώ πως όλος ο κόσμος θα έπρεπε να υποκλίνεται μπροστά στον τρόπο που διαχειρίζονται το δράμα τους αυτοί οι άνθρωποι. Είμαι σίγουρη πια πως οποιοσδήποτε άλλος λαός θα είχε διαλυθεί μετά από τις απανωτές τραγωδίες που τους έτυχαν. Θα ήθελα πολύ να φωνάξω τον τίτλο ενός άρθρου από το protagon.gr, Είμαστε όλοι Γιαπωνέζοι! Δεν είμαστε όμως... Δεν έχουμε καμία σχέση(όλοι οι μη Γιαπωνέζοι)με την κουλτούρα τους! Μακάρι να τους μοιάζαμε, όχι στην τραγωδία αλλά στον τρόπο σκέψης, στην οργάνωση! Βλέπω εικόνες στο internet αλλά και στο Κ της Καθημερινής. Μου κάνουν εντύπωση τα πρόσωπα. Κανένα ίχνος πανικού! Θα χρησιμοποιήσω δυο κομμάτια που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. 'Στην Ιαπωνία η έντονη έκφραση συναισθημάτων περιορίζεται στα μέλη της οικογενείας και στους πολύ στενούς φίλους. Οτιδήποτε περισσότερο θεωρείται ένδειξη αδυναμίας.' 'Η Ιαπωνική ψυχή έχει σμιλευτεί στις συμφορές.' Το δεύτερο με κάνει να σκεφτώ τις συμφορές που έχουν βρει εμάς, τους Ελληνες... Πόσο θα ήθελα λίγο να μοιάζαμε με τους Γιαπωνέζους! Αλλά και κανένας άλλος λαός δεν τους μοιάζει. Παλιά αστειευόμασταν όταν είχαμε μάθει ότι οι Γιαπωνέζοι απεργοί πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους φορώντας ένα περιβραχιόνιο που λέει πως απεργούν! Τις τελευταίες μέρες άκουσα πολλές ιστορίες στο internet. Μια ήταν για τη Γιαπωνέζα γιαγιά που μου είχε κάνει εντύπωση. Αλλη μια ήταν για κάποιο χωριό που δε θυμάμαι το όνομά του. Δεν είχαν ούτε φαγητό ούτε πόσιμο νερό. Κάποιο βαν τους πήγε λίγο νερό και τρόφιμα και οι κάτοικοι περίμεναν σε μια ουρά ήσυχα να πάρουν ότι αντιστοιχούσε στον καθένα. Τα τρόφιμα και το νερό τελείωσαν χωρίς να εξυπηρετηθούν όλοι. Το βαν έφυγε, κανένας δεν ήξερε αν θα πάει άλλο. Κανένας δε διαμαρτυρήθηκε! Αλλοι έμειναν στην ουρά, άλλοι έφυγαν με κατεβασμένο το κεφάλι αλλά κανένας μα κανένας δε φώναξε! Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα γινόταν χαλασμός, θα φώναζαν τα κανάλια, θα καταριόταν το κράτος, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, θα έβριζαν....... Εκεί ψυχραιμία και ησυχία. Οι Ιάπωνες, διάβαζα κάπου έχουν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή τους το κοινό καλό και όχι το ατομικό. Σίγουρα θα τους φαίνεται παράξενο που όλος ο πλανήτης έμεινε εκστασιασμένος με τους 50 εργαζόμενους στα πυρηνικά εργοστάσια της Φουκουσίμα. Σήμερα διάβασα πως έχει γίνει λήμμα για τους 50 της Φουκουσίμα στο wikipedia. Οι 50 εργαζόμενοι αυτοί, εργάτες ή επιστήμονες δεν είναι νεαρά παιδιά. Είναι μεγάλοι άνθρωποι λίγο πριν τη σύνταξη. Δε θα προλάβουν να δουν τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν, γνωρίζουν πως θα πεθάνουν από καρκίνο. Το αποφάσισαν και το κάνουν για το κοινό καλό, για να μην εκραγούν τα εργοστάσια, για την πατρίδα τους και τον κόσμο ολόκληρο ίσως! Καμικάζι της Φουκουσίμα τους είπαν. Για εκείνους το να δίνουν τη ζωή τους για την πατρίδα είναι τιμή! Αυτό που για κείνους είναι τιμή, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν ντροπή! Να εκθέσει ανθρώπους σε τόση ραδιενέργεια... Εκεί έγκειται η τεράστια διαφορά των Γιαπωνέζων και των άλλων. Αυτό που για κείνους είναι τιμή για όλον τον άλλον πλανήτη είναι ντροπή... Ο,τι και να πω για το λαό αυτό θα είναι λίγο. Υποκλίνομαι μπροστά στους Ιάπωνες!