Φαντάσματα...

Φαντάσματα έχουμε όλοι μας... Οχι εκείνα που περπατούν και κάνουν φασαρίες και ζημιές τα βράδια. Τα άλλα....... Εκείνα που έχουμε καλά κρυμμένα στις ντουλάπες και αρκεί μια κουβέντα για να πεταχτούν έξω και μετά άντε να τα μαζέψεις... Είναι όλα τα λάθη που έχουμε κάνει... Ιστορίες που δεν έχουμε ξεχάσει εντελώς.... Ανθρωποι που πληγώσαμε ή μας πλήγωσαν... Χωρισμοί που μας πόνεσαν... Είναι πολλά, που συνήθως νομίζουμε πως έχουμε ξεχάσει αλλά φτάνει μια λέξη για να μας τα ξαναθυμίσει. Χανόμαστε στις αναμνήσεις, καλές ή άσχημες και δε μπορούμε να συμμαζέψουμε όσα νομίζαμε ξεχασμένα και να τα χώσουμε ξανά στο κουτί όλων αυτών που θέλουμε να ξεχάσουμε! Εκεί στο πίσω πίσω μέρος του εγκεφάλου. Και ποιος δεν έχει σκελετούς καλά κρυμμένους εκεί πίσω; Είναι η φίλη που σου έβαλε τις φωνές, ίσως να χε και δίκαιο...εκείνη που σου έκοψε και την καλημέρα... Πέρασε καιρός, δεν ήξερες τι να κάνεις για να την προσεγγίσεις κ' έτσι έχετε μήνες να μιλήσετε. Παριστάνεις πως δεν έγινε, πως το ξέχασες...μα σε πονάει... Είναι το αγόρι που είχες ερωτευθεί τότε... Εκείνον που πλήγωσες..... Οταν κατάλαβες το λάθος σου ήταν αργά. Σε είχε ξεπεράσει. Εσύ όμως; Τον ξεπέρασες ποτέ; Tον φέρνεις από καιρού εις καιρόν στο μυαλό σου γνωρίζοντας πως ήταν ο καλύτερος... Πόσο σε πονάει αυτή η παλιά πληγή...... Ακόμα και κείνη η παιδική φίλη που σου φέρθηκε τόσο πρόστυχα... Δεν είναι πως νοιάζεσαι γι αυτήν...όταν θυμάσαι όμως, μετά από τόσα χρόνια, τι σου έκανε θυμώνεις... Μερικά από τα δικά μου 'φαντάσματα'. Μπορεί να μη φοράνε σεντόνια και να μην κυκλοφορούν στο σπίτι τα βράδια, κυκλοφορούν στο μυαλό όμως τη μέρα... Δεν κάνουν θορύβους, δεν ξυπνάνε κανένα.... Δεν τρομάζουν κανέναν... Οταν έρχονται με στενοχωρούν... Για όσα έκανα, όσα δεν έκανα, άλλα που μου έκαναν... Τα δικά μου φαντάσματα είναι μνήμες που προσπάθησα χωρίς επιτυχία να ξεχάσω. Τις έκρυψα κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού, θεωρώντας πως περνώντας ο χρόνος θα ξεθώριαζαν όπως οι σελίδες ενός παλιού βιβλίου. Μπορεί και να ξεθώριασαν λίγο, έρχονται ώρες όμως που ακούω ένα τραγούδι, ακούω ένα όνομα, με ρωτάνε για κάτι σχετικό... Ξυπνάνε τότε τα φαντάσματα, βγαίνουν δίχως να ρωτήσουν από το κουτί...τη ντουλάπα...όπου βρίσκονται χωμένα... Και κει που νόμιζα πως είχα ξεχάσει...θυμάμαι ξανά κάτι που πονάει. Ολη η προσπάθεια να τα καταχωνιάσω στην ακρούλα του μυαλού μου πάει στράφι. Είναι ξανά ελεύθερα και τα σκέφτομαι ξανά! Αντε πάλι απ' την αρχή να προσπαθώ να τα βάλω πίσω στη θέση τους.... Διπλή προσπάθεια! Την πρώτη φορά που τα έκρυψα, που νόμισα πως είχα ησυχάσει ήταν πριν λίγο ή πολύ καιρό. Οταν ελευθερώνονται, όπως το τζίνι απ' το μπουκάλι χρειάζεται διπλή και τρίδιπλη προσπάθεια να τα καταχωνιάσω ξανά... Ασε που μετά έχουν μάθει το κόλπο και ξέρουν πως να βγαίνουν... Ο μόνος τρόπος να τα ξορκίσω είναι το γέλιο, αλλά κι αυτό δε βγαίνει εύκολα στις μέρες μας...