Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Καταραμένο τηλέφωνο....

Σαν μετά από αιώνες άκουγα μια φωνή.......
Μια φωνή που μ' έκανε να νοιώθω πεταλούδες στο στομάχι!
Εκείνος έλεγε όλα όσα ήθελα ν' ακούσω...
Τον ένοιωθα δίπλα μου.
Κι ας μην τον ήξερα.....
Να ξαπλώνεις στο κρεβάτι και ν' ακούς.....
Αυτό τον άντρα......
Δε μ' ένοιαζε αν ήταν παράξενος, γκρινιάρης ή στριμμένος.....
Μπορεί και να τον ερωτευόμουν!
Τόσο τρυφερός....
Ηξερε πως να μιλήσει, τι ακριβώς να πει.....
Μ' έκανε να νιώσω όμορφα.
Μιλήσαμε για τόσα....
Γκρέμισε τον τοίχο της μοναξιάς μου.
Αυτός ο άγνωστος.......
Μ' έκανε να χαμογελάσω.
Αυτό το χαζό χαμόγελο της ευτυχίας....
Το ξεχασμένο....

Και ξαφνικά.....
Χτύπησε το τηλέφωνο!
Καταραμένο τηλέφωνο!!!!!!!!
Τον έχασα.
Ετσι απλά......
Αυτό το ντριννννννννννν.......
Τον πήρε μακριά μου.
Τον άγνωστο αυτό άντρα.
Τον άντρα που θα μπορούσα να ερωτευτώ.

Μερικά πράγματα είναι πολύ όμορφα για ν' αντέξουν.
Είναι σαν κάτι πολύ ευαίσθητα λουλούδια.
Τα χαίρεσαι λίγο μόνο.
Είναι πολύ όμορφα, υπερβολικά ευαίσθητα για να κρατήσουν......
Μένεις με το χαμόγελο....
Κι αυτή την πικρή γεύση που δεν πρόλαβες να................