Δε
νομίζω πως πίστεψα ποτέ στον Αγιο Βασίλη
όπως άλλα παιδιά.
Δε
θυμάμαι ποτέ να έγραψα γράμμα....
Θυμάμαι
πως ήθελα να υπάρχει.
Ισως
γι αυτό μεγάλη πια, η καλύτερη διασκέδαση
μου στις γιορτές είναι να βλέπω ταινίες
με τον Αη Βασίλη.
Δε
βαριέμαι να βλέπω τις ίδιες ξανά και
ξανά.
Οι
γονείς μου δεν είχαν μεγάλη φαντασία
στο θέμα αυτό.
Δε
φταίνε!
Δεν
ήταν τόσο Αμερικανοποιημένες οι εποχές,
όταν ήμουν παιδάκι.
Στολίζαμε
το δέντρο, το σπίτι ολόκληρο.
Θυμάμαι
την ιδιαίτερη προσοχή στις μπάλες της
μαμάς μου.
Είχε
μαζέψει τις ωραιότερες μπάλες και
προσπαθούσε να μη δείχνει πως τη
στενοχωρούσε το αναπόφευκτο σπάσιμο
μερικών...κάθε χρόνο.
Γάλα
και κουλουράκια νομίζω είναι εντελώς
Αμερικάνικο έθιμο.
Νομίζω
ο πιο....σοβαρός λόγος που είχα για να
μην πιστεύω στον Αγιο, ήταν πως δεν
είχαμε τζάκι!
Κι
αφού δεν είχαμε τζάκι, από που θα κατέβαινε
ο Αγιος;......
Δεν
είναι αστείο, ο τρόπος που λειτουργεί
το παιδικό μυαλό είναι ξένος για τους
μεγάλους.
Που
θα κρεμούσα κάλτσα;
Από
που θα έμπαινε;
Μια
χρονιά προσπάθησα να μείνω ξύπνια να
τον δω.
Ηθελα
τόσο πολύ να πιστέψω....
Κοιμήθηκα
όμως.
Δεν
παραπονιέμαι.
Σκέφτομαι
μόνο, τώρα μεγάλη πια, πόσο καλό κάνουν
τα παραμύθια.
Οι
Αγιο Βασίληδες....
Εχω
ακόμα φωτογραφίες μου στην αγκαλιά
κάποιου χοντρού ντυμένου Αγιο Βασίλη
στο Μινιόν.
Ειδικά
φέτος στενοχωριέμαι για όλα τα παιδάκια
που κρυωμένα φτωχά και αδύνατα....κανέναν
Αη Βασίλη δε θα ονειρευτούν.
Γι
αυτό την ώρα που θα τρώμε, την ημέρα των
Χριστουγέννων τουλάχιστον, ας σκεφτούμε
όλους αυτούς που δεν έχουν φαγητό.
Κι
ας αισθανθούμε ευγνωμοσύνη που και
φέτος εμείς καθόμαστε σε γιορτινό
τραπέζι.
Χρόνια
πολλά και καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!!!!
