Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Καλά Χριστούγεννα!

Η νύχτα των Χριστουγέννων λένε είναι μαγική.
Θα ήθελα να γράψω ένα γράμμα στο Άγιο Βασίλη...
Αλλά αυτό που θέλω δε νομίζω να μπορεί να το πραγματοποιήσει.
Ονειρεύομαι να ζήσω μια νύχτα με τη μαμά και το μπαμπά νέο και δυνατό όπως πριν.
Δε ζητάω τίποτα περισσότερο...
Ενα βράδυ με τους γονείς μου.
Με τη μαμά που έχω χάσει....
Με το μπαμπά πριν γεράσει...
Αυτή είναι η δική μου ευχή για τις γιορτές.
Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο για μένα.

Χρόνια πολλά καλά Χριστούγεννα!!


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ο πραγματικός χρόνος ζωής...

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που θα χαρακτήριζα ερευνητή.
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι απλώς κάποιος, για τον οποίο η ζωή αποτελεί μία αναζήτηση.
Μια μέρα ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο ημέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από ένα μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μιά μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει. Ξαφνικά αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σε εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δένδρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή κι ίσως γι αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μία από τις πέτρες.

Αμπντούλ Ταρέγκ: Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, 2 εβδομάδες και 3 ημέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα, Ήταν ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σε εκείνο το μέρος. Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μία επιγραφή. Πλησίασε και τη διάβασε
Γιαμίρ Καλίμπι. Έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 βδομάδες
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.Μία μία άρχιζε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες ήταν παρόμοιες Επιγραφές, ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήτα η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει περισσότερο μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…
Νικημένος από μία αβάσταχτη θλίψη έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε. Τον κοίταζε σιωπηλός που έκλαιγε, και μετά τον ρώτησε αν το έκανε γιά κάποιον συγγενή του.
«Όχι για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σε αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σε αυτό το μέρος;
Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε, δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω…
«Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει.
Στα δεξιά αυτό που απόλαυσε. Στα αριστερά πόσο χρόνο κράτησε αυτή η απόλαυση.
«Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε αυτό το μεγάλο πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους. Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις;»
«Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού. Πόσο κράτησε ενάμισι λεπτό, μία εβδομάδα; Και η εγκυμοσύνη και η γέννηση του πρώτου παιδιού; Και ο γάμος των φίλων και το ταξίδι που πάντα ήθελε και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα; Πόσο κράτησε στα αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων; Ώρες; Μέρες;
«Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε. Κάθε λεπτό.
«Όταν κάποιος πεθαίνει έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει»!

Από το βιβλίο ζωής του Αργετίνου Χόρχε Μπουκάι «ιστορίες να σκεφτείς»

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Οι καλές πράξεις των γιορτών

Δεκέμβρης και είχα αποφασίσει να χαρώ τις γιορτές φέτος.
Για μένα που τα τελευταία χρόνια δεν άντεχα τα Χριστούγεννα το να γιορτάσω ήταν αξιοπερίεργο.
Δε με αφήνουν να ηρεμήσω όμως!
Το πως θα γιορτάσει καθένας τα Χριστούγεννα είναι δικό του θέμα.
Το να θυμάται όμως αυτές τις μέρες μαζί με τη γαλοπούλα να δώσει κάτι για τους άπορους με βγάζει από τα ρούχα μου!
Ειδικά όταν το λένε και κάπως έτσι: 'Πήγαμε ψωνίσαμε αγοράσαμε κάτι και για τους φτωχούς, κάναμε την καλή μας πράξη για φέτος...'
Για τους φτωχούς!!!
Θα φταίω εγώ κύριε δικαστά τώρα να τους πιάσω από το τσουλούφι;
Κατ' αρχάς τις 'καλές πράξεις' δεν τις δηλώνουμε.
Τις κάνουμε γιατί το νοιώθουμε και δε χρειάζεται να το μάθει όλη η γειτονιά.
Κατά δεύτερον όταν θέλουμε να βοηθήσουμε δεν το θυμόμαστε Χριστούγεννα και Πάσχα!
Σιχάθηκα πια τις καλές πράξεις των γιορτών!
Αν θέλεις να βοηθήσεις το κάνεις(όσο μπορείς)όλο το χρόνο!
Ομως δεν αντέχω τους ανθρώπους που ησυχάζουν τη συνείδηση τους με το να βοηθήσουν κάποιον τα Χριστούγεννα.
Αφήνοντας τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ ή στο κοινωνικό παντοπωλείο.
Τα Χριστούγεννα...άντε και το Πάσχα.
Οι καλές πράξεις των γιορτών!!!!!
Κάνει θυμό ή εγώ μόνον εκνευρίστηκα;