Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Υποχρέωση κανενός!!

Ποτέ δεν ήθελα να γίνομαι φορτική! Ποτέ δεν ήθελα να είμαι υποχρέωση για κάποιον. Ισως γιατί σιχαίνομαι τις 'υποχρεώσεις', ίσως γιατί προσωπικά τις αναβάλλω έως τις αποφεύγω όταν μπορώ. Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα διακριτική. Τώρα αναρωτιέμαι γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Θεωρεί τη διακριτικότητα αδυναμία! Προσπαθεί να πατήσει πάνω σ' αυτή. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν άνθρωπο που να εκτιμά τη διακριτικότητα! Η εξυπνάδα, ο ρομαντισμός και η ευαισθησία φαίνεται ότι στην εποχή μας είναι προβλήματα. Κανένας δε θα σου το πει, οι περισσότεροι, όμως νοιώθουν επιεικώς ΄άβολα' απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους. Πάντα μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως οι περισσότεροι άντρες για παράδειγμα 'κολλάνε' σε γυναίκες που τους φέρονται άσχημα! Πόσο πιο εύκολο να σε ερωτευτεί κάποιος όταν εσύ παίζεις 'παιχνιδάκια' παράλληλα και με άλλους! Φαίνεται φταίει η τεστοστερόνη, θέλουν να αποδείξουν πως είναι το καλύτερο αρσενικό! Και βεβαίως είναι ηλίου φαεινότερο το τι θέλει να σου πει κάποιος, όταν πολύ ευγενικά σου λέει, πως 'νοιώθει ότι σου οφείλει' μια συζήτηση-εξήγηση. Ξέρεις πως θα σου πει για προβλήματα, μπερδέματα...το πιο σύνηθες είναι το 'θέλω να τα βρω με τον εαυτό μου'! Και σκέφτομαι, όλοι αυτοί που ήθελαν να τα βρουν με τον εαυτό τους γιατί δεν το έκαναν πριν προσπαθήσουν να ξεκινήσουν κάτι? Πριν ραγίσουν την καρδούλα κάποιου άλλου? Προσωπικά δε θέλω να νοιώθει κανένας ότι μου οφείλει οτιδήποτε! Πρώτον γιατί ξέρω τι θα μου ξεφουρνίσει και δεύτερον γιατί είμαι διακριτική και δε νοιώθω εγώ καλά όταν γίνομαι υποχρέωση!.......

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Μπορούμε εύκολα να συγχωρέσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η αληθινή τραγωδία της ζωής όμως είναι όταν οι ενήλικοι φοβούνται το φως.
~Πλάτων~

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Καλύτερα μόνος???.....

Με αφορμή το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό άρχισα να σκέφτομαι τα ζευγάρια που γνωρίζω.

Παντρεμένα ή όχι.

Χωρίς δυσκολία μπόρεσα να απαριθμήσω για το κάθε ένα ζευγάρι αρκετούς λόγους για τους οποίους δε θα έπρεπε να είναι μαζί!

Οι περισσότερες φίλες μου, δυστυχώς, παντρεύτηκαν γιατί έτσι συνηθίζεται.

Γιατί μια γυναίκα όταν φτάσει σε μια ηλικία πρέπει να παντρευτεί και να κάνει ένα ή δύο παιδιά.

Πρέπει επίσης να είναι η κυρία τάδε.

Για να μη λέει ο κόσμος!

Λες και η γνώμη του κόσμου είναι πιο σημαντική από αυτό που εμείς θέλουμε πραγματικά να κάνουμε στη ζωή μας!

Η μία φίλη παντρεύτηκε με συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Στην επέτειο των δυο ετών της κάθε σχέσης της ρωτούσε το αγόρι που ήταν μαζί αν είχε σκοπό να την παντρευτεί.

Αν η απάντηση ήταν όχι, χώριζε αμέσως, όσο και να τον αγαπούσε.

Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες βρήκε εκείνον που απάντησε θετικά.

Μια άλλη φίλη είχε άλλο πρόγραμμα.

Είχε σχεδιάσει τα προσόντα που θα έπρεπε να έχει ένας άντρας για σύζυγος και πατέρας των παιδιών που θα έκανε.

Ο έρωτας φυσικά δεν έπαιζε κανένα ρόλο στα προγράμματα αυτά.

Και οι δυο αυτές περιπτώσεις, μετά τα πρώτα χρόνια και αφού ήρθαν και τα παιδιά, σε συζητήσεις που κάναμε, είδα ότι μένουν γιατί έτσι πρέπει, όχι γιατί είναι ευτυχισμένες!

Α! Και γιατί τους αρέσει να είναι οι κυρίες των κυρίων.

Ενας παιδικός μου φίλος παντρεύτηκε μια γυναίκα, που από κουβεντούλες που είχαμε κάνει ήξερα πως δεν του άρεσε.

Οταν τον ρώτησα μετά το γάμο γιατί τη διάλεξε, η απάντηση με άφησε άφωνη.

Εκείνος ήταν(όπως μου είπε)σε ηλικία γάμου, εκείνη ήταν υγιής(για να κάνει τα παιδιά τους)και ελεύθερη.

Υγιείς γυναίκες...σε λίγο θα τις κοιτάζουν και στα δόντια σαν τα άλογα...ο έρωτας αναρωτιέμαι δεν παίζει κανένα ρόλο?

Αλλος γνωστός παντρεύτηκε και αυτός για τους ίδιους λόγους και μετά το δεύτερο παιδί άρχισε να κάνει εξωσυζυγικές σχέσεις.

ΟΚ, αυτή η περίπτωση φαντάζομαι είναι η πιο συνηθισμένη, δε έτυχε δηλαδή μόνο στο δικό μου γνωστό.

Αλλος ένας οικογενειακός φίλος, δηλωμένος εργένης, παντρεύτηκε γιατί έτυχε η φίλη του να μείνει έγκυος την ίδια βδομάδα που πέθανε ο πατέρας του και πήρε την απόφαση συναισθηματικά φορτισμένος.

Περιττό να πω ότι μετά από τρία χρόνια ο γάμος είναι εντελώς συμβατικός.

Εκείνος βγαίνει με τους δικούς του φίλους και εκείνη με τους δικούς της.

Ανέφερα μόνο μερικά ζευγάρια που γνωρίζω καλά.

Η μόνιμη απορία μου είναι πως είναι δυνατόν τα παιδιά που ζουν σ' αυτούς τους συμβατικούς γάμους,όπου το ζευγάρι μένει μαζί από συνήθεια, βόλεμα ή για να μην πει ο κόσμος ότι είναι χωρισμένοι, πως είναι λοιπόν δυνατόν να πιστεύουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν στο περιβάλλον αυτό να μην έχουν προβλήματα!

Δε θα ήταν καλύτερα οι γονείς να χώριζαν και να ήταν ευτυχισμένοι?

Δε θα ήταν πιο υγιές για εκείνα?

Από τις λίγες γνώσεις μου στην ψυχολογία, θεωρώ ότι τα παιδιά είναι πιο χαρούμενα όταν βλέπουν τους γονείς τους ευτυχισμένους.

Και αφού εγώ γνωρίζω καλά αυτά τα ζευγάρια που ζουν μαζί χωρίς σοβαρό λόγο...σίγουρα ο καθένας θα έχει παρόμοιες περιπτώσεις στο περιβάλλον του.

Πόσοι τελικά είναι εκείνοι που παντρεύτηκαν από έρωτα και μένουν παντρεμένοι γιατί είναι καλά μαζί και όχι γιατί έτσι βολεύει ?

Και ακόμα όταν βλέπεις αυτούς τους γάμους κοντά σου πως μπορείς εσύ να σκεφτείς να κάνεις ένα τέτοιο βήμα?

Δε σε πιάνει ο φόβος ότι θα καταλήξεις σαν και κείνους?

Αφού αυτοί είναι ο κανόνας πόσες πιθανότητες έχεις εσύ να είσαι η εξαίρεση?

Πως μπορείς να φανταστείς ότι ο δικός σου γάμος θα είναι ο ευτυχισμένος ανάμεσα σε τόσους αποτυχημένους?

Μπορεί να ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και να καταλήξεις όπως οι περισσότεροι.

Να σκεφτόμαστε μεν θετικά, αλλά να είμαστε και ρεαλιστές.

Πάντα στενοχωριόμουν όταν μάθαινα για ναυάγια(όπως όλος ο κόσμος νομίζω)γιατί να διακινδυνέψω να γίνει η ζωή μου κάτι σαν αυτά?

Η μοναξιά είναι σίγουρα άσχημη, αλλά μήπως είναι προτιμότερη από μια κακή παρέα?

Αλλά τι γίνεται με όλα όσα λένε για το ρίσκο που πρέπει να παίρνουμε στη ζωή μας?

Κάτι που μέχρι πρότινος το πίστευα και εγώ?

Αυτό το: αν δε ρισκάρεις δε θα ζήσεις?

Η πίστη μου ότι καλύτερα να μετανιώνουμε για αυτά που κάνουμε παρά για αυτά που δεν κάναμε?

Οτι αν δε σπάσεις τα 'μούτρα' σου δε θα μάθεις?

Νομίζω πως ισχύει μέχρι μια ηλικία.

Από μια ηλικία και μετά...αν δεν έχεις μάθει από τα λάθη σου...δε θα μάθεις ποτέ!.......

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010


Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα στη Γερμανία από την εποχή του Χίτλερ, στον τομέα της καταπίεσης, είναι το στυλ. Έχει γίνει λιγότερο μπαρόκ και περισσότερο αποτελεσματικό.

~Monde Diplomatique~

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Μονόπολη


Ητανε μια φορά κι έναν καιρό δυο παιδάκια.
Παίζανε τους πρωθυπουργούς μιας κακόμοιρης χώρας.
Πηγαίνανε σε άλλες χώρες και την κατηγορούσαν, παίρνανε λεφτά απ' το ταμείο της και οι καημένοι οι κάτοικοι πεινούσαν και φωνάζανε.
Ο,τι και να έκαναν όμως οι κάτοικοι τίποτα δεν άλλαζε.
Τα παιδάκια που παίζανε τους πρωθυπουργούς, εναλλάξ, περνούσαν πολύ καλά και δεν είχαν σκοπό να αλλάξουν παιχνίδι.
Καμιά φορά βαριόταν ο ένας και άφηνε τον άλλον να παριστάνει τον πρωθυπουργό, μια φορά είχε έρθει και ένας μεγάλος που τον φοβόντουσαν και τον άφησαν να παίξει και εκείνος για λίγο.
Η χώρα πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο, παίρναν δάνεια, το ένα μετά το άλλο και για τον κόσμο αδιαφορούσαν εντελώς.
Τι τους ένοιαζε άλλωστε?
Εκείνοι έπαιζαν το παιχνίδι τους, περνούσαν καλά, γιατί να ασχοληθούν με τον κόσμο?
Μέχρι που ήρθε κάποια στιγμή και το παιχνίδι τους, αυτό που έμοιαζε με μονόπολη, έγινε αληθινό!
Τα αγροκτήματα που αγόραζαν και πουλούσαν, η ρουλέτα που έπαιζαν, οι άνθρωποι που κυβερνούσαν όλα σαν από θαύμα έγιναν αληθινά.
Στα παιδάκια φυσικά δεν άρεσε αυτό γιατί άλλο να παίζουν και άλλο να έχουν πραγματικές ευθύνες και υποχρεώσεις.
Ασε που ο κόσμος είχε αρχίσει να αντιδρά γιατί πεινούσε!
Αρχισαν τότε να δίνουν την πρωθυπουργία ο ένας στον άλλον πιο συχνά, γιατί δεν ήταν ευχάριστο πια και είχε δουλειές που βαριόντουσαν να κάνουν.
Σκέφτηκαν αντί να παίζουν οι δυο τους να φωνάξουν και άλλους να βοηθήσουν.
Χωρίστηκαν σε δυο ομάδες και συνέχισαν το παιχνίδι που έμοιαζε με μονόπολη.
Μόνο που οι άνθρωποι που 'κυβερνούσαν' ήταν αληθινοί και πεινούσαν!
Ξεσηκωνόντουσαν οι άνθρωποι και δημιουργούσαν φασαρίες και το παιχνίδι δεν το χαιρόντουσαν πλέον.
Αρχισαν να χρησιμοποιούν τους βοηθούς τους κάθε φορά που είχαν προβλήματα αλλά εκείνοι (οι βοηθοί) φερόντουσαν άσχημα στον κόσμο ο οποίος ήταν ούτως ή άλλως σε κακό χάλι.
Τα παιδάκια δεν νοιάζονταν για την κατάσταση μόνο προσπαθούσαν να περάσουν καλά με το 'παιχνίδι' που είχε πάψει πλέον να είναι και τόσο διασκεδαστικό.
Μια μέρα, λοιπόν, οι άνθρωποι που από την αρχή δεν περνούσαν καλά γιατί τους χρησιμοποιούσαν τα παιδάκια και οι βοηθοί τους για να γελάνε, ξεσηκώθηκαν!
Ξεσηκώθηκαν και άρχισαν τις μεγάλες φασαρίες γιατί δεν άντεχαν άλλο!
Αρχισαν μια να ζητάνε φαγητό, να θέλουν να παίξουνε και αυτοί, να διασκεδάσουν λίγο.
Οταν είδαν ότι τα παιδάκια και οι βοηθοί τους δεν τους άφηναν άρχισαν να κάνουν ζημιές!
Ξεκίνησαν από μικρές ζημιές και έφτασαν σε μεγάλες.
Δεν ήθελαν να είναι πιόνια στη μονόπολη, ήθελαν να περνάνε καλά και αυτοί.
Ετσι μετά από λίγο καιρό οργανώθηκαν και αυτοί ενάντια στα παιδιά!
Το παιχνίδι δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό, γιατί τα παιδάκια δεν χαιρόντουσαν πια και ο κόσμος πεινούσε πολύ.
Ετσι οι άνθρωποι άρχισαν να χαλάνε το παιχνίδι των παιδιών και τα παιδιά να θυμώνουν.
Ξεκίνησε ένας πόλεμος ανάμεσα στα παιδιά και τον κόσμο.
Ο πόλεμος σε πολύ λίγο έγινε πραγματικός.
Ο πεινασμένος κόσμος ήθελε φαγητό και απαιτούσε από τα παιδάκια να του το βρούνε.
Τα παιδάκια τρομοκρατήθηκαν και έτρεξαν σε κάτι συγγενείς να ζητήσουν βοήθεια.
Ζήτησαν βοήθεια και από ξένους, δανείστηκαν στην πραγματικότητα πια αλλά δεν ήξεραν πως να χρησιμοποιήσουν τα δάνεια.
Μπερδεύτηκαν πολύ, είχαν και το άγχος του κόσμου που ήταν έτοιμος να ορμήξει και τα έκαναν θάλασσα!
Οι πεινασμένοι άνθρωποι τότε όρμηξαν και πήραν από τα παιδάκια ότι είχαν και δεν είχαν.
Δεν τους έφτασαν όμως, δεν ήξεραν και πως να κάνουν εκείνοι τη δουλειά του πρωθυπουργού και στο τέλος δεν ήταν κανένας ευχαριστημένος.
Τα έκαναν και όλα ρημαδιό!
Οι συγγενείς που είχαν βοηθήσει κάποια στιγμή τα παιδάκια αποφάσισαν τότε να σβήσουν τη χώρα από το χάρτη γιατί δεν είχε σωτηρία.
Ετσι τελειώνει το παραμύθι αυτό.
Οταν τα παιδάκια προσπαθούν να παίξουν παιχνίδια μεγάλων και είναι και άνθρωποι ανακατεμένοι, το τέλος δεν είναι καθόλου καλό!
Μπερδεύονται όλοι, οι δουλειές δε γίνονται σωστά και η κατάληξη είναι πολύ κακή....





H. Jackson Brown,Jr.


Οι άνθρωποι, ψάχνοντας την ευτυχία και την ολοκλήρωση, παίρνουν διαφορετικούς δρόμους.
Επειδή δεν ακολουθούν το δρόμο που ακολουθείς εσύ, δεν σημαίνει ότι έχουν χαθεί.
 
H. Jackson Brown, Jr.,     Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας  

Το δίλημμα


Καμιά φορά δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα.
Ξέρεις εκ των προτέρων πως ένα καφεδάκι θα πιεις και τέρμα.
Δε θέλεις να χάσεις το χρόνο σου με εφήμερες σχέσεις οπότε δε θα ξεκινήσεις τίποτα.
Τότε γιατί πας?
Γιατί στην Ελλάδα οι γυναίκες πρέπει να είναι νεώτερες από τους άντρες?
Ακόμα και όταν η διαφορά είναι μόνο στα χαρτιά!
Γιατί μερικοί άντρες μας 'τραβάνε' παρόλο που ξέρουμε ότι δε υπάρχει μέλλον?
Ακόμα και εκείνες τις εποχές της ζωής σου, που εσύ δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου, να κάνεις σχέσεις για να περάσεις καλά λίγους μήνες.
Οχι πως το να περνάμε καλά πειράζει!
Το αντίθετο.
Δε σου φτάνουν όμως οι λίγοι μήνες.
Οσο νέα και να νιώθεις, όσο νέα και να δείχνεις.
Δυστυχώς στην Ελλάδα οι άντρες πρέπει να είναι μεγαλύτεροι, είναι θεσμός.
Οι ΜΗ Ελληνες δεν το έχουν αυτό!
Για τους ξένους, το σημαντικό είναι να ταιριάζετε.
Για τους περισσότερους δηλαδή.
Δεν είναι αδικία αυτό?
Να σε τραβάει τόσο, κάποιος νεώτερός σου, να περνάς καλά μαζί του, αλλά να ξέρεις πως η σχέση αυτή δε θα κρατήσει.
Ακόμα κι όταν ξέρεις καλά, από τα ζευγάρια γύρω σου, ότι ο άντρας όταν δεσμευτεί αφήνεται....
Κάνει κοιλιά, πέφτουν τα μαλλιά του,δείχνει πάντα,αυτό είναι αξίωμα, μεγαλύτερος από την ηλικία του και πολλές φορές μεγαλύτερός σου, ακόμα και αν τα χαρτιά δείχνουν εσένα πιο μεγάλη!
Γιατί να πας λοιπόν για αυτόν τον καφέ?
Μήπως δείχνει μαζοχισμό? Μήπως πρέπει να το κοιτάξεις?
Υπάρχει όμως και λογική εξήγηση.
Από μια ηλικία και μετά οι γυναίκες που ζητάνε σύντροφο, είναι χαμένες από χέρι.
Οι περισσότεροι είναι παντρεμένοι, οπότε δε μετράνε.
Μια μεγάλη κατηγορία είναι gay.
Ενας άλλος ΠΟΛΥ μεγάλος αριθμός είναι βλάκες!
Καλά παιδιά αλλά βλάκες και δε μου αρέσει που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη για να τους χαρακτηρίσω αλλά δεν βρίσκω άλλη.
Δεν μπορείς να κάνεις μια συζήτηση μαζί τους.
Αν υπολογίσεις σ' αυτούς που μένουν πόσοι είναι ναρκομανείς(δεν αστειεύομαι), μαμάκηδες ή παθαίνουν αλλεργία στην ιδέα της δέσμευσης και τελευταία μεγάλη κατηγορία εκείνοι με τους οποίους δεν έχεις τίποτα, αλλά τίποτα κοινό! Αν εσένα σου αρέσει η θάλασσα, εκείνου αρέσει το βουνό, εσύ αγαπάς το διάβασμα, εκείνος αποβλακώνεται με οτιδήποτε παίζει η τηλεόραση, εσύ ακούς κλασσική μουσική και εκείνος θέλει κάθε Σάββατο να πηγαίνετε στα μπουζούκια...και πάει λέγοντας...
Τι μένει λοιπόν?
Κάποιοι χήροι καμιά εικοσαριά χρόνια μεγαλύτεροι.
Αυτοί σε βλέπουν σα λουκουμάκι......Εσύ σκέφτεσαι τις παραξενιές που θα έχουν.
Φτάνεις λοιπόν στο δίλημμα.
Θα κάνεις μια σχέση με κάποιον πολύ ή λίγο μικρότερο ή θα μείνεις μόνη?.....

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Στο Γιώργο τον Κοίλιαρη

Πέρασα μαζί του μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου.
Ημουν ερωτευμένη μαζί του πριν γνωριστούμε καλά.
Οταν όλες οι κοπέλες ήθελαν να τις πάρει μαζί του στις αποστολές του.
Να ζήσουν την περιπέτεια.
Κανένας, ούτε εγώ που έζησα δίπλα του δεν συνειδητοποίησα ποτέ πόσο επικίνδυνη ζωή ζούσε!
Για μένα ήταν άτρωτος!
Περνούσε δια πυρός και σιδήρου, έπαιζε τη ζωή του κορώνα γράμματα αλλά ποτέ δεν ήταν δυνατόν να χάσει!
Ετσι πίστευα.
Ηταν τόσο καλός, φίλος και σύντροφος...ακόμα και όταν χωρίσαμε δεν έφυγε ποτέ απ' το μυαλό μου.
Για μένα ήταν πάντα ο καλύτερος!
Δεν ξέρω αν ήταν η ηλικία...η εποχή που όλα φαίνονται ρόδινα.
Πάντα ήταν δίπλα μου, ακόμα και όταν έλειπε, ακόμα και μετά το χωρισμό.....
Εχω την αίσθηση ότι τον ξέχασαν πολύ γρήγορα.
Εχω την αίσθηση ότι εμένα μου λείπει περισσότερο τώρα που έφυγε παρά μετά το χωρισμό.
Αλλωστε ήταν απότομο, ξαφνικό!
Ο Γιώργος ήταν δυνατός, έξυπνος, καλός, χαρούμενος....παρά τη δύσκολη δουλειά του!
Ο Γιώργος θα έμενε κοντά μας για πάντα!
Να μα διηγήται τις περιπέτειες του, να αγαπάει τη δουλειά του τόσο πολύ....
Να μας λέει για την αγάπη του για τους Κούρδους, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και ένα σωρό άλλα μέρη στα οποία κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, αλλά δεν την έχασε,γύρναγε πάντα να μας λέει τόσο μοναδικές ιστορίες!
Να περιμένει πως και πως την επόμενη αποστολή....μέχρι εκείνη που ήταν η τελευταία του.
Μου λείπει!
Μου λείπει το γέλιο του, η αγκαλιά του, η φωνή του στο τηλέφωνο κάθε φορά που γύριζε από μια αποστολή.......
Μου λείπει ο φίλος μου ο Γιώργος και εκνευρίζομαι και θυμώνω γιατί νομίζω πως τον ξέχασαν, πως μόνο εγώ τον θυμάμαι.
Πως μόνο από μένα λείπει.
Πως μόνο εγώ πονάω έτσι βουβά για το χαμό του!
5/10 έκλεισε δυο χρόνια.
Τίποτα δεν ακούστηκε.
Μόνο εγώ τον θυμήθηκα και φέτος?
Ελεγε πως δεν άντεχε να βλέπει τα μάτια των παιδιών που πεινούσαν να τον κοιτάζουν.
Για ανθρωπιστική βοήθεια είχε πάει τελευταία φορά.
Εφυγε όπως πάντα μόνος.
Πήγε να βοηθήσει!
Νομίζω την ψυχή του την άφησε εκεί κάτω, όχι στο ΚΑΤ.




Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Εγώ δεν είμαι ρατσιστής....αυτοί είναι μαύροι!!


Φοβόμαστε τους ξένους.
Δεν τους θέλουμε στη χώρα μας, στην πόλη μας, πόσο μάλλον στη γειτονιά μας!
Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με μια φίλη που μου έλεγε πόσο την ενοχλούσαν οι ξένοι που έβλεπε στο δρόμο για τη δουλειά της.
Περνούσε με το αυτοκίνητό της και την ενοχλούσε το θέαμα.
Ξεχνούσε πως μέχρι τα 11 χρόνια της, ξένη ήταν και εκείνη, αφού ζούσε σε άλλη χώρα!
Ακόμα και τώρα οι αδερφές της, τα ανίψια της ζουν στην Αμερική.
Αυτοί δεν είναι ξένοι στη χώρα αυτή?
Δεν τους φέρθηκε κανένας όπως εμείς στους ξένους.
Τόσες φορές στην ιστορία της Ελλάδος, αναγκαστήκαμε να ξενιτευτούμε για να βρούμε μια δουλειά, καλύτερες συνθήκες ζωής.
Γιατί, παρ' όλα αυτά έχουμε αυτή την ξενοφοβία?
Για όλα τα κακά που συμβαίνουν σ' αυτή τη χώρα φταίνε οι ξένοι!
Οι Ελληνες δε φταίνε ούτε για την εγκληματικότητα, ούτε για τις κλοπές?
Και σκέφτομαι πως σίγουρα φταίνε και οι ξένοι.
Οταν πεινάς και δε βρίσκεις δουλειά θα κλέψεις για να φας εσύ και η οικογένειά σου.
Οι ξένοι που έρχονται στη χώρα μας είναι φτωχοί από χώρες με δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία στηρίζουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις!
Αντί να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, γκρινιάζουμε που έρχονται οι ξένοι στη χώρα μας.
Και μάλιστα έρχονται φτωχοί ξένοι!
Δεν έρχεται ο Γάλλος ή ο Γερμανός.....αυτοί έρχονται μόνο για τουρισμό.
Οι ξένοι που έρχονται στη χώρα μας είναι φτωχοί, αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Για αυτούς οι Ελλάδα είναι παράδεισος, σε σχέση με τη χώρα που ζούσαν.
Πολλές φορές δε θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, γιατί δεν υπάρχει υποδομή, χρησιμοποιούν την Ελλάδα σαν ενδιάμεση χώρα γιατί ο στόχος τους είναι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μόνο που για τεχνικούς λόγους κολλήσανε εδώ και είναι ξένοι σε μια χώρα που δεν τους θέλει και τους το δείχνει με κάθε τρόπο!
Είναι και άλλος ένας λόγος που μου κάνει εντύπωση ο φόβος που έχουμε προς τους ξένους...που πολλές φορές είναι αληθινό μίσος!
Πολλοί Ελληνες δούλεψαν σε καράβια, ταξίδεψαν, ήρθαν σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, εκείνοι δε θα έπρεπε να φοβούνται. Και πιθανόν να μην είναι φόβος αυτό το συναίσθημα.
Λυπόμαστε τους φτωχούς, αν είναι δυνατόν να στείλουμε και χρήματα προκειμένου να μείνουν στον τόπο τους!
Μη μας λερώσουν την αυλή!
Υποκρισία σε μεγάλο βαθμό!!