Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Προτιμότερη η μοναξιά(;)...

Ο φόβος της μοναξιάς συχνά μας ρίχνει σε άσχημες παγίδες. Μια σχέση χρειάζεται δουλειά και αμοιβαίες υποχωρήσεις, πρέπει να ξέρεις όμως που θα βάλεις τον πήχη. Είναι φορές που η μοναξιά είναι προτιμότερη απ' το λάθος σύντροφο. Κάτι που προσωπικά έπρεπε να γνωρίζω. Το λάθος δεν έχει ποτέ την ίδια ακριβώς μορφή. Το ξέρεις όμως πως είναι λάθος...... Ενα, ευτυχώς ανώδυνο, λάθος μου είναι αυτό που θα διηγηθώ. Γνωριστήκαμε μέσω internet. Δεν έψαχνα τον πρίγκιπα...δεν ήθελα όμως και τον Κουασιμόδο. Ανταλλάσσαμε για λίγο καιρό μηνύματα μέχρι που ανταλλάξαμε και φωτογραφίες. Εκεί τρόμαξα. Αποφάσισα να διακόψω την επικοινωνία. Ξαναφορεθήκαμε όμως online πάλι και είπα να δώσω άλλη μια ευκαιρία. Είπα ίσως η πρώτη φωτογραφία να ήταν κακή. Αρχίσαμε λοιπόν ξανά την ανταλλαγή μηνυμάτων για δυο μήνες περίπου. Ηταν τόσο καλός, ρομαντικός, όλα όσα θα ήθελε μια γυναίκα. Ηρθε λοιπόν και η ώρα της συνάντησης...... Ηταν αρχές καλοκαιριού. Δε θα ξεχάσω την πρώτη εντύπωση. Μπήκα στο αυτοκίνητό του και τρόμαξα! Ασυναίσθητα τραβήχτηκα λίγο μακριά του. Μετά σκέφτηκα πως αν τον γνώριζα ίσως ξεπερνούσα την άσχημη εμφάνιση. Λάθος! Η πρώτη εντύπωση είναι πάντα σωστή. Δεν ήταν κακός, περιποιητικός και προστατευτικός ήταν. Ισως αυτό με μπέρδεψε. Μέχρι τότε δεν είχα γνωρίσει άσχημους άντρες. Ισως μερικούς αδιάφορους, άσχημους όμως όχι. Αυτός ήταν πραγματικά άσχημος, στο λεξικό δίπλα στη λέξη άσχημος σίγουρα έχει τη φωτογραφία του. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Είχαμε μεγαλώσει τελείως διαφορετικά. Η οικογένειά μου μπορεί να μην ήταν πλούσια, ήταν η κλασσική μεσοαστική Ελληνική οικογένεια. Η δική του πάλι οικογένεια ήταν η φτωχή λαϊκή οικογένεια. Ποτέ μου, δεν πίστεψα στις ταξικές διαφορές, ειδικά στις σχέσεις! Και δε θα πέρναγε απ' το μυαλό μου αν εκείνος ήταν έστω λίγο μορφωμένος/καλλιεργημένος. Ομως ούτε αυτό ήταν...... Δεν είχαμε ούτε κοινά ενδιαφέροντα! Εγώ ακούω ροκ μουσική και εκείνος Καζαντζίδη! Εγώ αγαπώ όσο τίποτα το διάβασμα, εκείνος δεν είχε ανοίξει ποτέ του βιβλίο... Αγοράζαμε Κυριακάτικες εφημερίδες, εγώ ήθελα να διαβάσω τα νέα, εκείνος τα κουτσομπολιά.... Ομως ήταν καλοκαίρι, δεν ήθελα να είμαι μόνη και κάναμε παρέα για κάνα δυο μήνες. Τόσο άντεξα.... Οι διαφορές μας ήταν τεράστιες. Είπα να κάνω κάποιους συμβιβασμούς γιατί η μοναξιά είναι άσχημη αλλά όλα έχουν όρια. Οσα απεχθάνομαι σ' έναν άντρα τα είχε! Φορούσε καδένα και βραχιόλι στον καρπό. Δεν ήξερε πως στο τραπέζι εκτός από πιρούνι χρειαζόμαστε και μαχαίρι! Ηταν ισχυρογνώμων, αλλά με αυτό το πείσμα του αγράμματου. Δεν ήξερε να φερθεί όταν είμασταν με κόσμο. Θα με ρωτήσετε γιατί έμεινα αυτούς τους δυο μήνες αφού όλα ήταν στραβά. Δε σας έτυχε ποτέ να περνάτε μια εποχή στη ζωή σας που έχετε απελπισμένα την ανάγκη κάποιου, όποιος και νάνε αυτός; Δεν άντεξα άλλωστε πολύ...σκάρτα δυο μήνες και σ' αυτούς δε βλεπόμασταν συχνά. Μέχρι που συνέβη το απρόσμενο... Ηξερα πως νόμιζε ότι οι γυναίκες τον ζηλεύουν, μου το είχε πει... Ενα απόγευμα, τον έψαχνα για να πάμε για καφέ. Οταν απάντησε το κινητό του μετά από αρκετές κλίσεις ήταν απότομος. Μου είπε πως έπινε καφέ με μια φίλη του και πως θα με έπαιρνε αργότερα. Πήρε για να μου βάλει τις φωνές που του έκανα σκηνή ζηλοτυπίας(επειδή τηλεφώνησα αρκετές φορές)! Εκεί μπήκαν οι τίτλοι τέλους. Να έχει όλα τα στραβά, να ανέχομαι την παρέα του για να μην είμαι μόνη, αλλά να μου πει και πως τον ζηλεύω; Από τη μια μου ερχόταν να γελάσω από το σουρεαλισμό του θέματος και από την άλλη σκεφτόμουν πως θα έμενα ξανά μόνη. Αλλά καλά λένε πως είναι προτιμότερη η μοναξιά από μια κακή παρέα....