Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Πάντα υπάρχουν χειρότερα...

Οταν παθαίνουμε κάποιο ατύχημα θέλουμε να μας κανακεύουν, να μας φέρονται σαν σε μωρό.

Ετσι νομίζω ή έτσι θα ήθελα εγώ...

Τότε, όταν έκανα την προηγούμενη ανάρτηση ο άσωτος γιος μου έγραψε να σκεφτώ πως θα μπορούσα να είχα πάθει χειρότερα.

Είχε τόσο δίκιο!

Φαντάζομαι τις πρώτες μέρες περνάμε όλοι διάφορα στάδια.

Θυμό, στενοχώρια....

Δεν ξέρω αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Δηλαδή εγώ έπαθα το ατύχημα για να μη μπω στη θάλασσα τον Αύγουστο;

Γιατί δεν επιτρέπεται να μπω.

Και τι μαθαίνω απ' αυτό;

Υπάρχει όμως μια άλλη οπτική γωνία.

Σήμερα που πήγα να μου κόψουν τα ράμματα το κατάλαβα.

Πιο ψύχραιμη, μπορούσα να παρατηρήσω γύρω μου, τη λίγη ώρα που περίμενα.

Σήμερα λοιπόν, καθώς περίμενα τη σειρά μου, είδα τρομακτικά πράγματα.....

Ανθρώπους με εγκαύματα σε όλο σχεδόν το σώμα......

Στενοχωριέμαι πολύ όταν βλέπω ανθρώπους με εγκαύματα.

Σε πολύ μικρή ηλικία το πέρασα και καταλαβαίνω.

Αυτό ΕΠΡΕΠΕ να το δω!

Εκεί μάλωσα τον εαυτό μου για τα παράπονα!

Σε σχέση μ' αυτούς εγώ δεν έχω τίποτα!!!

Χρειαζόταν να περάσουν λίγες μέρες, να δω τα χειρότερα για να καταλάβω.

Να πω: πάλι καλά.

Πάντα υπάρχουν χειρότερα.

Ακόμα και για κείνους, με τα εγκαύματα, υπάρχει χειρότερο!

Για όλα τ' ατυχήματα και τις αρρώστιες υπάρχει το χειρότερο.

Κι όταν δεν υπάρχει χειρότερο υπάρχει το να περνάς δύσκολες μέρες μόνος ή με κακή παρέα...

Γι αυτό θέλω να ζητήσω ένα δημόσιο συγγνώμη και απ' τη Lost for Words*, που τη μάλωσα.

Οπως και από όλους εσάς που σας απάντησα κάπως......

Οταν έχεις ένα άτομο που δε θέλεις και δε θέλει ή δεν καταλαβαίνει, να σε βοηθά...

Νιώθεις χειρότερα...

Εχεις ανάγκη από μια καλή κουβέντα, όχι κριτική....

Αλλά δεν είσασταν υποχρεωμένοι να ξέρετε κάθε λεπτομέρεια για την κατάσταση μου.

Συγχωρέστε με αν ήμουν απότομη, σκληρή ή αγενής.

Ελπίζω να μπορέσετε.