Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Happy New Year!

Ολοι γράφουν κάτι για το χρόνο που πέρασε. Είχα γράψει κάτι κι εγώ... Δεν έχω να πω πολλά για το 2011... Ετσι όπως γράφω άλλωστε, σα σε ημερολόγιο, όλα είναι γραμμένα. Τι περισσότερο θα μπορούσα να πω; Νιώθω όμως ξανά αυτό το ψυχαναγκασμό να γράψω και γω κάτι..... Δεν μπορεί κάτι περισσότερο ξέρουν όλοι όσοι έγραψαν για το χρόνο που φεύγει. Πρέπει να γράψω όλα τα καλά του '11; Χμμ ε δεν ήταν και πολλά... Οχι τουλάχιστον για μένα. Ούτε πιστεύω στην αλλαγή του χρόνου..... Τι θ' αλλάξει δηλαδή απ' τις 31 Δεκεμβρίου μέχρι την πρώτη Ιανουαρίου; Τι μπορεί ν' αλλάξει σε μια νύχτα; Μπορούμε να φιληθούμε και να δώσουμε πολλές ευχές..... Αυτές οι ευχές μου θυμίζουν τις ευχές που κάνουμε όταν πέφτει ένα αστέρι .... Ξέρουμε από πριν πως δε θα πιάσουν αλλά τις κάνουμε..... Εγώ δε θα πω για το '11. Οσο για το 2012...... Αν δεν έρθει το τέλος του κόσμου...... Θα περάσουμε πολύ δύσκολα και αυτό είναι κάτι που το ξέρουμε όλοι. Μπορούμε να ευχηθούμε καλές μάχες.... Ο,τι και να ναι αυτές. Μπορούμε να δώσουμε ευχές για δύναμη..... Να κάτι που θα χρειαστούμε. Καλή δύναμη λοιπόν για το νέο έτος....... Δε θα ευχηθώ να λιγοστέψουν οι άστεγοι και οι άνεργοι γιατί ξέρω πως δε θα πιάσει... Θα ευχηθώ να γίνουμε περισσότερο δυναμικοί.... Να απαιτήσουμε αυτά που μας αξίζουν. Θα προσπαθήσω να μην κάνω κακές σκέψεις.... Γιατί όπως λένε οι Κινέζοι όταν κάνουμε κακές σκέψεις προκαλούμε το κακό. Θα ευχηθώ αισιοδοξία γιατί αν μη τι άλλο δε θα μας βλάψει..... Περισσότερα χαμόγελα.... Θα ευχηθώ να πιστέψουμε σε μας! Θα ευχηθώ να έχουμε δύναμη και καρδιά! Nα είμαστε ενωμένοι! Και ας μην ξεχνάμε πως δεν αλλάζει παρά μόνο το νούμερο.....

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Εξαλλη!!!

Είμαι θυμωμένη! Εξοργισμένη! Και δεν ξέρω τι να κάνω..... Μάλλον ξέρω αλλά δε μπορώ να γίνω τόσο βίαιη όσο θα ήθελα. Χθες έφυγε από κοντά μας η Λουκία Ρικάκη. Εκλαψα πολύ για τη Λουκία που μας άφησε τόσο νωρίς..... Ετυχε να την έχω γνωρίσει και δε μπορώ να φανταστώ πως έφυγε έτσι... Η Λουκία το πάλεψε πολύ γιατί ήταν μαχητής. Εφυγε τόσο νέα, η αεικίνητη, δοτική, αισιόδοξη Λουκία...... Απέναντι στο γεγονός αυτό ήρθαν σήμερα τα νέα μέτρα. Μέτρα άδικα τραγικά θα τα έλεγα! Οι Τούρκοι βάζουν φωτιές στα δάση μας, ο Εφραίμ μετά από 3 χρόνια στη φυλακή, ο Παπανδρέου στο δικό του σύμπαν, η χώρα ξέφραγο αμπέλι..... Φόροι για τα μικρά αυτοκίνητα, τα μικρά σκάφη....... Φόροι στα εισοδήματα από 5.000 ευρώ(το χρόνο)! Πως να μη θυμώσω; Και ο Βουλγαράκης αθώος, ο Ρουσόπουλος αθώος, ο Ακης αθώος..... Το Βατοπέδι δεν ήταν σκάνδαλο! Η Siemens δεν ήταν σκάνδαλο.... Αφού κανένας δεν πήγε φυλακή;...... Μαζεύουμε τρόφιμα για ανθρώπους που έχουν ανάγκη...και είναι πολλοί! Οι αυτοκτονίες έφτασαν το 40%! Ο κόσμος αυτοκτονεί! Τα παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία...... Ανθρωποι χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους! Χάνουν τα σπίτια τους..... Κάθε μέρα χάνουμε ένα κομμάτι αξιοπρέπειας...... Θέλω να κλάψω για τη Λουκία που έφυγε πρόωρα.... Δε μπορώ όμως. Δε μπορώ γιατί όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά με θυμώνουν. Οχι δεν είμαι θυμωμένη...έξαλλη είμαι! Θέλω να βγω στο μπαλκόνι και να ουρλιάξω! Θέλω να κλάψω για όλο τον κόσμο...και για μένα...... Τόσες κατάρες...... Τι γίνονται τόσες κατάρες; Τόσες κατάρες για τους 300 και κανένας δεν έπαθε τίποτα...... Τους καταριέται όλος ο κόσμος για τους φόρους! Ολοι είναι καλά και πλούσιοι....... Και έφυγε η Λουκία που έδινε χαρά....... Δεν καταλαβαίνω! Είμαι έξαλλη!!!

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Τα λάθη μου όχι μόνο για σένα....

Ποιος μας ταιριάζει;....

Λέμε πως κάποιος μας 'ταιριάζει'....... Ποιος είναι αυτός όμως; Ο ωραίος άγνωστος που ερωτευθήκαμε κεραυνοβόλα; Κάποιος που έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα; Εκείνος που μας νοιάζεται όσο κανένας; Πόση σημασία έχουν τελικά τα κοινά ενδιαφέροντα; Τα ετερώνυμα έλκονται; Αν ναι για πόσο; Ποιος μας ταιριάζει τελικά; Αν ανήκεις σ' εκείνους που δε θέλουν να μείνουν για πάντα μόνοι.... Ειδικά τις εποχές που ζούμε κι έχουμε ανάγκη ένα χέρι να κρατήσουμε .... Να μας κρατήσει..... Τι είναι ο έρωτας τελικά; Πόσο κρατάει; Και τι είναι η αγάπη; Το πάθος; Ποιο έχει μεγαλύτερη σημασία, μεγαλύτερη διάρκεια; Τι ρόλο παίζει η φιλία; Ο φίλος που ξέρεις και σε ξέρει; Δεν έχει εκπλήξεις. Και το φλερτ; Παίζει μεγάλο ρόλο; Μετά από μια σχέση πάθους που μας άφησε κομμάτια.... Κι αφού έχουμε ξεπεράσει το παρελθόν τι μας 'χρειάζεται'; Μια άλλη σχέση πάθους; Ενας καινούργιος μεγάλος έρωτας; Πως θα προστατεύσουμε την καρδιά μας; Θα το καταλάβουμε όταν ταιριάζουμε με κάποιον; Δεν είμαι τόσο σίγουρη.... Αν δεχτούμε αυτό που λένε οι ψυχαναλυτές...πως έχουμε την τάση να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.... Είμαστε χαμένοι από χέρι; Μήπως χρειάζεται να χρησιμοποιούμε περισσότερο τη λογική; Και η καρδιά; Πως μπορείς ν' αγνοήσεις την καρδιά; Κι ας σε οδηγεί σε λάθος μονοπάτια..... Είναι θέμα χαρακτήρα; Κάποιοι μπορούν άλλοι όχι. Μεγαλώνοντας βάζουμε μυαλό, όπως λένε; Αν όχι θα έπρεπε. Κάτι μου λέει όμως πως στα ζητήματα καρδιάς δεν υπάρχει σωστό και λάθος.... Κι αν υπάρχει το καταλαβαίνεις αργά.... Συνήθως ένας τρίτος, κατά προτίμηση ειδικός, μπορεί να δώσει συμβουλές. Θα μπορέσεις όμως να τις ακολουθήσεις; Σκοντάφτουμε στο χαρακτήρας ξανά. Εξαρτώνται όλα απ' το χαρακτήρα; Μάλλον.... Καρδιά και λογική.... Αλλος δίνει μεγαλύτερο βάρος στην καρδιά, άλλος στη λογική. Δηλαδή ταιριάζεις με κάποιον ανάλογα με το ποιος είσαι ΕΣΥ! Ούτε κεραυνοβόλοι έρωτες ούτε μεγάλα πάθη αν λειτουργείς με τη λογική. Από την άλλη δεν κινδυνεύεις....... Δε θα νοιώσεις τον πόνο του έρωτα. Πόσο πεζή μου φαίνεται αυτή η εκδοχή..... Τι είναι προτιμότερο τελικά; Να τσακιζόμαστε απ' τα μεγάλα πάθη ή να ακολουθούμε την ασφαλή οδό;....

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Χριστούγεννα...

Χθες βράδυ ήταν ωραία.... Δε μου αρέσουν τα χλιδάτα εστιατόρια ή ξενοδοχεία. Δε θέλω να πηγαίνω κομμωτήριο(γιατί πρέπει) να βάζω μάσκες...να πρέπει να είμαι στα καλύτερα μου. Δε μου αρέσει ο ψυχαναγκασμός.... Θα είμαι η ωραιότερη όταν αισθάνομαι έτσι. Σιχαίνομαι που βγαίνουν παρέες και οι γυναίκες κοιτάζονται να δουν ποια είναι η καλύτερη. Χθες βγήκα μετά από πολλές μέρες. Οχι βόλτα με τα πόδια, έξοδος. Και πέρασα καλά γιατί δεν είχα άγχος! Δεύτερη φορά που παραμονή Χριστουγέννων πήγα σε Κινέζικο εστιατόριο. Γύρισα την πόλη και την είδα στολισμένη.... Πρώτη φορά, την παραμονή των Χριστουγέννων..... Λες και όλο τον καιρό ήμουν στο κουκούλι μου.... Σα να κρυβόμουν από κάτι...... Από τη ζωή;...... Ενα βράδυ χαλαρό, ένα ποτήρι κρασί...... Και ήταν ωραία. Αναρωτήθηκα γιατί κρυβόμουν μέσα τόσον καιρό μέσα... Η ζωή μπορεί να είναι και όμορφη. Το πρωί άκουσα στις ειδήσεις για μια γυναίκα που πήγε να πάρει ψωμί και ξέσπασε σε κλάματα γιατί δεν είχε αρκετά λεφτά. Ναι, όλο τον καιρό αυτά σκεφτόμουν. Μπορώ όμως να δώσω λίγη χαρά και στον εαυτό μου. Πόσες φορές έχω πει πως η ζωή είναι λίγη...... Δεν αξίζει να μιζεριάζω συνεχώς. Πολλοί οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη... Οσο αγχώνομαι δεν μπορώ να βοηθήσω. Οσο σκέφτομαι την κατάσταση πέφτω όλο και περισσότερο.... Χωρίς χιούμορ δεν αντιμετωπίζεται.... Κι εγώ πρέπει να χαλαρώσω λίγο.... Χρειάζομαι ψυχραιμία. Τέρμα στο ψυχαναγκασμό των γιορτών. Νοιώθω ενοχές που δεν υποφέρω όπως οι περισσότεροι..... Αυτό όμως πρέπει να σταματήσει πια....!!

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Προπαραμονή Χριστουγέννων

Ερχονται Χριστούγεννα και μου λείπει περισσότερο η μαμά μου.... Μου λείπουν τα βράδια που ερχόταν και μ' έβρισκε μετά το τέλος μιας ταινίας. Συναντιόμασταν στα σκοτάδια και μιλούσαμε ψιθυριστά για την ταινία... Γελούσαμε και φιλιόμασταν για καληνύχτα... Ακόμα τώρα όταν βλέπω κάποια ταινία μετά κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι πως θα ρθει... Η πορσελάνινη μαμά μου... Οσο ζω ζει μέσα μου..... Ερχονται Χριστούγεννα.... Εύχομαι όλοι να περάσουμε όμορφα τις γιορτινές μέρες! Εύχομαι να μην υπάρχει αυτές τις μέρες παιδάκι μόνο.... Ολα τα παιδάκια μεγάλα και μικρά χρειάζονται αγάπη, μια αγκαλιά... Ολοι μας ένα χαμόγελο... Εύχομαι να ξεχάσουμε λιγάκι την ασχήμια γύρω μας. Περισσότερο απ' όλα όμως εύχομαι όλος ο κόσμος να έχει ένα πιάτο φαγητό και ζεστασιά.....!!

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Εθελοντισμός στην Ελλάδα....

Φέτος δε ένιωθα καθόλου πως έρχονται Χριστούγεννα.... Μέχρι που σκέφτηκα πως το νόημα της γιορτής δεν είναι ν' αγοράζουμε ωραία ρούχα και να πηγαίνουμε να διασκεδάσουμε. Αυτό είναι που νομίζει ο περισσότερος κόσμος.... Αυτό νόμιζα μέχρι κάποια εποχή κι εγώ. Δώρα ρούχα και διασκέδαση, ακόμα και μέσα στην κρίση που ζούμε. Προσπάθησα να σκεφτώ το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων.... Και αυτό είναι η αγάπη! Και το ωραίο με την αγάπη είναι πως όσο περισσότερη δίνεις τόσο περισσότερη παίρνεις..... Δεν είναι κανένα μυστήριο.... Φαντάζομαι εξαρτάται απ' το χαρακτήρα του καθενός. Ενας φίλος, του οποίου δεν αμφισβητώ την καλοσύνη, θα βοηθήσει αλλά δίνοντας ρούχα και φαγητά. Οταν του πρότεινα να έρθει σε κάποιο νοσοκομείο μαζί μου αρνήθηκε. Είπε πως θα στενοχωρηθεί πολύ και δε θέλει. Εγώ πάλι θα ήθελα να περάσω τα Χριστούγεννα κάνοντας παρέα και όχι μόνο δίνοντας ένα δώρο, σ' ένα άρρωστο ή μόνο παιδάκι. Δεν το λέω για να ακούσω μπράβο. Δε θέλω να μου λένε μπράβο! Μπορώ και θέλω να το κάνω. Στη σκέψη και μόνο ότι θα κάνω ένα παιδί να χαμογελάσει ενθουσιάζομαι! Εψαξα λοιπόν στο internet να δω που μπορεί να χρειάζονται εθελοντές. Χαμένος χρόνος.....Δε βρήκα τίποτα... Μέσα στην αγωνία μου έκανα την ερώτηση στο twitter μήπως και ήξερε κάποιος. Ηταν συγκινητικό πως όλοι έτρεξαν να μου βρουν διευθύνσεις, να κάνουν retweet την ερώτηση μου... Βρέθηκαν άλλοι που βοηθούν εθελοντικά άπορες οικογένειες! Ενιωσα μια τεράστια ζεστασιά βλέποντας πόσος κόσμος ενδιαφέρεται..... Μπορεί να έδωσα και ιδέες σε κάποιους.... Μακάρι! Μου έδωσαν όμως ιδέες και εκείνοι. Ξεκίνησα παίρνοντας τηλέφωνο στα Νοσοκομεία Παίδων. Σκέφτηκα πως θα με κατατόπιζαν. Παιδεύτηκα αρκετά μέχρι να βρω γραμμή που να μην είναι 'εκτός λειτουργίας'! Τρόμαξα στη σκέψη πως μπορεί να είχα ένα άρρωστο παιδί και να τηλεφωνούσα για να δω ποιο εφημερεύει.... Εκείνοι είχαν κατεβάσει τα τηλέφωνα! Τελικά μπόρεσα να μιλήσω με μια τηλεφωνήτρια στο Αγία Σοφία. Της είπα όσο πιο ευγενικά και χαρούμενα μπορούσα πως ήθελα να βοηθήσω εθελοντικά τα παιδάκια αυτές τις μέρες. Περίμενα να με ρωτήσει κάτι ή να μου πει ποιες μέρες χρειάζονται βοήθεια και τι είδους. Αντ' αυτού η κυρία με μεγάλη δυσκολία μου είπε να πάω εκεί να κάνω μια αίτηση. Καταλαβαίνω ως ένα σημείο γιατί ήθελαν κάτι τέτοιο. Προφανώς για να είναι καλυμμένοι σε περίπτωση που εγώ είμαι κάποια τρελή. Δεν καταλαβαίνω το ύφος της κυρίας που μου μίλησε...ενοχλημένη....λες και τη διέκοπτα για κάτι εντελώς ανόητο. Εντάξει είπα μέσα μου, θέλουν να δουν ποια είσαι...πως θα σε αφήσουν με τα παιδιά χωρίς να σ' έχουν δει καν; Από την άλλη, αν εγώ είμαι τρελή θα το γράφω στο κούτελο; Η μήπως θα το καταλάβουν από την αίτηση; Με μια αίτηση απλώς κατοχυρώνουν τους εαυτούς τους όχι τα παιδιά! Και αυτό ήταν η αρχή.... Ενας φίλος απ' το twitter θέλοντας να βοηθήσει μου έδωσε ένα link για κάποιο νοσοκομείο. Μπήκα να δω τι χρειάζονται και πως να επικοινωνήσω μαζί τους. Αυτοί ήταν πιο οργανωμένοι. Εγραφαν τι ήθελαν για να μην τους κουράζουμε και στα τηλέφωνα.... Πρώτον ήθελαν να πάω να κάνω μια αίτηση...και να δώσω και 5 ευρώ. Δηλαδή κάποιος που θέλει να βοηθήσει εθελοντικά πρέπει να πληρώσει! Και η ιστορία δεν τελείωνε εκεί..... Επρεπε να δίνω και 15 ευρώ το χρόνο για να μπορώ να βοηθώ εθελοντικά! Επαναλαμβάνω το εθελοντικά γιατί κατά τη γνώμη μου όταν βοηθάς εθελοντικά δεν πληρώνεις! Μου φαίνεται κοροϊδία και δεν πιστεύω πως τα χρήματα αυτά θα πάνε στα παιδάκια. Εν ολίγοις βγήκα απ' τα ρούχα μου! Επειδή όμως φέτος τα Χριστούγεννα θέλω να είναι διαφορετικά απευθύνθηκα στο Χαμόγελο του Παιδιού. Αυτοί είναι πολύ οργανωμένοι και ακόμα και κάνουν κάποια σεμινάρια. Ακόμα και αν δεν προλάβω μέσα στις γιορτές θα πάω στα σεμινάρια για να μάθω να βοηθώ ίσως παιδάκια που έχουν κάποια υστέρηση..... Αυτό για μένα θα ήταν η μεγαλύτερη χαρά!!! Ελπίζω να τα καταφέρω..... Γιατί στην Ελλάδα είναι τόσο δύσκολο να βοηθήσεις εθελοντικά;.... ΥΓ. Συγχωρέστε με για τις ατέλειες στο κείμενο....το έγραψα γρήγορα γιατί μου το ζήτησαν κάποια παιδιά απ' το twitter που ήθελαν να μάθουν την ιστορία ολόκληρη.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Θεωρούμε δεδομένα.....

Πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα στη ζωή μας;
Νομίζω πάρα πολλά...μέχρι να χάσουμε κάτι...
Περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό.
Καλό είναι να εκτιμούμε αυτά που έχουμε γιατί γύρω μας υπάρχει πολύς πόνος.
Σκέφτηκα ν' αναφέρω μερικά από αυτά που, κακώς, θεωρούμε δεδομένα.

Την υγεία μας...
Γκρινιάζουμε για πολλά, χωρίς να βλέπουμε πόσοι άνθρωποι δίπλα μας δεν έχουν το βασικό, την υγεία τους!
Κατά τη γνώμη μου, η υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό!
Ας προσέχουμε όσο μπορούμε να την κρατήσουμε όταν την έχουμε....
Ας μην υπερβάλουμε όταν μας τύχει κάτι που αντιμετωπίζεται.
Δυστυχώς δυνητικά όλοι θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να τη χάσουμε...

Το δεύτερο σημαντικό που θεωρούμε δεδομένο.
Τους ανθρώπους που αγαπάμε...
Κυριολεκτικά ή μεταφορικά, είναι εύκολο να τους χάσουμε.
Γι αυτό πρέπει να φροντίζουμε να περνάμε χρόνο μαζί και να χαιρόμαστε κάθε στιγμή κοντά τους!
Να νοιαζόμαστε γι αυτούς και να τους το δείχνουμε.
Κανένας δε θέλει να έρθει μια στιγμή στη ζωή του που θα χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο.
Αν έρθει όμως, ας είμαστε ήσυχοι πως έχουμε πει όλα όσα θέλαμε.....
Είναι τραγικό συναίσθημα να νιώθεις πράγματα που δεν πρόλαβες να πεις...
Η χειρότερη απώλεια είναι των γονιών μας....
Ας γνωρίζουμε πως όπως όλοι μας, έτσι και οι γονείς, οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να πάψουν να υπάρχουν...
Προετοιμασμένοι δε θα είμαστε ποτέ...
Το λέω από προσωπική πείρα.

Μέρα με τη μέρα η ανεργία μεγαλώνει.
Σήμερα οι άνεργοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους...
Το δικαίωμα στην εργασία που κατακτήθηκε μετά από πολύ κόπο...δε μπορεί να έχει το νόημα που είχε αν δεν υπάρχουν δουλειές.
Δε μπορώ να μην αναφερθώ στη δουλειά...
Σήμερα η δουλειά μας δεν είναι πια κάτι δεδομένο.
Ας πάψουμε, λοιπόν, να γκρινιάζουμε αν δε μας αρέσει.
Αν τη χάσουμε είναι μάλλον απίθανο να βρούμε άλλη.
Ας προσπαθήσουμε να την κρατήσουμε και ας ευχηθούμε να μην τη χάσουμε!

Και επειδή η ζωή μας είναι πολύ πολύ μικρή, πλησιάζουν Χριστούγεννα, θα κάνω κάτι που δε συνηθίζω.....
Δε μ' αρέσει να δίνω 'συμβουλές' όπως δε θέλω να μου δίνουν.
Σκέφτηκα όμως, ν' αναφέρω λίγα πράγματα, λόγω των ημερών.....
Ας προσπαθήσουμε:
να γκρινιάζουμε λιγότερο
ν' αγαπάμε περισσότερο
να είμαστε όσο δημιουργικοί μπορούμε
να μην κάνουμε, συνειδητά, κακό σε άλλους
να ζητάμε συγγνώμη και να μη ντρεπόμαστε να εκφράσουμε τα αισθήματα μας....
να προστατεύουμε τα παιδιά, τους ηλικιωμένους αλλά και τα ζώα...
και να γελάμε με την καρδιά μας!!!!

Ερχονται Χριστούγεννα....

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Αν είχα μια ευχή....

Είναι κάτι μέρες που το γκρίζο τ' ουρανού είναι ίδιο με της ψυχής μου..... Μέρες που οι αναμνήσεις έρχονται και με γυρίζουν πίσω. Και πάντα κοντά στη μαμά μου. Συνήθως είναι τέτοιες μέρες γιορτινές. Θυμάμαι τόσο έντονα το φωτεινό της πρόσωπο...... Πάντα χαμογελαστή...... Αν είχα μια ευχή...... Ακόμα κι αν φαινόταν παράλογη..... Αν είχα το λυχνάρι του Αλαντίν... Θα το 'τριβα καλά να βγει το τζίνι. Και θα του ζητούσα να περάσω τα Χριστούγεννα με τη μαμά μου. Να είμασταν σπίτι οι δυο μας.... Με τις πυτζάμες και να βλέπουμε Χριστουγεννιάτικες ταινίες.... Να πίνουμε ζεστή σοκολάτα και να μιλάμε.... Εχω τόσα πολλά να της πω... Μαζεύτηκαν τόσα πολλά τα τελευταία 10 χρόνια.... Θα στολίζαμε το σπίτι.... Θα είχαμε πολλές δίπλες που της άρεσαν.... Θα θελα να ξέρω πόσο συνηθισμένο είναι μια κόρη ν' αγαπά τόσο τη μαμά της. Ισως γιατί η δική μου ήταν μοναδική! Κι εγώ τη λάτρευα! Ηταν πολύ όμορφη, πολύ έξυπνη και απίστευτα ικανή! Η καλύτερη μαμά..... Και της μοιάζω.... Οχι μόνο εμφανισιακά αλλά και στο χαρακτήρα. Ετσι νομίζω τουλάχιστον..... Κι εγώ στενοχωριέμαι εύκολα, αγχώνομαι όπως εκείνη. Αν είχα μια ευχή αυτές τις μέρες.... Θα ήθελα να περάσω τα Χριστούγεννα με τη μαμά μου. Θέλω να της πω τόσα πολλά..... Η μαμά μου ήξερε ν' ακούει.... Ποιος είπε πως ο χρόνος είναι γιατρός; Ποιος είπε πως σε βοηθά να ξεχάσεις; Ε όποιος τα είπε αυτά έλεγε ψέματα! Γιατί 10 χρόνια μετά εμένα μου λείπει το ίδιο αν όχι περισσότερο η μαμά μου... Θέλω να της πω πολλά..... Οχι μόνο όσα έγιναν....... Αλλά και όσα ήθελα αλλά δεν πρόλαβα να της πω.... Μέσα μου ξέρω πως δε χρειάζεται γιατί εκείνη τα καταλάβαινε όλα.... Ηξερε πως ένιωθα, τι σκεφτόμουνα.... Μια φορά όμως θα ήθελα να τα πω εγώ. Θέλω να της πω πόσο πολύ την αγαπώ! Πως ήταν το πρότυπο μου.... Αχ βρε μαμά.... Πως πέρασαν 10 χρόνια; Πόσο μου λείπεις........

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Τα παιδιά της καρδιάς...

Αγαπώ πολύ τα παιδιά.... Ειδικά τα 'άλλα παιδιά'... Νομίζω καταλάβατε ποια εννοώ. Εχω καυγαδίσει με φίλο που είχε αντίθετη άποψη. Είναι κάποιοι άνθρωποι που ονειρεύονται έναν Καιάδα γι αυτά τα παιδιά. Εγώ πάλι ονειρεύομαι μια μεγάλη αγκαλιά με πολύ αγάπη! Δε θέλω να είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Θέλω να είναι τυχερά παιδιά. Να έχουν περισσότερη αγάπη από τ' άλλα. Αυτά τα διαφορετικά παιδιά θα ήθελα να μπορούσα να βοηθήσω. Χρειάζονται ειδικούς και γω δεν είμαι. Νομίζω όμως πως η αγάπη καλύπτει την έλλειψη γνώσεων... Είπα όμως πως νιώθω εγώ. Για τους άλλους τι να πω; Τι να πω για τους γονείς που αναθεματίζουν την ώρα που απέκτησαν ένα παιδί κάπως ειδικό; Εχω συναντήσει έναν και ντράπηκα....... Ντράπηκα που υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόν! Που δεν αγαπούν τα ίδια τους τα παιδιά γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα...... Λες και φταίνε αυτά τα αγγελούδια.... Τις περισσότερες φορές μάλιστα, απ' ότι διάβασα, το πρόβλημα είναι κληρονομικό. Υπάρχουν σύζυγοι που εκτός απ' το παιδί τους που δεν αγαπούν κατηγορούν και τη γυναίκα τους που του 'πέρασε' το 'κακό' γονίδιο. Λες και το έκανε εσκεμμένα..... Τι μπορείς να πεις γι αυτούς τους ανθρώπους; Θα έπρεπε να υπάρχει μια υπέρτατη δύναμη να μην επιτρέπει σ' αυτούς ν' αποκτούν παιδιά! Μπορεί να ακούγομαι υπερβολική. Πιστεύω όμως στη μοναδικότητα του ανθρώπου και το δικαίωμα όλων μας στην αγάπη. Είτε είμαστε 'φυσιολογικοί' είτε όχι. Αυτά τα παιδιά πρέπει να είναι τα τυχερά παιδιά! Γιατί έχουν ανάγκη από περισσότερη αγάπη. Και πρέπει να την έχουν. Χρειάζονται γονείς που τους περισσεύει αγάπη να τα περιβάλλουν. Είμαι απόλυτη σ' αυτό το θέμα. Γιατί τα παιδιά αυτά είναι διαφορετικά αλλά και όμορφα...εξαρτάται με το ποιος τα κοιτάει... Τα παιδιά αυτά δε χρειάζονται διακρίσεις.....παρά μόνο λίγο παραπάνω αγάπη.....

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Το πιο μεγάλο λάθος!

Δε σε σκέφτομαι.... Ούτε σ' αγαπώ.... Ετσι νομίζω. Εχουν περάσει τόσα χρόνια άλλωστε... Είμαι θυμωμένη! Πριν δυο χρόνια, Χριστούγεννα ήταν, προσπάθησα να σε δω, να σου μιλήσω αλλά εσύ δεν καταδέχτηκες ούτε ν' απαντήσεις στις προσκλήσεις μου.... Λες και έφταιξα εγώ για το χωρισμό μας.... Εναν αιώνα πριν..... Οταν σε σκέφτομαι θυμάμαι περισσότερο τις άσχημες στιγμές μας... Τις πληγές μου.... Εμάς....τότε...... Ολοι πιστεύουν πως σ' έχω ξεχάσει. Ακόμα κι εγώ τον περισσότερο καιρό αυτό νομίζω.... Είναι όμως κάποιες στιγμές...... Κάποιες καταραμένες στιγμές που θυμάμαι τα πάντα... Τον πόνο και τον έρωτα ανάκατα.... Τόσα χρόνια μαζί. Σε γνωρίζω τόσο καλά.... Εγώ ξέρω πως δεν είσαι αυτό που φαίνεσαι..... Πόσο λίγος είσαι τελικά..... Αλλά και ψεύτικος. Αυτό το επίθετο σου ταιριάζει.... Ανασφαλής. Ο σπουδαίος κύριος Χ....ανασφαλής. Εγώ ξέρω τα ελαττώματά σου. Τόση κοινή ζωή.... Πόσο λίγο σε ξέρουν αυτοί που παριστάνουν πως σε γνωρίζουν, που σου παίρνουν συνεντεύξεις..... Πόσο παράξενο μου φάνηκε.... Οταν έπεσα σε μια συνέντευξη σου τις προάλλες... Δεν το περίμενα.... Διάβασα τις απαντήσεις σου..... Δε σε αναγνώρισα...... Μα έτσι δε φάνηκες και σε μένα την πρώτη φορά;... Ανετος. Το θυμάσαι; Θυμάσαι τίποτα άραγε; Αναρωτιέμαι αν θυμάσαι όπως εγώ.... Θυμάμαι όλες τις φορές που με είχες πληγώσει.... Τις νύχτες που έφευγα και κοιμόμουν στον καναπέ.... Δεν είχες καταλάβει ούτε μια φορά πως έφευγα από πλάι σου... Δεν είχες ξυπνήσει...... Τα γράμματα..... Οι χωρισμοί.... Οι φρικτοί καυγάδες.... Οι ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες.... Τα κλάματα..... Το τραγούδι μας.... Ο τρόπος που με κοίταξες....Ο θαυμασμός...... Την πρώτη φορά που με συνόδευσες.... Τα ταξίδια μας...... Υπερτιμημένος; Η το μεγάλο πάθος της ζωής μου;..... Το μεγαλύτερο λάθος μου;.... Το πάθος που κατέστρεψε τη ζωή μου;...

Αυτό είναι αληθινή αγάπη....

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Πανσέληνος...

Είχε πανσέληνο τις προάλλες. Είχε πανσέληνο και ο ουρανός ήτα τόσο φωτεινός!... Μ' αρέσει να κοιτάζω το φεγγάρι..... Ειδικά όταν είναι γεμάτο θέλω να το χαζεύω... Μου φαίνεται τόσο όμορφο...μαγικό... Κάνω ευχούλες και ξέρω πως δε θα βγουν αλλά είναι η χαρά της στιγμής... Μου αρέσει να συζητάω για θεωρίες συνωμοσίας αλλά κάνω πως δεν τις πιστεύω... Ο περισσότερος κόσμος κοροϊδεύει την ιδέα πως οι Αμερικάνοι έφτασαν στο φεγγάρι. Εχω μάθει απ' έξω όλα τα επιχειρήματα τους. Και παρόλο που ακούγονται τόσο λογικά..... Παρόλο που φαίνεται να έχουν τόσο δίκιο.... Εγώ συνήθως αντιδρώ. Μου αρέσει το παραμύθι των αστροναυτών που πάτησαν στη σελήνη.... Για φαντάσου να είσαι στο φεγγάρι, που βλέπουμε και να επικοινωνείς με το Χιούστον! Να είσαι μπροστά στην τηλεόραση και να το παρακολουθείς...... Η ανθρωπότητα να κρατά την αναπνοή της! Ισως το γεγονός αυτής της μοναδικής στιγμής στο χρόνο είναι που με μαγεύει τόσο..... Μπορεί γι αυτό να νοιώθω δέος κάθε φορά που κοιτάζω την πανσέληνο. Κι επειδή λατρεύω και πάντα θα λατρεύω τα παραμύθια, αντιδρώ στη θεωρία της ερήμου της Νεβάδα. Θα θελα να μπορούσα να πω κι εγώ αυτή την ατάκα που έμεινε στην ιστορία.... "That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind." Ο θρυλικός πια Νιλ Άρμστρονγκ.... Θα μπορούσε να είναι ο ήρωας του πιο γνωστού παραμυθιού.... Η πρόταση του καλύτερη απ' όλες τις κινηματογραφικές ατάκες που έχω αποστηθίσει.... Η μαγεία της βρίσκεται στο ακατόρθωτο, το μοναδικό! Θέλω να ονειρεύομαι πως ειπώθηκε στη σελήνη....κι ας μου βγάζει τη γλώσσα της η λογική. Δεν ξέρω γιατί κοιτώ την πανσέληνο... Μπορεί απλώς να μ' αρέσει αισθητικά.... Γιατί πρέπει άλλωστε να βρίσκουμε την αιτία πίσω από κάθε τι που μας αρέσει;

Νιλ Αρμστρονγκ

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Μια στάλα χαρά....

Στόλισαν άλλο ένα μπαλκόνι στη διπλανή πολυκατοικία. Κι εγώ δεν έχω διάθεση φέτος.... Οχι, δεν είμαι αχάριστη! Ξέρω πολύ καλά πως είμαι σε καλύτερη θέση από πολύ κόσμο. Δε θέλω να είμαι αγνώμων. Και δεν είμαι! Ακούω όμως όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά και σφίγγεται το στομάχι μου.... Οτι και να κάνεις τελικά δεν μπορείς να ξεφύγεις. Κάπου θα διαβάσεις, θ' ακούσεις...θα σου πουν έστω κάτι απ' όσα συμβαίνουν. Εκλεισα την τηλεόραση, ακούω μουσική μόνο απ' το ραδιόφωνο. Ακόμα και οι μουσικοί παραγωγοί κάτι θα πουν...... Ε και μετά, άνθρωπος είμαι θα μπω στο internet και θα το διαβάσω. Θα ευχηθώ, θα βοηθήσω όσο μπορώ..... Για να στολίσω όμως δεν αντέχω..... Είναι στιγμές που θυμώνω και μ' αυτούς που στόλισαν με φωτάκια τα μπαλκόνια τους. Πως μπορείς να βάζεις φωτάκια όταν συνάνθρωποι μας δεν έχουν ρεύμα; Δεν ξέρω, ίσως γίνομαι υπερβολική...... Εγώ παίρνω τη ζωή πολύ σοβαρά; Η οι άλλοι είναι πολύ επιφανειακοί; Υπάρχει σωστό και λάθος αυτή την εποχή; Και τελικά ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Νομίζω πως τις μέρες που ζούμε καθένας κάνει ό,τι θεωρεί εκείνος σωστό. Δε γνωρίζω γιατί μερικοί έχουν διάθεση να στολίσουν και άλλοι όχι. Καθένας έχει τους λόγους του...... Η μήπως όλα έχουν να κάνουν με το πόσο σοβαρά βλέπεις τα πράγματα; Πόσο σοβαρά αντιμετωπίζεις τη ζωή; Και η ζωή μας είναι τόσο μικρή.... Πολύ μικρή για να την περνάμε χωρίς μια στάλα χαρά......

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Ο άνθρωπος με το σκύλο....

Είχα βγει βόλτα και λίγα βήματα απ' το σπίτι μου είδα έναν άντρα να προσπαθεί να βάλει στο αυτοκίνητο του ένα σκύλο. Η εικόνα του μου έφερε στο νου μια παρόμοια σκηνή πολλά χρόνια πριν...... Τότε που είχα βρει εκείνο το παρατημένο λυκόσκυλο.... Σε έπεισα να το πάρεις. Είχες ένα τεράστιο κήπο και δυο (μ' αυτό)λυκόσκυλα. Θυμάμαι την ταλαιπωρία μας να βάλουμε το καινούργιο σκυλί στο αυτοκίνητο σου. Ηταν ένα πολύ γλυκό σκυλάκι....και μας κοιτούσε με κάτι ματάρες.... Αυτά τα μάτια του με είχαν κάνει να το αγαπήσω. Το βλέμμα του.... Οπως έμαθα, αμέσως μετά το χωρισμό μας, έδωσες το φουκαριάρικο το σκυλί. Αλλάξες αυτοκίνητο. Αλλαξες και σπίτι. Δεν υπήρχε τίποτα στη νέα σου ζωή να με θυμίζει!...... Μόνο κάποιοι κοινοί φίλοι, αλλά κι απ' αυτούς ξέκοψες μετά από λίγο. Τόσο πολύ ήθελες να με ξεχάσεις; Να μην υπάρχει τίποτα να με θυμίζει;.... Πρέπει να δυσκολεύτηκες. Για να κάνεις όλες αυτές τις αλλαγές.... Εγώ γιατί δεν άλλαξα τίποτα; Υπέφερα στην αρχή αλλά το ξεπέρασα. Στενοχωρήθηκα πολύ οταν έμαθα πως έδωσες το σκυλί..... Ηταν το δικό μας σκυλάκι..... Νομίζω πως όταν χρειάζεται να κάνεις τη ζωή σου άνω κάτω μετά από ένα χωρισμό σημαίνει πως δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις. Αλλο να πετάς φωτογραφίες κ' άλλο ν' αλλάζεις εντελώς.... Ο τρόπος διαχείρισης του χωρισμού είναι διαφορετικός από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δεν παύουν όμως να μου κάνουν εντύπωση όλα όσα έκανες. Δεν είναι εύκολες κάθε φορά που χωρίζουμε οι ριζικές αλλαγές....... Γι αυτό πιστεύω πως μόνο στις πολύ δύσκολες περιπτώσεις ξεκόβεις εντελώς απ' την προηγούμενη ζωή σου. Ακόμα και πρακτικά είναι δύσκολο. Φαντάζομαι όταν δε μπορείς να ξεχάσεις ή όταν δε θέλεις να υπάρχει το παραμικρό που θα σου φέρει μια ανάμνηση..... Τότε τις θάβεις όσο πιο βαθιά γίνεται. Υπάρχει όμως πάντα το μυαλό..... Απ' αυτό όπου και να πας δε μπορείς να ξεφύγεις.... Οπως θυμήθηκα εγώ βλέποντας τον άνθρωπο με το σκύλο..... Ειλικρινά λυπάμαι αν δυσκολεύτηκες τόσο....

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Η Αλλαγή της Χρονιάς....

Φεύγει κι αυτή η χρονιά.... Ακούω κάποιους να λένε 'άντε να φύγει'...... Τους ακούω και δεν ξέρω τι να σκεφτώ.... Αφού λένε πως το 2012 θα είναι χειρότερο γιατί βιαζόμαστε να φύγει το '11; Και τελικά τι σημασία έχουν οι αλλαγές των χρόνων; Εκτός απ' το να είμαστε ημερολογιακά ένα χρόνο μεγαλύτεροι..... Τι αλλάζει; Με το που θα μπει το '12 θα έχουμε μεγαλύτερους μισθούς και συντάξεις; Θα φτιάξει η Παιδεία; Το σύστημα Υγείας μήπως; Οι πολιτικοί μας θα παραιτηθούν απ' τους μισθούς τους; Θα σταματήσουν τα χρέη, τα δάνεια, τα άγχη; Μήπως φύγει το ΔΝΤ; Επειδή τίποτα απ' αυτά δεν πρόκειται να συμβεί γιατί θέλουμε τόσο ν' αλλάξει η χρονιά; Γιατί ο περισσότερος κόσμος νομίζει πως με το που αλλάζει μια χρονιά αλλάζει και 'κάτι'; Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν άλλαξε τίποτα με την αλλαγή του χρόνου. The rich stay rich the poor get poorer όπως λέει και ο Leonard Cohen. Εμείς αλλάζουμε όχι τα χρόνια..... Την απόφαση ν' αλλάξουμε δεν είναι ανάγκη να την πάρουμε με την αλλαγή του χρόνου. Οποιαδήποτε μέρα, ώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι καινούριο ή να σταματήσουμε κάτι παλιό. Νομίζω τα στολίδια και τα γιορτινά τραγούδια είναι για τα παιδιά. Για να χαρούν τη γιορτή, τον ερχομό του Αη Βασίλη...... Για μας τους μεγάλους τι αλλάζει; Γιατί δίνουμε την ευχή 'χαρούμενος ο καινούργιος χρόνος'; Ετσι για να λέμε κάτι; Πόσοι αληθινά πιστεύουν πως με την αλλαγή του χρόνου κάτι καλό θα συμβεί; Στοιχηματίζω πολλοί λίγοι. Αν καθίσουν και το σκεφτούν σοβαρά. Το λέμε όμως..... Για να δώσουμε λίγο θάρος στον εαυτό μας; Για να χαμογελάσουμε λιγάκι; Για να πιστέψουμε το παραμύθι για λίγο; Το λέμε..... Μπας και πιάσει μια φορά!....... Ποτέ δεν ξέρεις...... Καμιά φορά γίνονται και θαύματα..... Αν είναι να γίνει ένα, δεν υπάρχει καταλληλότερη βραδιά απ' αυτή της Πρωτοχρονιάς..... Ας ευχηθούμε και φέτος λοιπόν....... Γιατί ποτέ δεν ξέρεις...........

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Φέτος τα Χριστούγεννα.........

Απ' το παράθυρό μου βλέπω μια βεράντα, της πολυκατοικίας που είναι δίπλα. Είναι η μοναδική στολισμένη με κόκκινα φωτάκια που αναβοσβήνουν. Μέχρι και πριν δυο χρόνια είχαμε στολίσει όλοι...... Μερικά σπίτια το είχαν ειλικρινά παρακάνει. Περνούσαμε από κάτι καρακιτς βεράντες και γελούσαμε. Ηταν όμως τα δέντρα σε μερικά προάστια τόσο όμορφα, στολισμένα με λαμπάκια αδιευκρίνιστου χρώματος.... Μου άρεσε τόσο να τα κοιτάζω....... Ευχόμουν να μην περάσουν ποτέ τα Χριστούγεννα για να χαίρομαι τα στολίδια..... Πως άλλαξαν τόσο οι καιροί. Θυμάμαι ακόμα τα δέντρα στην Ερυθραία(;) νομίζω.... Πόσο μου άρεσε να τα χαζεύω. Φέτος δεν έχω διάθεση για τέτοια... Εχουν συμβεί και πολλά..... Ισως στολίσω μια ακρούλα..... Ετσι για το καλό.... Να το δει ο Αι Βασίλης...... Δεν έχω καθόλου κέφι φέτος τα Χριστούγεννα. Μου κάνει εντύπωση πως άλλοι στολίζουν φτιάχνουν γλυκά...... Δεν έχουν καταλάβει πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί; Πόσος κόσμος θα περάσει στο δρόμο αυτά τα Χριστούγεννα;...... Μόνο που το σκέφτομαι νοιώθω ένα κόμπο στο στομάχι. Πως μπορείς να καθίσεις σε γιορτινό τραπέζι όταν ξέρεις πόσος κόσμος δεν έχει φαγητό; Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος να νιώσω τα φετινά Χριστούγεννα είναι βοηθώντας! Πάντα χρειάζονται εθελοντές να βοηθήσουν στα συσσίτια...... Αντί να φάω γαλοπούλα στο σπίτι θα περάσω πολύ καλύτερα κοντά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Εχω ετοιμάσει και 'δωράκια'. Αυτά θα είναι τα δικά μου Χριστούγεννα! Ξεχωριστά και ωραιότερα από κάθε άλλη χρονιά. Κάποιοι άνθρωποι το κάνουν αυτό κάθε χρόνο. Μακάρι να υπάρξουν και άλλοι που θα κάνουν το ίδιο. Αλλωστε το να δίνεις κάτι που μπορείς σε κείνον που το έχει ανάγκη είναι η μεγαλύτερη ευτυχία! Γι αυτό έγραψα αυτό το κείμενο...... Μήπως 'παρασύρω' κι άλλο κόσμο να νιώσει το αληθινό νόημα της γιορτής.....

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Αγάπη.....

Αρρωστη.... Μέρες τώρα άρρωστη... Ν' αγαπάς πολύ...... Να τους αγαπάς σαν αίμα σου....... Να 'χεις περάσει μια ζωή...... Τόση αγάπη.... Είμαι άρρωστη. Οταν οι άνθρωποι σου δε σ' αγαπούν πια.... Το νιώθεις στη φωνή τους.... Στον τρόπο που απομακρύνονται.... Επεσες έξω; Μια ζωή νόμιζες άλλα;.... Πως γίνεται; Το στομάχι μου...το κεφάλι... Ζαλίζομαι...... Γιατί; Δικαίωμα τους να μη μ' αγαπούν πια. Πονάει όμως.... Δε μπόρεσα να βοηθήσω... Πως διαγράφεις κάποιον με την πρώτη φορά που δεν μπορεί να βοηθήσει; Την οικογένεια σου; Δε μπορούσα....ήθελα μα δεν μπορούσα..... Αρρωστη........ Αρρωστη γιατί εγώ δεν μπορώ να πάψω ν' αγαπώ. Εγώ δεν έπαψα στιγμή να νιώθω το ίδιο... Την ίδια αγάπη.... Ούτε θα πάψω ποτέ.... Να μην τους νοιάζει άραγε; Δε μπορώ να το φανταστώ...δε θέλω. Είναι μια πληγή που δε θα κλείσει.... Είναι σα να τους έχασα...... Και είναι σα να έχασα τη μαμά μου ξανά. Τέτοιος πόνος.... Υποφέρω και σε ποιον να το πω;.... Μόνο η Σοφία ξέρει...κατάλαβε.... Δε φτάνει όμως.... Σα να χάνω τη μαμά μου.... Αυτός ο βουβός πόνος... Δεν έχω ξεσπάσει. Οπως τότε. Ξέρω πως θ' αρρωστήσω αργότερα, όπως τότε. Οταν έρθει η ώρα να ξεσπάσω..... Νόμιζα πως μ' αγαπούσαν.... Δε μπορώ να πιστέψω πως έκανα λάθος..... Δε μπορώ να σταματήσω να τους αγαπώ.......

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Η μεταξωτή κλωστή...

Πόσο εύκολο είναι........ Πόσο εύκολα περνάς απ' τη μια πλευρά στην άλλη;..... Λες και όλα εξαρτώνται από μια κλωστή. Μια λεπτή μεταξωτή κλωστή....... Σας δένει γερά... Σπάει όμως και απίστευτα εύκολα...... Νομίζεις πως είσαι ερωτευμένη με κάποιον.... Σε απορρίπτει ξαφνικά..... Δεν ξέρεις το λόγο.... Προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις.... Θυμώνεις.... Με κείνον, με τον εαυτό σου... Ποιος φταίει; Ψάχνεσαι...... Να βρεις εξηγήσεις.... Αν δε σου πει εκείνος όμως δε θα μάθεις ποτέ.... Κι έτσι περνάς απ' τον έρωτα στο 'δε θέλω ούτε ν' ακούω τ' όνομα του'! Που είναι τελικά η διαφορά; Τι συμβαίνει; Πως μπορείς να νιώθεις τόσο αντίθετα αισθήματα τόσο γρήγορα; Ερωτας – Αδιαφορία έως Αντιπάθεια. Πως γίνεται να είναι τόσο εύκολο; Πως αλλάζουν τόσο εύκολα τα συναισθήματα; Απ' τη μια άκρη στην άλλη..... Δεν υπάρχει ενδιάμεσο..... Τουλάχιστον όχι για μένα. Απ' το ένα άκρο στο άλλο..... Με μια μικρή στάση θυμού, προσπάθειας να καταλάβεις..... Αυτή η τόσο ντελικάτη μεταξωτή κλωστή.... Πόσο δυνατά ενώνει και πόσο εύκολα σπάει..........

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Θεωρητικά μιλώντας...

Σκέφτομαι ιστορίες, γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν. Και αν κάτι απ' αυτά που σκέφτομαι συμβεί; Υπάρχει σωστή τακτική;.... Τι είναι αυτό τελικά;.... Πως προσεγγίζεις έναν άντρα που σου αρέσει; Υπάρχει τρόπος, χρόνος;.... Προφανώς υπάρχει. Είναι όμως ίδιος για όλους τους άντρες; Δε νομίζω..... Αν υπήρχε θα έβγαινε κάτι σαν οδηγίες χρήσης, σα manual..... Θα το αγοράζαμε όλες απ' τα περίπτερα και θα ξέραμε πως να φερθούμε. Ωραία θα ήταν.... Τότε όλα θα ήταν πολύ απλά. Μόνο που επειδή κάθε άνθρωπος(άντρας ή γυναίκα)είναι διαφορετικός/μοναδικός δε μπορούμε να φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Γνωρίζεις έναν άντρα στο δρόμο, στο καφέ, στο super market... Πως πρέπει να φερθείς; Σου αρέσει του αρέσεις.... Πώς μπορείς να καταλάβεις αν σου λέει αλήθεια; Σου δίνει το κινητό του.... Ρισκάρεις να πάρεις; Είναι ασφαλές να βγεις με κάποιον που γνωρίζεις μόνο λίγα λεπτά; Μπορεί να είναι επικίνδυνος..... Δε θα μάθεις αν δεν του δώσεις μια ευκαιρία....... Πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ένας τύπος που βγάζει το σκύλο του για βόλτα; Φαντάζομαι όσο κι εγώ όταν βγαίνω για τρέξιμο..... Θα ήθελα να ήμουν περισσότερο θαρραλέα..... Να έδινα μια ευκαιρία σ' έναν ξένο άνθρωπο. Δεν είναι όλοι ψεύτες ή μαχαιροβγάλτες..... Ακόμα και αν βγεις τελικά μ' έναν άγνωστο.... Πως φέρεσαι; Τι συζητάς; Σίγουρα πηγαίνετε σε δημόσιο χώρο. Ποιες είναι οι ερωτήσεις που ΔΕ ρωτάς σε πρώτο ραντεβού μ' έναν άγνωστο; Ποια τα θέματα που δεν αγγίζεις; Θρησκεία και πολιτική;.... Τα περισσότερα θέματα όμως δεν είναι πολιτικά; Για ποια πράγματα μιλάς; Τι είναι ασφαλές ν' αποκαλύψεις σ' αυτό το ραντεβού; Μήπως η συζήτηση πρέπει να είναι για γενικά θέματα...κάπως ασαφή; Δε θα βαρεθήτε; Τελικά ποιο το νόημα να βγεις με κάποιον(που σου αρέσει)αλλά ψιλοφοβάσαι και δεν ξέρεις και τι να συζητήσεις μαζί του; Δε θα περάσεις καλύτερα σπίτι διαβάζοντας το βιβλίο σου;..... Θεωρητικά πάντα μιλώντας....

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Χριστοούγεννιάτικες σκέψεις...

Ξεκίνησε προχθές. Ηλπιζα πως κάπως θα γλίτωνα..... Ηρθε όμως το πρώτο email με Χριστουγεννιάτικο θέμα... Να μου θυμίσει αυτό που προσπαθώ να ξεχάσω τόσον καιρό... Πόσες μέρες μένουν μέχρι τα Χριστούγεννα. Καπάκι άρχισαν και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί να μας το θυμίζουν.... Δε μπορεί να ηρεμήσει, να ξεχαστεί ένας άνθρωπος; Δε μπορεί, αυτό κατάλαβα. Μην το πάρετε στραβά, τα λατρεύω τα Χριστούγεννα! Είναι η μόνες μέρες του χειμώνα που αγαπώ. Θα τα περάσω μόνη μου φέτος όμως....όπως και το καλοκαίρι. Και καλά το καλοκαίρι(η αγαπημένη μου εποχή)όλο και κάτι μπορείς να κάνεις, το χαίρεσαι και μόνος. Τα Χριστούγεννα όμως δεν είναι το ίδιο..... Είναι εποχή που περνάς με σύντροφο ή κολλητούς φίλους. Σύντροφο δεν έχω και οι κολλητές μου θα λείπουν! Θα ήθελα να μπορούσα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μετά τις γιορτές. Πέρυσι ήμουν πάλι μόνη αλλά δε με πείραξε. Ηταν η πρώτη φορά μετά το χωρισμό, κάπου το περίμενα. Ελεγα του χρόνου θα είναι καλύτερα.... Ηρθε όμως ο άλλος χρόνος και δεν είναι καλύτερα. Είναι και η εποχές που ζούμε.... Το τελευταίο που ήθελα ήταν να περάσω τις γιορτές μόνη. Για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρη(πέρυσι)πως σ' ένα χρόνο θα είχα βρει έναν σύντροφο.... Εκανα όνειρα πως θα τα περνούσαμε μαζί. Απογοητεύτηκα..... Σε λιγότερο από ένα μήνα έχουμε Χριστούγεννα και δεν έχω διάθεση ούτε να στολίσω..... Πέρυσι στόλισα και είχα τέτοια χαρά..... Μου άρεσε που ήμουν μόνη. Και η μοναξιά όμως έχει όρια...... Στην αρχή σου αρέσει, βρίσκεις πολλά πράγματα να κάνεις, βελτιώνεις τη ζωή σου, αφήνεις το παρελθόν και ό,τι σ' έχει πληγώσει πίσω.... Καθαρίζεις.... Από κάποια στιγμή και μετά όμως αρχίζεις να βαριέσαι μόνη. Κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και θα θελες να έχεις τον άνθρωπο σου να τα μοιραστείς. Και έρχονται και τα Χριστούγεννα και έχεις κάνει τόσα όνειρα..... Μένουν όμως στη φαντασία όλα.... Πάλι θα δεις ξανά όλες τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες.... Το φουστανάκι που αγόρασες θα μείνει στην κρεμάστρα. Γιατί δε θα πας πουθενά..... Πυτζάμες και dvd.με Χριστουγεννιάτικες ταινίες... Τις ίδιες που είδες πέρυσι. Πως θα τις περάσω αυτές τις γιορτές; Ενας φίλος ψυχαναλυτής μου είχε πει παλιά πως τα Χριστούγεννα γίνονται οι περισσότερες αυτοκτονίες. Οι άνθρωποι που είναι μόνοι και δεν περνούν καλά νομίζουν πω όλοι οι άλλοι περνάνε τέλεια! Είναι και αυτό το δήθεν των δημοσιογράφων και κάποιων γνωστών που επιδεινώνουν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα αυτοί που περνάνε πολύ όμορφα είναι μειοψηφία σε σχέση με όσους περνάνε μίζερα. Αν το καλοσκεφτώ όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα! Εχω το σπίτι μου, καλό φαγητό, ζεστασιά και πολλές απ' τις ταινίες που μου αρέσουν να ξαναδώ! Πολύς κόσμος δε θα έχει τίποτα απ' αυτά φέτος τα Χριστούγεννα........ Ας μην είμαι λοιπόν αχάριστη! Υπάρχουν πάντα τα πολύ χειρότερα...δυστυχώς. Και τα πολύ καλύτερα που περιμένουν στη γωνία.... ΥΓ. Εχω και τους φίλους απ' το twitter!!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Το πιο ψηλό σκαλοπάτι ...

Περνάμε τη ζωή μας θεωρώντας ορισμένα πράγματα άσχημα. Εκνευριζόμαστε όταν χυθεί καφές στη μπλούζα μας.... Θυμώνουμε όταν λεκιαστεί το τραπεζομάντιλο με κόκκινο κρασί. Στενοχωριόμαστε όταν δούμε, τελευταία στιγμή, πως το παντελόνι που θα φορούσαμε στο ραντεβού είναι βρώμικο.... Τέτοια πράγματα μας στενοχωρούν. Τυχεροί οι άνθρωποι που περνούν μια ζωή με τέτοιες στενοχώριες. Πρέπει να έρθει η 'αληθινή' στενοχώρια για να καταλάβουμε πόσο ασήμαντα ήταν όλα αυτά.... Τότε σκεφτόμαστε πόσο γελοίο ήταν που θυμώσαμε όταν έπεσε ο χυμός επάνω μας... Τότε μόνο ευχόμαστε η στενοχώρια μας να ήταν μέχρι εκεί.... Μόνο τότε όμως....... Οταν έρθει κάτι πολύ σοβαρό. Δεν είναι το παντελόνι που πλένεται..... Κάποια γεγονότα είναι μη αναστρέψιμα. Δεν είναι τραπεζομάντιλο να πλυθεί, φουστάνι να το αλλάξουμε... Είναι ένα τέλος...τέλος εποχής, τέλος ζωής, τέλος.... Δεν υπάρχει τίποτα πιο σοβαρό απ' το να χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο. Εγώ δυστυχώς το έχω ζήσει αρκετές φορές με αποκορύφωμα το θάνατο της μαμάς μου. Αυτές είναι στιγμές που δε συγκρίνονται με άλλες. Αφού νιώσεις τον πόνο, αφού ξεσπάσεις, μετά από καιρό, έρχεται η ώρα που συνειδητοποιείς πόσες φορές είχες κλάψει για ανούσια πράγματα. Τότε ξέρεις πια, θα εκνευριστείς ξανά όταν χυθεί κόκκινο κρασί στο τραπεζομάντιλο, αλλά δε θα είναι το ίδιο.... Εχεις μάθει πια να ξεχωρίζεις τα επίπεδα της στενοχώριας... Μόνο που πρέπει να πατήσεις στο πιο ψηλό σκαλοπάτι... Τότε θα καταλάβεις πόσες φορές στενοχωρήθηκες για ασημαντότητες. Οταν περάσει δίπλα σου ο θάνατος.... Οταν βιώσεις την απώλεια... Τότε μόνο.... Θα 'θελες τότε να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Τότε που στενοχωριόσουν για αστεία(τα βλέπεις τώρα)πράγματα... Μαλώνεις τον εαυτό σου που στενοχωρήθηκε για το μπλουζάκι που χάλασε και ζητάς να ξανασυμβεί!! Ναι, να ξανασυμβεί γιατί έμαθες πια τη σημασία που είχε. Δε γίνεται όμως.... Εχεις περάσει σε άλλο επίπεδο πια. Ο πόνος αλλάζει με διαφορετικό τρόπο τον καθένα μας. Η απώλεια είναι μια πληγή. Και ο χρόνος δεν είναι γιατρός, μην ακούτε τι λένε.... Δε σταματάς να πονάς, απλώς ο πόνος διαφοροποιείται με το χρόνο. Γιατί τα σκέφτομαι σήμερα αυτά; Γιατί σήμερα γιορτάζουν οι Κατερίνες...... Σήμερα θα γιόρταζε η μαμά μου..... Της πήγα φρέσκα λουλούδια και κάθισα δίπλα στη φωτογραφία της.... Της μίλησα..... Ξέρει άραγε πόσο μου λείπει;......

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Το Παρελθόν στο Παρόν...

Μπορείς να γίνεις φίλη με τον νεανικό σου έρωτα; Φαντάζομαι πως μπορείς.... Κάτω όμως από προϋποθέσεις! Χρειάζεται να υπάρχει μια ισορροπία... Να έχετε και οι δυο φτιάξει όπως θέλετε τη ζωή σας...... Αν όμως εκείνος την έχει φτιάξει όπως πάντα ήθελε...εσύ; Είσαι πιο δημιουργική από ποτέ, χαρούμενη που επιτέλους κάνεις αυτό που ονειρευόσουν αλλά.... Λείπει εκείνος που θα μοιραστείς μαζί του τη χαρά σου, τα όνειρά σου... Ο σύντροφος. Εκείνος έχει κάνει οικογένεια όπως πάντα ήθελε. Εσύ δεν καιγόσουν ποτέ για οικογένεια αλλά ένα σύντροφο πάντα ήθελες και αυτή την εποχή δεν έχεις. Πράγμα που σε έχει 'ρίξει' ψυχολογικά. Γιατί θέλει τόσο να βρεθείτε; Επικοινωνείτε μετά από χρόνια..... Στην αρχή ανταλλάσσατε email. Μετά άρχισαν τα τηλέφωνα. Στην αρχή πολύ αραιά....... Περνώντας ο καιρός πύκνωσαν. Μήπως έπρεπε να φανταστείς τι θα επακολουθούσε; Δε θα έκανε πρόταση να βρεθείτε;...... Τι άλλο; Ολοι οι άντρες μετά τα 40 όσο και αν είναι ευτυχισμένοι στο γάμο τους..... Για σένα εκείνος ποτέ δεν ήταν όπως οι άλλοι άντρες! Για σένα...... Εκείνος; Πως σκέφτεται εκείνος; Γιατί σε ξαναβρήκε; Η μήπως εσύ άνοιξες το κουτί της Πανδώρας; Αλλά και έτσι να είναι τι σημασία έχει; Εσύ είσαι ελεύθερη. Εκείνος σίγουρα δεν έχει πει στη γυναίκα που, τόσα σημαίνει για κείνον, πως σου τηλεφωνεί! Μια σκέψη που την έκανες μόλις έκλεισες το τηλέφωνο. Γιατί διατηρεί την επαφή αυτή κρυφά; Του θυμίζεις τα νεανικά του χρόνια..... Αυτό είσαι για κείνον. Μη βαυκαλίζεσαι δε θα μπορούσες να είσαι κάτι περισσότερο. Τώρα σου ζητά να βρεθείτε...... Ποιο το νόημα; Για σένα! Σκέψου τον εαυτό σου για μια φορά..... Μη ρισκάρεις....δεν υπάρχει κέρδος για σένα από τέτοιες ιστορίες. Γιατί να μην τον κρατήσεις στο μυαλό και την καρδιά όπως τότε;.... Ηταν ο μεγάλος σου νεανικός έρωτας...... Τώρα όμως έχει οικογένεια ενώ εσύ περνάς μια δύσκολη εποχή...συναισθηματικά.. Μόνο να πληγωθείς μπορεί από μια τέτοια ιστορία. Ακόμα και τα τηλεφωνήματα μπορεί να σου κάνουν κακό.... Ισως μια άλλη εποχή..... Οταν θα είσαι πολύ χαρούμενη, δε θα είσαι μόνη. Το να περνάς μια δημιουργική περίοδο δε φτάνει...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ζησε!

Πριν Μιλήσεις, Άκου. Πριν Γράψεις, Σκέψου. Πριν Πληγώσεις, Νιώσε. Πριν Μισήσεις, Αγάπησε. Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε. Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! Γιώργος Σεφέρης

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Η Ευτυχία πριν.....

Νομίζω πως ζω τη χειρότερη εποχή της ζωής μου. Είμαι σίγουρη πως πολλοί άνθρωποι είναι χειρότερα...πολύ χειρότερα απ' όσες οπτικές γωνίες κι αν το δεις. Το καταλαβαίνω πως είναι εγωιστικό... Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς όμως... Εγώ συγκρίνω τη ζωή μου , σήμερα και πριν.... Κοίταξα μια φωτογραφία χθες. Επεσε εντελώς τυχαία το μάτι μου.... Ετσι θυμήθηκα πως είναι να είσαι ευτυχισμένη και να το ξέρεις! Συνήθως καταλαβαίνουμε πως είμασταν ευτυχισμένοι όταν πάψουμε να είμαστε.... Εγώ όμως ξέρω πως νιώθω. Οταν είμαι ευτυχισμένη το καταλαβαίνω και χαίρομαι. Ζω πιο έντονα την ευτυχία από πολύ κόσμο.... Το ίδιο συμβαίνει κι όταν δεν είμαι ευτυχισμένη. Οταν είμαι καλά είμαι πάρα πολύ καλά...κι όταν δεν είμαι, γίνομαι χάλια.... Δε θα έπρεπε να ζω τόσο στα άκρα.... Αλλά ο χαρακτήρας, η ζωή, δεν κουμαντάρεται. Γεννιέσαι έτσι. Είμαι άνθρωπος που δε συμβιβάζεται εύκολα... Τα θέλω όλα απ' τη ζωή! Η όλα ή τίποτα! Οι ενδιάμεσες λύσεις δε με αφορούσαν ποτέ. Ναι είμαι άνθρωπος του 'ποτέ' και του 'πάντα'. Το πιστεύω δεν το λέω έτσι απλά. Δεν συμβιβάζομαι με μετριότητες. Ισως γιατί ξέρω πως έχω πολλά να δώσω. Και έχω δώσει.... Την ψυχή μου... Και όταν πέρασαν από πάνω υπέφερα.... Ο μεγαλύτερος μου πόνος: οι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτό το δόσιμο.... Δεν περιμένω να πάρω.... Αλλά πονάω που δεν καταλαβαίνουν τι παίρνουν. Ισως να μη θέλουν. Δε θέλουν γιατί μέσα τους ξέρουν πως δεν έχουν να δώσουν.... Αλλωστε το να μπορείς να δίνεις είναι ευτυχία, αλλά έχει κι ένα κομμάτι εγωισμού... Δεν είναι εγωιστικό να σε ικανοποιεί αυτό που κάνεις για τον άλλον; Και τώρα θα έπρεπε να νιώθω καλά. Είμαι χορτασμένη. Δε μου αρκεί όμως.... Δε μου αρκεί να ζω με αναμνήσεις... Είναι πολύ νωρίς άλλωστε. Θέλω να ζήσω! Να ερωτευτώ, να ταξιδέψω, να γελάσω μέχρι δακρύων! Ισως θα πρεπε να ξεκινήσω μ' ένα ταξίδι.... Αληθινό, όχι απ' αυτά των βιβλίων.... Παλιότερα ταξίδευα πολύ. Αυτό θα μου κάνει καλό....ένα μακρινό ταξίδι! Ενα ταξίδι απ' αυτά που πάντα ονειρευόμουν..... Στη δική μου περίπτωση θα είναι ένα σημαντικό βήμα. Θα κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ....... Ολα δεν αρχίζουν από ένα πρώτο βήμα; Το δικό μου βήμα ίσως είναι το ταξίδι. Ενα βήμα μακριά απ' τη μιζέρια της καθημερινότητας. Μακριά απ' αυτή την άσχημη εποχή....

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Φοβάμαι αυτή την Αλλαγή......

Φοβάσαι.... Κανένας δε σου είχε πει πως θ' αλλάξει... Δεν είναι έκπληξη. Δεν είναι ευχάριστο.... Φοβάσαι αυτή την αλλαγή. Δεν ήσουν προετοιμασμένη... Πάντα πίστευες στον από μηχανής Θεό. Ακόμα και τώρα.... Δεν έχεις περάσει κάτι παρόμοιο... Κανένας δεν έχει... Πρέπει να στηρίξεις και άλλους πιο αδύναμους. Εσένα ποιος θα σε στηρίξει; Ποιος θα σου κρατήσει το χέρι; Πως θα τα καταφέρεις μόνη;...... Θες να ονειρευτείς μα δε μπορείς...... Ξαφνικά το κατάλαβες αυτό. Δεν κάνεις όνειρα πια...... Φοβάσαι το αύριο. Πότε το συνειδητοποίησες αυτό; Χθες βράδυ; Κάποτε έκανες σχέδια...... Κανόνιζες μακρινά ταξίδια.... Οργάνωνες όμορφες Χριστουγεννιάτικες βραδιές.... Βόλτες στη στολισμένη πόλη... Καφέ και γλυκό στο Τρίστρατο..... Τώρα δε θέλεις να σκέφτεσαι πως έρχονται Χριστούγεννα. Και τ' αγαπούσες τόσο..... Μα τα πράγματα άλλαξαν.... Και όπως λένε θ' αλλάξουν κι άλλο. Αγνώριστη λένε θα γίνει η ζωή..... Μα είχε ήδη αλλάξει από πριν.... Στέκεσαι παγωμένη χωρίς να ξέρεις πως να κινηθείς.... Δεν έφταναν τα προσωπικά σου ήρθε κι αυτό. Είναι και ο φόβος που σου σφίγγει την καρδιά.... Η αβεβαιότητα...... Ανησυχείς.... Τι θα γίνει; Πόσο θα επηρεαστεί η ζωή σου;... Είναι κι άλλοι που φοβούνται, που νιώθουν έτσι.... Κλείστηκες στο κέλυφος που έφτιαξες για να προστατευτείς... Κι έμεινες μόνη να βιώσεις ό,τι μέλει να έρθει... Με βιβλία και ταινίες.... Τίποτα καλό δε συνέβη τον τελευταίο χρόνο... Μήπως συμβεί τους επόμενους μήνες; Πρέπει να ελπίζεις.... Χωρίς ελπίδα δεν έχει νόημα η ζωή.... Προσπάθησε να διώξεις αυτό το φόβο.....

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

This is Me.

Δε μου αρέσει η βαβούρα.... Δε μ' αρέσουν τα μπαράκια με τη δυνατή μουσική... Εκεί που στέκεσαι όρθιος με το ποτό στο ένα χέρι, το παλτό στο άλλο, τον διπλανό να σε σπρώχνει και να προσπαθείς να ισορροπήσεις.... Παλιά μου άρεσαν... Πολλά πράγματα που μου άρεσαν δε μου αρέσουν πια.... Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, εξελισσόμαστε, αλλάζουμε.... Στις μέρες μας όμως σε κοιτάζουν περίεργα όταν λες πως δεν πας σε ορθάδικα... Πως απεχθάνεσαι τα μπουζούκια! Σου λένε έλα μωρέ για χάρη της παρέας...... Για χάρη κανενός! Πρώτα έρχομαι εγώ και οι δικές μου επιθυμίες Γιατί πρέπει να κάνω πράγματα που δε μου αρέσουν για να γίνω αρεστή; Γιατί με λένε παράξενη που κάνω χάρη μόνο στον εαυτό μου; Σ' όποιον αρέσω τελικά!..... Τόσο φοβερό είναι που προτιμώ τον ήρεμο τρόπο διασκέδασης; Ειλικρινά είναι πολύ κουραστικό να εξηγώ κάθε φορά! Μου αρέσει να βγαίνω για καφέ, ποτό, φαγητό, σε μέρη που υπάρχουν τραπέζια να καθίσουμε και η μουσική μας επιτρέπει να μιλάμε. Θυμάμαι πριν δυο τρία χρόνια, είχα μια άσχημη λογομαχία με κάποιον που δεν μπορούσε να καταλάβει τι βρίσκω στις εκθέσεις φωτογραφίας ή στην Πινακοθήκη ενώ δεν πατάω στα μπουζούκια. Θα μου πείτε γιατί ξεκινάω τέτοιες κουβέντες με ανθρώπους που δεν ταιριάζω;... Ισως πίστεψα για λίγο πως μπορούμε να βρούμε κάτι κοινό... Λάθος μου. Με είπαν και 'ξενέρωτη'!! Επειδή δε μου αρέσουν τα μπουζούκια.... Δεν κρίνω τους ανθρώπους που τους αρέσει να διασκεδάζουν διαφορετικά από μένα. Δεν έχουν δικαίωμα όμως ούτε εκείνοι να κρίνουν εμένα. Καθένας διαλέγει τον τρόπο που θέλει να περνά τον ελεύθερο χρόνο του. Επειδή είναι λίγος κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Ετσι το καταλαβαίνω εγώ.... Μικρή. κυκλοφορούσα και με μηχανές.... Τώρα δε θέλω. Δε βλέπω για ποιο λόγο χρειάζεται να δικαιολογώ τα θέλω ή και τις φοβίες μου ενδεχομένως! Κι αν δε βρω παρέα με κοινά ενδιαφέροντα, δεν πειράζει. Περνάω καλά και μόνη. Τουλάχιστον δεν καταπιέζω τον εαυτό μου.... Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

E.T. phone home......

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Λογοτεχνία – Γράψιμο

Διαβάζω πολύ... Διαβάζω όσο μπορώ. Λογοτεχνία, περισσότερο ξένη... Με το διάβασμα ταξιδεύω...ξεφεύγω απ' την πραγματικότητα... Ζω την εποχή, τη χώρα που διαβάζω... Ταξιδεύω στο χωροχρόνο..... Χωρίς διαβατήριο, χωρίς έξοδα.... Η αξία του βιβλίου μόνο. Το φθηνότερο ταξίδι. Οχι μόνο σε άλλη χώρα αλλά συχνά σε άλλη εποχή.... Περνώ πολύ απ' τον ελεύθερο χρόνο μου έτσι.... Μου αρέσει...όχι δεν μου αρέσει απλά, είναι ανάγκη! Είναι μια ανάγκη που έχω από παιδί... Η λογοτεχνία..... 'Γυμναστική του μυαλού'. Δε θυμάμαι που το είχα διαβάσει. Χωρίς βιβλίο και χωρίς καφέ δεν αντέχω... Είναι ο αέρας που αναπνέω..... Όταν δεν έχω όρεξη να διαβάσω σημαίνει πως δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Σπάνια θα με δει κάποιος χωρίς βιβλίο..... Ανακαλύπτω συνέχεια συγγραφείς και τίτλους βιβλίων.... Και οι λίστες δεν τελειώνουν ποτέ..... Το άγχος μου αν θα προλάβω να τα διαβάσω όλα!... Ζω μια 'απλή' ζωή.... Η ανάγκη μου να διαβάζω μεγάλη. Αραγε ζω για να διαβάζω; Ζω μέσα από τα βιβλία; Ζω τις ιστορίες που διαβάζω;... Εκτός απ' το διάβασμα γράφω. Ανάγκη κι αυτό. Δε γράφω γιατί είναι της μόδας. Από παιδί έγραφα. Βγάζω τ' απωθημένα μου; Λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία; Δεν ξέρω... Δεν ξέρω γιατί το έχω κι αυτό ανάγκη... Γράφω γενικά.... Γράφω σχόλια, γράφω σε sites, γράφω στο blog μου...γράφω.... Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν γράφω τις ιστορίες που ζω;... Η ζω τις ιστορίες που γράφω;....

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Γιώργος Σεφέρης

 Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963 Σαν να το είπε χθές! “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη) Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται.  Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια. Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια  εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς. Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια! Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες. Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος. Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους. Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα. Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον. Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον Όλυμπο,  μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως  δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή. Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε! Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό και  μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους έστειλα το κείμενο που ακολουθεί…. “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης. Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ που ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του. Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Ημαρτον κύριοι Πολιτικοί!!

Σάββατο σήμερα ναι; Ρωτάω γιατί όπως όλα αλλάζουν αυτή τη βδομάδα μπορεί ν' αλλάξουν και οι μέρες! Περάσαμε τη βδομάδα των παθών αλλά στο τέλος της δεν έχει ούτε μαγειρίτσα ούτε ανάσταση. Ο Βενιζέλος είπε πως διατρέχουμε θανάσιμο κίνδυνο, ναι; Εγώ μπερδεύομαι γιατί μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο αυτοί παίζουν σαν παιδάκια! Πως γίνεται; Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη εκτίμηση στους πολιτικούς αυτής της χώρας. Κι αυτοί δε χάνουν ευκαιρία να μου δείξουν πόσο δίκαιο έχω! Ομως έχω χάσει και την αίσθηση του χρόνου... Την εβδομάδα που πέρασε η κάθε μέρα μετρούσε αλλιώς! Ενας βουλευτής έλεγε κάτι το πρωί για το οποίο δεν ήταν σίγουρος το μεσημέρι και μέχρι το βράδυ μπορεί μέχρι κόμμα να είχε αλλάξει! Ετσι μπερδεύτηκα κι εγώ... Λες και τα πάντα στροβιλίζονται με απίστευτη ταχύτητα, αλλάζουν, παίρνουν άλλη μορφή.... Δεν πιστεύω αυτά που βλέπω και ακούω. Κουράστηκα ν' ασχολούμαι με το αν θα φύγει ο Γιώργος, αν θα έρθει ο Αντώνης, αν θα γίνει κυβέρνηση για έξι βδομάδες για κάποιους μήνες....αν θα πάρουμε τη δόση, αν και ποιος θα πάει στο Eurogroup.... Ειλικρινά κουράστηκα πολύ! Νομίζω πως τις τελευταίες μέρες έζησα μια ζωή ολόκληρη.... Είμαι σίγουρη πλέον πως όταν ο Αϊνστάιν μιλούσε για τη θεωρία της σχετικότητας του χρόνου, στο μυαλό του είχε την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας! Μετά τη βδομάδα που πέρασε δεν έχω καμία αμφιβολία. Και οι πολιτικοί παίζουν τα δικά τους παιχνίδια χωρίς να καταλαβαίνουν πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι... Γιατί κανένας μας δε νοιάζεται για το Γιώργο τον Αντώνη και τους άλλους. Γιατί κανείς δεν ασχολείται με τα παιχνίδια τους. Ποιος θα φύγει ποιος θα μείνει..... Το σημαντικό είναι αν εμείς θα έχουμε αύριο να φάμε! Καθόλου δε νοιαζόμαστε για τους πολιτικούς. Και δε θα παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις αν δεν είχαν άμεση σχέση με μας... Με την επιβίωση μας. Αυτοί που παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας έχουν εξασφαλίσει το παντεσπάνι τους... Εμείς όμως αγωνιούμε για την αυριανή μέρα. Και πολύ θα θέλαμε να σταματούσαν τα παιχνίδια και να φερόντουσαν σαν μεγάλοι άνθρωποι..... Θα το εκτιμούσαμε πολύ αυτό. Προσωπικά τυχαίνει, λόγω σπουδών, να γνωρίζω καλά κάποια πράγματα... Και αυτό με αγχώνει περισσότερο... Πολύ θα ήθελα να μπορούσα ν' ανέβω στην ταράτσα του σπιτιού μου και να βάλω τις φωνές! Δεν τρελάθηκα, είμαι απόλυτα σίγουρη δε πως το ίδιο πράγμα θα ήθελαν να κάνουν πολλοί συμπατριώτες μου. Το κάνουν άλλωστε στις πλατείες! Το έκαναν την 28η Οκτωβρίου.... Πως γίνεται τόσα μηνύματα, τόσους μήνες να μην τα λαμβάνουν; Η να τα διαβάζουν με το δικό τους τρόπο; Τον τρόπο που τους συμφέρει δηλαδή;.... Ρωτάω εδώ και μήνες το ίδιο πράγμα και απάντηση δεν παίρνω.... Κανένας δεν ξέρει... Ποια είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η κατάσταση μας; Πόσα ΑΚΡΙΒΩΣ χρωστάμε; Δεν υπάρχει ΕΝΑΣ άνθρωπος απ' τους 300 να ξέρει; Αυτός που ξέρει θα μας πει; Ήμαρτον πια!!!

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Συνέχισε....

Μια φωτογραφία..... Δεν ξέρω αν μου αρέσει... Εχει κάτι... Δεν ξέρω τι... Αυτό που με κάνει να θέλω να τη βλέπω. Θα θελα να σε γνωρίσω.... Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για σένα. Μέχρι στιγμής είσαι μυστήριο.... Ομορφο μυστήριο. Κατάλαβες άραγε τότε πως μιλούσα για σένα; Για ένα διάστημα χάθηκες... Και μετά εμφανίστηκες ξανά... Χωρίς λόγο. Μου γράφεις και τρελαίνομαι... Και αυτά που γράφεις... Καβάφης, Ελύτης, Σεφέρης.... Διαλεγμένα κομμάτια... Με κάνουν να βουρκώνω... Θα θελα να μου τα ψιθύριζες στ' αυτί... Δεν ξέρω ούτε τη φωνή σου... Μου αρέσει όμως που μου γράφεις ποίηση. Δεν μου έχει ξανατύχει. Κάποιος να με νιώθει τόσο... Ο άγνωστος που ξέρει τι ζητάω! Κανένας γνωστός δε μου είχε απαγγείλει Σεφέρη.... Ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα πόσο μου αρέσει η ποίηση..... Αυτά που μου στέλνεις..... Γιατί τα στέλνεις; Υπάρχει λόγος; Φιλικά; Ποιος στέλνει τέτοια κείμενα; Οι εραστές...... Τόσο ρομαντικό..... Μπαίνω μόνο για να δω τι μου έστειλες κάθε μέρα.... Είσαι και συ ευαίσθητος; Ενας άντρας που αγαπά την ποίηση.... Δεν είχα γνωρίσει κανέναν ποτέ... Γιατί μου γράφεις; Ξέρεις πόσο με αγγίζουν αυτά που μου γράφεις; Συνέχισε....

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Καταραμένο φθινόπωρο!

Το φθινόπωρο ποτέ δε νιώθω καλά. Φέτος όμως είναι χειρότερα από ποτέ! Ολα άσχημα.... Τίποτα όπως ήλπιζα.... Θα μου πεις και σε ποιον ήρθαν καλά φέτος; Δεν είναι αυτό όμως. Είναι που μαζεύτηκαν πολλά μαζί..... Η ζωή μου ένα κουβάρι.... Και δεν ξέρω, δεν μπορώ να το λύσω.... Οποια άκρη κι αν πιάσω δύσκολα... Επαψα να ελπίζω.... Πάνω που έλεγα να σκέφτομαι θετικά... Κοίταξα καλύτερα και είδα πως δε γίνεται τίποτα. Τι κι αν εύχομαι να πάνε καλά; Ολα στραβώνουν κάπου... Δεν είμαι παράξενη! Η ζωή είναι άδικη.... Ναι, ξέρω υπάρχουν χειρότερα. Πάντα θα υπάρχουν χειρότερα! Υπάρχουν και καλύτερα όμως... Γιατί όταν λες το πρόβλημα σου και δεν έχουν να προτείνουν κάποια λύση, σου απαντούν 'υπάρχουν και χειρότερα'; Θέλω να φωνάξω κάτι τέτοιες φορές πως ΤΟ ΞΕΡΩ! Σε τι με βοηθά να ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερα; Τα δικά μου τα χειρότερα ήρθαν.... Και νιώθω πάρα μα πάρα πολύ κουρασμένη. Εκνευρίζομαι που δε μπορώ να κάνω κάτι.... Δε μπορώ να αλλάξω τίποτα.... Καμιά φορά κάνεις όλες τις κινήσεις σωστά αλλά τίποτα δεν πάει καλά... Γιατί άραγε; Το ξέρω κανένας δεν είπε πως η ζωή είναι οπωσδήποτε ωραία. Είναι ανάγκη όμως να είναι άσχημη; Δηλαδή ή μαύρο ή άσπρο; Ενδιάμεσος τόνος δεν υπάρχει; Κάτι σε γκρι; Τα έκανα όλα σωστά... Γιατί στην πορεία στράβωσαν; Ολες οι κινήσεις όπως έπρεπε.... Είναι σα να παίζω σκάκι με τον Κασπάροβ. Πόσες πιθανότητες έχω να πάρω την παρτίδα; Ειδικά με τις δικές μου γνώσεις στο σκάκι;.... Ας δώσω την παρτίδα χωρίς να ξεκινήσω. Ασπρα ή μαύρα τα πιόνια, εγώ θα χάσω... Καταραμένο φθινόπωρο.....

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Γιατί έτσι είμαι ΕΓΩ....

Δε θα θελα ν' αλλάξω... Κι ας έχουν έρθει στιγμές που ευχήθηκα να μπορούσα.... Ηταν στιγμές αδυναμίας.... Μ' αρέσει ο εαυτός μου. Μ' αρέσει που είμαι διαφορετική' από πολλές και πολλούς. Εντάξει, είναι δύσκολο να με καταλάβουν....να με δεχτούν. Πάντα το διαφορετικό το φοβάται ο κόσμος. Οταν γύρω σου όλες είναι παντρεμένες με παιδιά.... Δεν έχουν ούτε κατά διάνυα τις εμπειρίες σου.... Ξέρεις πως όταν αρχίσεις να μιλάς κάθονται μ' ανοιχτό το στόμα... Θα θελήσουν ν' ακούσουν όμως; Από την άλλη δεν είναι εύκολο και να καταλάβουν...... Να σε καταλάβουν...... Και ό.τι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος το κάνει πέρα. Αδύνατον να γίνεις μια συνηθισμένη γυναίκα. Κι ας ξέρεις πως αυτό είναι που όλοι περιμένουν από σένα. Πάντα βαριόσουν καθετί το συνηθισμένο. Εχεις όμως έντονο παρελθόν κι ενδιαφέρον παρόν. Οι γυναίκες σε φοβούνται γιατί βλέπουν μόνο την εμφάνιση.... Δεν τους νοιάζει το μέσα.... Οι άντρες..... Οι άντρες μπερδεύονται και φοβούνται. Και οι άντρες που αρέσουν σε μένα δεν είναι διαθέσιμοι..... Ναι, δε θέλω ν' αλλάξω.... Κι ας νοιώθω τον περισσότερο καιρό κάπως σαν εξωγήινη που έπεσε στον πλανήτη των ανθρώπων μάλλον από λάθος.... Δε θέλω ν' αλλάξω.... Και μόνον εγώ ξέρω πόσο οδυνηρό είναι να είμαι ΕΓΩ....

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Θέλω πίσω το καλοκαίρι.....

Μπήκε το φθινόπωρο κανονικά... Δε μ' αρέσει το φθινόπωρο... Από μικρή ήθελα να ταν όλος ο χρόνος ένα ατέλειωτο καλοκαίρι! Ζέστη, λιακάδα, βουτιές στη θάλασσα και ανεμελιά. Θερινά σινεμά..... Καλοκαιρινά ρούχα... Απαλά και χρωματιστά.... Τα καλοκαιρινά φουστανάκια μες τα χρώματα, χαίρεσαι μόνο που τα κοιτάζεις! Οταν μιλάω για τα καλοκαιρινά ρούχα έχω μια τάση να χρησιμοποιώ υποκοριστικά... Φουστίτσες, βερμουδίτσες, μαγιουδάκια, μπλουζάκια, παπουτσάκια..... Δε μπορώ να κάνω το ίδιο με τα χειμωνιάτικα......... Κανείς δε μπορεί να το κάνει. Δε μπορείς να πεις παλτουδάκι..... Ούτε γαλοτσίτσες.... Είναι βαριά ρούχα. Θέλουν και την ανάλογη αντιμετώπιση. Σοβαρή! Ο χειμώνας δεν έχει τα εύκολα γέλια του καλοκαιριού...... Κι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι ο χειρότερος.... Μας δείχνει από τώρα τις προθέσεις του.... Δεν έχει γέλια ο χειμώνας αυτός..... Τον φοβάμαι αυτόν το χειμώνα... Δεν ξέρω αν είναι το άγνωστο που με τρομάζει τόσο... Είναι όλα όσα τον συνοδεύουν που με κάνουν να μη θέλω να τον αντιμετωπίσω! Λες και όλες οι ιστορίες για τον πόλεμο, που έχω ακούσει από τη γιαγιά να πρόκειται να γίνουν η νέα πραγματικότητα. Ενας εφιάλτης δηλαδή! Μου λένε πως υπάρχουν και θετικά σ' αυτή την κατάσταση. Γιατί δεν μπορώ να τα δω; Είναι υπερβολικό να θέλω να μην αλλάξει η ζωή μου; Και μάλιστα προς το χειρότερο; Ζούσα μια απλή ζωή... Μου άρεσε όμως... Και αν γκρίνιαζα δεν ήταν για υλικά αγαθά. Τώρα δε φτάνει που τέλειωσε το καλοκαίρι, δε φτάνει που ζούμε ένα μαύρο φθινόπωρο.... Θα έρθει κι ένας ακόμα χειρότερος χειμώνας..... Δε θέλω να τον αντιμετωπίσω! Αισθάνομαι σα να έγινα μικρό παιδί ξανά.... Πόσο θέλω να κρυφτώ πίσω απ' τη φούστα της μαμάς μου...... Δε μ' αρέσουν καθόλου αυτές οι επώδυνες αλλαγές. Δε μ' αρέσει που αλλάζει η ζωή μου προς το χειρότερο. Και είναι σα να χάνω τη μαμά μου ξανά.... Θέλω να με πάρει αγκαλιά και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά.... Ας έρθει πίσω τουλάχιστον το καλοκαίρι......

Γουλί θα μας κουρέψουν!!

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Προσπαθώντας να Καταλάβω τους Αντρες....

Τι έγιναν οι άντρες; Πόσο θα ήθελα να γνωρίσω έναν αληθινό άντρα....... Εναν άντρα που να τιμά το λόγο του. Οταν δίνει μια υπόσχεση να την κρατά.... Εναν άντρα που να μη λέει ψέματα. Τι γίνεται με τους άντρες και τα ψέματα; Λένε ψέματα για τα πάντα, από τη διεύθυνσή τους μέχρι την ηλικία τους, για να μην αναφερθώ στην οικογενειακή τους κατάσταση.... Είτε κρύβουν την αλήθεια με τον πλέον άκομψο τρόπο είτε κρύβονται οι ίδιοι σαν γυναικούλες.... Γνωρίζεστε κι απ' την πρώτη στιγμή αρχίζει το ψέμα.... Δικαιολογία θλιβερή: για να μη σε χάσει.... Πόσο μπορεί να πέσει στα μάτια σου ένας άντρας που φέρεται έτσι;.... Κι όταν δε λένε ψέματα είναι δειλοί....για να μην πω κάτι χειρότερο. Γιατί πως να χαρακτηρίσεις έναν άντρα που κρύβεται; Που παριστάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είναι; Του ανοίγεσαι, είσαι απόλυτα ειλικρινής απέναντί του. Του εκμυστηρεύεσαι τα αισθήματα σου..... Και κείνος; Εκείνος σφυρίζει αμέριμνα σα να μην έγινε τίποτα. Ενας άνθρωπος με στοιχειώδη ευγένεια θα έλεγε έστω μια χαζομάρα, για να μη νιώσει η γυναίκα που του ανοίχτηκε πολύ άσχημα. Θα τη σκεφτόταν....θα σκεφτόταν πόσο δυσκολεύτηκε αυτή η γυναίκα μέχρι να βρει τη δύναμη να μιλήσει για τα αισθήματα της. Θα σκεφτόταν σε πόσο άβολη κατάσταση βρίσκεται μετά. Σε τελευταία ανάλυση η κίνηση ήταν κολακευτική...... Δε του το χρώσταγε! Εκτός αν ακούει ερωτικές εκμυστηρεύσεις καθημερινά...εκτός αν είναι κάποιος σταρ.... Ακόμα και ο George Clooney θα φερόταν καλύτερα, γιατί ένας άγνωστος να το πάρει επάνω του;..... Τι είναι αυτό; Κάποιο κρυμμένο είδος κόμπλεξ; Ειλικρινά δεν ξέρω πως να ερμηνεύσω τις συμπεριφορές μερικών ανδρών. Νόμιζα πως με την πείρα μου και τις ιστορίες που ακούω θα μπορούσα να καταλάβω.... Οσα περισσότερα μαθαίνω όμως τόσο περισσότερο προβληματίζομαι.... Αλλοι άντρες σου λένε ψέματα γενικά........ Μικρό χωριό το internet..... Το έχω ξαναπεί... Γνωρίζεις διάφορο κόσμο...online. Οταν κάποιος λέει ψέματα ακόμα και για τη χώρα που ζει.... Τι να πιστέψεις απ' όσα σου λέει; Ακόμα και το όνομα του μπορεί να είναι ψεύτικο..... Αναρωτιέσαι γιατί σε πλησίασε...... Ποιος ο σκοπός του..... Να σου φορτώσει κάποιον ιό για να σου καταστρέψει τα αρχεία; Για ποιο λόγο θα έκανε κάτι τέτοιο ένας άγνωστος; Μήπως λοιπόν είναι γνωστός; Μήπως σε γνωρίζει; Αρχίζεις να φοβάσαι...... Μπορεί να σε παρακολουθεί. Φτάνεις στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος...... Και μετά λένε πως οι γυναίκες είναι παράξενες και δύσκολες να τις καταλάβεις... Τα λένε αυτά άντρες! Δεν έχουν έρθει στη δικιά μας θέση...... Πόσες φορές συζητώντας με φίλες προσπάθησα να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά ενός άντρα..... Τελικά δεν ξέρω αν είχε κάποιο νόημα. Στο τέλος καταλήγουμε περισσότερο προβληματισμένες από την αρχή.... Τι έχουν πάθει λοιπόν οι άντρες; Οσο περισσότερο προσπαθώ να τους καταλάβω, τόσο βαθύτερα στο λαβύρινθο τους μπαίνω..... Και δεν υπάρχει νήμα να πιάσω για να βγω.... Σα να μην υπάρχει έξοδος..... Τι έγιναν λοιπόν οι άντρες της παλιάς εποχής; Οι άντρες που βλέπουμε στις ταινίες; Δεν υπάρχουν πια; Εμείς οι γυναίκες που δεν προχωρήσαμε όπως οι εικοσάχρονες της εποχής μας.... Που ονειρευόμαστε ακόμα τον αληθινό άντρα.... Είμαστε καταδικασμένες να παλεύουμε στα δρομάκια του λαβύρινθου; Δε θα δούμε ποτέ το φως της εξόδου;

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Τι έγιναν οι άντρες;...

Τι έγιναν οι άντρες; Τι έγιναν οι αληθινοί άντρες; Οι άντρες που μου έλεγε η μαμά μου...... Οι άντρες που έχω ονειρευτεί...... Οι άντρες που είναι κυνηγοί; Οι άντρες που δε ντρέπονται. Οι άντρες που δε τρομάζουν με το παραμικρό; Τι έχουν γίνει; Που είναι; Που είναι οι πιστοί άντρες; Οι άντρες που θα φέρουν τον κόσμο ανάποδα για να είναι κοντά σου; Τι έγιναν οι 'πρίγκιπες'; Εκείνοι που σκέφτονται μόνο εσένα..... Εκείνοι που σου το δείχνουν! Εκείνοι που δε ντρέπονται να το φωνάξουν..... Τι έγιναν οι άντρες; Ο άντρας των ονείρων μου....... Ο άντρας που δε θέλει παρακάλια..... Ο άντρας που ξέρει να εκφραστεί... Ο άντρας που κάνει τις υποσχέσεις πράξεις! Αυτός που δε θα σου πει ποτέ ψέματα... Δε θα χρειαστεί να σου πει ψέματα. Τι έγινε ο πρίγκηπας που ονειρεύτηκα; Δεν υπάρχει; Να πάψω να ελπίζω; Να πάψω να τον ψάχνω; Μόνο στα όνειρα μου υπάρχει; Στην πραγματική ζωή, όχι στα όνειρα...πως άλλαξαν οι άντρες; Πόσο διαφορετικοί είναι απ' το όνειρο; Πόσες υποχωρήσεις πρέπει να κάνω γι αυτόν; Τον ιδανικό άντρα; Που είναι ο πρίγκηπας λοιπόν; Πόσους βατράχους πρέπει να φιλήσω μέχρι να τον βρω; Ο άντρας που ονειρεύτηκα.... Ο άντρας που μου υποσχέθηκε η μαμά...... Τι έχει γίνει; Χάθηκε μες τις δουλειές και την καθημερινότητα; Αλλαξε; Δε θα τον βρω; Τον ρούφηξε η πολύ δουλειά; Τον πρόλαβε κάποια άλλη; Δεν υπάρχει στο δικό μου σύμπαν; Δεν υπάρχουν πια πρίγκιπες; Τι έχουν γίνει τελικά οι αληθινοί άντρες;...

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Κάτι εκκρεμότητες....

Θέλω να σου μιλήσω... Πρέπει να μιλήσουμε... Πρέπει να καταλάβω. Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Είσαι τόσο ντροπαλός; Κουράστηκα να σε δικαιολογώ.... Κουράστηκα να περιμένω..... Οι αντοχές μου τελειώνουν... Απορώ πως άντεξα μέχρι τώρα... Είναι που σε περίμενα χρόνια.... Είναι που σ' ονειρευόμουν χρόνια... Δεν θέλω να σ' αφήσω να φύγεις χωρίς να το παλέψω. Μόνο που πρέπει να μιλήσεις επιτέλους. Να ξέρω αν υπάρχει νόημα σ' αυτή την αναμονή.... Δε θέλω να μιλάμε μόνο για ειδήσεις. Δε θέλω να μιλάμε μόνο πολιτικά...... Θέλω να μιλήσουμε για μας! Νομίζω ήρθε η ώρα. Ας λύσουμε τα δικά μας πρώτα.... Εξήγησε μου τι θέλεις..... Οχι τηλεφωνικά, από κοντά. Να με κοιτάς στα μάτια... Κοίτα με στα μάτια και πες μου πως δε με θες..... Θα κλάψω, θα χτυπηθώ...θα περάσει όμως.... Η ζωούλα μας είναι πολύ μικρή για να τη γεμίζουμε πίκρα. Αρκετή έχουμε απ' έξω.... Αρκετά μας συμβαίνουν κάθε μέρα.... Τουλάχιστον ας περάσουμε τις δυσκολίες μαζί...αγκαλιά..... Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος πρώην πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ...... Τότε που τα ποσοστά στα γκάλοπς ήταν μεγάλα αλλά όταν ερχόταν η ώρα της κάλπης με το ζόρι το κόμμα έμπαινε στη Βουλή..... Σε ερώτηση που του έκαναν γι αυτό... Είχε θυμάμαι απαντήσει: 'Μας ερωτεύονται αλλά δε μας παντρεύονται'. Εσύ δεν ξέρω ούτε αν με έχεις ερωτευτεί! Με συμπαθείς πολύ το ξέρω..... Αλλά δε μου φτάνει. Πάψε να κρύβεσαι γιατί δεν αντέχω πια... Μου έχεις υποσχεθεί κάτι και περιμένω να το τηρήσεις. Θα 'ξεγυμνωθείς' μπροστά μου... Θα μου μιλήσεις εντελώς ανοιχτά. Ετσι μου είχες πει. Αυτό περιμένω.... Τρέμω σαν το φύλλο..... Να 'ξερες πως φοβάμαι τι θ' ακούσω..... Να 'ξερες πόσα όνειρα κάνω...... Να 'ξερες πόσο απογοητεύομαι πόσο κλαίω.... Θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι..... Θέλω να πάψω να σε θέλω..... Να σταματήσουν να πετάν πεταλούδες στο στομάχι μου κάθε φορά που μιλάμε..... Θέλω...αχ να 'ξερες πόσο σε θέλω.....

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Θησαυρέ μου....

Θέλω να σου στείλω ένα email..... Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο...... Φοβάμαι όμως... Φοβάμαι και ντρέπομαι. Περιμένω την κίνηση που δεν κάνεις..... Ονειρεύομαι την αγκαλιά σου... Θέλω να σου μιλήσω... Να σου πω για τους φόβους μου. Πως θα ζήσουμε; Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μας.... Ξέρω όμως πως θέλω να τη ζήσω κοντά σου! Θέλω να σε νιώσω δίπλα μου. Να μου πεις να μη φοβάμαι...πως θα το περάσουμε μαζί....... Εσύ δε φοβάσαι; Γιατί μου στέλνεις αυτά τα γλυκά μηνύματα; Δεν ξέρεις πια πόσο σ' αγαπώ; Πόσο ευάλωτη είμαι; Πόσο δύσκολο είναι να σου μιλάω online...... Εμφανίζεσαι εκεί που δεν το περιμένω και μου λες 'καλημέρα θησαυρέ μου'. Τι να κάνω; Τι να απαντήσω; Παίζεις με τα νεύρα μου.... Και είμαι πια τόσο ευάλωτη... Δεν το καταλαβαίνεις; Τι περισσότερο να κάνω; Πως να σου φερθώ; Δεν ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω ποια μοίρα σε έφερε για δεύτερη φορά στο δρόμο μου... Σε περίμενα, σ' αναζητούσα.... Ξαφνικά βρέθηκες μπροστά μου. Πως να σου φερθώ καλέ μου; Τι να κάνω να μη σε τρομάξω; Γιατί παίζεις με την καρδούλα μου; Δε μπορώ να φανταστώ πως δεν ξέρεις.... Πως δεν έχεις καταλάβει.... Τι περισσότερο θέλεις; Τι παραπάνω πρέπει να κάνω για να καταλάβεις; Ησουν ένα όνειρο τότε... Θυμάσαι...το είπες πως θυμάσαι... Υπήρξες ένα όνειρο για μένα... Ενα απραγματοποίητο όνειρο. Χρόνια πέρασαν....αλλά ξαναβρεθήκαμε. Δε θέλω, δε μπορώ να σ' αφήσω να φύγεις δεύτερη φορά. Ακουσε με.... Ακουσε με σε παρακαλώ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για ν' αφήνουμε ευκαιρίες να περνούν. Πες μου πως δε με θες και θα πάψω...... Μη μου λες όμως γλυκόλογα το πρωί... Πως να πάψω θησαυρέ μου; Πως να πάψω να σε ζητώ;

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Παιχνίδια ή Πρωτοβουλίες;......

Του αρέσεις, μια γυναίκα μπορεί να το νιώσει.... Εκείνος όμως δε μιλά...ή μάλλον μιλά για τα πάντα αλλά όχι να σου πει αυτή την κουβέντα που περιμένεις....... Και συνεχίζετε την επικοινωνία και σκέφτεσαι.... Τόσα λένε..... Κι αν είναι gay; Μπα θα το καταλάβαινες.... Δεν είναι λοιπόν...το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε παρακάτω. Γιατί δεν κάνει καμιά κίνηση; Κι όταν του ζητάς να βρεθείτε λέει ναι... Και; Και τίποτα... Δε λέει τίποτα. Είναι σωστό να κάνει η γυναίκα την πρώτη κίνηση; Δεν το έχω κάνει ποτέ.... Ε καιρός να αναλάβω πρωτοβουλία. Δύσκολο.... Βαθιές αναπνοές και πάμε... Τι να κάνω; Πως να του το πω; Ντρέπομαι πολύ! Καλύτερα να του γράψω. Και τι να γράψω; Την προηγούμενη φορά του άρεσε αλλά δεν το έλεγε..... Ας του γράψω κάτι όπως μου έρθει.... Εκείνο το βράδυ έκλαιγα πολύ. Εκλαιγα τόσο που έπρεπε να σταματάω κάθε λίγο να σκουπίζω τα μάτια μου. Του έστειλα ένα email.... Οχι δεν του έλεγα άμεσα τι νιώθω.... Εξυπνος άνδρας θα καταλάβαινε. Αυτό σκέφτηκα.... Τρόμαξε; Ντράπηκε; Πάντως με απέφευγε για λίγες μέρες. Μετά δεν ξέρω τι έγινε... Αρχισε τις γλύκες; Μήπως είναι η ιδέα μου; Επαναλαμβανόμενες γλυκές κουβέντες. Ευγένεια; Πως να το διαχειριστώ; Να προχωρήσω; Κι αν ξανατρομάξει; Τι να κάνω; Ποιο είναι το σωστό; Μήπως βιάστηκα; Μα αφού δεν έκανε τίποτα..... Ο φίλος που το συζήτησα μου είπε 'χαμένη υπόθεση'. Οι άντρες δε φέρονται έτσι. Πως φέρονται λοιπόν οι άντρες και πως πρέπει να φερόμαστε εμείς; Οι όροι έχουν αλλάξει και δεν τους ξέρω.... Από πότε οι άντρες τρομάζουν όταν μια γυναίκα τους εκφράσει τα αισθήματα της; Γιατί δεν κάνουν πια εκείνοι την πρώτη κίνηση; Γιατί τρομάζουν όταν μια γυναίκα παίρνει πρωτοβουλία; Τι έγιναν οι ντόμπροι άντρες; Δε μπορώ τα καινούργια αυτά παιχνίδια.... Δεν τα ξέρω..... Δε θέλω να παίξω......

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Ενα ακόμα ψέμα....

Σταμάτησες να γράφεις.... Ξαφνικά...όπως είχες αρχίσει. Τόσα λόγια... Δεν είχα σκοπό να σε πιστέψω μα σε πίστεψα.... Αυτό το λίγο... Χάρηκα που σε γνώρισα... Ετσι online.... Γιατί μου είπες ψέματα; Δεν υπήρχε λόγος. Επλασες ένα παραμύθι που το πιστέψαμε κι οι δυο. Πόσο το είχες ανάγκη; Πόσο το είχα και γω; Πόσο είχαμε ανάγκη να επικοινωνήσουμε με κάποιον; Ηθελες να με 'προστατέψεις' από τους λάθος άντρες. Μου έγραψες για τους άλλους, εκείνους που είναι σαν εσένα.... Εκείνους που κάνουν τα πάντα για μια γυναίκα. Μου άρεσε πολύ αυτό.... Ενας άντρας που θα φέρει τα πάνω κάτω για μένα... Περίμενα να μου γράψεις κάθε μέρα.... Και έγραφες, όλο και πιο γλυκά, τρυφερά..... Μέχρι που άρχισαν τα προβλήματα με το internet..... Και μετά σταμάτησες. Ετσι ξαφνικά.... Χωρίς κουβέντα.... Ορμηξες στη ζωή μου σα σίφουνας έφερες χαρά...ύστερα χωρίς κουβέντα χάθηκες. Μου είχες πει πως θέλησες να με προφυλάξεις από λάθος επιλογές.... Λάθος άντρες.... Με κάλεσες κοντά σου.... Είπες πως θα κάνεις ό,τι μπορείς για να έρθεις νωρίτερα.... Νωρίτερα..... Πόσο μου άρεσε που σου πρότεινα να βρεθούμε για καφέ και συ μου είπες πως θα μου μαγειρέψεις... Πόσο γλυκό....... Λες και σε γνώριζα χρόνια....... Λες και ήσουν ο αγαπημένος μου και περίμενα πότε θα γυρίσεις.... Χριστούγεννα μαζί...... Θα περνούσαμε σίγουρα τα Χριστούγεννα μαζί..... Πόσο απλά...... Να 'ξερες πόσο είχα χαρεί.... Υστερα το παραμύθι κόπηκε...σταμάτησε απότομα. Οπως είχε αρχίσει. Ξαφνικά ήρθες, ξαφνικά χάθηκες.... Οχι πως ήσουν υποχρεωμένος να δώσεις εξήγηση... Οχι....... Αλλά να... Σε πίστεψα... Πίστεψα το παραμύθι σου.... Τι κρίμα... Ενα ψέμα ήσουν και συ......

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Υπερτιμημένος....

Αν είναι κάτι που δεν αντέχω είναι να με μειώνουν. Να με θεωρούν χαζή. Ξέρω πόσο ευφυής είμαι και δεν μπορώ να ανεχτώ τέτοιου είδους προσβολές! Με εξοργίζουν. Ξέρω πολύ καλά πιο είναι το πνευματικό μου επίπεδο και δεν μπορεί κανένας να το υποτιμήσει. Ειδικά όταν το κάνει με γελοίο τρόπο! Λες και αν με χαϊδέψει δε θα καταλάβω...... Πόσο ανόητοι είναι μερικοί άντρες.... Περνιούνται για έξυπνοι και νομίζουν πως μπορούν να προσβάλλουν τους άλλους! Χθες βράδυ έγινα έξω φρενών! Με έκαναν έξαλλη.... Ο άντρας που θαύμαζα μου μίλησε τόσο απαξιωτικά... Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Την πρώτη το άφησα να περάσει. Είπα μπορεί να μην κατάλαβα καλά, ας μη δώσω σημασία. Οταν το ίδιο σκηνικό συνέβη ξανά δε μπορούσα να το αγνοήσω! Κανένας ποτέ δε μ' έχει προσβάλλει έτσι. Ενα από τα πράγματα για το οποίο είμαι περήφανη είναι το μυαλό μου. Κανένας ποτέ δε μ' είχε κάνει να ντραπώ.... Ποτέ, δεν υπήρξε λόγος. Ούτε τώρα! Ξέρω πια είμαι και μέχρι που φτάνουν οι γνώσεις και η ωριμότητά μου. Εκείνος ήταν ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή μου που ευγενικά μου είπε πως δεν καταλαβαίνω την συζήτηση που κάναμε... Κανένας άλλος απ' τους ανθρώπους που συζητούσαμε. Το αντίθετο.... Πως μπόρεσε; Κι εγώ; Πως έπεσα τόσο έξω; Πως μπόρεσα να μπερδέψω την ευγένεια με την υποτίμηση; Τον νόμιζα ευγενικό. Είναι ευγενής. Μέχρι να του δώσεις θάρρος απ' ότι φαίνεται....... Κρίμα...... Ασχολήθηκα μ' έναν άνθρωπο που δεν αξίζει! Η ζωή είναι πολύ μικρή, μικρή και πολύτιμη. Δε μπορούμε να χαραμίζουμε κομμάτια της σε ανθρώπους που δεν αξίζουν. Εχασα τμήμα του χρόνου μου νομίζοντας πως ένας συγκεκριμένος άντρας είναι αξιόλογος.... Μπορεί και να είναι.... Οχι για μένα πια... Αποδείχτηκε πως τον είχα υπερτιμήσει. Ωραίος και έξυπνος...χωρίς καρδιά απ' ότι φάνηκε.... Τι να κάνεις έναν άντρα χωρίς ίχνος ευαισθησίας; Οσο ωραίος, όσο έξυπνος και να 'ναι, έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του! Κάτι που έλεγε πόσο τον ενοχλεί στους άλλους είναι δικό του χαρακτηριστικό. Η καμήλα βλέπει την καμπούρα των άλλων, όχι τη δική της!