Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Οι ανθρώπινες σχέσεις στην κρίση...

Τους τελευταίους μήνες ακούω όλο και ποιο συχνά από φίλους, γνωστούς, γνωστούς γνωστών για απολύσεις, μειώσεις ωρών εργασίας, μειώσεις μισθών. Δεν ξέρω πως να φερθώ τι να τους πω...πως να τους αντιμετωπίσω.... Αυτή η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει τόσα προβλήματα στον κόσμο. Αν δεν είμαστε εμείς, έχουμε στο περιβάλλον μας κάποιον που τον απέλυσαν ή του μείωσαν το μισθό. Πως είναι το σωστό να φέρεσαι στις περιπτώσεις αυτές; Το να πεις 'κουράγιο' στον άνθρωπο που μόλις έχασε τη δουλειά του μου φαίνεται γελοίο... Αλλά και τι να πεις; Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν μπορείς να βοηθήσεις πρακτικά. Η ψυχολογική συμπαράσταση είναι κάτι που όλοι μπορούμε και πρέπει να δίνουμε. Εντάξει δεν μπορούμε να βοηθήσουμε οικονομικά αλλά μπορούμε να σταθούμε πλάι στους ανθρώπους που μας χρειάζονται. Αν ήμουν εγώ στη θέση τους θα ήθελα να ξέρω πως τουλάχιστον έχω όλους τους φίλους μου στα δύσκολα. Εχω μια αίσθηση της κατάστασης γιατί όταν έχασα τη μαμά μου είχα ανάγκη απ' όλους όσους θεωρούσα φίλους. Ξέρω πόσο τους χρειάζεσαι στα δύσκολα. Μπορεί η δική μου περίπτωση να είναι διαφορετική αλλά εξακολουθώ να θεωρώ πως στις άσχημες στιγμές χρειάζεσαι όλους τους φίλους! Αν δε σου σταθούν είναι μια καλή ευκαιρία να κάνεις ένα γερό ξεσκαρτάρισμα! Στα ωραία και τα ευχάριστα δεν μπορείς να καταλάβεις τον αληθινό φίλο. Στα δύσκολα είναι που δείχνει ο καθένας το αληθινό πρόσωπό του. Να λοιπόν ένα 'θετικό' της κρίσης. Βλέπεις ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι. Μπορεί να πονέσεις εκείνη τη στιγμή που διαπιστώνεις πως(οι φίλοι) δεν είναι τόσο πολλοί όσο νόμιζες...φτιάχνεις όμως μια εικόνα. Σε περιόδους κρίσης, οικονομικής ή άλλης βλέπεις ποιοι σε αγαπούν πραγματικά. Ποιοι θα σου σταθούν έστω και μ' ένα τηλεφώνημα. Είναι αυτό το νοιάξημο που έχεις ανάγκη. Μπορεί να καταλάβεις πως οι φίλοι δεν είναι δέκα αλλά δυο και αυτό πονάει...το ξέρω, το πέρασα... Αυτοί οι δύο όμως είναι αληθινοί και ξέρεις πως θα είσαστε μαζί για πάντα. Εχει τεράστια σημασία αυτό! Είναι ο φίλος που θα σου δώσει μια ιδέα, που θα σε συστήσει σ' ένα γνωστό... Είναι ο φίλος που θα έρθει για καφέ και θα φέρει την εφημερίδα με τις αγγελίες για δουλειά μαζί...που θα την ξεκοκαλίσει μαζί σου. Είναι ο φίλος που θα βγείτε και θα κεράσει τον καφέ! Η ζωή έχει γίνει τραγική και χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Το να έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μπορούμε να ονομάσουμε φίλους είναι σπουδαίο πράγμα! Μπορεί με την κρίση να χάσαμε υλικά αγαθά κερδίζουμε όμως στις ανθρώπινες σχέσεις. Μπορώ να πω πως αυτό, για μένα, δε συγκρίνεται με το αυτοκίνητο που θ' αναγκαστώ να πουλήσω! Είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Σαφώς και ο άνθρωπος που κερδίζεις είναι ό,τι πιο σπουδαίο μπορεί να σου συμβεί! Και αφού προβλέπεται να φτωχαίνουμε όλοι, τουλάχιστον να έχουμε παρεούλα γιατί ...η φτώχεια θέλει καλοπέραση......

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Blogs και Αυτοπεποίθηση

Σας έχει τύχει να μην πιστεύετε στις δυνατότητές σας; Να διαβάσετε ένα κείμενο σε άλλο blog και να δείτε πόσο καλύτερα γράφει κάποιος άλλος; Δεν είναι ο Albert Camus που τελειώνοντας κάθε βιβλίο του αισθανόμουν ανήμπορη να γράψω δυο λέξεις. Τι να πει κανείς για τον Camus και πως θα μπορούσε να συγκριθεί μ' αυτόν... Το να 'ζηλεύω' το κείμενο ενός blogger είναι χειρότερο. Εκείνος όμως είναι ένας blogger, αυτός και εγώ είμαστε στον ίδιο χώρο. Πως μπορεί και γράφει τόσο καλά; Αν κάποιος διαβάσει το δικό του κείμενο και μετά το δικό μου θα δει τη διαφορά! Δεν ξέρω αν είναι διαφορετικά ή καλύτερα- χειρότερα... Χάνω την αυτοπεποίθησή μου. Μήπως τελικά δεν το έχω; Μήπως τόσα χρόνια βαυκαλιζόμουν θεωρώντας πως είμαι καλή στο γράψιμο; Και πως μπορείς να είσαι σίγουρος για αυτό; Οι φίλοι θα σου πουν τα καλύτερα γιατί σ' αγαπάνε. Ακόμα και ένας ξένος μπορεί να σου πει μια καλή κουβέντα γιατί δεν κοστίζει τίποτα. Πως μπορείς να είσαι σίγουρος ό,τι αξίζει να ασχολείσαι; Υπάρχει τρόπος; Μήπως με τον καιρό βελτιώνεται κάποιος; Βλέποντας τους άλλους και ανάλογα με τους αναγνώστες... Μπορεί να βελτιωθεί το γράψιμο; Ποιος όμως είναι ειδικός να σου πει; Ειδικά με τα blogs δε νομίζω πως μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Να συνεχίσω λοιπόν να γράφω και αν αυτά που γράφω δεν αφορούν κανένα; Δεν ενδιαφέρουν κανένα; Δεν αρέσουν σε κανένα; Ποιο το νόημα; Πάντα θα διαβάζει κάποιος και θα του αρέσει ο τρόπος που γράφω γιατί δεν έχει διαβάσει άλλα blogs. Μερικά που διάβασα δε μου άρεσαν ούτε εμένα. Σαν παιδιάστικα μου φάνηκαν. Υπάρχουν όμως άλλα που ο άνθρωπος που γράφει έχει αληθινό ταλέντο! Εγώ πως θα μάθω; Η αλήθεια είναι πως περνώντας ο καιρός βλέπω μόνη μου ότι τα κείμενά μου είναι καλύτερα. Μπορεί με την τριβή να έγινα καλύτερη. Είμαι όμως καλή; Αξίζει να συνεχίσω; Ο χρόνος που περνάω γράφοντας έχει νόημα; Υπάρχει κάτι που να βοηθάει; Μερικοί άνθρωποι σα να γεννιούνται με αυτοπεποίθηση! Εγώ γιατί παλεύω και ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένη; Μου λείπει αυτοπεποίθηση. Διαβάζω τόσο και αυτό θεωρητικά βοηθά. Πως θα μάθω; Ποιος θα μπορούσε να με βεβαιώσει πως τα κείμενά μου αρέσουν σε κάποιους; Ο χρόνος βοηθάει άραγε; Και αν μπαίνουν στο blog από περιέργεια και όχι γιατί τους αρέσουν όσα γράφω; Οι συγγραφείς άραγε περνάνε τέτοιες στιγμές; Εκείνοι τουλάχιστον μαθαίνουν αν αρέσουν όταν πουλιούνται τα βιβλία τους. Ενας blogger πως μαθαίνει; Μερικοί είναι στο χώρο χρόνια...κάτι θα ξέρουν. Θα μπορούν να μου πουν πότε καταλαβαίνεις πως έχει νόημα. Φαντάζομαι... Τι κρίση μη- αυτοπεποίθησης έχω σήμερα;

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί!

Είναι κάποιες φορές που εύχεσαι ν' ανοίξει η γη να σε καταπιεί! Είσαι καλά, βγαίνεις μετά από πολύ καιρό... Ισως γι αυτό νιώθεις κάπως άβολα... Ξεκινάς να πεις κάτι και στη μέση το ξεχνάς... Δε σου έχει ξανατύχει, λες δε θα το προσέξει... Η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα...μαθαίνεις πράγματα που γίνονται στην πόλη σου και συ δεν έχεις ιδέα. Ολα μια χαρά. Η έτσι νομίζεις.... Και ξαφνικά συμβαίνει κάτι! Δεν το έχεις ξαναπάθει...βρήκε την ώρα; Δεν ξέρεις τι είναι και η ντροπή είναι τεράστια. Φέρνεις και τον άλλον σε δύσκολη θέση! Ερχεται η άλλη μέρα, παίρνεις την οικογενειακό γιατρό και της λες τι συνέβη. Και ακούς έναν εξάψαλμο... Εχεις παρατήσει τον εαυτό σου, δεν τρως κανονικά και αυτό που φοβόσουν αυτό για το οποίο σε είχε προειδοποιήσει μάλλον το έπαθες. Νευρική ανορεξία.... Το έχεις ακούσει μα δεν μπορούσες να φανταστείς πως θα συνέβαινε σε σένα. Και έχει πολλούς τρόπους που εμφανίζεται. Σε προειδοποιεί! Εχεις βγει χωρίς να έχεις φάει. Ενα γιαούρτι με μέλι δεν είναι φαγητό. Δε μπορείς να ζεις με καφέδες. Τα έχεις ακούσει, σου τα έχουν πει μα ποτέ δεν έδωσες σημασία. Και ποτέ δε φανταζόσουν πως θα σου συμβεί κάτι σαν 'αυτό'. Κάτι που δεν ξέρεις τι θα μπορούσε να είναι... Θα έπρεπε να πας αμέσως σε κάποιο νοσοκομείο. Σε έφαγε όμως η ντροπή...... Και αυτό τελικά είναι χειρότερο. Και για τον άλλον και για σένα. Τον βλέπεις που σε κοιτάζει εξεταστικά να σιγουρευτεί πως είσαι καλά. Βγήκε ένα Σάββατο ο άνθρωπος και του το έβγαλες ξινό! Και ντρέπεσαι τόσο πολύ που δεν ξέρεις τι να κάνεις....... Να ανοίξει η γη να σε καταπιεί! Δεν ανοίγει όμως η ριμάδα.... Ευχεσαι να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να ξεχαστούν όλα! Οι ευχές δεν πιάνουν, ίσως γιατί το σώμα σου βαρέθηκε να το ξεχνάς.... Αποφάσισε να σου δώσει ένα καλό μάθημα να το θυμάσαι. Και εσύ σίγουρα θα το θυμάσαι, αυτή την έξοδο θα τη θυμάσαι όσο ζεις! Και δε θα ξαναφήσεις τον οργανισμό σου έτσι ποτέ πια...λες... Δεν τελειώνει όμως εκεί... Θα το θυμάται και ο άλλος...... Θα το θυμάται με φρίκη. Φέρνεις ξανά στο μυαλό σου την εικόνα του πριν μπεις στο ταξί. Να σε διώξει να ξεχάσει ο άνθρωπος. Να ξεχάσει ένα φρικτό Σαββατόβραδο. Θέλεις να ξεχάσεις εσύ;....... Για ρώτα και τον άλλον! Και το βράδυ και σένα και τη γνωριμία...τα πάντα... Αλλος στη θέση του θα είχε φύγει νωρίτερα! Ισως φοβήθηκε να σ' αφήσει πριν σιγουρευτεί κάπως; Κι εσύ που νόμιζες πως η χειρότερη έξοδος ήταν μια φορά που αδιαθέτησες ξαφνικά και φορούσες λευκά... Μέχρι χθες αυτό ήταν το χειρότερό σου..... Δε φανταζόσουν ούτε στους εφιάλτες σου πως υπάρχουν χειρότερα! Δεν είχες ζήσει τίποτα παρόμοιο, πως να το φανταστείς; Θέλεις να ξεχάσεις. Σίγουρα κι εκείνος. Φοβάσαι να τον ξαναπάρεις τηλέφωνο γιατί δεν ξέρεις αν θέλει να σε ακούσει ξανά. Ντρέπεσαι πολύ...... Ας είχε ανοίξει η γη να σε καταπιεί.........

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Το Ξύπνημα...

Φαίνεται πρέπει να πιάσεις πάτο για να συνέρθεις! Κάποια στιγμή προχθές το βράδυ άρχισα να νοιώθω μια άνευ λόγου ευφορία. Η αλλεργία δεν είχε σταματήσει, ούτε ο πονοκέφαλος και το δόντι εξακολουθούσε να έχει πρόβλημα. Σαν φλας μπακ θυμήθηκα τη μαμά μου και κάποιες αληθινά δύσκολες στιγμές που είχα περάσει δίπλα της. Τότε ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του ψυχαναλυτή(χρόνια πριν)που όταν του τα διηγήθηκα μου είπε πως είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος. Ναι έχω περάσει χειρότερα. Πολύ χειρότερα!! Τόσο που δε συγκρίνονται με μια αλλεργία, ένα πονοκέφαλο και ένα προβληματικό δόντι.... Σιγά τα δύσκολα! Και ξαφνικά χαμογέλασα χωρίς λόγο και ένοιωσα μια χαρά ν' ανεβαίνει από την ψυχή μου. Γιατί; Τι μου είχε συμβεί τελικά; Σιγά το μέγα πρόβλημα! Εχω περάσει τόσα και τόσα που αυτό δεν ήταν ούτε μια μικρή παρωνυχίδα! Η ζωή μας είναι τόσο μικρή...... Το καλοκαίρι δεν κρατά για πάντα! Είχα μιζεριάσει για κάτι ανάξιο λόγου! Είχα χάσει μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα επειδή είχε ένα πρόβλημα το δόντι μου! Απαράδεκτο... Η ζωή είναι μικρή, όμορφη, πολύτιμη...εμείς είμαστε πολύτιμοι! Είναι ντροπή ν' αφήνουμε το χρόνο να κυλά χωρίς να κάνουμε όμορφα πράγματα. Πράγματα που μας ευχαριστούν.... Θα με περάσατε για παλαβή που άλλαξα διάθεση έτσι απότομα. Δεν είμαι καθόλου. Απλά συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος και πόσο ανούσια ήταν αυτά που μ' ενοχλούσαν. Δε λέω είναι εκνευριστικό πράγμα η αλλεργία, αλλά δεν είναι και τίποτα σοβαρό. Σου χαλάει λίγο τη διάθεση. Στο χέρι μας όμως είναι να μην το αφήσουμε να κρατήσει! Το πιο σημαντικό δε είναι πως όταν σκέφτεσαι θετικά σου συμβαίνουν και καλά πράγματα! Η μπορείς ν' αντλείς χαρά από μικρά πράγματα... Χάρηκα που πήγα σ' έναν καλό γιατρό και μου έφτιαξε το δόντι μια χαρά και γρήγορα! Χάρηκα που βγαίνοντας βρήκα αμέσως ταξί και δε χρειάστηκε να περιμένω όπως άλλες φορές. Μπορεί να σας φαίνεται αστείο, αλλά γιατί; Πόσο θα ζήσουμε; Γιατί όσο είμαστε σ' αυτό τον κόσμο να μη χαιρόμαστε τα πιο απλά πράγματα. Ναι, βρήκα ταξί αμέσως και χάρηκα γι αυτό. Την επόμενη φορά μπορεί να μη χαρώ αλλά τώρα χάρηκα..... Είναι πολύς καιρός τώρα που αφήνω το χρόνο να περνάει χωρίς να χαίρομαι.... Χαμένος χρόνος..... Θα προσπαθήσω να αλλάξω. Να βλέπω τη μου ζωή θετικά. Στο κάτω κάτω είμαι από τους τυχερούς στη ζωή μας. Εχω τόσα όμορφα να θυμάμαι και άλλα τόσα να σχεδιάσω...να ζήσω! Νοιώθω σα να ξύπνησα! Ναι ξέρω σε άσχημη στιγμή(οικονομικά)ξύπνησα...... Τι να γίνει, μπορεί και στην κρίση θα υπάρχουν κάποια θετικά...λέω....

Ο Τσάρος στη Βουλή

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Οδοντίατρος...

Ενός κακού μύρια έπονται... Αυτή η βδομάδα δεν πάει καλά. Τα είχαμε χύμα ήρθαν και τσουβαλάτα... Μπορώ να συνεχίσω έτσι με τσιτάτα ή παροιμίες, μιας και δε μπορεί ν' ακουστεί η γκρίνια μου. Η βδομάδα ξεκίνησε άσχημα, με την αλλεργία μου στη χειρότερη μορφή της. Συνέχισε χωρίς διακοπή, μέχρι που άρχισε να πονάει το κεφάλι μου απ' τα φτερνίσματα! Φυσικό είναι να χαλάσει και η διάθεσή μου μ' αυτά. Ημουν λοιπόν κακόκεφη, φτερνιζόμουν συνεχώς και είχα και πονοκέφαλο. Ούτε διάθεση να γράψω...χάλια... Ελεγα όμως, που θα πάει θα περάσει, δεν μπορεί. Νόμιζα πως αυτό ήταν το χειρότερο μες το καλοκαίρι. Αμ δε! Πάντα υπάρχουν χειρότερα απ' αυτό που νομίζουμε.... Ο ελεεινός αυτός Μέρφυ με τους νόμους του που είναι και οι μόνοι νόμοι που ισχύουν! Χρόνια τώρα όποτε έτρωγα με τον πατέρα μου, μου έλεγε να προσέχω τα μπροστινά δόντια. Στα 17 μου είχα πέσει και είχα σπάσει ένα κομμάτι απ το ένα μπροστινό δόντι. Βρέθηκε μια εκπληκτική οδοντίατρος που μου το έφτιαξε προσθέτοντας το κομματάκι που έλειπε. Εκανε καταπληκτική δουλειά και δεν ξαναασχολήθηκα ποτέ μ' αυτό. Μέχρι πριν μια ώρα..... Καθώς έτρωγα δάγκωσα άγαρμπα κάποιο κόκκαλο και το κομματάκι το δόντι σχεδόν έφυγε! Δεν έφυγε εντελώς αλλά πρέπει να πάω άμεσα σε οδοντίατρο! Και ειλικρινά σας λέω δε φοβάμαι τους γιατρούς. Δεν πονάω κιόλας. Ο οδοντίατρος είναι ο μοναδικός γιατρός που τρέμω! Αυτό που ανοίγεις το στόμα, σου χώνουν διάφορα σωληνάκια μέσα και ταυτόχρονα όχι απλώς σου μιλάνε, αλλά κάνουν και ερωτήσεις....σίγουρα είναι βίτσιο. Είμαι δε σίγουρη πως όσοι γίνονται οδοντίατροι, στην πραγματικότητα ήθελαν να γίνουν βασανιστές. Διάλεξαν λοιπόν, το ακριβώς επόμενο που χρειάζεται και πτυχίο! Δεν κάνω χιούμορ, έτσι το βλέπω. Μόνο που έγινα ρεζίλι στον ξένο άνθρωπο... Η δική μου(οδοντίατρος) ήταν εκτός Αθηνών και με σύστησαν σ' αυτόν που κάνει αναπλάσεις... Τον πήρα τηλέφωνο και ο άνθρωπος(αφού πήγαινα συστημένη)μου είπε να πάω αμέσως. Δε λέω καλοσύνη του.... Για μένα όμως ήταν αδύνατον. Κατάλαβα πως τα έχασε λίγο όταν του είπα πως 'θέλω να προετοιμαστώ ψυχολογικά' και του ζήτησα να πάω αύριο. Μου έκλεισε ραντεβού αύριο νωρίς το απόγευμα και δε μου έκλεισε το τηλέφωνο όταν τον ρώτησα αν θα πονέσω.... Μου είπε πως όχι δεν θα πονέσω.... Τι θα έχει ακούσει κι αυτός. Πως θα κοιμηθώ τώρα, είναι άλλο θέμα. Θα φοβάμαι μη χειροτερέψει το δόντι...εμ ας πήγαινα σήμερα...... Μια ψυχή θα βγει που θα βγει! Η αναμονή είναι χειρότερη τελικά. Πήρα τη θεία μου να γκρίνιαξω αλλά εκείνη γέλασε... Μόνο η ξαδέρφη μου με καταλαβαίνει που κι εκείνη φοβάται τον οδοντίατρο! Αχ ευχηθείτε να μην πονέσω και να τελειώσει γρήγορα.....

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Είναι κάποιες μέρες...

Είναι κάποιες μέρες τόσο διαφορετικές που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Δε μπορεί όλοι μας έχουμε ζήσει κάποιες τέτοιες μέρες. Δεν είμαι η μόνη! Δεν ξέρω αν φταίει ένα πρόβλημα στο laptop...που όσο και αν προσπάθησα να το φτιάξω τόσο χειρότερο το έκανα. Αυτά τα windows 7 τελικά όταν σου παρουσιάσουν κάτι δύσκολα το διορθώνεις... Νόμιζα ένα χρόνο τώρα πως τα είχα συνηθίσει. Και σα να μην έφτανε αυτό με ρήμαξε και η αλλεργία μου σήμερα. Δε μπορούσα να σταθώ από τα φτερνίσματα! Σίγουρα το κατάλαβε όλη η περιοχή και τα γύρω προάστια...... Είναι ο νόμος του Μέρφυ, αν κάτι κινδυνεύει να μην πάει καλά θα πάει χάλια και τα αναπάντεχα χτυπήματα της αναποδιάς θα συνεχιστούν! Μια τέτοια φάση περνάω τις τελευταίες μέρες. Σα να μη φτάνουν τα καθημερινά προβλήματα έρχονται και τα απροειδοποίητα και σε κάνουν ράκος. Είναι κάτι αναποδιές που συμβαίνουν, είναι η ψυχολογική μου κατάσταση που πάει απ' το κακό στο χειρότερο... Μέχρι τηλεόραση άνοιξα μετά από μήνες! Μπορεί σε σας να ακούγεται αστείο, για μένα όμως είναι σημαντικό. Εκλεισα την τηλεόραση, δεν έβλεπα ειδήσεις από το Νοέμβριο του 2010! Διάβαζα τα βιβλία μου, άκουγα μουσική, έκανα δουλειές τηλεόραση όμως δεν άνοιγα παρά μόνο για συγκεκριμένες εκπομπές και όχι πάντα. Τις τελευταίες δυο μέρες είδα ειδήσεις...... Κάτι που είχα να κάνω 8 μήνες τώρα! Καλό δεν το λες αυτό. Ξεχάστηκα, μόνη τόσον καιρό ξέχασα να ζω.... Ελεγα πως μου αρέσει η ρουτίνα μου μα δεν ξέρω πια. Δεν ξέρω τι θέλω! Περίμενα το καλοκαίρι και δεν ήρθε. Πολλά πράγματα περίμενα και δεν ήρθαν.... Και ήρθαν άλλα που δεν περίμενα και δεν ήθελα. 21 Ιουνίου σήμερα και γω δεν είμαι καλά. Και αν ήταν μόνο σήμερα που δεν ήμουν καλά θα το πέρναγα στα ψιλά που λένε... Είναι μέρες τώρα όμως. Είναι μέρες που δε νοιώθω καλά και το χειρότερο δε βλέπω να φτιάχνουν και τα πράγματα. Χειρότερα και από πέρυσι το φετινό καλοκαίρι και όχι μόνο λόγω καιρού... Περνάν οι μέρες και βρίσκομαι στη μέση του καλοκαιριού και τίποτα δεν το δείχνει. Ενα φθινόπωρο ατελείωτο από πέρυσι..... Φθινόπωρο ο καιρός φθινόπωρο και η ζωή μου. Παρακαλάω τη μαμά μου από κει πάνω να βοηθήσει...μα τι να κάνει κι αυτή... Τόση μοναξιά... Μόνο τα πρωινά νοιώθω καλά, όταν φτιάχνω τον πρώτο καφέ. Το γουργουρητό της καφετιέρας και η μυρωδιά του φρέσκου καφέ μου φτιάχνει τη διάθεση...για όσο κρατάει μια κούπα καφές... Κάποιες μέρες είναι πολύ άσχημες...

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Ενας βλάκας και μισός...

Πως φέρεσαι σε κάποιον που είναι εντελώς βλάξ; Φυσικά δεν καταλαβαίνει τη βλακεία του, ούτε πόσο βαρετός είναι. Τι κάνεις λοιπόν; Γνωρίζω κάποιον από μικρή, είναι καλό παιδί αλλά τι να κάνω που είναι και βλάκας και άσχημος. Τόσα πολλά όχι που του έχω πει νόμισα κάποτε θα καταλάβαινε... Τίποτα όμως! Τηλεφωνείς μόνο για τα χρόνια πολλά ή για κάτι άλλο τυπικό και παίρνει θάρρος. Είσαι όσο γίνεται ευγενική, τον αποφεύγεις, απορρίπτεις όλες τις προτάσεις του για έξοδο...να μην του δώσεις και θάρρος... Εκείνος όμως συνεχίζει. Και συνεχίζει παρόλα τα όχι που λες, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Θα ήθελα πολύ να καταλάβω δε νοιώθει ντροπή με τόση αδιαφορία που αντιμετωπίζει; Με ποιο σκεπτικό συνεχίζει τα τηλεφωνήματα; Εγώ θα είχα ανοίξει μια τρύπα να κρυφτώ! Πως γίνεται οι περισσότεροι βλάκες να είναι και καλά παιδιά; Δεν κάνουν τίποτα κακό....αν θεωρήσουμε πως η βλακεία δεν είναι κακή. Αφού είναι καλά παιδιά, δε σου πάει να τους πεις κατάμουτρα πόσο ανόητοι είναι. Τους λυπάσαι. Εκείνοι όμως δε σε λυπούνται και επιμένουν να σου τηλεφωνούν και να σου ζητούν να βγείτε. Εχω δοκιμάσει όλους τους πλάγιους τρόπους. Τελικά η ηλιθιότητα δεν έχει όρια! Να μεγαλώσει μπορεί, να χειροτερέψει το πιθανότερο.... Να χαθεί όμως αποκλείεται. Τι κάνεις αν έχεις την ατυχία να σ' ερωτευτεί ένας τέτοιος; Χάθηκαν οι ωραίοι, καλλιεργημένοι άντρες; Χάθηκαν οι μορφωμένοι; Χάθηκαν οι έξυπνοι; Κάποιος με καταράστηκε να μ' ερωτευτεί ένας εντελώς βλάκας...περισσότερο δεν υπάρχει... Τι να κάνω πως να τον διώξω; Δεν καταλαβαίνει τίποτα, όσο κι αν τον απορρίπτω. Οταν του λέω πως δεν ταιριάζουμε, είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι... Το πάω πλαγίως είπα, να μην τον πληγώσω κιόλας! Εκείνος μου λέει πως τον έχω παρεξηγήσει και να του δώσω μια ευκαιρία να μου εξηγήσει..... Αν σας πουν κάτι τέτοιο για ευκαιρία και εξηγήσεις μη δεχθείτε! Σας το λέω εγώ που την πάτησα. Είπα άντε άλλη μια φορά και μετά τέλος.... Δεν είναι έτσι όμως! Εκτός από τη φρικτή βραδιά που πέρασα ακούγοντας ανοησίες και προσπαθώντας να κάνω υπομονή, του έδωσα και θάρρος. Και να τα τηλεφωνήματα, να οι προσκλήσεις... Κάποια στιγμή απελπίστηκα. Επαψα ν' απαντώ στο τηλέφωνο. Αφού δεν καταλαβαίνει από λόγια σκέφτηκα να εφαρμόσω άλλη στρατηγική. Εξαφάνιση. Πόσο θα ψάχνει; Αργά ή γρήγορα θα κουραστεί! Δε μπορώ να πω πως ήταν εύκολο. Εξοντωτικό ήταν γιατί άργησε να σταματήσει να με ψάχνει! Κάποια στιγμή σταμάτησε...και ηρέμησα. Η ηρεμία μου διήρκεσε ένα χρόνο περίπου. Μια μέρα χρειάστηκε να του τηλεφωνήσω, δε γινόταν να το αποφύγω. Νόμισα πως θα μείνει εκεί σ' αυτό το αναγκαίο τηλεφώνημα. Εχετε δει καμιά ταινία τρόμου; Εκεί που νομίζεις ότι τελείωσε, πως ο κακός έχει πεθάνει ξαναζωντανεύει, πετάγεται και σε αρπάζει απ' το πόδι! Αυτό έπαθα εγώ. Μ' έχει αρπάξει απ' το πόδι!

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

One night stand? :((

Ποτέ δεν πίστεψα στις εφήμερες σχέσεις...πόσο μάλλον στα one nigh stands! Ελα όμως που δεν μπορείς να ξέρεις... Το συζήτησα και με άλλες γυναίκες και την είχαν 'πατήσει' με τον ίδιο τρόπο. Δεν ξέρω γιατί μερικοί άντρες είναι τόσο καλοί ψεύτες και άριστοι ηθοποιοί! Θα μπορούσαν να είναι ειλικρινείς, αλλά τότε δε θα τα κατάφερναν τόσο καλά... Γνωρίζεις λοιπόν κάποιον. Είναι ωραίος, έξυπνος, ευαίσθητος, μπορείς να συζητάς τα πάντα μαζί του. Και εκτός από αυτά είναι και ελεύθερος και μόνος, χωρίς υποχρεώσεις! Επιπλέον είναι ετεροφυλόφιλος! Πολύ καλός σκέφτεσαι.... Βγαίνετε για καφέ, μετά για ποτό, ανακαλύπτεις πως δεν πίνει κιόλας, ίσα ίσα ένα ποτό, μπορεί να είναι νηφάλιος και να κουβεντιάζετε. Αρχίζεις να κάνεις ροζ όνειρα για την υπόλοιπη ζωή σου με τον πρίγκηπα. Δεν υπάρχει τίποτα άσχημο επάνω του, στους τρόπους του... Σε κοιτάζει μ' αυτό το βλέμμα που σε κάνει να λιώνεις... Πάνω που έχεις αρχίσει να ευχαριστείς την τύχη σου για το δώρο που σου έκανε έρχεται και το βράδυ εκείνο... Και είναι υπέροχος και στο κρεββάτι. Κοιμόσαστε αγκαλιά και σου δίνει υποσχέσεις για βράδια που θ' ακολουθήσουν. Το πρωί που φεύγει θέλεις να ουρλιάζεις απ' τη χαρά σου! Επιτέλους έχεις βρει τον άντρα των ονείρων σου... Εκείνον που θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του και το πιο σημαντικό είναι πως το ίδιο θέλει και αυτός! Πετάς στον έβδομο ουρανό... Γίνεσαι δημιουργική κάνεις τα πάντα πιο γρήγορα πιο εύκολα και είσαι και μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Το απόγευμα σε παίρνει τηλέφωνο είναι τόσο γλυκός, έχει δουλειά και δε θα βρεθείτε μα δε σε πειράζει.... Εχετε όλη τη ζωή να περάσετε μαζί! Περνά άλλη μια μέρα που μιλάτε συνεχώς. Είσαι στο απόγειο της ευτυχίας. Είσαι σίγουρη πως η ζωή δε θα μπορούσε να είναι πιο όμορφη! Εκεί, ακριβώς τη στιγμή που είσαι τρελά ερωτευμένη, εξωφρενικά χαρούμενη... Εκείνη τη στιγμή που έχεις πιστέψει το όνειρο... Που κλείνεις τα μάτια και βλέπεις τα δικά του, εκείνη τη στιγμή... Χτυπά το τηλέφωνο. Ακούς τη φωνή του, χαμογελάς... Είναι στενοχωρημένος...κάτι έχει... Εκείνη τη στιγμή που καθόλου δεν το περιμένεις θα χτυπήσει! Αρχίζει να σου λέει πως δεν είναι καλά, πως θέλει πολύ να σου εξηγήσει, πως έχει προβλήματα με τον εαυτό του.... Στην αρχή δεν το πιστεύεις. Λες δε μπορεί μέσα σε δυο μέρες να άλλαξε τόσο! Δε θέλεις να πιστέψεις πως έπεσες και σε παγίδα.... Δε θες να πιστέψεις πως όλα ήταν ένα καλοφτιαγμένο ψέμα! Είναι σα να σε σκοτώνει... Σα να πέφτεις από ουρανοξύστη! Δεν είναι δυνατόν να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο.... Από κει που βρισκόσουν στα ουράνια βρίσκεσαι στην κόλαση και έφτασαν δέκα λεπτά που μιλήσατε στο τηλέφωνο. Και συνειδητοποιείς πως το βράδυ που κοιμηθήκατε μαζί δεν έχει συνέχεια... Ηταν ένα one night stand τυλιγμένο σε ακριβό περιτύλιγμα με ένα μεγάλο φιόγκο! Και εσύ είχες νομίσει πως ήταν ο άντρας της ζωής σου, ενώ ήταν ένας άντρας για μια βραδιά.... Δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις... Περισσότερο σε δυσκολεύει να χωνέψεις το γεγονός πως αυτός ο άντρας σε κορόιδεψε. Σε έκανε να πιστέψεις πως ξεκινάτε κάτι.... Αυτό όμως που σε πονά περισσότερο είναι που νιώθεις εξαπατημένη και χαζή ταυτόχρονα! Δεν είναι μια απλή απογοήτευση... Σκέφτεσαι πως θα γελάει με το παραμύθι που τόσο εύκολα πίστεψες. Δεν ξέρεις τι πονάει περισσότερο, ο πληγωμένος εγωισμός ή η καρδιά σου Μαζεύεις λοιπόν τα κομμάτια της καρδιάς, τον εγωισμό σου που τσαλακώθηκε και σηκώνεις το κεφάλι. Κανένας ψεύτης, όσο ωραίος και έξυπνος να είναι δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Κανένας άντρας δεν αξίζει αν σε κάνει να κλαις. Εκανες ένα one night stand...δεν ήταν κάτι που ήθελες αλλά τώρα έγινε και δεν ξε-γίνεται. Ψηλά το κεφάλι λοιπόν και κοιτάμε μπροστά.....

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Ταξίδια...

Από τότε που έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό(στα 15 μου)άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα τη ζωή. Πέρασαν τα χρόνια έκανα πολλά ταξίδια, αρκετά, αλλά σίγουρα όχι όσα θα ήθελα... Γι αυτό στο μυαλό μου πάντα σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι... Εχω την άποψη, πως όποιος, για οποιονδήποτε λόγο έχει ζήσει σε άλλη χώρα απ' την πατρίδα του, έχει κάτι παραπάνω απ' αυτούς που δεν έφυγαν ποτέ από τα σύνορα του. Μερικοί πιστεύω πως θα ήθελαν να φύγουν αλλά δεν τα κατάφεραν για πρακτικούς λόγους. Αυτούς που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τους άλλους... Εκείνους που ενώ μπορούσαν δεν έφυγαν ποτέ γιατί δεν ήθελαν. Ισως γιατί προσωπικά έχω μια ευκολία να προσαρμόζομαι παντού. Αλλωστε από πολύ μικρή έφευγα με την πρώτη αφορμή! Από όσα μου διηγούνται από πολύ μικρό παιδάκι, όταν με μάλωναν οι γονείς μου εγώ έπαιρνα τα πυτζαμάκια μου και πήγαινα να κοιμηθώ στη γιαγιά! Ετσι με την ίδια ευκολία που μικρή άλλαζα σπίτι, μετά από χρόνια άρχισα ν' αλλάζω και χώρες...πατρίδες... Συζητώντας με γνωστούς που σπούδασαν στο εξωτερικό, συμφωνούμε πως τα παιδιά που έχουν περάσει μερικά από τα φοιτητικά τους χρόνια σε άλλη χώρα, έχουν μια άλλη ωριμότητα. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει μόνο κάποιος που έχει την ίδια εμπειρία. Εγώ είχα την τύχη να ταξιδέψω πολύ, λόγω δουλείας αλλά και για διακοπές. Εζησα και αρκετά χρόνια εκτός Ελλάδας για σπουδές, για δουλειά, ακολουθώντας έναν έρωτα... Ανήκω στους ανθρώπους που τους αρέσει να ταξιδεύουν, να βλέπουν άλλες εικόνες, άλλες κουλτούρες, άλλους τρόπους σκέψης, οργάνωσης, άλλους τρόπους ζωής. Μου αρέσει να γίνομαι ένα με τους ανθρώπους των άλλων χωρών, των άλλων πολιτισμών. Ακούω διαφορετικές απόψεις...που όσο και αν διάβαζα δε θα μάθαινα απ' το σπίτι μου. Τα ταξίδια είναι κομμάτι της προσωπικότητας μου. Δε θα ήμουν αυτή που είμαι, αν δεν είχα ταξιδέψει/ζήσει σε διαφορετικές χώρες. Εχω αποφασίσει ποιες χώρες μου αρέσουν και γιατί και ποιες λάτρεψα με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο μου... Θυμάμαι πως τη μέρα που έφευγα απ' τη Λισσαβόνα κοίταξα τελευταία φορά απ' την πλατεία προς τα πάνω... Η εικόνα που αντίκρισα δε θα φύγει ποτέ απ' το μυαλό μου! Ηταν σαν καρτ ποστάλ. Σα μια ζωγραφιά... Θυμάμαι ακόμα πως ένα απόγευμα, στάθηκα σ' ένα δρομάκι στη μέση της πόλης. Δεν ήξερα που ήμουν, είχα περπατήσει αρκετά και χάθηκα... Βρέθηκα σ' ένα δρομάκι μ' ένα παγκάκι και κάθισα. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και το κλίμα γλυκό. Σκέφτηκα πόσοι είχαν καθίσει να ξαποστάσουν στο παγκάκι αυτό πριν από μένα... Κοίταξα γύρω μου κ' ένοιωσα οικεία! Περίεργο συναίσθημα. Εδώ, σκέφτηκα, σ' αυτή την πόλη θα μπορούσα να ζήσω! Δεν ξέρω τι ήταν... Η μυρωδιά στον αέρα.... Η Λισσαβόνα δεν ήταν ακόμα, τότε ιδιαίτερα τουριστικός προορισμός. Βρέθηκα εκεί κατά τύχη για ένα σεμινάριο. Τις δυο βδομάδες που έμεινα τις πέρασα σα να ήμουν Πορτογαλέζα. Πήγα σε ταβέρνες που πηγαίνουν μόνο Πορτογάλοι, ήπια ντόπιο κρασί, έφαγα γαρίδες και άκουσα 'φάδος', τη δική τους μουσική. Δεν ήξερα τη γλώσσα αλλά ένοιωθα σα να καταλάβαινα τον πόνο του τραγουδιού. Κάποια άλλη φορά, φοιτήτρια στο Λονδίνο, στη συνηθισμένη μου γραμμή του μετρό πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Απέναντί μου ένα νέο ζευγάρι Ελληνες. Ο άντρας άρχισε να εξηγεί στη φίλη/σύζυγο πως είναι οι Αγγλίδες. Το απαίσιο ντύσιμο, βάψιμο, τα μαλλιά τους...όλ' αυτά κοιτάζοντας εμένα! Δε μίλησα, τον άφησα να με λούσει με όσες κακίες έβρισκε στους Αγγλους στο πρόσωπό μου! Μόνο που κατεβαίνοντας στη στάση μου, πριν απ' αυτούς είπα στον άντρα 'πάντως εγώ είμαι Ελληνίδα'. Πρόλαβα να τον δω με το στόμα ορθάνοιχτο να με κοιτά καθώς το τρένο έφευγε... Νομίζω το γεγονός πως μπορώ να γνωρίσω ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, μια άλλη κουλτούρα, μ' αρέσει όταν είμαι στο εξωτερικό. Είναι σα να έχω διαβάσει ένα νέο βιβλίο... Γεμίζω εικόνες, ανθρώπους, σκέψεις, μυρωδιές, γεύσεις....

Φιλίες

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Οι ηλικιωμένοι γονείς...

Τι κάνεις μ' έναν άνθρωπο/συγγενή που έχει περάσει τα ογδόντα και αρχίζει να τα χάνει; Ειδικά όταν ξέρεις πως ήταν δύσκολος απ' τα νιάτα του. Προσπαθείς να μη δίνεις σημασία όταν ξεστομίζει κακίες; Κάνεις υπομονή και ακούς για εκατοστή φορά την ίδια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια; Δε θυμάται το όνομα του γείτονα που ήρθε πέρυσι θυμάται όμως με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε όταν ήταν έξι ετών. Σου φαίνονται περίεργα όλα αυτά αλλά τα δικαιολογείς. Είναι μεγάλος άνθρωπος λες, τόσα έχεις ακούσει για το αλτσχάιμερ. Αναρωτιέμαι μήπως όταν περνάμε μια ηλικία θα ήταν καλύτερα να μένουμε σπίτι μας με κάποιον άνθρωπο που θα μας φροντίζει, αν φυσικά το επιτρέπει η οικονομική μας κατάσταση. Σκέφτομαι πως εγώ τουλάχιστον δε θα ήθελα να γίνω βάρος σε κανένα! Επειδή μάλιστα δεν έχω δικά μου παιδιά δε θα ήθελα να γράψω ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχω σε κάποιον για να με φροντίσει όταν χρειαστεί. Εχω δει συγγενείς που το έκαναν πως κατάντησαν... Θεωρώ πως καλό είναι να κανονίζουμε τα γηρατειά μας(αν ζήσουμε και γεράσουμε) όσο είμαστε ακόμα νέοι. Είναι κάτι που γίνεται χωρίς σκέψη στο εξωτερικό. Μια πρακτική αυτονόητη σε άλλες χώρες που όμως δεν ισχύει στην Ελλάδα... Γιατί θα πρέπει τα παιδιά να γηροκομούν τους γονείς τους; Οπως και να το δεις είναι μεγάλο πρόβλημα. Αν είσαι παντρεμένος/η οι γερασμένοι γονείς μπορεί να δημιουργήσουν μεγάλο πρόβλημα στο ζευγάρι. Ο παππούς και η γιαγιά μπορεί να κρατάνε τα παιδιά, αλλά και αυτό είναι κάτι με το οποίο δε συμφωνούν πολλοί γονείς. Αν πάλι δεν είσαι παντρεμένος/η πάλι ο γερασμένος γονιός δε σε αφήνει να φτιάξεις τη ζωή σου. Ακόμα χειρότερα τα πράγματα όταν ο/η γονιός βρίσκεται στα πρώτα στάδια άνοιας. Είναι φορές που οι γονείς όταν γεράσουν δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα. Ειδικά όταν θεωρούν δεδομένο πως θα τους σταθείς μέχρι τέλους. Δεν είναι πως δε νοιάζεσαι για το γέροντα πατέρα σου, το αντίθετο, τον αγαπάς πολύ. Δεν είναι υγιές όμως, να μοιραζόσαστε τον ίδιο χώρο. Ούτε σε περίπτωση που ο γιος/κόρη είναι παντρεμένος/η, αλλά ακόμα περισσότερο στην περίπτωση που είναι μόνος/η. Και όταν υπάρχουν δυο τρία αδέρφια κάπως μπορεί να βολευτεί κάπως το πράγμα. Οταν όμως είσαι μοναχοπαίδι; Μοναχοκόρη και ανύπαντρη στην Ελλάδα είναι καταδικασμένη να γηροκομήσει τους γονείς μέχρι να φύγουν απ' τη ζωή. Με λίγα λόγια θα μείνει μόνη! Γιατί όταν φύγουν πια οι γονείς, η γυναίκα αυτή θα είναι και σε μια ηλικία που η εύρεση συντρόφου είναι πια αδύνατη. Εχει δε συνηθίσει να ζει με τους γονείς, όσο παράξενοι ή άρρωστοι και αν ήταν, που όταν αναγκαστεί να ζήσει πια χωρίς αυτούς, νιώθει χειρότερα από πριν. Θυμίζει λίγο το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου αυτός που έχει απαχθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα αγαπά τους απαγωγείς του και δυσκολεύεται να ζήσει χωρίς αυτούς. Ακούγεται άσχημο και σίγουρα οι περισσότεροι απ' όσους το διαβάσουν θα με θεωρήσουν σκληρή. Δεν είμαι όμως σας διαβεβαιώ! Οπως δηλαδή εγώ δε θα ήθελα να γίνω βάρος σε κανένα θα ήθελα να σκέφτεται και ο γονιός μου... Ο κάθε γονιός! Διατηρούμε μια εντελώς αναχρονιστική συνήθεια. Κάθε άνθρωπος, γονιός ή παιδί θα πρέπει επιτέλους να φύγει απ' τη λογική του 'γηροκομώ'. Κανένας γονιός δε έχει το δικαίωμα να κρατά το παιδί του όμηρο/νοσοκόμο! Οσο για τους απογόνους, δε χρειάζεται να νοιώθουν ένοχοι επειδή δεν κράτησαν στο σπίτι τους(που μπορεί να μη χωράει κιόλας)το γέροντα γονιό. Δεν είναι εγωιστικό είναι πρακτικό!

Μεγάλες Γάτες!

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ντροπή να είσαι Αρρωστος στην Ελλάδα...

Το πρόβλημα με την υγεία στη χώρα μας έχει και καθαρά κοινωνικές προεκτάσεις. Λες και δε φτάνουν τα προβλήματα που μπορεί ν' αντιμετωπίσει κάποιος λόγω έλλειψης χρημάτων... Δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει σε άλλες χώρες...πολιτισμένες. Στην Ελλάδα όμως είναι 'ντροπή' να αρρωσταίνει κάποιος. Οπως είναι ταμπού να ρωτάς κάποιον αν είναι υγιής. Βρέθηκα μια μέρα στο φαρμακείο της περιοχής μου και έγινας μάρτυρας της εξής σουρεαλιστικής σκηνής. Μια λαλίστατη κυρία έπαιρνε τα φάρμακα του συζύγου της. Δίπλα της μια κοπελίτσα περίμενε καρτερικά. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί λόγοι για να πας σ' ένα φαρμακείο και δεν είναι απαραίτητα για φάρμακα. Συνήθως όμως είναι και γι αυτό. Να επιστρέψω όμως στην ιστορία που ξεκίνησα. Η κυρία που είχε αρχίσει ν' ανυπομονεί μέχρι να ετοιμάσει ο φαρμακοποιός τη συνταγή, έπιασε την κουβέντα με την κοπελίτσα. Πρώτα της έκανε μια δυο ανώδυνες ερωτήσεις και μετά της είπε: ένα πράγμα μόνο έχει σημασία, να έχεις την υγειά σου, εσύ την έχεις;'. Η κοπελίτσα ξερόβηξε και πριν απαντήσει γιατί η κυρία ξαναρώτησε, επενέβη ο φαρμακοποιός. Ο οποίος της είπε πως δεν κάνουν τέτοιου είδους ερωτήσεις! Ούτε να ρωτούσε για κάποιο πολύ προσωπικό μυστικό... Φαίνεται όμως πως η υγεία ανήκει στα πολύ προσωπικά μυστικά μας. Αν κρίνω απ' το βλέμμα του φαρμακοποιού και την ατάκα που πέταξε στην κυρία: ο κόσμος δεν κάνει τέτοιες ερωτήσεις! Αρα η υγεία είναι κάτι που το ευχόμαστε σε όλο τον κόσμο αλλά ποτέ δε ρωτάμε. Ανήκει στις ερωτήσεις ταμπού. Προσωπικά γνωρίζω οικογένειες που ένα μέλος τους έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Σίγουρα ξέρετε κι εσείς. Είναι κάτι που δε ρωτάμε όμως και όταν το συζητάμε το κάνουμε ψιθυριστά γιατί όλος ο σοβαρός κόσμος ξέρει πως είναι από τα θέματα που δεν κοινοποιούνται. Στην Ελλάδα, το να αρρωστήσει κάποιος είναι 'ντροπή'! Δε δικαιούται κανένας ν' αρρωστήσει και αν κατά λάθος το κάνει το κρατάνε στην οικογένεια επτασφράγιστο μυστικό. Λες και ο άνθρωπος που αρρωσταίνει πηγαίνει γυρεύοντας... Δεν πρόσεχε κι έγινε διαβητικός. Κάπως έτσι αντιμετωπίζονται οι άρρωστοι, δεν τους έτυχε το έπαθαν! Δε φτάνει στον άρρωστο άνθρωπο το πρόβλημά του έχει και τον τρόπο που τον κοιτάζουν...η οικογένειά του πρώτα που κρατά το μυστικό και ο υπόλοιπος κόσμος που ψιθυρίζει πάντα πίσω του, ποτέ μπροστά του. Οσοι δε γνωρίζουν, λένε στον ασθενή κάτι 'παρηγορητικά' λόγια, που αν δεν έχει και πρόβλημα κατάθλιψης αποκτά. Και φυσικά κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει πως η αρρώστια δεν είναι κάτι που το θέλεις! Ποιος δε θέλει να είναι υγιής; Δυστυχώς όμως η ζωή είναι άδικη και άσχημα πράγματα συμβαίνουν σε πολλούς. Δε σου φτάνει όμως η στενοχώρια σου που αρρώστησες έχεις και το άμεσο περιβάλλον που προσπαθεί να το κρύψει. Αρχίζεις κι εσύ και γεμίζεις ενοχές, ειδικά αν είσαι παιδί. Είναι τραγικό αν το σκεφτεί κανείς πως στην Ελλάδα δεν έχεις μόνο ν' αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου αλλά και να το κρατήσεις κρυφό! Θέλω να πιστεύω πως αυτό ξεκίνησε από τα χωριά, όπου έκρυβαν την αρρώστια του παιδιού μια και υπήρχαν τόσες δεισιδαιμονίες. Αργότερα έκρυβαν την αρρώστια γιατί κανένας δε θα παντρευόταν έναν/μια άρρωστο/η. Στις πόλεις φαντάζομαι ήρθε μαζί με τους ανθρώπους από την επαρχία και τη νοοτροπία τους. Οσο πιο χαμηλό το πνευματικό επίπεδο των γονιών τόσο καλύτερα κρύβουν το άρρωστο παιδί. Δε θα ξεχάσω ποτέ(αν και συνέβη χρόνια πριν)τον τρόπο που φέρθηκαν γνωστοί μας γονείς όταν ο γιος τους που έπασχε από Μεσογειακή Αναιμία και προφανώς σε μια από τις μεταγγίσεις το αίμα δεν είχε ελεγχθεί. Το παιδί προφανώς έπαθε AIDS, την εποχή αυτή δεν ξέραμε και τόσα πολλά για την αρρώστια αλλά και πάλι... Οι γονείς του παιδιού μας ζήτησαν να μην τον επισκεπτόμαστε στο νοσοκομείο, αλλά ακόμα και η κηδεία του αργότερα έγινε σε αυστηρά κλειστό κύκλο. Μας είπαν πως δε θα ήθελαν να παραβρεθεί κανείς! Εικοσι χρόνια μετά κανείς δεν έμαθε με σιγουριά από τι πέθανε το παιδί αυτό. Ακόμα και η κηδεία έγινε με την παρουσία της άμεσης οικογένειας μόνο. Τόση ντροπή για αρρώστια δεν έχω ακούσει άλλη φορά...ντροπή και μυστικότητα μέχρι και στην κηδεία.....

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Τη νύχτα στο σπίτι...

Τη νύχτα στο σπίτι επικρατεί τέτοια ησυχία που όταν κλείνω το ραδιόφωνο να διαβάσω ακούω το τικ τακ των ρολογιών. Κάποια βράδια έρχονται να μ' επισκεφτούν... Πιο συχνά έρχεται η σερενάτα γουργουρίζει κοιτώντας με και μετά δίνει μια και τσουπ ανεβαίνει στο κρεββάτι όπως παλιά. Το τρίχωμά της κατάμαυρο, απαλό και γυαλιστερό, τα μάτια της δυο κεχριμπάρια! Το βλέμμα της διαπεραστικό καταλαβαίνει τι σκέφτομαι...κάνει αυτούς τους γατίσιους θορύβους, τεντώνεται και μετά βολεύεται πάνω μου. Τρίβει το κεφάλι της στο χέρι μου παρακαλώντας να τη χαϊδέψω και όταν διαβάζω κοιτάζει κι αυτή το βιβλίο, ακριβώς όπως έκανε τότε. Πολλές νύχτες έρχεται και η γιαγιάκα μου... Τη βλέπω να κάνει δουλειές στην κουζίνα, ή έρχεται να με ξυπνήσει. Αχ βρε γιαγιά πόσο σε παίδευα κάθε πρωί μέχρι να ξυπνήσω και να πιω το γάλα μου.... Αυτό το γάλα πια, σου είχα βγάλει την ψυχή μέχρι να το πιω... Πόσο την αγαπούσα αυτή τη γριούλα που τα είχε τετρακόσια μέχρι τελευταία στιγμή. Οτι μπαγαποντιά και να έκανα έμενε μεταξύ μας. Δε με είχε 'καρφώσει' ποτέ! Τελευταίο καλοκαίρι στο εξοχικό της είχα πει μέχρι και τα αισθηματικά μου. Μας περίμενε να γυρίσουμε απ' το Λονδίνο να δει την κόρη της καλά και μετά δέκα μέρες έφυγε χωρίς να ενοχλήσει κανένα. Αχ βρε γιαγιά, κατάλαβες άραγε ποτέ την αδυναμία που σου είχα; Θυμάμαι που μου έλεγες 'του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου'...για να μου πεις πόσο πολύ μ' αγαπούσες! Ερχεσαι κι εσύ...συχνά, εσύ δεν έρχεσαι μόνο τα βράδια... Μερικές φορές δε σε βλέπω...νοιώθω μια ανατριχίλα όμως και το ξέρω πως είσαι δίπλα μου. Πολλές φορές έρχεσαι όταν κοιμάμαι, το χειμώνα και με σκεπάζεις αν έχω ξεσκεπαστεί. Βρε μαμά δε θα ησυχάσεις ποτέ εσύ; Κι απ' τον άλλο κόσμο θα έχεις την έννοια μου; Κάθε φορά που σε θυμάμαι κλαίω... Δεν το θέλω μαμά... Μου λείπεις όμως τόσο πολύ... Η αγκαλιά σου, το χαμόγελό σου! Τι όμορφη που ήσουν... Πόσο περήφανη ήμουν για σένα... Μόνο εσύ μ' έλεγες 'κοριτσάκι μου' μ' αυτή τη γλύκα. Από τότε που έφυγες έπαψα να είμαι κοριτσάκι πια! Πιστεύω πως δεν υπήρξε άλλη μάνα που ν' αγάπησε, να λαχτάρησε τόσο πολύ το 'κοριτσάκι' της, ούτε άλλη κόρη που ν' αγάπησε τόσο πολύ τη μαμά της. Μόνο κοντά σου ένοιωθα ασφάλεια...ασφάλεια πως σ' έχω! Αυτός ο μόνιμος φόβος μη σε χάσω... Από μικρή τον είχα...όχι πάντα χωρίς λόγο... Εύθραυστη μαμά μου... Πόσα πράγματα ήταν δεδομένα όσο ήσουν εσύ. Το νόστιμο μαμαδίστικο φαγητό, τα ρούχα μου πλυμένα και σιδερωμένα άψογα! Μόνο εσύ σιδέρωνες τόσο καλά. Τα κεφτεδάκια σου! Τα κεφτεδάκια της μαμάς μου ήταν τα καλύτερα στον κόσμο όλο! Και μόνο όταν με κοιτούσες εσύ ένοιωθα όμορφη...μέσα απ' τα δικά σου μάτια μόνο! Μέσα απ' τα δικά σου μάτια ήμουν κοριτσάκι. Ερχομαι στην κρεβατοκάμαρα σου και σε βλέπω ξαπλωμένη,χαμογελαστή, με τη γάτα δίπλα και τη γιαγιά να μας κοιτά απ' την πόρτα...τ' αγαπημένα της παιδιά και η αγαπημένη της γάτα....

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Οι αγανακτισμένοι ζητούν την αλήθεια!

Ας μιλήσε επιτέλους κάποιος! Κάποιος να μας πει όλη την αλήθεια... Οχι πως δεν ξέρουμε πια... Το έχουμε καταλάβει εδώ και καιρό. Αλλά για να μην φτιάχνουμε σενάρια με το μυαλό μας, θα ήταν καλύτερα να μας εξηγούσε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας, γι αυτό έχει ψηφιστεί για τα δύσκολα! Γιατί δε βγαίνει να μας πει 'δυστυχώς επτωχεύσαμεν'; Υπάρχει χειρότερο απ' αυτό; Ετσι όπως πάμε...μπορεί και να υπάρξει. Σίγουρα όμως δεν υπάρχει χειρότερο απ' το να παίρνουν αποφάσεις που μας αφορούν χωρίς να μας ενημερώνουν! Δεν υπάρχει χειρότερο απ' το να υποθηκεύουν τη χώρα σου χωρίς τη συγκατάθεσή σου. Να ξέρεις πως σ' έχουν βάλει σ' ένα αδιέξοδο και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ξέρεις ούτε πότε ούτε πως θα βγεις. Πως είναι δυνατόν να μαθαίνουμε από δημοσιογράφους τι γίνεται στα υπουργικά συμβούλια; Δεν υπάρχει ένας υπουργός που να έχει τη στοιχειώδη τσίπα, να μην υπολογίζει το 'πολιτικό κόστος; Εφτασε ο κόμπος στο χτένι και πρέπει κάποιος να μιλήσει. Δεν είναι δυνατόν να μας αντιμετωπίζουν σαν πρόβατα! Γιατί δεν είμαστε και οι χιλιάδες αγανακτισμένοι στις πλατείες το δείχνουν! Δεν ξέρω ακριβώς τι πρέπει να γίνει, δεν είμαι πολιτικός ούτε φιλοδοξώ κάτι τέτοιο. Ειδικά στην εποχή μας που η πολιτική και οι πολιτικοί είναι τόσο πολύ απαξιωμένοι. Ζω στη χώρα αυτή, φορολογούμαι, δεν κλέβω. Νοιώθω πως με έχουν κατακλέψει όμως...... Μ' έχουν, μας έχουν γονατίσει πια. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος...ο χρόνος έχει τελειώσει προ πολλού. Κουράστηκα ν' ακούω πολιτικές ανοησίες. Δε θέλω άλλες θεωρίες και υποσχέσεις. Η αναισθησία πέρασε, το κορμί πονάει! Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουν ΟΛΟΙ πως δε μας μένει ούτε δευτερόλεπτο; Θα ενωθούν, θα διαλυθούν, θα γίνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή προσωπικοτήτων; Εγώ, ο λαός, δεν πρέπει να πάρω την απόφαση; Χρειάζομαι όλα τα δεδομένα για ν' αποφασίσω. Ας πάψουν πια να σκέφτονται αν θα να επανεκλεγούν, γιατί οι περισσότεροι δε θα βρουν ούτε την ψήφο τους. Είμαστε ένας λαός οργισμένος, πάρα πολύ όμως! Μας έχουν στερήσει τα πάντα και όταν τους ακούς νομίζεις πως βρισκόμαστε σε διαφορετικό χωροχρόνο. Σε διαφορετικό σύμπαν.... Δε βλέπουν τον κόσμο που μαζεύεται στις πλατείες; Δεν ακούν τα συνθήματα; Δεν τους θέλουν πια! Σηκώθηκε ο κόσμος από τους καναπέδες, τον ανάγκασαν. Αγανάκτησε ο λαός και βγήκε στους δρόμους στις πλατείες. Είμαι ενάντια στη βία αλλά δεν τους κατηγορώ που προπηλακίζουν τους πολιτικούς. Τους πετάν αυγά και γιαούρτια... Μα ο άνεργος, ο συνταξιούχος των 300 ευρώ δεν έχει να χάσει τίποτα. Ο άνθρωπος που στρατοπέδευσε στο Σύνταγμα δεν έχει να χάσει τίποτα γιατί του τα πήραν όλα και φοβάμαι πως οι αγανακτισμένοι θα γίνουν εξοργισμένοι και αλίμονο στον πολιτικό που θα βρεθεί μπροστά τους. Ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Και φοβάμαι πως δεν έχουμε δει τίποτε ακόμα....

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Παντρεμένοι άντρες...

Οσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο και να μεγαλώσω δε θα καταλάβω ποτέ πως λειτουργεί ο αντρικός εγκέφαλος!
Και ας λένε(οι άντρες) πως δεν μπορούν να καταλάβουν τις γυναίκες. 
Ισως είναι οι ιστορίες που έζησα πολύ διαφορετικές από τις συνηθισμένες, ίσως είναι οι ιστορίες που ακούω που μου φαίνονται εξωφρενικές... 
Γιατί οι περισσότεροι παντρεμένοι άντρες ξενοκοιμούνται; 
Πολλοί έχουν και εξωσυζυγικές σχέσεις που διαρκούν καιρό. 
Και αναρωτιέμαι εκείνοι κάνουν αυτό που τους αρέσει, οι γυναίκες τους γιατί το ανέχονται; 
Γιατί δε γίνεται να έχει μια εξωσυζυγική σχέση ο άντρας σου και να μην το ξέρεις! 
Οσο και να τον αγαπάς δε μπορεί να σε εξευτελίζει τόσο και να μένεις. 
Εκτός αν και οι δυο σύζυγοι έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις..... 
Τότε γιατί μένουν μαζί; Και ας μη μου πει κανένας πως μένουν για τα παιδιά γιατί τα παιδιά εγκλωβίζονται στις αρρωστημένες αυτές σχέσεις και αποκλείεται να είναι ευτυχισμένα. 
Είναι δυνατόν ένα παιδί 12 ετών ή και μεγαλύτερο να μην νοιώθει την παγωμάρα μέσα στο σπίτι; 
Τα παιδιά νιώθουν πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζουμε και δεν είναι ευτυχισμένα! 
Ακόμα και στην περίπτωση που οι γονείς δε μαλώνουν, έχουν όμως ο καθένας τη ζωή του. 
Τι είναι λοιπόν αυτό που κρατά δυο ανθρώπους που είναι τυπικά και μόνο μαζί απ' το να χωρίσουν; 
Να ζήσουν τουλάχιστον τη σχέση ή τις σχέσεις χωρίς άγχος. 
Πρόσφατα έμαθα από το 'τρίτο' πρόσωπο μια τέτοια ιστορία. 
Γνωρίστηκαν τέτοια εποχή, που η σύζυγος έλειπε διακοπές με τα παιδιά και εκείνος της είπε πως είναι ελεύθερος. 
Πολύ βολικό... 
Μέχρι και διακοπές πήγαν μαζί. 
Που να φανταστεί η γυναίκα πως την κορόιδευε; 
Επειδή όμως κάποια στιγμή αναγκαστικά είπε την αλήθεια, προφανώς γιατί βαρέθηκε να λέει ψέματα, εκείνη, έπεσε απ' τα σύννεφα. 
Στην περίπτωση αυτή και αν υποθέσουμε πως η κοπέλα λέει την αλήθεια, ή την αλήθεια που της λέει εκείνος, ποιος φταίει; Αν η σύζυγος πάει και την ξεμαλλιάσει, ποιος θα φταίει; 
Κατά τη γνώμη μου η μόνη που δε φταίει(όσο δε γνωρίζει)είναι η 'άλλη' γυναίκα. 
Για να μην πω πως αυτή είναι το θύμα ενός αρρωστημένου γάμου. 
Αυτή η εποχή είναι η πιο επικίνδυνη... 
Οι περισσότερες σύζυγοι, φεύγουν με τα παιδιά για διακοπές και οι παντρεμένοι(που μένουν στην πόλη λόγω δουλειάς) παριστάνουν τους γαμπρούς! 
Βέβαια τελευταία υπάρχει και το άλλο σενάριο. 
Ο παντρεμένος που είναι μόνος στην πόλη δε μπαίνει στον κόπο να πει ψέματα. 
Λέει κατευθείαν πως είναι παντρεμένος αλλά ζητά σχέση...και ότι προκύψει... 
Δεν ξέρω αλλά αυτή την εξέλιξη των σχέσεων δεν μπορώ να την καταλάβω! 
Γιατί μια ελεύθερη γυναίκα να κάνει σχέση με παντρεμένο άντρα; 
Προσπαθώ να φανταστώ κάποιους λόγους. 
Γιατί είναι πάρα μα πάρα πολύ καλός στο κρεββάτι; 
Γιατί είναι πάρα πολύ πλούσιος και της κάνει δώρα; 
Γιατί δε θέλει να δεσμευτεί(η γυναίκα)και με κάποιον παντρεμένο είναι σίγουρη πως δεν 'κινδυνεύει; 
Γιατί όμως να χάσει χρόνο από τη ζωή της; 
Είναι τόσο λίγοι τελικά οι ελεύθεροι ενδιαφέροντες ετεροφυλόφιλοι άντρες;

Μια μικρή serenata

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Απιστία και ειλικρίνεια(;)

Πρόσφατα έμαθα πως χώρισε ένα φιλικό μου ζευγάρι και ο λόγος ήταν η απιστία. Το θέμα της απιστίας είναι τεράστιο, όταν μαθαίνω όμως για περιπτώσεις όπως του ζευγαριού αυτού, στο μυαλό μου έρχεται μια συγκεκριμένη πλευρά της πράξης. Αξίζει να ριψοκινδυνέψουμε τη σχέση μας στο όνομα της ειλικρίνειας; Αν η απιστία είναι το ξεστράτισμα μιας βραδιάς και όχι μια παράλληλη σχέση, έχει νόημα να το πούμε στον/την σύντροφό μας; Με το να το πούμε ησυχάζουμε μεν εμείς από τις ενοχές που μας βαραίνουν αλλά πληγώνουμε τον/την σύντροφο. Μήπως κάποιες φορές είναι προτιμότερο να μην πούμε όλη την αλήθεια προκειμένου να κρατήσουμε τη σχέση μας; Η απιστία που δε γίνεται κατά συρροήν αλλά είναι το 'λάθος' μιας βραδιάς, νομίζω δε μετράει το ίδιο. Το θέμα είναι τεράστιο και το γνωρίζω, γι αυτό περιορίζομαι στην απιστία που συνέβη μια φορά και μόνο! Φυσικά τη μια φορά μπορεί να ακολουθήσουν και άλλες, θα μπορούσε να μου πει κάποιος...ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Ας υποθέσουμε λοιπόν, πως είσαι με τον/την σύντροφό σου σε μια σοβαρή σχέση και πως τον/την αγαπάς αληθινά. Ενα βράδυ παρασύρεσαι από το ποτό, από φίλους, από την κακιά την ώρα...και κάνεις αυτό που δε θα ήθελες να σου κάνουν. Νιώθεις φριχτές ενοχές. Κατηγορείς τον εαυτό σου γι αυτό που έκανε. Ξέρεις πως αν το μάθει το άλλο σου μισό, θα σε χωρίσει. Τι κάνεις σ' αυτή την περίπτωση; Διακινδυνεύεις τη σχέση σου, για να είσαι ειλικρινής; Δε σκέφτεσαι πόσο θα πονέσει ο άνθρωπός σου όταν θα το μάθει; Αναλογίζομαι πόσες φορές έχει ειπωθεί η φράση 'δε σήμαινε τίποτα για μένα, εγώ εσένα αγαπώ'. Αν το εννοείς πραγματικά, μήπως είναι προτιμότερο να ζήσεις με τις τύψεις σου για να μην πληγωθεί κανείς και να μην κινδυνέψεις να χάσεις τον άνθρωπό σου; Εκτός αν φοβάσαι πως το 'λάθος' της μιας νύχτας θα επαναληφθεί.... Τότε κατά τη δική μου γνώμη κάτι δεν πάει καλά στη σχέση σου. Η το 'λάθος' της μιας νύχτας δεν ήταν ακριβώς λάθος αλλά κάτι που επεδίωκες. Σ' αυτή την περίπτωση δεν είναι λάθος αλλά πράξη που ήθελες να γίνει και φυσικό και επόμενο είναι να την επαναλάβεις. Στην περίπτωση αυτή νομίζω ο/η άλλος/η έχει κάθε δικαίωμα να μάθει το γεγονός και να κρίνει ανάλογα... Υπάρχει όμως ακόμα μια περίπτωση... Να φοβηθείς πως ο/η σύντροφος θα το μάθει από τρίτους. Να θεωρήσεις πως αφού θα το μάθει καλύτερα να το μάθει από σένα. Οσο το σκέφτομαι τόσο τριγυρίζει στο μυαλό μου η εικόνα της γυναίκας που της λέει ο σύντροφος της πως την απάτησε μόνο μια βραδιά και πως δε σήμαινε τίποτα για κείνο και όλα τα σχετικά. Μπορείς να είσαι σίγουρη πως δε θα το ξανακάνει; Δε θα σε τρώει το σαράκι κάθε φορά που δε θα απαντά το κινητό ή όταν βγαίνει με τους φίλους του; Τον συγχωρείς τελικά; Και αν τον συγχωρέσεις μπορείς και να ξεχάσεις; Γιατί πολλά πράγματα συγχωρούμε αλλά δεν τα ξεχνάμε και αυτό είναι το επώδυνο. Προσωπικά δε μου έχει τύχει, αλλά όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Το να συγχωρέσεις κάποιον φαντάζομαι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Θα μπορέσεις όμως ποτέ να ξεχάσεις το γεγονός; Και όσο το θυμάται τόσο αυτό θα σε πονάει σαν το αγκάθι στα πλευρά σου. Κάπου είχα διαβάσει πως για τους άντρες ένα one night stand ή και περισσότερα δε σημαίνουν πως δεν αγαπούν τη σύντροφό τους. Αυτή είναι μια άποψη που δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ να κατανοήσω. Αν δε σημαίνει τίποτα γιατί το κάνουν; Γιατί βάζουν σε κίνδυνο τη σχέση τους για κάτι ασήμαντο; Εχουν τόσο μεγάλη ανάγκη να 'δοκιμάζουν' διαφορετικές σεξουαλικές συντρόφους κάθε τόσο; Τελικά όσο προσπαθώ να καταλάβω τους άντρες τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Και μετά παραπονιούνται οι άντρες πως δεν καταλαβαίνουν εμάς...

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Οργή Λαού!

Περίεργες μέρες ζούμε...περίεργους καιρούς. Δεν ξέρουμε κυριολεκτικά τι μας ξημερώνει. Παιδιά μαζεύονται στις πλατείες και έχεις την αίσθηση πως κάτι γεννιέται. Δύσκολα, πολύ δύσκολα, αλλά σίγουρα κάτι αλλάζει. Μόνο που στενοχωριέμαι, γιατί ακόμα και τούτη την ώρα, δεν μπορούμε να ενωθούμε. Εχουμε καθυστερήσει ένα χρόνο τουλάχιστον...... Αγανακτήσαμε πολύ αργά. Φοβάμαι πως κανένας δε μας δίνει σημασία. Μπορεί ο κόσμος να φωνάζει πια, αλλά τα νέα μέτρα έρχονται! Τι κερδίζουμε άραγε; Οχι, προς Θεού, μην παρεξηγηθώ! Δεν πιστεύω πως πρέπει να τα δεχτούμε χωρίς καμία αντίδραση! Μόνο που βλέπω πως είτε φωνάζουμε είτε όχι, οι εθνοπατέρες μας παίρνουν τις αποφάσεις χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους. Οσο για τον κόσμο στο Σύνταγμα, ακόμα και αυτή τη ύστατη ώρα δεν μπορεί να ενωθεί... Με πληγώνει αυτό. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία μας πάντα υπήρχαν αυτές οι 'μάχες' ανάμεσα στους Ελληνες, ακόμα και στους ξεσηκωμούς. Δεν μπορούμε, έστω για λίγο να ενωθούμε και να σταματήσουμε τη γκρίνια ανάμεσά μας; Κατα τη γνώμη μου ξεκινήσαμε για λάθος λόγο. Μας ενόχλησε ένα υποτιθέμενο πανό των Ισπανών. Επρεπε να είχαμε ξεσηκωθεί χρόνια πριν, οι λόγοι υπήρχαν, από μόνοι μας. Αλλά και τώρα που μαζευόμαστε, δεν είμαστε ενωμένοι. Οι αριστεροί δε θέλουν να είναι κοντά στους υπόλοιπους, λες και θα κολλήσουν την άλλη ιδεολογία, οι αναρχικοί δε θέλουν ούτε ν' ακούσουν τον εθνικό μας ύμνο και οι χρυσαυγίτες μαζεύονται και αυτοί χωριστά(προσωπικά νομίζω καλύτερα για να μην δημιουργήσουν επεισόδια). Και να ταν μόνο αυτό.... Από τη μια έχουμε τη συνέλευση, τη γνωστή, στο Σύνταγμα, αλλά υπάρχουν και άλλες 'παρέες' που μαζεύονται για να πάρουν αποφάσεις. Ποιοι είναι αυτοί; Δε γνωρίζω, ξέρω όμως πως υπάρχουν γιατί με προσέγγισαν. Δεν το λέω για να παραστήσω κάτι αλλά για να σας δείξω πως γνωρίζω για τις διάφορες παρέες από προσωπική εμπειρία. Ξεκινήσαμε λοιπόν πολύ αργά, για λάθος λόγους και ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να ενωθούμε! Τις πρώτες μέρες συγκινήθηκα πολύ από τον κόσμο που ξεχύθηκε σε όλη τη χώρα. Κάποια στιγμή βλέποντας τόσο νέο κόσμο να προσπαθεί να οργανωθεί δάκρυσα. Οταν χθες άκουσα πως τα νέα μέτρα 'κλείδωσαν' θύμωσα! Θύμωσα πολύ γιατί όλοι έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε απ' το να μαζευόμαστε στο κέντρο της πόλης. Τι είμαστε λοιπόν; Τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε, έστω για λίγο, εκείνους που μας πεθαίνουν μέρα με τη μέρα; Δεν ακούν; Δεν καταλαβαίνουν; Γιατί δεν παίρνουν το μήνυμα; Γιατί μας ερμηνεύουν όπως θέλουν; Νιώθω ανίσχυρη μπροστά σε τόση αδικία...... Το 'κλείδωμα' των νέων μέτρων είναι σα χαστούκι. Εμείς είμαστε οι πολλοί, αλλά εκείνοι, οι λίγοι έχουν τη δύναμη. Κάτι δεν κάνουμε σωστά! Διαφορετικά θα καταλάβαιναν, θα μας άκουγαν, θα μας υπολόγιζαν λίγο... Μας δείχνουν τα δόντια τους. Δείχνουν την αλαζονεία τους. 'Φωνή λαού οργή Θεού', έλεγε η γιαγιά μου! Πότε θα το καταλάβουν;

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Στο Καλό Ζιλμπέρτο!!

Απόλυτη Ησυχία...

Καμιά φορά κάθομαι στην απόλυτη ησυχία του σπιτιού και σκέφτομαι πολλά. Οχι τα γεγονότα που συμβαίνουν κάθε μέρα. Σκέφτομαι δικά μου θέματα. Μπορεί να ζούμε πολλά όμως έρχονται στιγμές που μας ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο ο μικρόκοσμος μας. Τα δικά μας θέλω, τα δικά μας γιατί... Κλείνουμε έξω τη ζωή λες και δεν είμαστε μέρος της και ασχολούμαστε με τα μικρά δικά μας προβλήματα. Η φίλη που έπαψε να μου μιλάει, η άρρωστη θεία, τα προβλήματα με τον πατέρα μου...η μαμά που δεν παύει να μου λείπει... Μες την ηρεμία θυμάμαι πολλά. Αλλα ευχάριστα άλλα όχι. Η τελευταία γάτα μου, ο πρώην που με πλήγωσε, ο πρώην που δεν κράτησα... Τα λάθη που έχω κάνει και εξαιτίας τους η ζωή μου είναι καλή, κακή, μέτρια, ανάλογα με τη διάθεση που θα ξυπνήσω το πρωί και απ' τον καφέ που θα φτιάξω. Γράφω και σ' αυτό το blog και συχνά αναρωτιέμαι αν διαβάζει κανένας τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου. Μερικές φορές η αυτοπεποίθησή μου πέφτει πολύ, άλλες είμαι χαρούμενη χωρίς σοβαρό λόγο. Δεν έχω mood swings...συνήθως το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο. Εδώ όμως βγάζω για κάποιο λόγο όλη την απαισιοδοξία μου. Νομίζω όμως πως όλοι περνάμε εποχές στη ζωή μας που είμαστε περισσότερο ευάλωτοι... Ισως και περισσότερο ευαίσθητοι.... Εγώ είμαι από τη φύση μου ιδιαίτερα ευαίσθητη. Κάποιος μου είχε πει πως είναι ένα απ' τα ελαττώματα μου. Προσωπικά δεν το νομίζω, αλλά δε θα κρίνω τον τρόπο που με βλέπουν οι άλλοι. Τι νόημα έχει όμως να νοιαζόμαστε για το πως μας βλέπουν οι άλλοι; Σημασία δεν έχει το πόσο εκτιμούμε εμείς τον εαυτό μας; Κάτι στιγμές όπως αυτή που ζω τώρα το μυαλό μου πάει μόνο στα λάθη που έχω κάνει. Δεν ξέρω γιατί. Σαν να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. Μπορεί να φταίει το πρωινό ξύπνημα. Απο τις λίγες φορές που δεν ξύπνησα με κέφι. Ούτε να βγω για τρέξιμο δεν είχα όρεξη..... Αυτό θα φταίει. Πάντα το πρωινό τρέξιμο με βοηθά. Μου φτιάχνει την ημέρα! Γιατί όμως δεν είχα όρεξη; Και σπίτι που κάθισα δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο. Οταν δεν ξεκινάω με κέφι τη μέρα στο τέλος της νοιώθω πάντα άσχημα. Σκέφτομαι όλα όσα είχα σκοπό να κάνω και δεν έκανα και αρχίζω το αυτομαστίγωμα. Θυμώνω που δεν έκανα αυτό ή εκείνο. Καμιά φορά όσα και να κάνω πάντα θα μαλώνω τον εαυτό μου για το ένα που ξέχασα. Είναι αυτές οι περίεργες μέρες. Θέλω να πιστεύω πως έχει να κάνει με τις αλλαγές των εποχών. Η θεία μου το απόγευμα μου είπε πως φταίει που μας ψεκάζουν! Το έχω ακούσει ξανά αυτό... Μου φαίνεται πολύ αστείο...είναι δυνατόν να μας ψεκάζουν; Το χειρότερο είναι πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που το πιστεύουν. Κάποιος ξεκίνησε αυτή τη θεωρία(του ψεκάσματος) και όσο πάει γίνεται πιστευτή από περισσότερο κόσμο. Φαίνεται τα παιδιά στο Σύνταγμα τη γλύτωσαν....

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Προτιμότερη η μοναξιά(;)...

Ο φόβος της μοναξιάς συχνά μας ρίχνει σε άσχημες παγίδες. Μια σχέση χρειάζεται δουλειά και αμοιβαίες υποχωρήσεις, πρέπει να ξέρεις όμως που θα βάλεις τον πήχη. Είναι φορές που η μοναξιά είναι προτιμότερη απ' το λάθος σύντροφο. Κάτι που προσωπικά έπρεπε να γνωρίζω. Το λάθος δεν έχει ποτέ την ίδια ακριβώς μορφή. Το ξέρεις όμως πως είναι λάθος...... Ενα, ευτυχώς ανώδυνο, λάθος μου είναι αυτό που θα διηγηθώ. Γνωριστήκαμε μέσω internet. Δεν έψαχνα τον πρίγκιπα...δεν ήθελα όμως και τον Κουασιμόδο. Ανταλλάσσαμε για λίγο καιρό μηνύματα μέχρι που ανταλλάξαμε και φωτογραφίες. Εκεί τρόμαξα. Αποφάσισα να διακόψω την επικοινωνία. Ξαναφορεθήκαμε όμως online πάλι και είπα να δώσω άλλη μια ευκαιρία. Είπα ίσως η πρώτη φωτογραφία να ήταν κακή. Αρχίσαμε λοιπόν ξανά την ανταλλαγή μηνυμάτων για δυο μήνες περίπου. Ηταν τόσο καλός, ρομαντικός, όλα όσα θα ήθελε μια γυναίκα. Ηρθε λοιπόν και η ώρα της συνάντησης...... Ηταν αρχές καλοκαιριού. Δε θα ξεχάσω την πρώτη εντύπωση. Μπήκα στο αυτοκίνητό του και τρόμαξα! Ασυναίσθητα τραβήχτηκα λίγο μακριά του. Μετά σκέφτηκα πως αν τον γνώριζα ίσως ξεπερνούσα την άσχημη εμφάνιση. Λάθος! Η πρώτη εντύπωση είναι πάντα σωστή. Δεν ήταν κακός, περιποιητικός και προστατευτικός ήταν. Ισως αυτό με μπέρδεψε. Μέχρι τότε δεν είχα γνωρίσει άσχημους άντρες. Ισως μερικούς αδιάφορους, άσχημους όμως όχι. Αυτός ήταν πραγματικά άσχημος, στο λεξικό δίπλα στη λέξη άσχημος σίγουρα έχει τη φωτογραφία του. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Είχαμε μεγαλώσει τελείως διαφορετικά. Η οικογένειά μου μπορεί να μην ήταν πλούσια, ήταν η κλασσική μεσοαστική Ελληνική οικογένεια. Η δική του πάλι οικογένεια ήταν η φτωχή λαϊκή οικογένεια. Ποτέ μου, δεν πίστεψα στις ταξικές διαφορές, ειδικά στις σχέσεις! Και δε θα πέρναγε απ' το μυαλό μου αν εκείνος ήταν έστω λίγο μορφωμένος/καλλιεργημένος. Ομως ούτε αυτό ήταν...... Δεν είχαμε ούτε κοινά ενδιαφέροντα! Εγώ ακούω ροκ μουσική και εκείνος Καζαντζίδη! Εγώ αγαπώ όσο τίποτα το διάβασμα, εκείνος δεν είχε ανοίξει ποτέ του βιβλίο... Αγοράζαμε Κυριακάτικες εφημερίδες, εγώ ήθελα να διαβάσω τα νέα, εκείνος τα κουτσομπολιά.... Ομως ήταν καλοκαίρι, δεν ήθελα να είμαι μόνη και κάναμε παρέα για κάνα δυο μήνες. Τόσο άντεξα.... Οι διαφορές μας ήταν τεράστιες. Είπα να κάνω κάποιους συμβιβασμούς γιατί η μοναξιά είναι άσχημη αλλά όλα έχουν όρια. Οσα απεχθάνομαι σ' έναν άντρα τα είχε! Φορούσε καδένα και βραχιόλι στον καρπό. Δεν ήξερε πως στο τραπέζι εκτός από πιρούνι χρειαζόμαστε και μαχαίρι! Ηταν ισχυρογνώμων, αλλά με αυτό το πείσμα του αγράμματου. Δεν ήξερε να φερθεί όταν είμασταν με κόσμο. Θα με ρωτήσετε γιατί έμεινα αυτούς τους δυο μήνες αφού όλα ήταν στραβά. Δε σας έτυχε ποτέ να περνάτε μια εποχή στη ζωή σας που έχετε απελπισμένα την ανάγκη κάποιου, όποιος και νάνε αυτός; Δεν άντεξα άλλωστε πολύ...σκάρτα δυο μήνες και σ' αυτούς δε βλεπόμασταν συχνά. Μέχρι που συνέβη το απρόσμενο... Ηξερα πως νόμιζε ότι οι γυναίκες τον ζηλεύουν, μου το είχε πει... Ενα απόγευμα, τον έψαχνα για να πάμε για καφέ. Οταν απάντησε το κινητό του μετά από αρκετές κλίσεις ήταν απότομος. Μου είπε πως έπινε καφέ με μια φίλη του και πως θα με έπαιρνε αργότερα. Πήρε για να μου βάλει τις φωνές που του έκανα σκηνή ζηλοτυπίας(επειδή τηλεφώνησα αρκετές φορές)! Εκεί μπήκαν οι τίτλοι τέλους. Να έχει όλα τα στραβά, να ανέχομαι την παρέα του για να μην είμαι μόνη, αλλά να μου πει και πως τον ζηλεύω; Από τη μια μου ερχόταν να γελάσω από το σουρεαλισμό του θέματος και από την άλλη σκεφτόμουν πως θα έμενα ξανά μόνη. Αλλά καλά λένε πως είναι προτιμότερη η μοναξιά από μια κακή παρέα....