Αγάπη.....

Αρρωστη.... Μέρες τώρα άρρωστη... Ν' αγαπάς πολύ...... Να τους αγαπάς σαν αίμα σου....... Να 'χεις περάσει μια ζωή...... Τόση αγάπη.... Είμαι άρρωστη. Οταν οι άνθρωποι σου δε σ' αγαπούν πια.... Το νιώθεις στη φωνή τους.... Στον τρόπο που απομακρύνονται.... Επεσες έξω; Μια ζωή νόμιζες άλλα;.... Πως γίνεται; Το στομάχι μου...το κεφάλι... Ζαλίζομαι...... Γιατί; Δικαίωμα τους να μη μ' αγαπούν πια. Πονάει όμως.... Δε μπόρεσα να βοηθήσω... Πως διαγράφεις κάποιον με την πρώτη φορά που δεν μπορεί να βοηθήσει; Την οικογένεια σου; Δε μπορούσα....ήθελα μα δεν μπορούσα..... Αρρωστη........ Αρρωστη γιατί εγώ δεν μπορώ να πάψω ν' αγαπώ. Εγώ δεν έπαψα στιγμή να νιώθω το ίδιο... Την ίδια αγάπη.... Ούτε θα πάψω ποτέ.... Να μην τους νοιάζει άραγε; Δε μπορώ να το φανταστώ...δε θέλω. Είναι μια πληγή που δε θα κλείσει.... Είναι σα να τους έχασα...... Και είναι σα να έχασα τη μαμά μου ξανά. Τέτοιος πόνος.... Υποφέρω και σε ποιον να το πω;.... Μόνο η Σοφία ξέρει...κατάλαβε.... Δε φτάνει όμως.... Σα να χάνω τη μαμά μου.... Αυτός ο βουβός πόνος... Δεν έχω ξεσπάσει. Οπως τότε. Ξέρω πως θ' αρρωστήσω αργότερα, όπως τότε. Οταν έρθει η ώρα να ξεσπάσω..... Νόμιζα πως μ' αγαπούσαν.... Δε μπορώ να πιστέψω πως έκανα λάθος..... Δε μπορώ να σταματήσω να τους αγαπώ.......