Ο παιδικός μου φίλος...

Είναι κάποιες αναμνήσεις που περισσότερο φέρνουν προς τραγωδία... Είναι κάποιες ιστορίες που προσπαθώ να μη θυμάμαι.... Δε θέλω να θυμάμαι γιατί χρόνια μετά εξακολουθούν να πονάνε το ίδιο όταν τις φέρνω στο νου. Δυστυχώς το παρελθόν μου έχει πολλές πληγές που δε θέλουν και πολύ για να ξαναρχίσουν να αιμορραγούν. Μια απ' αυτές τις ιστορίες τις ξέρω πια μόνο εγώ... Είναι πολλά τα χρόνια και βαρύ το φορτίο για να το κουβαλάω μόνη. Γι αυτό αποφάσισα να το διηγηθώ σε σας.... Ο παιδικός μου φίλος ο Χ(άγνωστος Χ). Μεγαλώσαμε μαζί. Ποδηλατάκια, θερινά σινεμά, η αγνή αυτή εποχή που όλα είναι απλά και ακίνδυνα. Παιδικές αναμνήσεις... Η πρώτη μου περίοδος, το πρώτο του τσιγάρο... Το εξοχικό του σχεδόν δίπλα στο δικό μου. Υποβόσκων ερωτισμός που δεν εκδηλωνόταν. Δεν ξέραμε τι νοιώθαμε ο ένας για τον άλλον. Τ' ονομάζαμε φιλία. Λέγαμε τα μυστικά μας. Μου είπε για την κοπέλα του και τα προβλήματα τους. Δεν τα πήγαιναν καλά...του άρεσε πολύ όμως. Τη γνώρισα κατά τύχη και δε μου άρεσε. Εφτασε η εποχή του φοιτηταριού και κάναμε ακόμα περισσότερο παρέα, σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Καλοκαίρι και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε όλα τα ποτά σε μεγάλες ποσότητες.... Εφυγα για Λονδίνο και ήρθε μαζί με όλη την παρέα στο αεροδρόμιο. Ηταν συνεχώς με το χαμόγελο. Παρίστανε το σοβαρό αλλά ήταν ένα παιδί... Ενα παιδί που έκανε και ανοησίες... Ετσι ήταν μέχρι που ήρθαν τα δύσκολα. Αρρώστησε η αδερφή του. Πολύ σπάνια μορφή καρκίνου. Σ' ένα χρόνο τη χάσαμε. Δεν ξέσπασε ποτέ μπροστά μας. Μιλούσε όμως για κείνη. Εμείς, οι φίλοι του συνεχώς δίπλα του. Πηγαίναμε σ' ένα μπαράκι τότε, είχαμε γνωριστεί και με τον ιδιοκτήτη. Ηταν κοντά στο σπίτι του. Να μην τον τρέχουμε μακριά. Μέχρι εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που άλλαξαν οι ζωές μας. Το βράδυ που μας μεγάλωσε βίαια.... Είχε εγκαίνια ένα μπαρ και είμασταν καλεσμένοι όλοι. Τελικά πήγαμε τρεις. Ο Χ, εγώ και άλλος ένας παιδικός φίλος, κολλητός. Το μπαρ δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Ηπιαμε, εκείνος περισσότερο. Οταν πήγαμε να πάρουμε τα παλτά μας με τράβηξε κοντά του και με φίλησε... Το πρώτο μας φιλί... Μέσα μου ξεκαθάρισαν όλα. Πάντα μου άρεσε και του άρεσα...καιρός να προχωρήσουμε(σκέφτηκα). Βγαίνοντας στο χειμωνιάτικο κρύο μου ζήτησε να πάω μαζί του 'να το τρέξουμε'. Είχε μόλις αλλάξει μηχανή στο αυτοκίνητο του και όπως κάθε άντρας στην ηλικία του ήταν περήφανος. Αρνήθηκα για να τον αποτρέψω. Είχε πιει και φοβόμουν. Πήγα με τον άλλο φίλο για να έρχεται πίσω μας να μην τρέχει.... Κάπου μας προσπέρασε..... Μπροστά όμως ήταν μια δύσκολη στροφή που δεν ήξερε. Είδα το αυτοκίνητο να γίνεται σμπαράλια. Βγήκα τρέχοντας στη νύχτα ουρλιάζοντας τ' όνομά του... Βρήκα τη θέση του οδηγού και κείνον άθικτο. Ολα τ' άλλα κομματάκια. Τον πήρα αγκαλιά κλαίγοντας, φωνάζοντας του να ξυπνήσει.... Εγειρε το κεφάλι του επάνω μου και αναστέναξε... Το τελευταίο φιλί ακόμα στα χείλη μου. Τα ποδηλατάκια, τα γέλια, τα παιδικά μας παιχνίδια... Το τέλος μιας εποχής.... Εχασα το φίλο μου.......