Χρόνος και Ερωτας...

Δε θα γράψω για τη σχετικότητα του χρόνου(Αϊνστάιν)αλλά για το χρόνο στην καθημερινότητα μας. Για παράδειγμα πόσος χρόνος χρειάζεται για να περάσεις από τη μια σχέση στην άλλη; Υπάρχει χρονικό όριο; Αν πας κατευθείαν έχεις προλάβει να ξεπεράσεις την προηγούμενη σχέση; Και αν συναντήσεις το μεγάλο έρωτα την επομένη του χωρισμού τι κάνεις; Τον αφήνεις γιατί είναι νωρίς; Η μήπως αν συναντήσεις το μεγάλο έρωτα σημαίνει πως έχεις ξεπεράσει τον προηγούμενο; Εγώ πάντως το πιστεύω αυτό! Πιστεύω δηλαδή πως δεν υπάρχει όριο. Μπορεί να χρειάζεσαι χρόνο να ξεπεράσεις τη σχέση που άφησες αλλά αν μπορέσεις να ερωτευτείς ξανά αυτό σημαίνει πως είσαι έτοιμος. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο χρόνος περνά και εσύ δε ερωτεύεσαι ξανά. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτό συμβαίνει γιατί δεν έτυχε να συναντήσεις κάποιον που ν' αξίζει τον κόπο ή γιατί δεν είσαι έτοιμος.... Η μήπως όταν μένεις πολύ καιρό μόνος αναπτύσσεις ιδιοτροπίες και δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον που θα σου αρέσει; Συνήθως όταν περνάμε πολύ χρόνο μόνοι μας βολευόμαστε και δε θέλουμε να χαλάσουμε τη ρουτίνα που έχουμε φτιάξει... Από ένα σημείο και μετά προτιμάμε να μένουμε μόνοι παρά να βάλουμε άλλον ένα στη ζωή μας. Και ο καιρός κυλάει και όταν η μοναξιά αρχίζει να μη μας αρέσει πια έχουμε μεγαλώσει πολύ και η εύρεση συντρόφου γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οσο σκέφτομαι το παρελθόν μου τόσο αλλάζω γνώμη... Ολες οι σχέσεις μου ήταν μακροχρόνιες(γι αυτό και λίγες). Περίμενα πάντα να συγχρονιστεί η λογική με το συναίσθημα πριν φύγω. Αυτό σημαίνει πως έμενα λίγο ως πολύ περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν. Τώρα πια είμαι σίγουρη πως πρέπει να είμαστε πιο σκληροί με τον εαυτό μας. Να ακούμε περισσότερο το μυαλό και λιγότερο την καρδιά, όταν πρόκειται για σχέσεις. Οχι μόνο γιατί γλιτώνουμε χρόνο, αλλά και γιατί ο χρόνος που περνάμε προς το τέλος μιας σχέσης δεν είναι ευτυχισμένος! Κάποιος θα πει πως χρειάζεται κι αυτό για να ξεπεράσεις τον άλλον. Και γιατί να μη φύγεις χωρίς να περάσεις το άσχημο εκείνο διάστημα που έχεις πάψει στην πραγματικότητα ν' αγαπάς τον άλλον; Ετσι μειώνεται ο άσκοπος χρόνος που περνάς σε μια σχέση που έχει λογικά τελειώσει και είναι πιο πιθανό να περάσεις μετά λιγότερο χρόνο μόνος σου. Μπορεί και να μην υπάρχει χρονικό όριο μεταξύ των δυο σχέσεων... Οσο λιγότερο όμως μένουμε μόνοι τόσο πιο εύκολα περνάμε σε νέα σχέση. Εντάξει η τύχη παίζει το ρόλο της, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει .... Μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά ο άνθρωπος που θα ερωτευτείς αλλά δε θα έρθει να σου χτυπήσει και το κουδούνι αν δε βγαίνεις.... Και μην περιμένετε από φίλους. Οσο και να θέλουν αφενός μπορεί το 'κελεπούρι' κατ' εκείνους να είναι για πέταμα κατ' εσάς. Ασε που αν δημιουργήσεις μια σχέση με φίλο φίλου και η σχέση δεν πάει καλά έχεις πρόβλημα με το φίλο που σου σύστησε τη σχέση. Και εκείνος έχει μπορεί να έχει πρόβλημα αν ο χωρισμός ήταν άσχημος και καλείται να πάρει θέση. Καλά τα προξενιά από τους φίλους αλλά μπορεί να καταλήξουν σε άσχημα μπερδέματα. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα..... Υπάρχει χρονικό όριο; και αν ναι ποιο είναι; Προσωπικά όσες φορές προσπάθησα να ξεπεράσω μια σχέση ξεκινώντας μια άλλη αμέσως, δε μου βγήκε σε καλό. Από την άλλη όσο περισσότερο μένει κάποιος μόνος τόσο πιο δύσκολο είναι μετά να βρει σύντροφο. Από ένα σημείο και μετά μπορεί να λέει κάποιος πως ψάχνει για σύντροφο αλλά θέλει πραγματικά; Η μάλλον μπορεί να αντέξει μια τόσο μεγάλη αλλαγή στην αγαπημένη(πια)ρουτίνα του; Μήπως τελικά υπάρχει ένα σχετικό όριο; Λίγος χρόνος; Η μήπως ο έρωτας είναι κάτι σχετικό και όχι ο χρόνος;