Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Χρόνος και Ερωτας...

Δε θα γράψω για τη σχετικότητα του χρόνου(Αϊνστάιν)αλλά για το χρόνο στην καθημερινότητα μας. Για παράδειγμα πόσος χρόνος χρειάζεται για να περάσεις από τη μια σχέση στην άλλη; Υπάρχει χρονικό όριο; Αν πας κατευθείαν έχεις προλάβει να ξεπεράσεις την προηγούμενη σχέση; Και αν συναντήσεις το μεγάλο έρωτα την επομένη του χωρισμού τι κάνεις; Τον αφήνεις γιατί είναι νωρίς; Η μήπως αν συναντήσεις το μεγάλο έρωτα σημαίνει πως έχεις ξεπεράσει τον προηγούμενο; Εγώ πάντως το πιστεύω αυτό! Πιστεύω δηλαδή πως δεν υπάρχει όριο. Μπορεί να χρειάζεσαι χρόνο να ξεπεράσεις τη σχέση που άφησες αλλά αν μπορέσεις να ερωτευτείς ξανά αυτό σημαίνει πως είσαι έτοιμος. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο χρόνος περνά και εσύ δε ερωτεύεσαι ξανά. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτό συμβαίνει γιατί δεν έτυχε να συναντήσεις κάποιον που ν' αξίζει τον κόπο ή γιατί δεν είσαι έτοιμος.... Η μήπως όταν μένεις πολύ καιρό μόνος αναπτύσσεις ιδιοτροπίες και δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον που θα σου αρέσει; Συνήθως όταν περνάμε πολύ χρόνο μόνοι μας βολευόμαστε και δε θέλουμε να χαλάσουμε τη ρουτίνα που έχουμε φτιάξει... Από ένα σημείο και μετά προτιμάμε να μένουμε μόνοι παρά να βάλουμε άλλον ένα στη ζωή μας. Και ο καιρός κυλάει και όταν η μοναξιά αρχίζει να μη μας αρέσει πια έχουμε μεγαλώσει πολύ και η εύρεση συντρόφου γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οσο σκέφτομαι το παρελθόν μου τόσο αλλάζω γνώμη... Ολες οι σχέσεις μου ήταν μακροχρόνιες(γι αυτό και λίγες). Περίμενα πάντα να συγχρονιστεί η λογική με το συναίσθημα πριν φύγω. Αυτό σημαίνει πως έμενα λίγο ως πολύ περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν. Τώρα πια είμαι σίγουρη πως πρέπει να είμαστε πιο σκληροί με τον εαυτό μας. Να ακούμε περισσότερο το μυαλό και λιγότερο την καρδιά, όταν πρόκειται για σχέσεις. Οχι μόνο γιατί γλιτώνουμε χρόνο, αλλά και γιατί ο χρόνος που περνάμε προς το τέλος μιας σχέσης δεν είναι ευτυχισμένος! Κάποιος θα πει πως χρειάζεται κι αυτό για να ξεπεράσεις τον άλλον. Και γιατί να μη φύγεις χωρίς να περάσεις το άσχημο εκείνο διάστημα που έχεις πάψει στην πραγματικότητα ν' αγαπάς τον άλλον; Ετσι μειώνεται ο άσκοπος χρόνος που περνάς σε μια σχέση που έχει λογικά τελειώσει και είναι πιο πιθανό να περάσεις μετά λιγότερο χρόνο μόνος σου. Μπορεί και να μην υπάρχει χρονικό όριο μεταξύ των δυο σχέσεων... Οσο λιγότερο όμως μένουμε μόνοι τόσο πιο εύκολα περνάμε σε νέα σχέση. Εντάξει η τύχη παίζει το ρόλο της, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει .... Μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά ο άνθρωπος που θα ερωτευτείς αλλά δε θα έρθει να σου χτυπήσει και το κουδούνι αν δε βγαίνεις.... Και μην περιμένετε από φίλους. Οσο και να θέλουν αφενός μπορεί το 'κελεπούρι' κατ' εκείνους να είναι για πέταμα κατ' εσάς. Ασε που αν δημιουργήσεις μια σχέση με φίλο φίλου και η σχέση δεν πάει καλά έχεις πρόβλημα με το φίλο που σου σύστησε τη σχέση. Και εκείνος έχει μπορεί να έχει πρόβλημα αν ο χωρισμός ήταν άσχημος και καλείται να πάρει θέση. Καλά τα προξενιά από τους φίλους αλλά μπορεί να καταλήξουν σε άσχημα μπερδέματα. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα..... Υπάρχει χρονικό όριο; και αν ναι ποιο είναι; Προσωπικά όσες φορές προσπάθησα να ξεπεράσω μια σχέση ξεκινώντας μια άλλη αμέσως, δε μου βγήκε σε καλό. Από την άλλη όσο περισσότερο μένει κάποιος μόνος τόσο πιο δύσκολο είναι μετά να βρει σύντροφο. Από ένα σημείο και μετά μπορεί να λέει κάποιος πως ψάχνει για σύντροφο αλλά θέλει πραγματικά; Η μάλλον μπορεί να αντέξει μια τόσο μεγάλη αλλαγή στην αγαπημένη(πια)ρουτίνα του; Μήπως τελικά υπάρχει ένα σχετικό όριο; Λίγος χρόνος; Η μήπως ο έρωτας είναι κάτι σχετικό και όχι ο χρόνος;

8 σχόλια:

Mitsiminjho είπε...

Όλα είναι σχετικά...
Καθένας ερωτεύεται διαφορετικά...
Άλλοι συχνά, άλλοι κάθε 10 χρόνια...
Το να κάνεις μια σχέση δεν σημαίνει απαραίτητα πως είσαι κ ερωτευμένος.
Η μοναξιά πάντα αρέσει μέχρι ενός σημείου, τι γίνεται όμως όταν κλείνεις το φως και πέφτεις μόνη για ύπνο κι όταν ξυπνάς που δεν είναι κανείς δίπλα σου; η καρδούλα μασ το ξέρει μόνο
Ναι, πρέπει να είμαστε σκληροί και να βάζουμε μπροστά την λογική γιατί αποφεύγουμε έτσι τα χειρότερα... έχω 2 παραδείγματα: 1) η λογική μου έλεγε να φύγω και το έκανα.. πονούσα καιρό αλλά τελείωσε ειρηνικά...
2) πως ενώ η λογική έλεγε φύγε τελικά έκατσα.. πάλι πόνεσε... και τελείωσε με αμέτρητα μπάχαλα που πονέσαν ακόμα περισσότερο από τον ίδιο τον χωρισμό...
Καταλήγω πως είτε χωρίσουμε, είτε μας χωρίσουν ο πόνος μπορεί να είναι ο ίδιος... Δεν υπάρχει σ'αυτό όμως συνάρτηση με τον χρόνο ούτε με τον έρωτα...
Έχει να κάνει με το κατά πόσο μας έχουν πονέσει - πληγώσει... πόσο μας έχουν αδειάσει... και πόσο γρήγορα θα συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή είναι δική μας και μόνοι μας την ορίζουμε, να την γεμίσουμε με νέα πράγματα ώστε να έχουμε να δώσουμε εκ νέου πάλι... το δύσκολο στη νέα σχέση είναι το να μπορέσεις να δώσεις

serenata είπε...

Δεν ξέρω αν είναι έρωτας πάντως εγώ τουλάχιστον πρέπει να έχω αισθήματα για να κάνω μια σχέση...Συμφωνώ μαζί σου για τις δυο περιπτώσεις, αν και πάντα άκουγα την καρδιά μου και έμενα...

Mitsiminjho είπε...

Για να κάνεις κάτι με κάποιον εννοείται πως πρέπει να νιώθεις και να αισθάνεσαι... υπάρχουν όμως αισθήματα και αισθήματα...
Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε και λιγότερο σκληροί, μαλακώνουμε...
Αν το "Εσύ" είναι η λογική, πως μπορείς να ακούς και τα δύο και τι υπερισχύει τελικά, πως το παντρεύεις;

serenata είπε...

Νομίζω πως μεγαλώνοντας έχουμε λιγότερες επιλογές, ίσως γι αυτό μαλακώνουμε όπως λες.
Ναι συμφωνώ άλλον τον ερωτεύεσαι άλλον, τον θαυμάζεις, με άλλον γελάς πολύ, με άλλον κάνεις το τέλειο σεξ...διαφορά αισθημάτων...

Mitsiminjho είπε...

Επομένως διαφορετικά αισθήματα, διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετική αφοσίωση - προσκόλληση = διαφορετικός χρόνος επαναφοράς!
Στη τελική δεν μας λείπουν τα πρόσωπα αλλά αυτό που είχαμε...

serenata είπε...

Το έγραψα και πριν, όσο μεγαλώνεις τόσο λιγοστεύουν οι επιλογές σου...
Λείπουν τα πρόσωπα τελικά!

Mitsiminjho είπε...

Τα όρια όμως εμείς τα βάζουμε πάντα κι απ'αυτά εξαρτιόνται πολλά...

serenata είπε...

Ναι εμείς βάζουμε τα όρια, μερικά απλά δεν μπορείς να τα περάσεις...