Ημερομηνία λήξης...

Φοβάμαι το θάνατο. Δεν το παραδεχόμουν. Ο περισσότερος κόσμος δεν το παραδέχεται. Ξέρουμε πως είναι κάτι αναπόφευκτο, το μόνο σίγουρο πράγμα που γνωρίζουμε απ' την ώρα που γεννιόμαστε. Κάπου διάβασα πως ο φόβος του θανάτου είναι η αιτία για τις περισσότερες φοβίες. Τα πάντα στη διάρκεια της ζωής μας είναι αμφίβολα. Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι για τη δουλειά μας, το μισθό μας, την ποιότητα της ζωής μας, τη σχέση μας, το γάμο μας, την αγάπη που νοιώθουμε και ακόμα λιγότερο για την αγάπη των άλλων για μας. Ολα μπορούν να αλλάξουν απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Το μόνο αδιαπραγμάτευτο στη ζωή μας είναι πως έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί φοβόμαστε; Μάλλον γιατί ο θάνατος είναι το άγνωστο. Δεν ξέρουμε ούτε πότε ούτε πως θα έρθει. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα έρθει. Γι αυτό ίσως μιλάμε τόσο για τη ζωή. Γιατί ξέρουμε πως θα τελειώσει. Λέμε πως η ζωή είναι μικρή. Πολύ σχετικό. Εξαρτάται από ποια γωνία το βλέπει κανείς. Η ζωή είναι μικρή αν θέλεις να φτάσεις και να περάσεις τα 100. Η ζωή είναι μικρή για ένα παιδί που τη χάνει στα δυο του χρόνια. Η ζωή είναι μικρή όταν φεύγει ένας επιστήμονας λίγο πριν θεραπεύσει μια σπάνια αρρώστια. Η ζωή είναι μικρή για όλους μας. Μικρή και πολύτιμη. Προσωπικά φοβάμαι πως δε θα προλάβω να κάνω όλα όσα ονειρεύομαι. Γι αυτό μ' αρέσει να ξυπνάω πρωί...για να έχω όλη τη μέρα να κάνω όσα περισσότερα μπορώ. Είναι τόσα τα ταξίδια που θέλω να κάνω, τα βιβλία που θέλω να διαβάσω που αγχώνομαι πότε θα τα προλάβω... Θέλω να καλυτερεύσω το γράψιμο μου μου, να γίνω γνωστή blogger και να γράψω τουλάχιστον δυο βιβλία. Πότε θα προλάβω να τα κάνω αυτά; Θα προλάβω; Θέλω να έχω ένα σύντροφο να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, θα τον βρω; Και δε θέλω να υποφέρω ή να χάσω το μυαλό μου. Η ιδέα του αλτσχάιμερ με τρομοκρατεί. Θέλω να πεθάνω χωρίς να χάσω την αξιοπρέπειά μου! Ενας 'καλός' θάνατος, αν μπορείς να το πεις αυτό, ήταν αυτός της γιαγιάς μου. Πέθανε στον ύπνο της. Δεν κατάλαβε τίποτα ή αυτό θέλω να πιστεύω. Από τη μια διάσταση(του ύπνου)πέρασε στην άλλη. Αλλο ένα πράγμα που με φοβίζει είναι το άγνωστο. Δεν ξέρουμε τι υπάρχει μετά τη ζωή...αν υπάρχει. Αραγε γίνεσαι πνεύμα; Μπορείς να βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Ζωντανά και πεθαμένα; Δηλαδή όταν φύγω εγώ θα βρεθώ με τη μαμά μου; Και αν έχουν δίκιο οι Ινδουιστές και υπάρχει μετενσάρκωση; Ξέρω ανθρώπους που πιστεύουν στη μετενσάρκωση. Δε λέω, είναι μια παρηγοριά να σκέφτεσαι πως θα ξαναγεννηθείς. Σε τι μορφή ξαναγεννιέσαι δεν είμαι σίγουρη. Είχα διαβάσει για τον Ινδουισμό και νομίζω πως ο άνθρωπος είναι η τελευταία-τελειότερη μορφή εξέλιξης. Θα υπάρχει και κάποια θρησκεία που να γεννιέσαι συνέχεια άνθρωπος, δεν μπορεί. Ακόμα και έτσι όμως, οι πιθανότητες να ξαναγεννηθείς Κινέζος σε γραμμή παραγωγής είναι πάρα πολλές...