Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Οταν πονάει η καρδιά...

Πόσο μπορούμε να αντέξουμε τον πόνο?
Και καλά όταν ο πόνος είναι σωματικός καθένας μας έχει τα όριά του.
Οταν όμως πονά η καρδιά;
Υπάρχουν όρια;
Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με το σωματικό πόνο.
Κάποιος μπορεί να αντέχει το σωματικό πόνο αλλά όταν πρόκειται για συναισθήματα να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος.
Στην ίδια άσχημη περίπτωση, δεν πονάμε όλοι το ίδιο.
Πως αντιμετωπίζουν τον εσωτερικό πόνο οι άντρες και πως οι γυναίκες;
Εχουμε μάθει ότι οι άντρες δεν κλαίνε.
Περνώντας τα χρόνια νομίζω ότι αυτός είναι άλλος ένας μύθος που έχει καταρριφθεί.
Μπορούμε λοιπόν να μη μιλάμε για άντρες και γυναίκες, αλλά για άτομα που βιώνουν μια δυσάρεστη κατάσταση.
Ο καθένας την αντιμετωπίζει διαφορετικά.
Και όταν μιλάμε για ψυχικά νορμάλ ανθρώπους και εκεί υπάρχουν διαφορές.
Κατ' αρχάς εξαρτάται από το πως καθορίζουμε το νορμάλ άτομο.
Πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι είμαστε εντάξει;
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της εποχής;
Κάποιες περιόδους της ζωής μας είμαστε περισσότερο ευάλωτοι από άλλες, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Αυτές τις εποχές το παραμικρό μας στενοχωρεί.
Πόσο διαφορετικός - λιγότερος είναι ο πόνος του χωρισμού από τον πόνο του θανάτου;
Αλλά και ο χωρισμός δεν είναι ένα είδος απώλειας;
Παίζει ρόλο και στο χωρισμό και στο θάνατο δικού μας προσώπου η εποχή που το βιώνουμε;
Ενας θάνατος, όταν όλα στη ζωή μας πάνε καλά θα πονέσει λιγότερο;
Η τελικά έχει να κάνει με το χαρακτήρα του ατόμου που το αντιμετωπίζει, τους ανθρώπους γύρω του, τη σχέση με τον εκλιπόντα και ένα σωρό άλλες παραμέτρους που δεν μπορώ να φανταστώ.
Και αφού έχεις βιώσει το θάνατο αγαπημένου σου προσώπου, κοιτώντας πίσω δε θα σκέφτεσαι ό,τι στενοχωριόσουν χωρίς λόγο για ασήμαντα πράγματα;
Αν σου τύχει κάτι από αυτά τα 'ασήμαντα' αφού έχει περάσει χρόνος από την απώλεια που έζησες θα το βιώσεις διαφορετικά απ' ότι πριν;
Οταν χωρίζει ένα ζευγάρι παντρεμένων γιατί λένε πως ο πόνος είναι περισσότερος απ' όσο όταν χωρίζει ένα ζευγάρι μη παντρεμένων;
Δεν έχει να κάνει με την αγάπη;
Με τις συνθήκες χωρισμού;
Με τους ανθρώπους;
Με τις ηλικίες;
Το πόσο και για ποιο λόγο υποφέρει ο καθένας είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα, ανθρώπου.
Η ξαδέρφη μου δεν αντέχει τους θανάτους και τους οδοντιάτρους.
Οταν όμως φοβήθηκα πως κάτι έχω στο στήθος ήρθε μαζί μου στη γυναικολόγο(δεν το συζήτησε, το έκανε!) να μου κρατήσει το χέρι μήπως και...
Εγώ όταν έχασα τη μαμά μου δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ.
Ενοιωθα μουδιασμένη...το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω μόνη.
Μου πήρε επτά μήνες μέχρι να ξεσπάσω.
Οταν άρχισα να κλαίω δεν μπορούσα να σταματήσω.
Αρνηση.
Οταν μου συμβαίνει κάτι άσχημο, στην αρχή είμαι ψύχραιμη.
Αρνούμαι να το πιστέψω και ασχολούμαι με τους άλλους.
Αυτό μπορεί να δημιουργήσει άλλα προβλήματα ψυχοσωματικά.
Το λέω προσπαθώντας να δείξω πόσο διαφορετικά βιώνει ο καθένας μας τον πόνο.
Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου και οι συνθήκες;
Χρειάζεται βαθιά γνώση ψυχολογίας για να μπορείς να αγγίξεις το θέμα αυτό.
Το θέμα του συναισθηματικού πόνου.
Χρειάζεται γνώση, και ευαισθησία για να καταλάβεις τι βιώνει ο άλλος.
Προσπάθησα να κάνω μια αναφορά.
Δεν είμαι ειδικός αλλά ελπίζω να μην ήμουν πολύ επιφανειακή.
Σε λίγες γραμμές δεν αναλύεται ένα τεράστιο θέμα όπως αυτό...
Θέλησα να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον για το θέμα, ελπίζω κάτι να κατάφερα.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάθε απώλεια είναι οδυνηρή γιατί μας θυμίζει με βίαιο τρόπο το εφήμερο της ζωής που η καθημερινότητα μας κάνει να ξεχνάμε. Υποσυνείδητα όλοι μας πιστεύουμε ότι είμαστε αθάνατοι. Αν δεχτούμε οτι σκοπός αυτού του κόσμου είναι η εξέλιξη, δεν είμαστε παρά μία ασήμαντη κουκίδα στην πορεία του προς αυτή.
Με λίγα λόγια η καρδιά πονάει τόσο περισσότερο όσο ψηλότερα βάζουμε τον εαυτό μας.

serenata είπε...

Πραγματικά, όποιος λέει πως έχει εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου ή πολύ ψυχανάληση έχει κάνει ή κοροιδεύει κ μας και τον εαυτό του...
Οσο για το πόσο ψηλά βάζουμε τον εαυτό μας...άραγε το συνειδητοποιούμε;;

Στέφανος είπε...

Είναι οδυνηρός ο πόνος σωματικός ή ψυχικός που δεν θεραπεύεται εύκολα πολύ οδυνηρότερος ο πόνος του χαμού κάποιου αγαπημένου ανθρώπου που αίφνης μας αφήνει μιας και αυτός ο πόνος είναι που σου ραγίζει την καρδιά δεν αντέχεις αισθάνεσαι έναν πρωτόγνωρο βιασμό και αλλαγή στον τρόπο της ζωής και αυτό που μένει είναι η εμπειρία και η σφυρηλάτηση μας για τα επόμενα εμπόδια που θα ζήσουμε στην ζωή μας .!!!
Καλό Πάσχα .!!!

Ανώνυμος είπε...

Ο φόβος του θανάτου είναι το όπλο που μας έδωσε η φύση (τα εγωιστικά γονίδια) για να επιβιώσουμε. Η απώλειά μου δεν θα έχει καμμία επιρροή στο Σύμπαν. Άρα το να φοβάμαι είναι καθαρά εγωιστικό. Όπως, θα σε εκπλήξω ίσως, το ίδιο εγωιστικό είναι το να ελπίζω. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο...

Υ.Γ. Προς Θεού, μη θεωρήσεις ότι έχω εξοικειωθεί με το θάνατο. Προσπαθώ όμως να είμαι αξιοπρεπής απέναντί του με ένα δοκιμασμένο από παλιά τρόπο: ΖΩΝΤΑΣ στο τώρα. Αδιαφορώ για το χθες (φόβοι) αλλά και για το μέλλον (ελπίδα).

serenata είπε...

Ανώνυμε φίλε,
γνωρίζω πως η απώλειά μου δεν θα έχει καμμία επιρροή στο Σύμπαν. Δε νομίζω πως ο φόβος μου δείχνει εγωισμό...Και εγώ προσπαθώ να είμαι αξιοπρεπής προς το θάνατο. Απλώς άνοιξα την καρδιά μου και είπα τι πραγματικά νοιώθω...

Ανώνυμος είπε...

Συγχώρησέ μου το αιρετικό του χαρακτήρα μου που πάντα ψάχνει μία άλλη οπτική στα πράγματα.
Το κείμενό σου είναι πολύ ανθρώπινο.

George Anaston είπε...

Δεν θυμάμαι το όνομα ενός ασκητού που πλησίασε το σκήνος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άρχισε θρηνών να φιλοσοφεί με λόγια περίπου ως εξής "ορών σου την θέαν ώ θάνατε δειλιώ, χρέος το κοινόφλητον πως...κλπ κλπ" αναλόγιζόμενος ότι ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος δεν γλίτωσε απο το "κοινόφλητον χρέος" του θανάτου."Δειλιώ" δηλ. δειλιάζω είπε ποιός? Ενας ασκητής που υποτίθεται είναι εξoικιωμένος με την ιδέα του θανάτου, αφού για τους ασκητές ισχύει το "αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις". Το να λέμε εμείς οι "νερόβραστοι" ότι δεν φοβούμαστε τον θάνατο ή αφελείς πρέπει να είμαστε ή κάργα βοτκαπιωμένοι.
Οσο για τις ψυχολογικές επιπτώσεις του να χάσουμε αγαπημένο μας πρόσωπο, δεν είναι και τόσο απλό. Και θέλει χρόνο να ξεπεραστεί και μερικές φορές η επίγνωση έρχεται μετά απο καιρό μαζί με τα δάκρυα. Συνέβη και σε μενα όπως στην Serenata, όταν έχασα τον πατέρα μου φέτος το καλοκαίρι.

serenata είπε...

Καλέ, δεν παρεξηγώ!!
Εγώ αποφάσισα να 'εκτεθώ'...
Καλό Πάσχα να έχουμε!

Unknown είπε...

Με το θάνατο δεν είχα ποτέ θέμα. Ο θάνατος, more or less, είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο (έτσι το βλέπω έστω). Με την απώλεια όμως δεν τα πάω καλά. Η απώλεια μ'έχει φτάσει σε άκρα που δεν πίστευα ότι άντεχα να πάω.

Nice blog. Original. :)

serenata είπε...

Φυσικά και ο θάνατος,είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο, έτσι το βλέπω και εγώ. Ο θάνατος όμως από μόνος του δεν είναι μια απώλεια;Τι λες;
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου mfukar!
Ευχαριστώ που διάβασες το blog μου και χαίρομαι που βρήκες κάτι να σχολιάσεις.

Unknown είπε...

Ναι, και ο θανατος φερνει απωλεια. Για καποιο λογο μου ειναι πιο ευκολο να αποδεχτω οτι κατι μικροσκοπικο ή αοριστο μου πηρε το Χ προσωπο παρα οτι το Χ προσωπο μ'εγκατελειψε.

Ή κατι τετοιο.

serenata είπε...

Δεν είπα ότι ο θάνατος φέρνει απώλεια. Ο θάνατος είναι μια μορφή απώλειας, διαφορετικό...

Unknown είπε...

Potato, potatoe. I hate semantics. :) Η ουσια δεν ειναι η ιδια;

serenata είπε...

Οχι αν το σκεφτείς θα δεις πως δεν είναι...