Χανόμαστε
με φίλους παλιούς.
Ο
χρόνος περνά κι η ζωή είναι μικρή...
Αναβάλουμε,
σίγουροι πως θα μπορέσουμε αργότερα.
Μέχρι
που ξαφνικά έρχονται τα νέα...
Τα
φρικτά νέα...
Είναι
πολύ αργά.
Εναν
καφέ μου είχε ζητήσει και να μιλήσουμε.
Κι
εγώ το σκεφτόμουν και κολλούσα σε
λεπτομέρειες...
Και
οι μέρες και οι βδομάδες περνούσαν...
Κάποια
στιγμή θύμωσα γιατί δεν επικοινωνούσε
πια.
Δεν
μου ζητούσε να βρεθούμε γι αυτόν το
ρημαδοκαφέ, να μιλήσουμε...
Ετσι
μουτρωμένη τον έψαξα.
Αλλά
έχει φύγει...
Είχα
θυμώσει που δεν επικοινωνούσε...
Κι
αυτός είχε φύγει...
Δεν
είναι μόνον ο πόνος που νοιώθω για την
απώλεια...
Είναι
οι ενοχές που δεν του έδωσα την ευκαιρία
που ζητούσε.
Είναι
που δεν τον άφησα ποτέ να μου εξηγήσει...
Εφυγε
ένας πολύ καλός φίλος...
Και
δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω...
12 σχόλια:
Οι απώλειες δυστυχώς είναι πάντα πολύ δύσκολες, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κατανοώ τα συναισθήματα που καταθέτεις, γιατί μου έχουν συμβεί με ένα αγαπημένο συγγενικό πρόσωπο.
Τον χαιρέτησες όμως τον φίλο σου με τις σκέψεις σου, με την αγάπη στη καρδιά σου. Ξέρω πως δεν είναι το ίδιο, ξέρω ότι δεν είναι ο χαιρετισμός που εννοείς, είναι όμως κι αυτό κάτι... κάτι σημαντικό!
Να 'σαι καλά να τον θυμάσαι!
@ Marina Tsardakli
Δεν είναι η πρώτη απώλεια στη ζωή μου.
Αισθανόμουν πως θα μου έκανε καλό να γράψω κάτι.
Σαν να το γράφω σ' εκείνον.
Ευχαριστώ για την συμπαράσταση.
Πολλά φιλάκια:))
Λυπάμαι για την απώλεια του φίλου σου...
Είναι σημαντικό τελικά να μην χανόμαστε μεταξύ μας...
Καλά έκανες έγραψες αυτό το κείμενο. Σαν τον αποχαιρετισμό που δεν πρόλαβες να κάνεις...
Να είσαι καλά Σερενάτα και να τον θυμάσαι...
@Αρτίστα του βωβού
Πραγματικά είναι λάθος να χανόμαστε.
Είχα ανάγκη να τον αποχαιρετήσω κάπως και επέλεξα αυτόν τον τρόπο.
Ελπίζω να μην ψυχοπλάκωσα όποιον το διάβασε.
Ευχαριστώ για τις ευχές Αρτίστα μου.
Φιλάκια πολλά:))
Πρώτα λυπάμαι γιατί "έφυγε" ένας φίλος που αν του είχες δώσει λίγο από τον χρόνο σου, τώρα δεν θα αισθανόσουν τόσο άσχημα... πάντως καλά έκανες και έγραψες το παραπάνω, σίγουρα θα σε ξελαφρώσει, λιγάκι.
Οι σχέσεις μας, θέλουν Φροντίδα!
ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά!
Λυπάμαι πολύ, serenata μου...
Μπορείς και τώρα, όμως, να τον έχεις στην καρδιά σου, στη σκέψη σου, στην προσευχή σου. Αν όντως υπάρχει η άλλη ζωή, ο φίλος σου θα χαμογελά από εκεί ψηλά κάθε φορά που η καρδιά σου θα τον θυμάται :)
@Άιναφετς
Ετσι είναι μαγισσούλα μου, δεν πρέπει να χανόμαστε.
Θυμόμουν ποιος ήταν ο φίλος μου όσο κάναμε παρέα, έμαθα όμως πόσο είχε αλλάξει, όπως φαντάζομαι έχω αλλάξει κι εγώ.
Κάθε σχέση χρειάζεται φροντίδα.
Πολλά πολλά φιλάκια:))
@Σεβάχ ο Θαλασσινός
Ο Irvin Yalom λέει πως οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε.
Πιστεύω πως έτσι γίνεται Σεβάχ μου.
Φιλάκια:))
είναι η ρημάδα η ζωή πολύ δύσκολη πλέον... και όλα έχουν να κάνουν με τη ψυχολογία της εποχής...
γι' αυτό πρέπει να κρατάμε πάντα τη ψυχή μας πάντα ζωντανή... και να μη μας παίρνει από κάτω...
Φιλιά...!!!
Καλό Σαββατόβραδο!!!
Πάντα πονάει η απώλεια ενός προσώπου. Όταν πρόκειται για φίλο ο πόνος είναι μεγαλύτερος. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται, φίλη μου. Προσευχήσου γι' αυτόν. Οι ενοχές δεν οδηγούν πουθενά. Ξεπέρασέ το και προχώρα. Σε φιλώ.
Έγραφα και δεν ήμουν συνδεδεμένη...
Ξαναγράφω, λοιπόν: Έχω πολλές απώλειες και πολύ δύσκολα τις διαχειρίζομαι, κι ας έχουν περάσει χρόνια... Έρχεται, βέβαια ο καιρός και βάζει σε κάποια τάξη συναισθήματα και σκέψεις...
Οι ενοχές σου θα σε βασανίσουν, ό,τι και να πούμε. Τραγική σύμπτωση, όμως συνέβει...
Κάτι παρόμοιο έζησα κι εγώ, πριν ένα χρόνο κι ακόμα έχω ενοχές: είδα την αγαπημένη μου δασκάλα, μετά από πολλά χρόνια, και δεν της μίλησα, γιατί είχα ακεφιές... Μετά από δυο μέρες έμαθα ότι πέθανε... Τι θα μου έκανε, αν της μιλούσα; Θα ήθελα να της είχα πει πως ήταν η αγαπημένη μου δασκάλα ακόμα και τώρα που μεγάλωσα...
Αχ... κουράγιο, serenata!
@Woman in Blogs
Κι εγώ έχω πολλές απώλειες, πιο δύσκολες απ' αυτή.
Ξέρω από απώλειες...δυστυχώς.
Αυτή ήταν ξαφνική και λίγο παράξενη.
Λυπάμαι για τη δασκάλα σου.
Δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε μετά...
Οτι γίνεται δεν ξεγίνεται.
Αυτό το έχω μάθει καλά.
Φιλάκια πολλά:))
Δημοσίευση σχολίου