Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Ερωτας και Πόνος...

Η ευτυχία δεν έχει πόνο! Μιλάμε για για τον έρωτα, την αγάπη όταν έχουμε πληγωθεί. Οσο είμαστε ευτυχισμένοι δε γράφουμε. Γράφουμε με τα δάκρυα στα μάτια. Ευτυχία δε σημαίνει να πονάς! Εκτός αν είσαι μαζοχιστής..... Πονάς όταν δεν είσαι ευτυχισμένη! Οσο βιώνεις την ευτυχία, τον έρωτα δεν πονάς, δεν ασχολείσαι με γράψιμο αλλά με το αντικείμενο του πόθου σου. Οταν κάτι στραβώσει ή όταν χωρίσεις τότε αρχίζεις να γράφεις για τον πόνο σου. Το μεγάλο λάθος είναι αυτό! Πως έχουμε συνδυάσει τον έρωτα με το γράψιμο! Γράφουμε όταν πονάμε. Οταν δεν είμαστε καλά θέλουμε να μοιραστούμε τον πόνο μας. Ετσι όπως το σκυλί του Παβλόφ έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας το γράψιμο με τον έρωτα. Ακούμε το καμπανάκι και τρέχουμε για φαΐ.... Οι μεγάλες επιτυχίες γράφονται στον πόνο, στο χωρισμό... Αν δεν υπήρχαν προβλήματα δε θα υπήρχε σενάριο και δακρύβρεχτες ταινίες. Στην ευτυχία τι να γράψεις; Ετσι νομίζουμε πως ο αληθινός έρωτας πονάει..... Ο αληθινός έρωτας, η αγάπη δεν πονάνε! Μας αρέσουν οι δακρύβρεχτες ταινίες που λένε για χωρισμό και ανεκπλήρωτο έρωτα.... Αυτά πουλάνε! Εμείς τα έχουμε συνδυάσει με το δικό μας πόνο..... Και οι σεναριογράφοι με έσοδα. Τα περισσότερα τραγούδια είναι για ραγισμένες καρδιές. Και μεις τα αγοράζουμε όταν υποφέρουμε. Οταν χωρίζουμε ακούμε τραγούδια ανάλογα με την κατάσταση μας. Οταν είμαστε καλά, όταν η σχέση πάει καλά, δεν κλαίμε, δεν ακούμε τέτοια τραγούδια. Δεν είναι τυχαίο πως οι ρομαντικές ταινίες που κόβουν τα πολλά εισιτήρια είναι εκείνες που δεν έχουν happy ending. Δε διαλέγεις μια τέτοια ταινία να δεις με τον καλό σου, Εκεί πηγαίνεις με τις φίλες σου και ένα κουτί χαρτομάντιλα. Πότε θα καταλάβουμε πως η αληθινή αγάπη δεν πονάει; Πως δε χρειάζεται να υποφέρεις.... Δεν είναι υγιές! ΥΓ. Τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ!

10 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

ετσι ειναι οι μεγαλυτερες εμπνευσεις ειναι οταν ποναμε, τοτε γραφουμε
οταν ειμαστε ευτυχισμενοι απλα το ζουμε

serenata είπε...

@ασωτος γιος Ετσι είναι...Και η ευτυχία δεν πονάει:)!

Φλεγύας είπε...

Τις φορές που διαβάζω τις σκέψεις σου, ταυτίζομαι. Τουλάχιστον, μέχρι και πριν από αυτή σου την ανάρτηση.
Σήμερα, θα πρέπει να διαφωνίσω ελάχιστα. Όχι γιατί δεν είναι τα πράγματα όπως τα λες. Αλλά, γιατί δε θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.
Σε κάθε περίπτωση, μέσα από όλες τις εξιστορήσεις αγάπης, πάθους, πόνου, έλλειψης, αποτυχίας, χωρισμού, και πόσων άλλων, αγαπημένη μου παραμένει η βασική σχέση, η ραχοκοκαλιά ίσως, του "Remains of the Day / Απομεινάρια μιας Μέρας".
Και κάθε φορά με παίρνουν τα δάκρυα. Και δεν είναι η μόνη. Δε ξέρω γιατί θεωρείς πως δε θα διαλέξει κάποια να δει με τον καλό της ρομαντική ταινία που δεν έχει ευχάριστο τέλος. Το "Jeux d'enfants" το είδα το 2008 όταν με τη σχέση μου ήμασταν πολύ καλά. Κομμάτια μας έκανε.
Πάντως, για το ότι πουλάνε οι ταινίες που δεν έχουν happy ending, νομίζω πως είναι σημαντικό αυτό που έλεγε ο Όρσον Γουέλς: εξαρτάται από το που θα σταματήσεις την ιστορία.
Εύχομαι να είσαι καλά και τα ομορφότερά σου να τα μοιράζεσαι μαζί μας όταν είσαι ευτυχισμένη.
Καλή μας εβδομάδα! Ευχαριστούμε γι'ακόμα μία ειλικρινή ανάρτηση.

serenata είπε...

@Φλεγύας Ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια. Εχεις δίκιο, στην προσπάθεια μου να δείξω πως ο αληθινός έρωτας δε σημαίνει πόνο υπερέβαλα...Καλή μας βδομάδα!!
*Υπέροχη ταινία το Remains of the Day!

kopoula είπε...

Η αληθινή αγάπη δεν πονάει.Είναι αλήθεια.Η αγάπη πρέπει να είναι κάτι όμορφο....

Ανώνυμος είπε...

ο έρωτας μας πλημμυρίζει με όλα τα συναισθήματα, δεν νομίζεις; γι αυτό τον αναζητάμε τόσο! Αξίζει που & που να πονάμε :)

serenata είπε...

@Το πράσινο μυρμήγκι Ναι η αγάπη πρέπει να είναι όμορφη, να μας γεμίζει χαρά!

serenata είπε...

@lost diary Οταν πονάμε περνάμε άσχημες στιγμές...Και ναι ο έρωτας μας πλημμυρίζει πολλά συναισθήματα:)
Είναι συναισθήματα χαράς όμως...Δε λέμε πως μια ερωτευμένη γυναίκα λάμπει; Είναι ευτυχισμένη γι αυτό:)!

Λιακάδα ☼ είπε...

Αυτός που έχει φάει αρκετά πακέτα στη ζωή του πίστεψέ με δε θέλει να δει τίποτα αλλο στον κινηματογράφο παρά μονο happy ending.
Γι'αυτό και γω λατρεύω τις ερωτικές κομεντί...
Αν έχω πονέσει τόσο πολύ στη ζωή μου παρόλο που αγαπήθηκα πολύ κι αληθινά μπορώ τουλάχιστον στον κινηματογράφο να έχω ένα happy ending?

Είμαι άνθρωπος που εμπνέεται και θρέφεται από τον πόνο... τον πόνο του έρωτα όχι οποιοδήποτε άλλο.
Γι'αυτό και τελευταία δεν μπορώ να γράψω... γιατί τα είπα - έγραψα όλα... σε άλλο χώρο πριν και τώρα ζω την "εποχή" του κενού...
Και δε ξέρω ειλικρινά αν θα "ξαναγεμίσω" ποτέ...

Φιλάκια!

serenata είπε...

@ΛΙΑΚΑΔΑ Δεν το είχα σκεφτεί αυτό...γι αυτό κι εγώ θέλω ρομαντικές ταινιούλες με happy endings!!
Μη λες πως δε θα ξαναγράψεις!
Θα ακούσεις κάτι θα δεις κάτι, θα θυμηθείς κάτι και θα το γράψεις...
Κι εγώ το 'κενό' ζω αλλά με βοηθά να γράφω.
Φιλιάαααα!!!