Ο Νίκος Θέμελης που γνώρισα...

Νομίζω πως αυτές τις μέρες κλείνει ένας μήνας από τότε που έφυγε ο Νίκος Θέμελης. Το τραγικό είναι πως εκείνες τις μέρες διάβαζα το τελευταίο του βιβλίο. Μετά το θάνατο του έμαθα πολλά για το Θέμελη. Μέχρι τότε τον ήξερα μόνο ως συγγραφέα. Νόμιζα πως ο Θέμελης σύμβουλος Σημίτη και ο Θέμελης λογοτέχνης ήταν δυο διαφορετικά πρόσωπα. Τη μέρα που πέθανε αλλά και στην κηδεία οι περισσότεροι αναφέρθηκαν σ' αυτόν ως σύμβουλο του Σημίτη και προς το τέλος είπαν λίγα λόγια για το λογοτεχνικό του έργο. Φαντάζομαι πως όσοι έγραψαν τα κείμενα για κείνο τον γνώριζαν από την πολιτική και αμφιβάλω αν κανένας έχει διαβάσει έστω ένα από τα βιβλία του. Εγώ ήμουν από την αντίθετη πλευρά. Τον γνώριζα ως λογοτέχνη αλλά όχι ως πολιτικό. Χρειάστηκε να φύγει για να μάθω για τον 'άλλο' Θέμελη. Εμαθα για την 'άλλη' πλευρά του λογοτέχνη, για τον πολιτικό. Πάντα σεμνός παρά τη δύναμη του... Εμαθα πως υπάρχουν και εξαιρέσεις ανάμεσα σ' αυτούς που ασχολούνται με την πολιτική. Τόσα χρόνια το δεξί χέρι του πρωθυπουργού και ποτέ δεν ακούστηκε... Απ' όσο ξέρω δεν έγινε πλούσιος απ' την πολιτική. Υπάρχουν λοιπόν και αυτοί οι άνθρωποι.... Οι ιδεολόγοι... Η εκτίμηση μου για το λογοτέχνη-πολιτικό Θέμελη μεγάλωσε. Ενας ήσυχος άνθρωπος που δεν εκμεταλλεύτηκε την πολιτική του δύναμη. Εμεινα άφωνη στη σκέψη πως υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόν. Πολιτικοί με δύναμη που δε βρίσκονται στα παράθυρα κανενός καναλιού. Πολιτικοί που περνούν απ' το χώρο χωρίς να μάθουμε για την ύπαρξη τους... Τόσο διακριτικοί! Υπάρχουν λοιπόν και τίμιοι πολιτικοί...δυο λέξεις που δεν πίστευα ποτέ πως θα έβαζα στην ίδια πρόταση... Κρίμα που είναι τόσο λίγοι... Τα λίγα λόγια γι αυτόν στην εισαγωγή του βιβλίου του δεν ανέφεραν τίποτα για ανάμιξη με την πολιτική. Οσοι είχαν διαβάσει βιβλία του έλεγαν το ίδιο ακριβώς πράγμα: πάρα πολύ καλή γραφή. Εμένα με μάγεψε.... Δε διαβάζω πολύ Ελληνες λογοτέχνες αλλά αυτός δεν έμοιαζε με άλλους. Ηταν ο υπέροχος τρόπος που έγραφε... Δεν πλατειάζει, δε γίνεται κουραστικός! Δυσκολευόμουν ν' αφήσω το βιβλίο του κάθε βράδυ. Μαγεύτηκα απ' την ιστορία μιας οικογένεια που ξεδιπλώνει, αρχίζοντας από τη γιαγιά φτάνοντας στα εγγόνια. Πόσο όμορφα που είχε πλάσει τους χαρακτήρες, το κλίμα της επαρχιακής πόλης... Μια ιστορία που ξεκινά απ' τον εμφύλιο και φτάνει σχεδόν στην εποχή μας. Μου είχε κάνει εντύπωση πόσα μηνύματα περνά με το δικό του τρόπο για τον εμφύλιο και την επίδραση που είχε στους ανθρώπους, τον τρόπο ζωής στην επαρχία, τους χαρακτήρες της οικογένειας που περιγράφει... Φαίνεται απλό και εύκολο μα θέλει πολύ μαεστρία! Είναι κρίμα να δίνουν τόση λίγη σημασία στη λογοτεχνική του πλευρά.. Η κυρία που έχει το βιβλιοπωλείο απ' όπου αγοράζω τα βιβλία μου, μου τον πρότεινε ως τον καλύτερο. Από μια γρήγορη ματιά που έριξα πρέπει να έχει όλα τα βιβλία του. Εχουμε χάσει τόσους πολλούς φέτος. Οι πνευματικοί άνθρωποι όταν φεύγουν αφήνουν μεγάλο κενό πίσω τους. Ειδικά τις μέρες που ζούμε τους έχουμε ανάγκη... Εφυγε στα 64 του ο Νίκος Θέμελης. Μας άφησε κατά πολύ φτωχότερους... Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. ΥΓ.Το βιβλίο που διάβασα εκδόθηκε το 2010. Απ' αυτό υποθέτω πως είναι το τελευταίο του. 'Η Συμφωνία των Ονείρων'. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!