Η μιικρή και πολύτιμη ζωή μας...

Δεν ξέρω αν είναι το γεγονός ό,τι από μια ηλικία και μετά συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε αθάνατοι. Στα 16 σου, βλέπεις τους 30ρηδες και τους αποκαλείς γέρους. Οσο μεγαλώνεις εξοικειώνεσαι με τις ηλικίες. Την Πρωτοχρονιά όμως όπως και στα γενέθλια καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Δεν ξέρω ποιος έχει φτιάξει αυτούς τους νόμους του σύμπαντος που όσο είσαι μικρός σου φαίνεται πως ο καιρός αργεί γιατί θέλεις να μεγαλώσεις... Οταν μεγαλώνεις όμως σου φαίνεται πως ο χρόνος περνάει υπερβολικά γρήγορα! Πόσες φορές δεν έχουμε πει 'σαν χθες μου φαίνεται' και από το 'χθες' αυτό θα έχουν περάσει και είκοσι χρόνια. Είναι μια εποχή, στα είκοσι, λίγο πριν λίγο μετά που είναι τέλεια. Προσωπικά, όταν κοιτάω φωτογραφίες από εκείνη την εποχή εκτός από τη νοσταλγία που νοιώθω γελάω με τα απαράδεκτα κουρέματα, τα αστεία ρούχα.. Στην πραγματικότητα θα προτιμούσα να κυκλοφορώ με μια μωβ τούφα(όπως τότε)και με τον αστείο στυλ ρούχων φτάνει να ξαναγινόμουν εικοσιπέντε. Δεν έχω αλλάξει πολύ, σε σχέση με παλιές μου συμμαθήτριες. Είμαι αδύνατη, με καλό σώμα και τώρα πια ξέρω πως μου πάνε καλύτερα τα μαλλιά μου, πως να βαφτώ και πως να ντυθώ. Εχω γυρίσει και έχω δοκιμάσει τους καλύτερους κομμωτές, έχω την άνεση να αγοράσω το ρούχο που θα μου ταιριάζει χωρίς υπερβολές. Γιατί τότε όταν βλέπω τις παλιές μου φωτογραφίες νοιώθω αυτό το τσίμπημα στην καρδιά; Σα να με ζηλεύω... Ζηλεύω τα νιάτα, την ευτυχία που μου έδιναν τα πιο μικρά πράγματα. Ζηλεύω την έλλειψη σοβαρότητας που στις μικρές ηλικίες δεν είναι ντροπή. Ζηλεύω την ανωριμότητα, την αθωότητα που είχα. Ναι ξέρω, κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της. Και ανήκω στους τυχερούς που χωρίς να δείχνουν την ηλικία τους έχουν την ωριμότητα των μεγαλυτέρων. Προσέχω το σώμα μου και τη διατροφή μου, ασκούμαι. Πηγαίνω τακτικά στην αισθητικό μου και δίνω πολλά λεφτά για κρέμες. Ματαιοδοξία; Μπορεί. Και έχω μοιάσει και στη μαμά μου που χωρίς κρέμες και αισθητικούς είχε ένα μοναδικό δέρμα, χωρίς ρυτίδες μέχρι το τέλος... Δεν έχω αλλάξει αριθμό παπουτσιών ούτε ρούχων από τα εικοσιπέντε μου. Οταν κοιτάζω όμως την ταυτότητα βλέπω έναν αριθμό που δε μου αρέσει καθόλου. Με αγχώνουν τα χρόνια που περνάνε. Δε είναι ο φόβος του Θανάτου. Είναι οι επιλογές μου που μειώνονται. Δε έχω τις επιλογές που έχει το κορίτσι των 25 ετών. Από μια ηλικία και μετά ο χρόνος μπαίνει σε άλλη διάσταση. Δεν έχεις την πολυτέλεια να κάνεις του κεφαλιού σου. Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να διορθώσεις μετά τα λάθη σου. Οι άντρες που αξίζουν τον κόπο είναι οι περισσότεροι παντρεμένοι, και οι αξιόλογοι ετεροφυλόφιλοι που έχετε κάποια κοινά ενδιαφέροντα είναι τόσο λίγοι πια... Και από αυτούς λίγοι εκείνοι που θέλουν μια σύντροφο. Οσο για τον τομέα δουλειά; Είμαι πολύ τυχερή και μπορώ να κάνω αυτό που ονειρευόμουν πάντα! Οι περισσότερες γυναίκες όμως που έχουν περάσει προ πολλού τα 25, είναι άνεργες ή κάνουν μια δουλειά περισσότερο από ανάγκη παρά γιατί τους αρέσει. Ειδικά τώρα πια με την οικονομική κρίση ο τομέας εργασία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τις γυναίκες. Αν το καλοσκεφτεί κάποιος η ζωή ανήκει στη δεκαετία των είκοσι! Τους κοροϊδεύουμε για τον τρόπο που ντύνονται, για τα περίεργα χτενίσματα, αλλά στο βάθος τους ζηλεύουμε. Οχι τους τωρινούς εικοσάρηδες ίσως. Τους ζηλεύουμε γιατί σ' αυτούς βλέπουμε τους εαυτούς μας (με πολλές διαφορές)πριν πολλά χρόνια. Βλέπουμε τα δικά μας νιάτα που πέρασαν. Ο άνθρωπος νομίζω θα σταματήσει να αγχώνεται με το χρόνο και τις ηλικίες αν μπορέσει να πάψει να φοβάται το θάνατο.