Η αδερφή ψυχή....

Τα τελευταία χρόνια για διάφορους λόγους δεν είχα κάποια κολλητή φιλενάδα όπως παλιά. Είχα γίνει καχύποπτη μετά από 'φίλες' που με πρόδωσαν και φοβόμουν να ανοιχτώ. Τελευταία ήρθα πιο κοντά με τη φιλενάδα μου, μια κοπέλα που αγαπώ πολύ, που αξίζει αγάπη! Μένουμε δυστυχώς μακριά, αλλά μιλάμε πια καθημερινά στο τηλέφωνο και δε νοιώθω τόσο μόνη. Ξέρω ότι υπάρχει η φίλη μου, έστω στην άλλη άκρη της Αθήνας που με σκέφτεται όπως τη σκέφτομαι εγώ και αυτές οι κοριτσίστικες κουβέντες που κάνουμε το βράδυ ή το μεσημέρι μου κάνουν πολύ καλό και εύχομαι να νοιώθει και εκείνη όμορφα, να της δείχνω σωστά πόσο την αγαπώ σαν αδερφή μου. Νομίζω πως τα μοναχοπαίδια όπως εγώ, έχουμε ανάγκη από τη φίλη-αδερφή. Οταν ήμουν μικρή, ονειρευόμουν πως έχω έναν αδερφό ή μια αδερφή. Υπήρχε και ο φανταστικός αδερφός μου, που είχα πλάσει στο μυαλό μου και του μιλούσα σα να υπήρχε. Τώρα που έχω τη φίλη μου, που έχουμε έρθει τόσο κοντά νοιώθω καλά, ό,τι και να συμβαίνει! Εχω τον άνθρωπό μου να πω τον πόνο μου και είμαι δυνατή αν (Θεός φυλάξει) της τύχει κάτι να βρεθώ κοντά της σαν αδερφή! Εκείνη έχει τον αδερφό της και τον άντρα της αλλά μια γυναίκα- αδερφή πιστεύω είναι κάτι διαφορετικό και χρειάζεται.