Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ασάφειες...

Ερχονται στιγμές που θέλω να γράψω πράγματα πολύ προσωπικά μα ντρέπομαι και σταματάω. Δεν είμαι πια μικρή, έχω ζήσει γεγονότα που θεωρώ ενδιαφέροντα, ή απλώς θα με ξαλάφρωνε αν τα έγραφα. Φοβάμαι όμως, γιατί ο κόσμος είναι πολύ μικρός και όλα μαθαίνονται. Αυτό είναι ένα μάθημα που μου έδωσε πρώτα η μαμά μου και η ζωή μου αργότερα. Θέλω να μιλήσω για ανθρώπους και τη σχέση μου μαζί τους αλλά δεν το κάνω. Δε θέλω να προσβάλλω εκείνους αλλά δε θέλω και να διαβαστεί από τρίτους. Οχι για τη γνώμη που θα διαμορφώσουν για μένα, αλλά γιατί εγώ νοιώθω πως εκτίθεμαι σε ανθρώπους που πιθανώς με γνωρίζουν...δε θα ήθελα να διαβάσουν προσωπικά κείμενα. Είναι πολύ διαφορετικές οι κουβέντες που κάνω με τη φιλενάδα μου. Κάποιες φορές μιλάμε για τόσο προσωπικά θέματα που τα λέμε ψιθυριστά, χωρίς λόγο. Μιας και το γράψιμο με αποφορτίζει πολλές φορές, λειτουργεί ψυχαναλυτικά για μένα. Κάπως έτσι ξεκίνησε άσχετα αν άλλαξε στο δρόμο. Κάπως έτσι είμαι και εγώ. Κάπως έτσι είναι η ζωή μου τώρα που το καλοσκέφτομαι. Ξεκίνησα με άλλα όνειρα στο δημοτικό, που όμως άλλαξαν στο γυμνάσιο. Στο Πανεπιστήμιο ξαναάλλαξαν, όταν τελείωσα τις σπουδές μου και ήρθα σε επαφή με τη ζωή έκανα κάτι που δεν είχα σκεφτεί, μου άρεσε πολύ, αλλά στην πορεία θεώρησα πως δε μου ταίριαζε, έφυγα, ασχολήθηκα με κάτι άλλο που αγάπησα αλλά με το πέρασμα των ετών μάλλον βαρέθηκα ή κατάλαβα πόσο μικρή και πολύτιμη είναι η ζωή μας για να μην κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα και αφού ασχολήθηκα με τόσα άλλα που μου άρεσαν έφτασε η στιγμή του ονείρου. Η στιγμή να κάνω το όνειρο που είχα από παιδί πραγματικότητα. Οσον αφορά τη δουλειά τουλάχιστον. Στη δουλειά υπήρξα τυχερή στη ζωή μου. Κυνήγησα και κατάφερα να ασχοληθώ με πράγματα που μου άρεσαν που με γέμιζαν. Ισως θυσίασα άλλα για να έχω αυτό. Κάποτε είπα πως αν δεν μου αρέσει αυτό που κάνω δεν μπορώ να το κάνω σωστά. Ισως είναι ελιτίστικο. Η αλήθεια είναι πως άλλοτε πάλεψα, άλλοτε είχα την πολυτέλεια να κάνω αυτό που μου αρέσει. Πέρασα δύσκολα για ένα διάστημα, μα τώρα έβαλα τα ασχημα πίσω και προχωρώ. Και είμαι πολύ χαρούμενη, πρώτον γιατί κατάφερα να ξεπεράσω κάτι που νόμιζα πως δε θα κατάφερνα ποτέ και δεύτερον γιατί με το που τελείωσε μια ιστορία ξεκίνησε μια δουλειά που δεν περίμενα πως θα κατάφερνα να αρχίσω! Ναι, ακούγονται εντελώς ασαφή αυτά που γράφω. Μπορεί να φταίει η μέρα. Από αύριο θα γίνω συγκεκριμένη. Αλλωστε ούτε σε μένα την ίδια αρέσει να διαβάζω ασάφειες!

3 σχόλια:

fvasileiou είπε...

Έχω κι εγώ την ίδια αγωνία για την σχέση του ιδιωτικού και του δημόσιου στο μπλογκοχώρι. Στην αρχή δεν έγραφα ποτέ τίποτα προσωπικό. Μετά άρχισα να λέω τις απόψεις μου. Τελευταία μιλάω για την καθημερινότητα και τις εμπειρίες μου. Έχω γνώση του κινδύνου -μπλογκερ δεν είμαστε μόνο εγώ κι εσύ, μπλόγκερ είναι -και για τους περισσότερους συμπολίτες μας μόνο είναι- και οι Παπαγιάννηδες. Αλλά η έκθεση είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι -ή αν θες την τέχνη- του ιστολογείν.

serenata είπε...

Εχεις δίκιο από μια πλευρά, εγώ δεν έχω μεγάλο πρόβλημα να εκτεθώ...τους άλλους που θα εκθέσω σκέφτομαι!

Χρήστος Παπαχριστόπουλος είπε...

Σοφία, από τον Χρήστο το σημείωμα αυτό... θα ήθελα να γράψεις κάτι -και κατόπιν αν θες το συζητάμε από εδώ- ως προς το σημείο περί ''αναγνώρισης'' που έγραψες...