Μετά τη μοναξιά....

Πως ξεκινάς μια σχέση μετά από ένα μεγάλο διάστημα μοναχικής ζωής? ΟΚ, ας πούμε ότι γνωρίζεις κάποιον, εκεί που δεν το περιμένεις. Εχεις πολύ καιρό που έχεις χωρίσει, έχεις βιώσει τη μοναξιά, έχεις μάθει να ζεις μόνη. Μπορεί να μην είναι το καλύτερό σου, παραπονιέσαι καμιά φορά ότι θα ήθελες ένα σύντροφο! Οταν γνωρίζεις κάποιον όμως νιώθεις περίεργα. Από τη μια θες να είσαι συνέχεια κοντά του και από την άλλη αναζητάς την παλιά σου μοναχική ζωή. Νοσταλγείς τις μέρες που δε χρειαζόταν να βαφτείς να ντυθείς και να βγεις. Σου λείπουν εκείνες οι μέρες που περνούσες μόνη με τη μουσική και το βιβλίο σου. Τότε που έφτιαχνες το πρόγραμμά σου όπως ακριβώς σε βόλευε. Τι μυστήριο πράγμα.... Από τη μια να τον ονειρεύεσαι και από την άλλη να έχεις τόσο συνηθίσει την μοναχική σου ζωή που είναι πια δύσκολο να είσαι μαζί του. Πως ζούσες πριν? Οταν ήσουν ζευγάρι και δεν έβλεπες την ώρα να τον συναντήσεις? Τότε δε σου φαινόταν δύσκολο να βγεις απ' τη ρουτίνα σου. Οταν χώρισες αποφάσισες να μείνεις μόνη για καιρό. Αυτόν τον καιρό έφτιαξες τη δική σου ζωή. Ζωή που χωρούσε μόνο έναν! Δε γινόσουν όμορφη παρά μόνο για τον εαυτό σου. Πήγαινες στο κομμωτήριο όποτε ήθελες, όχι για να σε δει. Εφτιαχνες τα τα μαλλιά σου όπως σε βόλευαν, όχι όπως θα άρεσαν. Κυκλοφορούσες με την παλιά φόρμα, τα όμορφα φορέματα σου κρεμόντουσαν στην ντουλάπα αφόρετα. Δε χρειαζόταν να ξεβαφτείς το βράδυ γιατί δεν ήσουν βαμμένη! Πως να ξαναρχίσεις τώρα? Σαν πολύ σου φαίνεται να ντυθείς όμορφα όπως έκανες, να βαφτείς ξανά, να φτιάξεις τα μαλλιά σου. Και πότε θα κάνεις εσύ όλα αυτά που έκανες όταν ήσουν μόνη? Βρίσκεις ένα σωρό χαζές δικαιολογίες προκειμένου να μείνεις μέσα μόνη σου. Μετά τον σκέφτεσαι και σου λείπει. Πως ήταν πριν? Μήπως όταν μένουμε πολύ καιρό μόνες μας δυσκολευόμαστε να βρούμε το δρόμο για τη συντροφική ζωή ξανά? Μήπως ο χρόνος που περνάμε μόνες μετά από ένα χωρισμό δεν πρέπει τελικά να είναι και τόσο πολύς? Μέχρι πότε θα κυκλοφορείς με το παλιό τζην και το φαρδύ πουλόβερ που έχει αρχίσει να λιώνει επάνω σου? Νομίζω για τους άντρες είναι πιο εύκολο. Γιατί άραγε? Νομίζω πως μετά από ένα χωρισμό, ακόμα και αν αυτός έγινε με δική σου απόφαση, χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου. Πόσο χρόνο όμως? Πότε ξέρεις πως δεν κουβαλάς προβλήματα από την προηγούμενη σχέση? Και αν εμφανιστεί ο 'πρίγκηπας' πριν το χρονικό όριο που έχεις βάλει? Νομίζω πως όταν εμφανιστεί ο κατάλληλος και σκιρτήσει η καρδιά σου το καταλαβαίνεις. Δε ζορίζεσαι τότε, ίσα ίσα που θέλεις πολύ να τον βλέπεις. Ξαναβρίσκεις τα πατήματα σου όπως λένε και οι αθλητικογράφοι. Είναι κάτι σαν το ποδήλατο, δεν ξεχνιέται! Οταν έχεις ζήσει σε μια σοβαρή σχέση, όταν έχεις συζήσει, ξέρεις πως είναι. Αν σου άρεσε τότε, μόλις βρεθεί ο κατάλληλος δε δυσκολεύεσαι! Πρέπει να είναι όμως εκείνος που θα κάνει την καρδιά σου να σκιρτήσει. Δεν έχει νόημα να ζοριστείς διαφορετικά. Δε θα είσαι ευτυχισμένη! Δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα ανθρώπου. Δεν είναι ανάγκη να είναι ο Johnny Depp...στα μάτια σου έχει σημασία να είναι όμορφος. Να μπορεί να σε κάνει να γελάς. Να τον αγαπάς και να σ' αγαπάει το ίδιο, να σε σέβεται, να μη βιάζεται....... Να σε βγάλει από το καβούκι που έχεις χωθεί και να αρχίσεις πάλι να ζεις!