Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Περί Θανάτου*

Καθένας μας αντιμετωπίζει διαφορετικά το θάνατο.
Οσο πιο κοντινό το πρόσωπο τόσο πιο δύσκολα τα λόγια...
Προσωπικά δεν μπορώ να πω...στεγνά πέθανε.
Συνήθως λέω έφυγε, έχασα...
Ισως στο μυαλό μου με τις λέξεις αυτές ξορκίζω το κακό που συνέβη.
Λέω 'έφυγε' λες και έχει πάει ταξίδι.
Αυτό θα ήθελα να έχει γίνει.
'Εχασα' λες και κάπου κοντά γυρίζει...
Γιατί θα ήθελα στρέφοντας το κεφάλι να την/τον δω.
Είναι ανώριμο να το αντιμετωπίζω έτσι; Ισως...
Οι λέξεις όμως έχουν μεγάλη δύναμη.
Το να πω 'πέθανε' είναι οριστικό, τελειωτικό.
Το ξέρω πως έτσι είναι αλλά δεν μπορώ να το πω.
Οταν ακούγεται κάτι είναι σαν να γίνεται αυτόματα αληθινό.
Κι εγώ προσπαθώ να το...ξεχάσω αυτό...

Είναι παράξενο γιατί δε συμβαίνει το ίδιο όταν πρόκειται για μένα.
Οταν μιλάω για τον εαυτό μου δεν έχω πρόβλημα να πω: Οταν πεθάνω.
Ολοι θα πεθάνουμε άλλωστε, το μόνο σίγουρο.
Death and taxes λένε οι Αγγλοι, είναι τα μόνα σίγουρα στη ζωή...





14 σχόλια:

Μίνα Στρατή είπε...

Και εγώ έτσι αντιμετωπίζω το θάνατο κάποιου δικού μου ανθρώπου. Ή "έφυγε" ή "έχασα"...
Τα φιλιά μου!

G & M είπε...

Και το χειροτερο συμβαινει..., οταν χανουμε τον ανθρωπο μας η το προτυπο μας στη ζωη μας...

evonita είπε...

Serenata, δεν είναι καθόλου ανώριμο κατ εμέ! Και γω, έφυγε λέω, γιατί την ίδια ακριβώς αίσθηση έχω.. ότι έχει πάει κάποιο ταξίδι και κάποια στιγμή θα συναντηθούμε.. άσε δε, που έχεις την αίσθηση ότι είναι φύλακες-άγγελοι δίπλα σου κάθε στιγμή και σου δίνουν δύναμη εκεί που νομίζεις ότι λύγισες.. καλή σου μέρα, φιλάκια πολλά

Apokalipsis999 είπε...

Το πως βλέπει κανείς το θάνατο, έχει σχέση με τη μεταφυσική που πιστεύει. Αν πιστεύει κανείς σε θρησκείες που μιλούν για ζωή μετά από αυτήν στη γη, τότε θα πούμε «έφυγε» μιας και θα συνεχίζει να ζει σε κόσμους που επιστημονικώς δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλύψουμε! Στο χριστιανισμό, λέμε το «κοιμήθηκε» μιας και μιλά για μια μεταβατική κατάσταση ύπνου πριν την Δευτ. Παρουσία. Ο θάνατος είναι μια μεταβατική κατάσταση για μια άλλη ζωή.
Αντίθετα οι υλιστές και εν γένει οι άθεοι, μη έχοντας μεταφυσική, τον θάνατο τον αντιμετωπίζουν ως το οριστικό τέλος.
Το πρόβλημα είναι το πως αντιμετωπίζουμε εμείς το θάνατο, ειδικά ενός προσώπου που μας είναι πολύ αγαπητού, αφενός και αφετέρου όταν ο θάνατος είναι πολύ κοντά σ' αυτό το πρόσωπο. Το θέμα δεν είναι μόνο οι λέξεις αλλά το τι αισθήματα θέλουμε να εκφράσουμε. Ας θυμόμαστε ότι είναι νομοτέλεια για την πεπερασμένη (=φθαρτή)σωματική φύση μας. Για όσους πιστεύουν στο αθάνατο κομμάτι του εαυτού μας, την ψυχή, τότε αυτή με το θάνατο απελευθερώνεται...
Γι' αυτό λέμε «καλό ταξίδι» σ' όποιον αφήνει το σώμα του στη γη. Συνεχίζει κάπου αλλού, κάπως αλλιώς... Αλίμονο στο κενό που αφήνει πίσω του...

agriomeli είπε...

Ακομα κι αν ο θανατος ειναι η λυτρωση
δεν παυει να ειναι κατι ασυμβιβαστο
στην ανθρωπινη λογικη.
Λεμε...προβιβαστηκα* στην επομενη ταξη.
Καπως ετσι ,εκτιμω ,ειναι.

*προβιβαζω=κανω καποιον να περασει σε μια βαθμιδα της ιεραρχικης κλιμακας
ανωτερη απο αυτην στην οποια βρισκοταν

Καλημερακια σερενατα μου

serenata είπε...

@Mina Strati -Αγαπημένο μου ημερολόγιο-
Χαίρομαι που δεν είναι δικό μου κουσούρι... :P

Φιλάκια πολλά Μίνα μου:)

serenata είπε...

@G & M
Δυστυχώς συμβαίνει και πονάει όσο τίποτε άλλο.

Φιλάκια πολλά καλέ μου φίλε:)

serenata είπε...

@evonita
Αχ ναι γλυκιά μου Εύη, αυτή η αίσθηση πως είναι δίπλα σου...
Πόσο ανακουφιστική είναι...
Είναι φορές που παίρνω δύναμη μιλώντας με τη μαμά μου, κοιτώντας τη φωτογραφία της...

Φιλάκια πολλά:))

serenata είπε...

@Apokalipsis999
Εγώ δεν πιστεύω σε θρησκείες, θεωρώ πως ο θάνατος είναι το τέλος.
Οταν πρόκειται για αγαπημένα πρόσωπα όμως μπερδεύομαι...
Δεν τον αποδέχομαι εύκολα...
Είναι στην ανθρώπινη φύση ίσως;...

Φιλάκια πολλά:))

serenata είπε...

@agriomeli
Ναι μελάκι μου, είναι ασυμβίβαστο με την ανθρώπινη λογική.
Ακόμα κι όταν είναι λύτρωση γι αυτόν που φεύγει...
Ισως γιατί θέλουμε να τον κρατήσουμε κοντά μας.
Πόσο εγωιστική μπορεί να γίνει η αγάπη κάποιες φορές...

Φιλάκια πολλά:))

ΥΓ. Χάρηκα πολύ που σε διάβασα, μη χάνεσαι...

Ανώνυμος είπε...

Όταν είχε πεθάνει ο μπαμπάς μου, έφτιαξα μια ιστορία στο μυαλό μου, ότι και καλά είχε πάει ταξίδι για δουλειές. Δεν απέδωσε πουθενά το κόλπο αυτό. Τελικά, τώρα πια, μετά από 26 χρόνια, λέω πέθανε ο μπαμπάς. Και για τον κολλητό μου το ίδιο λέω. Αλλά εκείνου του τα χώνω και λίγο που πήγε και πέθανε.
Αυτά.

Velvet είπε...

Το γεγονος δεν αλλαζει
οπως και αν το αναφερουμε
Προτιμω να λεω ότι καποιος εφυγε αντι πεθαινει
Κι ας είναι μια ψευδαισθηση
Κανει την απωλεια λιγωτερο επωδυνη

serenata είπε...

@ Αρτίστα του βωβού...
Οταν έχασα τον κολλητό μου, μετά από κλάμα ενός μήνα, 'αποφάσισα' πως είχε πάει ταξίδι...
Ακόμα αυτό λέω.
Για τη μαμά μου δεν ξέρω...
Πάντα λέω πως την έχασα, αλλά είμαι μπερδεμένη...
Θα ήθελα να είναι κάπου κοντά μου.

Φιλάκια πολλά:))

serenata είπε...

@Velvet
Σίγουρα δεν αλλάζει το γεγονός.
Επειδή τα λόγια όμως έχουν μεγάλη δύναμη προτιμώ να μην λέω τη λέξη 'πέθανε'.
Προτιμώ να μην το αναφέρω.
Το έφυγε μου βγαίνει ευκολότερα.

Φιλάκια :))