Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ο πραγματικός χρόνος ζωής...

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που θα χαρακτήριζα ερευνητή.
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι απλώς κάποιος, για τον οποίο η ζωή αποτελεί μία αναζήτηση.
Μια μέρα ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο ημέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από ένα μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μιά μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει. Ξαφνικά αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σε εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δένδρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή κι ίσως γι αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μία από τις πέτρες.

Αμπντούλ Ταρέγκ: Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, 2 εβδομάδες και 3 ημέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα, Ήταν ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σε εκείνο το μέρος. Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μία επιγραφή. Πλησίασε και τη διάβασε
Γιαμίρ Καλίμπι. Έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 βδομάδες
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.Μία μία άρχιζε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες ήταν παρόμοιες Επιγραφές, ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήτα η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει περισσότερο μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…
Νικημένος από μία αβάσταχτη θλίψη έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε. Τον κοίταζε σιωπηλός που έκλαιγε, και μετά τον ρώτησε αν το έκανε γιά κάποιον συγγενή του.
«Όχι για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σε αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σε αυτό το μέρος;
Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε, δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω…
«Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει.
Στα δεξιά αυτό που απόλαυσε. Στα αριστερά πόσο χρόνο κράτησε αυτή η απόλαυση.
«Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε αυτό το μεγάλο πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους. Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις;»
«Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού. Πόσο κράτησε ενάμισι λεπτό, μία εβδομάδα; Και η εγκυμοσύνη και η γέννηση του πρώτου παιδιού; Και ο γάμος των φίλων και το ταξίδι που πάντα ήθελε και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα; Πόσο κράτησε στα αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων; Ώρες; Μέρες;
«Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε. Κάθε λεπτό.
«Όταν κάποιος πεθαίνει έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει»!

Από το βιβλίο ζωής του Αργετίνου Χόρχε Μπουκάι «ιστορίες να σκεφτείς»

20 σχόλια:

evonita είπε...

πωπω απίστευτα όμορφη ιστορία!! μήπως να την κρατούσαμε και μεις αυτή την παράδοση;; ότι πιο όμορφο! φιλάκια πολλά serenata!

xristin είπε...

Πολύ ωραία ιδέα αυτή η άθροιση του χρόνου της απόλαυσης!
Αναμεταξύ μας όμως αυτός που έζησε 5 χρόνια,8 μήνες και 3 βδομάδες δεν ήταν και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.Αν πέθανε στα.....150 του καλώς.
Αν πέθανε όμως στα.....60 δεν είχε και πολλά χρόνια απόλαυσης!
Ελπίζω ο δικός μου τάφος να γράφει......ΕΖΗΣΕ 50 ΧΡΌΝΙΑ,8 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ 3 ΒΔΟΜΑΔΕΣ!χα,χα,χα
Τις φιλούρες μου

Apokalipsis999 είπε...

Αν κρίνω από τον τρόπο μέτρησης πραγματικού χρόνου ζωής της ιστορίας, τότε οι περισσότεροι δεν ζούμε μάλλον, αλλά επιβιώνουμε... Ή προσπαθούμε να ζήσουμε. Όμως οι καλές στιγμές είναι τόσο λίγες...

ασωτος γιος είπε...

σερενατουλα μου σαγαπω πολυ
και τωρα σιγα σιγα επιστρεωω στα μπλογκς
φιλια κι απο μενα

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

πωπω!!!!!Φοβερη ιστορια!!!
Περασα μετα απο πολυ καιρο για να σου ευχηθω Υγεια πανω απ ολα!!!!
Εύχομαι η μαγεία των Χριστουγέννων να μας αγγίξει όλους και να μας δώσει το χαμόγελο και καθετι που χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι στη δύσκολη καθημερινότητα αυτής της εποχής.
˛.°★。˛ΟΜΟΡΦΑ ��˛ ΜΑΓΙΚΑ ��˛ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ°.★* *
˛°_██_*。*./ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。**
˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ~`˛_Π_____. * ˛*
.°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*../______/~\*.
*(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.|田田 |門|╬╬╬-

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Στο δυτικό μας "πολιτισμό", αμφιβάλλω αν ξέρουμε να εκτιμήσουμε τις ωραίες στιγμές για να τις σημειώσουμε σ' ένα τετράδιο, ή έστω και στο μνημονικό μας. Εξαιρετική αλληγορία του Μπουκάι, αλλά τόσο μακρινή για το δικό μας ζύγι μέτρησης της ζωής. Εδώ όλα ζυγίζονται με την ύλη.
Φιλιά πολλά γλυκιά Σερενάτα! Δώρο χριστουγεννιάτικο ήταν η επιλογή αυτής της ιστορίας.

Άιναφετς είπε...

Την είχα διαβάσει την ιστορία Σοφία μου και ξέρεις πως είμαι συλλέκτης παρόμοιων όμορφων διδακτικών παραβολών- ιστοριών!
Να κάτι που πρέπει να μαζεύουμε και να κρατάμε στις καρδιές μας, γιατί οι όμορφες στιγμές είναι ο πραγματικός μας πλούτος, φτάνει φυσικά να μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε!!!
ΑΦιλάκια πολλά πολλά και πάντα τρυφερά!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Αν το καλοσκεφτείς Σερενατα μου ο Μπουκάι έχει δικιο.. γιατι μονο οταν απλαμβανουμε στιγμες απο την ζωή μας τόε νιωθουμε ομορφα .. οποτε τοτε ζουμε στο επαρκο πολύ διδακτικη η ιστορια... αν την αμαιδώναμε κι όλας.. θα ηταν καλά..φίλη μου να περνας ομορφα για σημειωνεις στο βιβλίο σου οσο μπορεις πρισσότερα χρόνια απολαυσης... φιλακιααααα!!!

serenata είπε...

@evonita
Και εμένα μου άρεσε πολύ η ιστορία.
Γι αυτό θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας.
Και μπορεί πια ο καθένας μας να μετρά το χρόνο του διαφορετικά!

Φιλάκια πολλά evonita μου:))

serenata είπε...

@xristin
Οσο περισσότερο ζεις τόσο περισσότερος πρέπει να είναι και ο χρόνος που είμαστε ευτυχισμένοι.
Η αλήθεια είναι πως εξαρτάται από το τι θεωρεί καθένας ευτυχία.

Σου εύχομαι πολλά πολλά χρόνια ευτυχίας xristin μου:))

serenata είπε...

@Apokalipsis999
Νομίζω πως εξαρτάται από το πως μετρά καθένας την ευτυχία.
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι γίνονται ευτυχισμένοι με υλικά αγαθά.

Πολλά πολλά φιλάκια:))

serenata είπε...

@ασωτος γιος
Καλώς τον άσωτο!!

Φιλάκια πολλά καλέ μου:))

serenata είπε...

@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
Χαίρομαι που σου άρεσε Σκρουτζάκο μου!
Αντεύχομαι και εγώ μαγικά Χριστούγεννα για όλο τον κόσμο!!
Και υγεία πάνω απ' όλα!!!

Φιλάκια πολλά:))

serenata είπε...

@ Maria Kanellaki
Πόσο θα συμφωνήσω μαζί σου Μαρία μου!
Δυστυχώς στον Δυτικό πολιτισμό η ευτυχία βρίσκεται στα υλικά αγαθά.
Δεν ξέρουμε τι είναι ευτυχία...
Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία του Μπουκάι.

Φιλάκια πολλά πολλά γλυκιά μου:))

serenata είπε...

@ Άιναφετς
Πολύ χαίρομαι που γνωρίζεις την ιστορία μαγισσούλα μου!
Δυστυχώς δεν ξέρουμε να εκτιμήσουμε τις αληθινά όμορφες στιγμές.

Πολλά πολλά φιλάκια γλυκιά μου:))

serenata είπε...

@Σμαραγδένια Ρούλα
Είναι πολλές οι όμορφες στιγμές στη ζωή μας Ρούλα μου καλή.
Γεγονός είναι πως δεν ξέρουμε να τις αναγνωρίσουμε.
Ο δυτικός πολιτισμός μας θεωρεί πως η ευτυχία βρίσκεται στα υλικά αγαθά...μεγάλο λάθος κατά τη γνώμη μου.
Εσύ όμως πιστεύω ξέρεις το...μυστικό!!<3

Φιλάκια πολλά καλή μου φίλη:))

Mia Petra είπε...

Πραγματικά υπέροχο, όσο και σοφό.. Και μόνο ένας Μπουκάι θα μπορούσε να γράψει κάτι τόσο ουσιαστικό.. Καλησπερούδια και φιλιά και καλή εβδομάδα :)

serenata είπε...

@Mia Petra1
Γι αυτό ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!
Τροφή για σκέψη.

Φιλάκια πολλά πολλά:))

airis είπε...

Τη λατρεύω αυτή την ιστορία!
και χάρηκα που τη διάβασα ξανά!
Είναι από αυτές που πρέπει να θυμόμαστε (και να μοιραζόμαστε με τους άλλους!)
Έχω που λες εσωτερικό σημειωματάριο και κρατώ σημειώσεις εγώ...

Φιλάκια πολλά ♥

G & M είπε...

Αυτή είναι η πραγματική... ζωή!
Ο χρόνος στις όμορφες στιγμές που βιώνουμε... και απ' ό,τι βλέπεις ελάχιστες..., μπροστά στο μ.ο. ευδόκιμης ηλικίας πάνω στον πλανήτη!
Αν το καταλάβουμε αυτό βαθιά μέσα στη ψυχή μας, τότε, ΝΑΙ, μπορούμε ν' αλλάξουμε ως Άνθρωποι...
Καλό σου βράδυ και καλές εορτές φίλη μου!