Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί Ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος...

Μια κουβέντα στο twitter με τρόμαξε.
Δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πιθανά σενάρια.
Μ' έπιασε το στομάχι μου ξανά...

Λίγο μετά το μυαλό μου γύρισε πολύ πίσω.
Στριφογύρισε κάμποσο, έκανε μια μεγάλη στάση στη μαμά...
Και μετά κατέληξε στο blog του Αποστόλη, η πιο πρόσφατη απώλεια....
Πόσες φορές έχω διαβάσει τις ίδιες αυτές γραμμές.....
Θέλω να ουρλιάξω!
Διαβάζω και τα σχόλια που του άφηνα....
23 Σεπτεμβρίου.
#TollisLovedMaria...
Εχω κλάψει τόσο...
Δεν το έχω δεχτεί όμως...ακόμα...

Πως να κρατήσεις τους ανθρώπους που αγαπάς στη ζωή σου;
Πως να τους κρατήσεις στη ζωή;;;
Γιατί πανικοβάλλομαι;
Είναι εγωισμός;
Να μη μπορείς να φανταστείς κάποιον άρρωστο;....
Να μη θέλεις να σκεφτείς πως θα φύγει;
Ακόμα και με τον πατέρα μου....
Που είναι μεγάλος πια.
Δε θέλω ούτε να το σκεφτώ.
Το ίδιο και με φίλους.

Γιατί άραγε;
Αφού όταν φεύγει κάποιος δεν υποφέρει.
Παύει να υφίσταται η συνείδηση....
Εκείνος που φεύγει δε βρίσκεται στο θάνατο του...
Οπως είμασταν πριν γεννηθούμε, στην ανυπαρξία, εκεί γυρίζουμε.
Γιατί ο θάνατος μας φοβίζει τόσο;
Φοβόμαστε το θάνατο των άλλων γιατί μας θυμίζει το δικό μας....
Γιαυτό αρνούμαι να το σκεφτώ;....
Με πονάει....
Ο θάνατος εκείνων που έφυγαν....
Εκείνων που θα.....

Γιατί όσο κι αν το ξέρεις, όσο κι αν το περιμένεις, όσο κι αν δε φοβάσαι...
Ποτέ, αλλά ποτέ, δεν είσαι προετοιμασμένος!
Αυτό πια το έχω καταλάβει....
Το έχω πάρει πια απόφαση.




26 σχόλια:

Katerina V *Pause blog* είπε...

Καλησπέρα.. Είναι ένα θέμα που κι εμένα με φοβίζει,με πονάει και δε μπορώ να το αποδεκτώ..Το μοναδικό ίσως επειδή δε μπορώ να βρω εξήγηση.. Το προσπαθώ όμως.. Λυπάμαι για τον φίλο σου..Θα πρέπει να είμαστε δυνατοί και να νιώθουμε ότι όλοι μας έχουμε μια συγκεκριμένη αποστολή στη ζωή..Αν κάποιοι φεύγουν νωρίς,υπάρχει λόγος.

MaNTaRiNi είπε...

Τον θάνατο για τον εαυτό μου δεν το φοβάμαι. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το αποτρέψω οπότε το έχω δεχτεί. Άλλωστε δεν θα νιώθω κάτι! Αλλά ο θάνατος δικών μου ανθρώπων με τρομάζει και με φοβίζει. Έχω και τους δυο γονείς μου στη ζωή αλλά όσο σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα το ζήσω και αυτό αρνούμαι να το δεχτώ. Λένε ότι μόνο όταν κάνεις δική σου οικογένεια είναι πιο ανώδυνο. Δεν ξέρω αν ισχύει. Προς το παρών προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά!

serenata είπε...

@Katerina Verigka
Καλησπέρα Κατερίνα, που έχεις το όνομα της μαμάς μου:)
Ποτέ δε θα καταλάβω αυτό το Κοέλικο...υπάρχει λόγος...
Υπάρχει λόγος που σκοτώνονται και παιδιά στην Αφρική;
Ποιος είναι αυτός ο λόγος που τόσοι αναφέρετε; Γιατί εγώ δεν τον καταλαβαίνω.
Συγγνώμη που είμαι απότομη, δεν θέλω να σε κάνω να νιώσεις άσχημα!
Είμαι πολύ φορτισμένη, δεν έχει να κάνει με σένα.
Καλό σου βράδυ γλυκιά μου:))

serenata είπε...

@MaNTaRiNi
Μανταρινάκι μου, κανένα θάνατο,φοβάμαι, δε μπορούμε ν' αποτρέψουμε.
Να είσαι κοντά στους δικούς σου και να τους λες πόσο τους αγαπάς!
Αν φύγουν, να μη σου στενοχωριέσαι για πράγματα που δεν είπες/έδειξες...
Αν και νομίζω ούτε αυτό το αποφεύγουμε ποτέ...
Πολλά φιλάκια:))

Nasia είπε...

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική τ' Απρίλη
όταν αντικρύ θ' ανοίγει μες στη γλάστρα μου δειλά
ένα ρόδο -μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σα τη ζωή μου,
που η δροσιά της, κόμποι δάκρι θα κυλά πονετικό
στ' άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζει τη γιορτή μου,
στ' άγιο χώμα που θα μου 'ναι κρεβατάκι νεκρικό.
Μ'αυτά τα λόγια της Μαρίας Πολυδούρη ο θάνατος και η απώλεια μοιάζει βάλσαμο.
Σερενάτα μου,βάλσαμο για μένα είναι να μπορώ να λέω και ν'ακούω κάθε μέρα την λέξη αγάπη από την οικογένειά μου και τούς πραγματικούς φίλους,γιατί η απώλεια τότε τρομάζει,όταν δεν έχεις προλάβει να τούς την δείξεις.
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ >>Κώστας

serenata είπε...

@Nasia
Με συγκίνησες πολύ Κώστα!
Η απώλεια πονά περισσότερο όταν δεν έχεις προλάβει να πεις στους δικούς σου ανθρώπους πόσο τους αγαπάς. Οταν δεν έχεις προλάβει να κάνεις αυτά που θέλεις γι αυτούς.
Προετοιμασμένος όμως δεν είσαι ποτέ.
Πίστεψε με.
Σ' ευχαριστώ πολύ για το ποίημα.
Καρυωτάκης και Πολυδούρη....μεγάλος έρωτας....
Καλό σου βράδυ:)

Ανώνυμος είπε...

Σου αφιερώνω αυτό το τραγουδάκι!Ταιριάζει γάντι με την ανάρτηση!:)

http://www.youtube.com/watch?v=ytTYcHJkxNQ

serenata είπε...

@Ρασκόλνικωφ
Πολύ ωραίο τραγούδι καλέ μου Ρας:)
Ευχαριστώ.
Καλό σου βράδυ:))

Summertime Blues είπε...

είναι μάλλον θέμα ιδιοσυγκρασίας.
άλλοι είναι στωικοί κι άλλοι πιο εκφραστικοί.
όλους όμως μας βασανίζει ο θάνατος είτε σα γεγονός είτε σα σκέψη.
τι άνθρωποι θα ήμασταν αλλιώς;

ωραίο το γατί. έχει την ίδια κηλίδα στη μυτούλα σαν του Ρούσβελτ...

Ange Alexiou είπε...

Γατούλα μου γλυκιά, είμαστε στο εδώ και τώρα. Κι όσο κοιτάζουμε στο μετά ή στο πριν, χάνουμε τις στιγμές.
:)

serenata είπε...

@misoagnosti
Το τώρα μου έφερε αυτές τις σκέψεις.
Συμβαίνουν πράγματα, τώρα, δίπλα μας αγαπημένη μου.
Οσο για τις στιγμές μου...άστες καλύτερα...
Σε φιλώ πολύ πολύ:))

serenata είπε...

@Summertime Blues
Καλέ έχεις γατί και το λες Ρούσβελτ;; Το φουκαριάρικο...
Είναι θέμα γεγονότων.
Είμαστε άνθρωποι, όπως λες και συ και μας αγγίζουν αυτά που συμβαίνουν στους ανθρώπους δίπλα μας.
Φιλάκια πολλά και καλή βδομάδα:)))

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Αυτό το για "κάποιο" λόγο μας έρχονται οι δυσκολίες...οι αρρώστιες.. οι προδιαγεγραμμένοι θάνατοι.. Τον αγαπούσε ο Θεός και τον πήρε...ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!!!!

Με συγχωρείς κορίτσι μου αλλά έχω θυμώσει πολύ!
Ο πρώτος που μου το είπε την μέρα του χαμού του αδελφού μου εισέπραξε ένα χαστούκι δίχως να το καταλάβω..
Εχουν περάσει πολλά χρόνια και ακόμα δεν το ξεχνώ..
Δεν χαιρέτησα κανένα σε όλους τους πικρούς θανάτους που με ισοπέδωσαν...
Ο τελευταίος δέκα χρόνια πριν ..ο σύντροφός μου..σε ένα θάνατο με ημερομηνία λήξης!

Σου ζητώ να μη με παρεξηγήσεις αλλά με έκανες να νιώσω τον πόνο και τον φόβο σου.
Μόνο που ο πόνος κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έρχεται από τον φόβο του δικού μας θανάτου ..μα από την απώλεια που δεν θα αγκαλιάσουμε ποτέ αυτούς που αγαπήσαμε!

Με το πέρασμα του χρόνου η πληγή δεν αιμορραγεί το ίδιο αλλά υπάρχει πάντα!

serenata είπε...

@Γιαγιά Αντιγόνη
Γλυκιά, αγαπημένη μου Αντιγόνη συμφωνούμε!
Οταν έφυγε η μαμά μου με παρεξήγησαν γιατί δε χαιρέτησα κανέναν.
Δε με νοιάζει καθόλου, αλλά αναφέρω τη λογική του κόσμου.
Και ναι, δε φοβάμαι για μένα!
Φοβάμαι γι αυτούς που θα χάσω, όσο ζω αλλά και όταν πεθάνω.
Η απώλεια πονάει.
Οι άνθρωποι που δε θα ξαναγκαλιάσουμε....
Και γω θύμωσα με το 'για κάποιο λόγο'....
Για ποιο λόγο έχασα τη μαμά μου, τον παιδικό μου φίλο;
Ποιος είναι ο λόγος που παιδάκια υποφέρουν τόσο στη χώρα μου;; που σκοτώνονται κάθε μέρα στην Αφρική;;;
Ναι η πληγή υπάρχει πάντα, κάθε γεγονός δίπλα μας, μας υπενθυμίζει την ύπαρξη της...
Σε γλυκοφιλώ:)

Ανώνυμος είπε...

Καλό μεσημέρι, Serenata. Κι εγώ φοβάμαι μην χάσω τον πατέρα μου -τον οποίο ταλαιπωρώ με την ανεργία μου. Είναι και μεγάλος σε ηλικία. Εκείνο όμως που με φοβίζει είναι ότι στην οικογένεια μου δεν δείξαμε ..ποτέ, αγάπη, μεταξύ μας. Ωραία η ψιψίνα στην φωτογραφία. Να είσαι καλά.

serenata είπε...

@Γεράσιμος Μηνάς
Η μισή Ελλάδα είναι άνεργη καλέ μου Γεράσιμε.
Υπάρχει καιρός να δείξεις αγάπη στον πατέρα σου, ποτέ δεν είναι αργά...Ακόμα κι αν εκείνος δεν καταλάβει θα νιώσεις εσύ καλύτερα.
Δε θα έχεις ενοχές όταν φύγει.
Στο λέω γιατί αυτό κάνω εγώ με τον πατέρα μου.
Δεν ήμασταν ποτέ κοντά.
Τώρα που φοβάμαι πως θα τον χάσω προσπαθώ να του πω όλα όσα δεν έχω πει.
Δεν είναι εύκολο, όταν ο άλλος είναι δύσκολος άνθρωπος.
Αλλά νομίζω θα αισθανθεί και κείνος καλύτερα.
Σου προτείνω να κάνεις το ίδιο.
Ωραία δεν είναι η γατούλα;
Καλό σου απόγευμα:))

Λιακάδα ☼ είπε...

Δεν είναι ο θάνατος καλή μου που μας πονάει αλλά η απώλεια!!
Τούτο ακριβώς σου δείχνει πόσο πολύ εγωιστική είναι αυτή μας η στάση... στάση πόνου και θλίψης...
Δε θρηνούμε για κείνον που έφυγε...
Θρηνούμε τη ΔΙΚΗ μας απώλεια... αυτό που μέχρι τώρα είχαμε και πλέον δεν έχουμε...
Οταν αποστασιοποιηθούμε και αγκαλιάσουμε το θάνατο θα δούμε καλύτερα τα πράγματα πιο καθαρά...
Καλό απόγευμα! :)

serenata είπε...

@ΛΙΑΚΑΔΑ
Δεν είναι πάντα εγωιστικό...νομίζω.
Πάντως συμφωνώ, η απώλεια πονάει περισσότερο.
Η αγκαλιά που θα μας λείψει.
Καλό απόγευμα:))

Λιακάδα ☼ είπε...

Eίναι εγωιστικό και πολύ περισσότερο οταν θέλουμε να κρατήσουμε κοντά μας κάποιον ο οποίος υποφέρει...

υ.γ χάθηκες...

serenata είπε...

@ΛΙΑΚΑΔΑ
Το σκέφτηκα καλύτερα.
Εχεις δίκιο!
Ναι, είναι εγωιστικό, η αγάπη πολλές φορές είναι εγωιστικό συναίσθημα...
Η μαμά μου έφυγε απότομα.
Ανακοπή την ώρα που κολυμπούσε.
Επρεπε να χαρώ που το τέλος ήταν απότομο και δε βασανίστηκε.
Εγώ στενοχωριόμουν γιατί ήθελα να την έχω κι άλλο μαζί μου....δε σκεφτόμουν πως εξιλεώθηκε, πως αν έμενε άλλο θα υπέφερε.....
Μέχρι που κατάλαβα πόσο λάθος ήμουν.
Φιλάκια:)

ΥΓ Καλέ δε χάθηκα!

Λιακάδα ☼ είπε...

Μολις τώρα κατάφερα να διαβάσω τα σχόλια (γιατί το πρωί βιαζόμουν να φύγω) εντύπωση μου προκαλεί ότι και η Αντιγόνη το είδε ακριβώς από τη σκοπιά που το είδα κι εγώ...

Ναι είναι εγωιστικό... μα είμαστε άνθρωποι και δυστυχώς αυτή είναι η φύση μας... αλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να το δεις από τη σκοπιά που σου λέω...

serenata είπε...

@ΛΙΑΚΑΔΑ
Γι αυτό καλή μου είπα πως τις περισσότερες φορές είναι εγωιστικό.
Καλό σου βράδυ, φιλάκια:))

*Φαντομάς. είπε...

είμαστε δυνατότεροι εμείς οι νικημένοι..
σε φιλώ Σερενάτα.
υ.γ να προσέχεις τον εαυτό σου!

serenata είπε...

@Phantomas
Είμαστε κοριτσάκι!
Μόνο που είναι αρκετές φορές που έχω ευχηθεί να μην είχα τη δύναμη που βρίσκω όταν έρχονται άσχημες ώρες.
Προσέχω, σ' ευχαριστώ!
Πολλά φιλάκια:))

Ανώνυμος είπε...

Έχω προσπαθήσει, αλλά ο πατέρας μου, πιστεύει ότι έχει τον τρόπο του να αγαπάει, την οικογένεια του: με υποτίμηση, νεύρα, και εξουσία. Ίσως, όταν φτιάξουνε τα πράγματα, και γίνω ίσος με τους υπόλοιπους. Θα δείξει. Καλό βράδυ.

serenata είπε...

@Γεράσιμος Μηνάς
Πολλοί πατεράδες είναι έτσι.
Σε καταλαβαίνω όσο δε φαντάζεσαι!
Καλό σου βράδυ:))