Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Το πιο ψηλό σκαλοπάτι ...

Περνάμε τη ζωή μας θεωρώντας ορισμένα πράγματα άσχημα. Εκνευριζόμαστε όταν χυθεί καφές στη μπλούζα μας.... Θυμώνουμε όταν λεκιαστεί το τραπεζομάντιλο με κόκκινο κρασί. Στενοχωριόμαστε όταν δούμε, τελευταία στιγμή, πως το παντελόνι που θα φορούσαμε στο ραντεβού είναι βρώμικο.... Τέτοια πράγματα μας στενοχωρούν. Τυχεροί οι άνθρωποι που περνούν μια ζωή με τέτοιες στενοχώριες. Πρέπει να έρθει η 'αληθινή' στενοχώρια για να καταλάβουμε πόσο ασήμαντα ήταν όλα αυτά.... Τότε σκεφτόμαστε πόσο γελοίο ήταν που θυμώσαμε όταν έπεσε ο χυμός επάνω μας... Τότε μόνο ευχόμαστε η στενοχώρια μας να ήταν μέχρι εκεί.... Μόνο τότε όμως....... Οταν έρθει κάτι πολύ σοβαρό. Δεν είναι το παντελόνι που πλένεται..... Κάποια γεγονότα είναι μη αναστρέψιμα. Δεν είναι τραπεζομάντιλο να πλυθεί, φουστάνι να το αλλάξουμε... Είναι ένα τέλος...τέλος εποχής, τέλος ζωής, τέλος.... Δεν υπάρχει τίποτα πιο σοβαρό απ' το να χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο. Εγώ δυστυχώς το έχω ζήσει αρκετές φορές με αποκορύφωμα το θάνατο της μαμάς μου. Αυτές είναι στιγμές που δε συγκρίνονται με άλλες. Αφού νιώσεις τον πόνο, αφού ξεσπάσεις, μετά από καιρό, έρχεται η ώρα που συνειδητοποιείς πόσες φορές είχες κλάψει για ανούσια πράγματα. Τότε ξέρεις πια, θα εκνευριστείς ξανά όταν χυθεί κόκκινο κρασί στο τραπεζομάντιλο, αλλά δε θα είναι το ίδιο.... Εχεις μάθει πια να ξεχωρίζεις τα επίπεδα της στενοχώριας... Μόνο που πρέπει να πατήσεις στο πιο ψηλό σκαλοπάτι... Τότε θα καταλάβεις πόσες φορές στενοχωρήθηκες για ασημαντότητες. Οταν περάσει δίπλα σου ο θάνατος.... Οταν βιώσεις την απώλεια... Τότε μόνο.... Θα 'θελες τότε να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Τότε που στενοχωριόσουν για αστεία(τα βλέπεις τώρα)πράγματα... Μαλώνεις τον εαυτό σου που στενοχωρήθηκε για το μπλουζάκι που χάλασε και ζητάς να ξανασυμβεί!! Ναι, να ξανασυμβεί γιατί έμαθες πια τη σημασία που είχε. Δε γίνεται όμως.... Εχεις περάσει σε άλλο επίπεδο πια. Ο πόνος αλλάζει με διαφορετικό τρόπο τον καθένα μας. Η απώλεια είναι μια πληγή. Και ο χρόνος δεν είναι γιατρός, μην ακούτε τι λένε.... Δε σταματάς να πονάς, απλώς ο πόνος διαφοροποιείται με το χρόνο. Γιατί τα σκέφτομαι σήμερα αυτά; Γιατί σήμερα γιορτάζουν οι Κατερίνες...... Σήμερα θα γιόρταζε η μαμά μου..... Της πήγα φρέσκα λουλούδια και κάθισα δίπλα στη φωτογραφία της.... Της μίλησα..... Ξέρει άραγε πόσο μου λείπει;......

4 σχόλια:

Crazy Tourists είπε...

θα μπορούσα να την έχω γράψει εγώ αυτή την ανάρτηση...μόνο η μέρα της γιορτής θα ήταν διαφορετική...
Ελπίζω να ξέρει πόσο και να είναι κάπου εκεί κοντά σου...Για να μπορώ να το ελπίζω και για μένα...
Θα ευχηθώ μόνο ο χρόνος να μη σκονίσει τις αναμνήσεις σου...

Τρελοτουρίστρια

serenata είπε...

@Crazy Tourists. Λυπάμαι που έχεις μια τόσο άσχημη εμπειρία...
Θα ευχόμουν να μην το έχει ζήσει άλλος. Η ευχούλα σου τόσο γλυκιά.
Να είμαστε καλά να τις θυμόμαστε λοιπόν...

Ανώνυμος είπε...

ξέρει.

αλλά,όσο κλισέ κι αν ακούγεται,θέλει να σε βλέπει να χαμογελάς.

αυτό.

serenata είπε...

@kihli Το λες με τόση σιγουριά φιλενάδα...έτσι πρέπει να είναι...μόνο που μου λείπει και κλαίω...