Μοναξιά μου...

Οταν έφυγε ο θείος η θεία-μαμά μου άρχισε να μου λέει για τη μοναξιά.
Για τα χρόνια που περνάνε....
Για τον σύντροφο που έχουμε ανάγκη.
Δεν έδινα και πολύ σημασία.
Αν είναι να ρθει θε να ρθει....
Ετσι σκεφτόμουν...
Μέχρι το φετινό καλοκαίρι.
Το πιο δύσκολο απ' όλα όσα έχω περάσει...
Ναι μια χαρά είμαι και μόνη.
Διαβάζω πολύ, γράφω το ίδιο...
Ξανάρχισα να βγαίνω.
Ναι, ραντεβού, τι το 'θελα;
Απίστευτα καταστροφικά ραντεβού...
Το ένα χειρότερο απ' το άλλο!
Τρία δηλαδή όλο το καλοκαίρι...απίστευτα.
Απίστευτα με την κακή έννοια!
Κι όσο το καλοκαίρι βαίνει προς το τέλος του τόσο πιο άσχημα νοιώθω.
Στενοχωριέμαι που τελειώνει η εποχή του χρόνου που λατρεύω.
Και όχι μόνο γιατί απεχθάνομαι το φθινόπωρο που έρχεται, αλλά γιατί θα το περάσω και αυτό μόνη.
Και κουράστηκα και να ψάχνω και να ζω αυτά τα φριχτά ραντεβού.
Ολοι λένε για το πόσο δύσκολη θα είναι από δω και πέρα η ζωή και δε θέλω να την περάσω μόνη.
Δε θέλω να κλαίγομαι....αυτό που κάνω δηλαδή.......
Εχω όμως την ανάγκη να τοποθετήσω τις σκέψεις μου εδώ...στο blog μου.
Δε θέλω να με λυπάται κανείς, το μισώ αυτό!
Δε θέλω οίκτο.
Παρέα ίσως...
Απογοητεύτηκα από τους άντρες.
Μου φαίνεται δεν έχει μείνει κανένας!
Κανένας για μένα φαίνεται...
Ευτυχώς έχω ένα ξυλουργό κοντά, να του παραγγείλω ένα καλό και γερό ράφι.
Νοιώθω εξαντλημένη.
Ισως φταίει που δεν έφυγα και καθόλου το καλοκαίρι.
Ολοι μιλάνε για ένα δύσκολο χειμώνα.
Ενας χειμώνας, που όπως και το καλοκαίρι που πέρασε, δε θα μοιάζει με άλλους.
Και γω σαν τον κούκο.
Δε ζητάω πολλά.
Κυρίως δε θέλω να με λυπούνται.
Οι γύρω όλοι ζευγαρωμένοι και γω μόνη.
Σα να έχω λέπρα και φοβούνται...
Τα φιλαράκια στο twitter μου έλεγαν πως κάτι θα γίνει.
Πως το καλύτερο συμβαίνει όταν δεν το περιμένεις.
Γιατί έχω την αίσθηση πως το έλεγαν για να μη στενοχωριέμαι.
Από καλοσύνη, γιατί είναι τα πιο καλά παιδιά!
Μόνο που εγώ δεν ελπίζω πια.
Το πήρα νομίζω απόφαση.
Γι αυτό έχω χαλάσει μια περιουσία στα βιβλία... Αυτά θα μου μείνουν... Φίλοι, σύντροφοι, ταξιδευτές της μοναξιάς μου......