Χάνονται οι παρέες;...

Πως γίνεται και έρχεται μια εποχή στη ζωή μας που δεν έχουμε πια παρέες; Για τους φίλους μπορώ να δώσω κάποια πιθανή εξήγηση, αλλά δεν έχεις ούτε γνωστούς! Εκείνους που βγαίνεις για καφέ ή φαγητό, χωρίς να λες πολλά πράγματα για τα προσωπικά σου. Μπορεί να συζητάτε για την πολιτική κατάσταση, για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πιο προσωπικά. Τι έγιναν λοιπόν αυτοί; Πως βρίσκεσαι χωρίς ούτε έναν; Για τον εαυτό μου νομίζω πως μπορώ να δώσω μια εξήγηση. Ολες οι σχέσεις μου ήταν μακροχρόνιες. Τις περισσότερες φορές οι φίλοι ΜΑΣ ήταν οι φίλοι ΤΟΥ! Ετσι μόλις τελείωνε η σχέση χάνονταν και οι φίλοι(του). Μερικές φορές κάναμε παρέα και με δικούς μου φίλους(ζευγάρια)που μόλις χώριζα όμως δεν ήμουν καλοδεχούμενη...λες και άλλαζα με το που έμενα μόνη. Τι έχουν τα ζευγάρια, ενάντια στις μόνες γυναίκες; Γιατί ο ίδιο πρόβλημα δεν έχουν και οι άντρες που είναι μόνοι; Μάλλον οι παντρεμένες γυναίκες νοιώθουν πως απειλούνται απ' τις ελεύθερες. Ισως να μην έχουν πολύ άδικο αν κοιτάξει κανείς μερικές ελεύθερες γυναίκες που κυκλοφορούν. Αλλά δε θα πρέπει να έχει προβλήματα η σχέση για να γυρίσει ο άντρας σε άλλη γυναίκα; Και αν δεν έχουν εμπιστοσύνη στον άντρα και τη σχέση τους δεν έχουν ούτε στις φίλες τους; Στις ελεύθερες φίλες; Η πείρα μου δείχνει πως είναι ανασφαλείς. Δεν είναι μόνο οι γυναίκες...και οι παντρεμένοι άντρες φοβούνται όταν οι γυναίκες τους κάνουν πολύ παρέα με ελεύθερες φίλες, δεν τους αρέσει. Φαίνεται νομίζουν πως οι γυναίκες τους θα ζηλέψουν την ελευθερία.... Ολα αυτά όμως εμένα μου δίνουν την εντύπωση ζευγαριών που δεν έχουν σωστές σχέσεις. Γι αυτή την ανασφάλεια δε φταίει η γυναίκα που είναι ελεύθερη. Φταίει η σχέση που δεν πάει καλά! Αν παρατηρήσατε αναφέρομαι σε παντρεμένα ζευγάρια. Αρα το πρόβλημα για τις ελεύθερες γυναίκες αρχίζει όταν οι φίλοι/φίλες τους παντρευτούν. Δηλαδή από μια ηλικία και μετά. Στις νεαρές ηλικίες δεν υπάρχει θέμα παρέας, όλοι είναι ελεύθεροι. Οταν μεγαλώνουμε φαίνεται και αρχίζουν οι γνωστοί και φίλοι να παντρεύονται εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Οχι πως φταίνε ντε και καλά μόνο οι άλλοι! Μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο απόλυτοι. Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε τις όποιες παραξενιές των άλλων. Προσωπικά έκανα κι ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα όταν έχασα τη μαμά μου. Εκεί φάνηκε ο χαρακτήρας πολλών. Οι φίλοι στις δυσκολίες φαίνονται και όταν την πρώτη φορά που θα τους χρειαστείς χάνονται τότε δεν είναι φίλοι. Εγώ μπορεί να υπερέβαλα σε κάποιες περιπτώσεις. Πολλές φορές φοβάμαι μη γίνω φορτική με αποτέλεσμα οι άλλοι να νομίζουν πως τους αποφεύγω. Ετσι, μια με τους πρώην μια με τις φίλες που παντρεύτηκαν, μια με άλλους που έφυγαν ή έδιωξα, χάθηκαν οι παρέες. Εμεινα με την ξαδέρφη μου που είναι σαν αδελφή μου γιατί μεγαλώσαμε μαζί και την κολλητή μου που είναι η δεύτερη αδερφή μου, ένας τόσο καλός άνθρωπος που δε νομίζω πως υπάρχει όμοιά της. Από μια πλευρά σκέφτομαι πως είμαι τυχερή που έχω αυτές τις δυο. Από την άλλη θυμάμαι τις εποχές που είχα τόσους πολλούς φίλους και γνωστούς, τότε που το τηλέφωνο δε σταματούσε να χτυπά. Δεν είμαι κι εγώ άμοιρη ευθύνης. Η ζωή που διάλεξα από μια εποχή και μετά, το συνεχές γράψιμο και διάβασμα... Δεν προσπάθησα. Κλείστηκα στα δικά μου ενδιαφέροντα... Ερχονται ώρες που αναζητώ ένα χέρι, μια αγκαλιά... Ξέρω πως από μένα εξαρτάται...μα σα να ξέμαθα...