Οι ηλικιωμένοι γονείς...

Τι κάνεις μ' έναν άνθρωπο/συγγενή που έχει περάσει τα ογδόντα και αρχίζει να τα χάνει; Ειδικά όταν ξέρεις πως ήταν δύσκολος απ' τα νιάτα του. Προσπαθείς να μη δίνεις σημασία όταν ξεστομίζει κακίες; Κάνεις υπομονή και ακούς για εκατοστή φορά την ίδια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια; Δε θυμάται το όνομα του γείτονα που ήρθε πέρυσι θυμάται όμως με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε όταν ήταν έξι ετών. Σου φαίνονται περίεργα όλα αυτά αλλά τα δικαιολογείς. Είναι μεγάλος άνθρωπος λες, τόσα έχεις ακούσει για το αλτσχάιμερ. Αναρωτιέμαι μήπως όταν περνάμε μια ηλικία θα ήταν καλύτερα να μένουμε σπίτι μας με κάποιον άνθρωπο που θα μας φροντίζει, αν φυσικά το επιτρέπει η οικονομική μας κατάσταση. Σκέφτομαι πως εγώ τουλάχιστον δε θα ήθελα να γίνω βάρος σε κανένα! Επειδή μάλιστα δεν έχω δικά μου παιδιά δε θα ήθελα να γράψω ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχω σε κάποιον για να με φροντίσει όταν χρειαστεί. Εχω δει συγγενείς που το έκαναν πως κατάντησαν... Θεωρώ πως καλό είναι να κανονίζουμε τα γηρατειά μας(αν ζήσουμε και γεράσουμε) όσο είμαστε ακόμα νέοι. Είναι κάτι που γίνεται χωρίς σκέψη στο εξωτερικό. Μια πρακτική αυτονόητη σε άλλες χώρες που όμως δεν ισχύει στην Ελλάδα... Γιατί θα πρέπει τα παιδιά να γηροκομούν τους γονείς τους; Οπως και να το δεις είναι μεγάλο πρόβλημα. Αν είσαι παντρεμένος/η οι γερασμένοι γονείς μπορεί να δημιουργήσουν μεγάλο πρόβλημα στο ζευγάρι. Ο παππούς και η γιαγιά μπορεί να κρατάνε τα παιδιά, αλλά και αυτό είναι κάτι με το οποίο δε συμφωνούν πολλοί γονείς. Αν πάλι δεν είσαι παντρεμένος/η πάλι ο γερασμένος γονιός δε σε αφήνει να φτιάξεις τη ζωή σου. Ακόμα χειρότερα τα πράγματα όταν ο/η γονιός βρίσκεται στα πρώτα στάδια άνοιας. Είναι φορές που οι γονείς όταν γεράσουν δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα. Ειδικά όταν θεωρούν δεδομένο πως θα τους σταθείς μέχρι τέλους. Δεν είναι πως δε νοιάζεσαι για το γέροντα πατέρα σου, το αντίθετο, τον αγαπάς πολύ. Δεν είναι υγιές όμως, να μοιραζόσαστε τον ίδιο χώρο. Ούτε σε περίπτωση που ο γιος/κόρη είναι παντρεμένος/η, αλλά ακόμα περισσότερο στην περίπτωση που είναι μόνος/η. Και όταν υπάρχουν δυο τρία αδέρφια κάπως μπορεί να βολευτεί κάπως το πράγμα. Οταν όμως είσαι μοναχοπαίδι; Μοναχοκόρη και ανύπαντρη στην Ελλάδα είναι καταδικασμένη να γηροκομήσει τους γονείς μέχρι να φύγουν απ' τη ζωή. Με λίγα λόγια θα μείνει μόνη! Γιατί όταν φύγουν πια οι γονείς, η γυναίκα αυτή θα είναι και σε μια ηλικία που η εύρεση συντρόφου είναι πια αδύνατη. Εχει δε συνηθίσει να ζει με τους γονείς, όσο παράξενοι ή άρρωστοι και αν ήταν, που όταν αναγκαστεί να ζήσει πια χωρίς αυτούς, νιώθει χειρότερα από πριν. Θυμίζει λίγο το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου αυτός που έχει απαχθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα αγαπά τους απαγωγείς του και δυσκολεύεται να ζήσει χωρίς αυτούς. Ακούγεται άσχημο και σίγουρα οι περισσότεροι απ' όσους το διαβάσουν θα με θεωρήσουν σκληρή. Δεν είμαι όμως σας διαβεβαιώ! Οπως δηλαδή εγώ δε θα ήθελα να γίνω βάρος σε κανένα θα ήθελα να σκέφτεται και ο γονιός μου... Ο κάθε γονιός! Διατηρούμε μια εντελώς αναχρονιστική συνήθεια. Κάθε άνθρωπος, γονιός ή παιδί θα πρέπει επιτέλους να φύγει απ' τη λογική του 'γηροκομώ'. Κανένας γονιός δε έχει το δικαίωμα να κρατά το παιδί του όμηρο/νοσοκόμο! Οσο για τους απογόνους, δε χρειάζεται να νοιώθουν ένοχοι επειδή δεν κράτησαν στο σπίτι τους(που μπορεί να μη χωράει κιόλας)το γέροντα γονιό. Δεν είναι εγωιστικό είναι πρακτικό!