Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Πεπρωμένο vs Αποφάσεις

Συνήθως δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας όπως είναι. Δεν πιστεύω στο πεπρωμένο ή στη μοίρα. Πιστεύω πως τη ζωή τη φτιάχνουμε εμείς με τις αποφάσεις μας κάθε στιγμή. Μια σειρά σωστών ή λανθασμένων αποφάσεων με τ' αποτελέσματά τους, κατά τη γνώμη μου, είναι η ζωή. Το έχω ξαναγράψει. Γιατί όμως όσο και να προσπαθούμε όσο σωστά και να φερόμαστε η ζωή παίρνει τελικά το δικό της δρόμο; Γιατί μερικές φορές έχουμε ό,τι επιθυμούμε παρά τις εσφαλμένες κινήσεις μας; Και αν το καλοσκεφτείς το σωστό και το λάθος είναι πολύ σχετικά. Η σωστή κίνηση για μένα σίγουρα είναι λάθος για τον δίπλα. Μια σωστή κίνηση ακόμα και από τον ίδιο άνθρωπο, μπορεί να φανεί λάθος σε βάθος χρόνου. Οπως κοροϊδεύω τις στιλιστικές μου αποφάσεις πριν μια δεκαετία, έτσι βλέπω διαφορετικά και τις αποφάσεις που πήρα τότε. Θα αναρωτηθεί κάποιος τι σημασία έχει; Ο,τι έγινε έγινε και ο χρόνος δε γυρνά πίσω. Δεν είναι όμως λογικό να γυρνάμε καμιά φορά πίσω και να προσπαθούμε να δούμε τι κάναμε λάθος ώστε να μην το επαναλάβουμε; Θεωρητικά από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Θεωρητικά πάντα... Στην πράξη έχουμε την τάση(πολλοί από μας)να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες, συνήθως, λάθος κινήσεις. Να παίρνουμε τις ίδιες λάθος αποφάσεις που γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως δε θα μας βγουν σε καλό. Είναι σα να περνάμε κάποιες εποχές της ζωή μας σαν υπνωτισμένοι.... Ξέρουμε το σωστό, ξέρουμε και το λάθος και διαλέγουμε το λάθος. Οταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε για τα λάθη μας γκρινιάζουμε. Αναρωτιόμαστε γιατί η ζωή μας φέρεται τόσο άσχημα. Αρνούμενοι να παραδεχτούμε πως φταίμε εμείς...ή και εμείς τέλος πάντων. Περνάμε κάποιες εποχές που όλα όσα κάνουμε είναι στραβά. Αυτός ο Κοέλιο τελικά, έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του. Επειδή θέλουμε πολύ κάτι το σύμπαν δε συνωμοτεί να το αποκτήσουμε.... Πόσες φορές δε θέλαμε απεγνωσμένα κάτι αλλά δεν έγινε; Και τα είχαμε κάνει όλα σωστά! Η δουλειά που δεν πήγε καλά, το ατύχημα που σε πήγε πίσω τόσες μέρες... Τα κοιτάς και βλέπεις πως εσύ όσα μπορούσες να κάνεις, όσα περνούσαν απ' το χέρι σου τα έκανες. Και δεν πλήγωσες εσκεμμένα κανέναν. Τα πράγματα όμως κάθε άλλο παρά όπως τα ήθελες κατέληξαν. Λες και η ζωή παίρνει το δικό της δρόμο μερικές φορές ό,τι και να κάνεις. Σωστό η λάθος, το αποτέλεσμα το ίδιο. Με προβληματίζει αυτό. Υποτίθεται αν κάνεις όλες τις σωστές κινήσεις θα έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Γιατί δε γίνεται όμως έτσι; Κάτι συμβαίνει στην πορεία, που δεν μπορούσες να προβλέψεις και αντί για την Αθήνα βρίσκεσαι στην Πάτρα(παράδειγμα). Τι μαθαίνουμε λοιπόν από το παρελθόν; Πως ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει; Πιστεύω πως η ζωή μας είναι πολύ μικρή και πολύτιμη για να αναλωνόμαστε με το παρελθόν και τα σωστά ή τα λάθη. Τελικά το μάθημα νομίζω είναι να ζούμε το παρόν όσο καλύτερα μπορούμε. Το σήμερα, αύριο θα είναι κιόλας παρελθόν και το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Ας ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε το παρόν μας. Επειδή όμως εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να ζήσω χωρίς όνειρα, θα συνεχίσω να ονειρεύομαι....

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

1)Ωριμότητα είναι να μην ζητάς το επιθυμητό αλλά το εφικτό. Το πόση ψυχολογική φθορά γλυτώνεις έτσι, είναι τρομερό. Λιγότερα ανεκπλήρωτα όνειρα, λιγότερες απογοητεύσεις, λιγότερος πόνος γενικά.

2)Το αύριο θα έρθει, οπότε καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι.

3)Δεν είμαι βέβαιος για το αν αυτά που γράφεις είναι συμπέρασμα ή επιβεβαίωση στάσης ζωής.

serenata είπε...

Ευχαριστώ για το σχόλιο...δεν είναι δυνατόν να καταλάβει κάποιος τη στάση ζωής μου από ένα ή περισσότερα κείμενα! Και γιατί να τον ενδιαφέρει άλλωστε; Το αύριο...δε θα έρθει για όλους, πίστεψέ με!! Οσο για την ερμηνεία της ωριμότητας...γιατί το επιθυμητό δεν μπορεί να είναι εφικτό; Μίζερο το βλέπω.

Στέφανος είπε...

Το Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον είναι γεγονός αλλά οι τυχόν παρθείσες αποφάσεις θέλοντας και μη είναι μέρος του πεπρωμένου έτσι εάν μείνει κάποιος αναποφάσιστος σε όλα δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει το πεπρωμένο του αλλά και εάν οι αποφάσεις είναι να αλλάξουν το Πεπρωμένο μας αυτό δεν συνιστά ότι το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό.....οπότε εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα .....

serenata είπε...

Το πεπρομένο φυγείν αδύνατον Στέφανε ή δυνατόν τελικά; αυτό αναρωτιέμαι...