Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Η δική μου Ιρλανδία...

Εζησα στο Δουβλίνο ένα χρόνο. Την Ιρλανδία την αγάπησα πολύ! Δεν έχει να κάνει με το λόγο που πήγα, που έμεινα... Θα την αγαπούσα όπως και να είχε. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να πήγε σ' αυτή τη χώρα και να μη τη λάτρεψε. Είναι μια τόσο όμορφη χώρα με τόσο καλούς ανθρώπους...δε γίνεται να μη την ερωτευτείς! Εμεινα και στην καλύτερη(νομίζω)περιοχή. Είναι ένα δρομάκι που λέγεται Castle street. Περνάει μπροστά απ' το Κάστρο του Δουβλίνου και εγώ έμενα σχεδόν απέναντι απ' την είσοδο. Στο Κάστρο του Δουβλίνου γίνονται οι πιο σημαντικές συναντήσεις αλλά γυρίζονται και πολλές ταινίες εποχής. Οταν γυρίζονται ταινίες ο δρόμος κλείνει, κάτι που έτυχε αρκετές φορές όταν ζούσα εκεί. Κανένας δε διαμαρτύρεται όμως. Ο κινηματογράφος είναι πηγή εσόδων για την Ιρλανδία. Υπάρχει ειδική νομοθεσία για το σινεμά που περιλαμβάνει κίνητρα για ξένους που γυρίζουν τις ταινίες τους σ' αυτή τη χώρα. Οι Ιρλανδοί ξέρουν να εκμεταλλεύονται(με την καλή έννοια)όλα το όμορφα τοπία τους. Κάτι που το κάνουν συνεχώς και απροκάλυπτα. 'Πουλάνε' οτιδήποτε όμορφο, έξυπνο ή διάσημο, είναι Ιρλανδέζικο. Η Ιρλανδία δεν έπαψε ποτέ να με ξαφνιάζει ευχάριστα το διάστημα που έζησα εκεί. Τι να πρωτογράψω; Ενας χρόνος και...είναι τόσα πολλά, τόσες ομορφιές.... Δε θέλω να φανώ σαν τουριστικός οδηγός λέγοντας σας για τα πιο όμορφα μέρη που πρέπει να επισκεφθείτε αν πάτε. Πάντως αν σκέφτεστε να κάνετε ένα ταξίδι στην Ευρώπη πρέπει να πάτε και στην Ιρλανδία... Είναι τόσο μικρούλα...μια σταλιά τόπος, λίγο περισσότερο από 4 εκατομμύρια κάτοικοι. Με τη δική τους έντονη προφορά και ένα αβυσσαλέο μίσος για τους Αγγλους. Ε, 700 χρόνια Βρετανικής κατοχής δεν είναι λίγα. Αν δεν κάνω λάθος ακόμα δεν έχουν κλείσει 100 χρόνια ανεξαρτησίας, όχι σ' ολόκληρο το νησί... Η ιστορία της χώρας έχει πολύ ενδιαφέρον. Η γένεση του IRA, ο Michael Collins είναι κομμάτια αναπόσπαστα της σημερινής ανεξάρτητης Ιρλανδίας. Ο χρόνος που πέρασα εκεί ήταν απ' τις πιο όμορφες εποχές της ζωής μου. Θα μπορούσα να μιλάω ατελείωτες ώρες... Στην Ιρλανδία λένε πως δε χάνεσαι ποτέ και είναι αλήθεια. Οι κάτοικοί της είναι ευγενέστατοι με αίσθηση του χιούμορ και έτοιμοι να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς. Νοιώθω ευτυχής που έζησα εκεί και μ' αρέσει, όταν αναφέρομαι στην Ιρλανδία να τη λέω 'δεύτερη πατρίδα' μου...τόσο πολύ την αγάπησα. Τι να πω για τη χώρα αυτή;... Για το εξαιρετικό σύστημα υγείας; Για το κοινωνικό κράτος; Για τη θέση/προστασία της γυναίκας στην κοινωνία; Για τη Garda, την αστυνομία της;....ναι η αστυνομία εκεί δε μοιάζει με τη δικιά μας... Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τρόπους και εξυπηρετούν γρήγορα και αποτελεσματικά τον κόσμο. Αρκεί ένα τηλέφωνο σε όποιο υπουργείο για να σε εξυπηρετήσει ο αρμόδιος! Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα σήμερα...και στενοχωριέμαι όταν ακούω τι περνάνε και αυτοί. Θέλω να θυμάμαι τη χώρα στα καλύτερα της. Υπήρξα πολύ τυχερή γιατί βρέθηκα εκεί στην εποχή που άνθιζε... Είναι τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας για την παραμυθένια αυτή χώρα γι αυτό θεωρήστε αυτό το κείμενο σαν εισαγωγή. Θα ακολουθήσουν συνέχειες με όσα έζησα εκεί...περιληπτικά ίσως... Η Ιρλανδία και βασικά το Δουβλίνο όπως το έζησα εγώ...

4 σχόλια:

Γιάννης είπε...

Όμορφο το ξεκίνημα του ταξιδιού,περιμένουμε την συνέχεια!

serenata είπε...

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, θα έχει συνέχεια:)

Στέφανος είπε...

Πολύ ωραία περιήγηση ...... αγχολυτική θα έλεγα .!!!! :)

serenata είπε...

Να είσαι καλά Στέφανε!!:))