Οταν σε ειρωνεύεται η ζωή...

Πόσος καιρός έχει περάσει; Ενας χρόνος, δύο; Δεν ξέρω... Δεν έχει και σημασία. Του έστειλα ένα email, πριν πάρα πολύ καιρό. Δεν ξέρω γιατί. Τι περίμενα; Μάλλον τίποτα. Ηθελα να του πω μ' έναν τρόπο τι νοιώθω...για τότε. Για τον καιρό που περάσαμε μαζί. Μου απάντησε με ένα άλλο email μάλλον σκληρό. Μπορεί και να το άξιζα. Τι δουλειά είχα να εμφανιστώ στη ζωή του, να τον αναστατώσω; θα έπρεπε να κρατήσω τις σκέψεις μου εκεί που βρισκόντουσαν όλα τα χρόνια. Μπορεί να την άξιζα την απάντηση, με πλήγωσε όμως πολύ. Δεν υπήρχε μέλλον για μας τους δυο σε βάθος χρόνου. Σα να μου έλεγε πως δε με είδε ποτέ σοβαρά... Μια περιπέτεια ήμουν; Μια ωραία περιπέτεια πριν ξεκινήσει τη ζωή του; Σα να κλοτσούσε όλο το παρελθόν μας. Και ήταν όμορφο το περισσότερο........ Δυο χρόνια μετά το email με πήρε τηλέφωνο. Μου ζήτησε συγγνώμη γι αυτά που μου είχε γράψει. Του πήρε δυο χρόνια να ζητήσει συγγνώμη. Καταλαβαίνω. Είναι αλλού όπως οι περισσότεροι άντρες που αξίζουν πολύ. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που τον είχα χάσει. Τι ήθελα και γω και ανακάτευα τα πράγματα; Τον αναστάτωσα και κείνο, χωρίς λόγο. Σε ποιον να το πω όμως και να καταλάβει; Πως μετά από τόσα χρόνια, τόσες σχέσεις, βρέθηκα να κάνω τον απολογισμό. Και συνειδητοποίησα πως ήταν ό,τι καλύτερο μου είχε συμβεί. Το κακό είχε γίνει όμως. Είχε τελειώσει. Πολύ αργά για μετάνοιες. Μου έρχονται όμως στο μυαλό τόσα πολλά! Κάθε μικρή λεπτομέρεια. Γιατί τώρα; Δεν ξέρω. Ισως τον τελευταίο χρόνο είχα την άνεση να σκεφτώ με ηρεμία. Δεν ήταν πολλοί οι πρώην. Εκείνος όμως ξεπηδούσε πάντα μπροστά, ο καλύτερος! Ο,τι καλύτερο μου είχε τύχει. Το κατέστρεψα με τα ίδια μου τα χέρια. Και τώρα είναι αργά, πολύ αργά πια... Το ξέρω... Γιατί όμως το γέλιο του είναι συνεχώς στ' αυτιά μου; Βασανίζω τον εαυτό μου. Πόσο τραγική μπορεί να γίνει η ζωή; Γιατί να μη μπορώ να ξεχάσω; Η φωνή του στ' αυτιά μου συνέχεια. Δεν το θέλω. Ούτε για μένα ούτε για κείνον. Δε θέλω να τον αναστατώσω. Δεν είναι όμως ειρωνικό; Τι φρικτά παιχνίδια μας παίζει η ζωή;