Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Ο σημερινός Ελληνας..

Οταν βγαίνω την πρωινή μου βόλτα κάνω συνήθως το ίδιο δρομολόγιο. Πέρυσι το φθινόπωρο πρώτη φορά περνώντας έξω από ένα σπίτι άκουσα κάτι σαν βογκητά γριάς, κάτι σαν κλάμα. Την επομένη ξαναπέρασα δεν άκουσα τίποτα. Επειδή όμως μου είχε κάνει εντύπωση άρχισα να περνώ κάθε φορά απ' το συγκεκριμένο σπίτι. Λίγες μέρες μετά άκουσα πάλι τα ίδια βογκητά. Σταμάτησα και προσπάθησα να καταλάβω από που ακριβώς ερχόταν ο θόρυβος. Ηταν μια πολυκατοικία. Τα κλάματα-βογγητά ακούγονταν απ' το ισόγειο. Αναρωτήθηκα τι γίνεται. Εκανε ζέστη ακόμα και τα εξώφυλλα ήταν κλειστά. Δεν περνούσε και κανένας άλλος. Οχι πως θα άλλαζε τίποτα αλλά θα έβλεπα τι θα έκανε...ίσως. Για να πω την αλήθεια φοβήθηκα λίγο. Εφυγα. Λίγες μέρες μετά πάλι τα ίδια. Σκέφτηκα πως έπρεπε να κάνω κάτι δεν ήξερα όμως τι. Γύρισα σπίτι. Ρώτησα κάποιους μεγαλύτερους, μήπως είχαν ακούσει, μήπως ήξεραν. Πήρα την ίδια απάντηση απ' όσους ρώτησα. 'Να καθίσεις στα αβγά σου!'. Κι αν εκεί έμενε πραγματικά μια γιαγιά; Αν είχε ανάγκη; 'Μην ανακατεύεσαι!'. Τρόμαξα. Που πήγε η Ελληνική παράδοση; Το ενδιαφέρον για το διπλανό; Μπορεί στην περιοχή μου να είχαμε ένα νέο Κωσταλέξι! Ολοι το ήξεραν αλλά κανένας δε μιλούσε. Ούτε κι εγώ. Δεν περηφανεύομαι...το αντίθετο, ντρέπομαι. Μου είπαν να μην κάνω τίποτα και δεν έκανα! Προσπάθησα να αλλάξω δρομολόγιο. Να μη νοιώθω ενοχές. Είχα γίνει και εγώ συνένοχος. Δεν ξέρω σε τι, μπορεί και τίποτα. Πάντως αυτή η αδιαφορία ήταν καινούρια για μένα. Εκείνοι που μου είπαν να μην κάνω τίποτα και εγώ που τους άκουσα ίσως αφήσαμε έναν άνθρωπο να υποφέρει. Αυριο θα μπορούσα να είμαι εγώ. Να φωνάξω βοήθεια και να μην τρέξει κανείς. Καθόλου παρηγορητική σκέψη. Κάποιο βράδυ το θυμήθηκα. Μόνη στο σπίτι. Χωρίς δύναμη στα χέρια. Θα μπορούσε να μπει ο κλέφτης να φωνάξω και ήξερα πια πως κανένας δε θα ερχόταν. Αυτός είναι ο σημερινός Ελληνας... Αδιάφορος. Και μετά λέμε για τους ξένους πως δεν ξέρουν το γείτονά τους! Πως είναι προσποιητά ευγενείς. Τουλάχιστον είναι.... Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια στο Λονδίνο, μας είχαν μαζέψει όλες τις κοπέλες λίγες μέρες πριν αρχίσουν τα μαθήματα. Μας είπαν μεταξύ άλλων πως σε περίπτωση που μας επιτεθεί κάποιος να φωνάξουμε 'φωτιά'! Το θυμάμαι πολύ καλά. Αν φωνάξετε 'βοήθεια' μας είπαν δε θα έρθει κανείς γιατί θα φοβηθούν. Σε περίπτωση φωτιάς όμως θα έρθουν... Να το ξέρετε λοιπόν γιατί ισχύει και στην Ελλάδα πια.....

4 σχόλια:

Phivos Nicolaides είπε...

Όμορφο κείμενο, πανέμορφο το 'σπιτικό' σου. Συγχαρητήρια!

serenata είπε...

Ευχαριστώ πολύ Φοίβο, χαίρομαι που σου αρέσει!

Στέφανος είπε...

Δεν είναι η αδιαφορία που σε κάνει συνένοχο είναι η συνενοχή της Πολιτείας στην αδιαφορία που επιδεικνύει μπροστά στην ακμάζουσα εγκληματικότητα σε ένα κράτος που φθίνει η κοινωνική του συνοχή.!!!

serenata είπε...

Στέφανε στην περίπτωση που αναφέρω το κράτος δεν έχει καμία δουλειά!!!