Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Πάσχα...

Το Πάσχα δεν είναι από τις αγαπημένες μου γιορτές. Για κάποιο λόγο δεν το συμπαθώ. Δε με πειράζει που νηστεύω. Δεν είμαι πολύ της εκκλησίας... Μικρή πήγαινα, μου είχε πάρει και η μαμά μου ένα βιβλιαράκι με τους ψαλμούς και ήμουν κάθε απόγευμα στην εκκλησία, όλη τη Μεγάλη Βδομάδα. Μεγαλώνοντας άλλαξα. Επαψε να μου αρέσει να πηγαίνω στην εκκλησία ακόμα και στην ανάσταση, με ενοχλούν τα βεγγαλικά...για να είμαι ειλικρινής τα φοβάμαι. Αυτά τα αμφιβόλου προέλευσης βεγγαλικά τα πετάνε παιδάκια ή μεγάλοι που προσπαθούν να μάθουν εκείνη τη βραδιά. Εχω ένα συνεχές άγχος πως θα μου βγάλουν το μάτι ή θα μου κάψουν τα μαλλιά. Κάποιες φορές που έκανα Πάσχα στη Μύκονο υπέφερα με τις τόσες κροτίδες, ας όψεται η παρέα... Κάποιες φορές που δεν πέρασα καλά ή ήμουν μόνη δε βοήθησαν να βελτιωθεί η άποψή μου για τον εορτασμό. Βέβαια, έχω περάσει και πολύ όμορφα το Πάσχα. Οταν ήμουν μικρή και μαζευόταν όλη η οικογένεια και πολλοί φίλοι και ψήναμε αρνί στον κήπο στην Αθήνα ή στο εξοχικό μας. Αυτές οι χρονιές για κάποιο λόγο, όταν τις θυμάμαι μου φέρνουν μια γλυκό-πικρη νοσταλγία. Μου φαίνονται ωραιότερες, από εκείνες που έχω περάσει με παρέες σε νησιά. Τη μια φορά πριν χρόνια, που θα θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη, ήταν Ανάσταση με την ξαδέρφη μου και τους θείους στο εξοχικό τους. Φέτος το καλοκαίρι κλείνουν δυο χρόνια που χάσαμε τον θείο Γιώργο... Κάποτε θα ήθελα να γράψω για το θείο... Πρέπει να πάρω έγκριση από τη θεία και την ξαδέλφη μου πρώτα. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν, είχα πάει στο εξοχικό τους. Με την ξαδέρφη μου έχουμε μοιραστεί μια ζωή...μεγαλώσαμε μαζί, λίγο μικρότερη εκείνη, η καλύτερη παιδική παρέα και πιο σίγουρη φίλη-αδερφή μέχρι σήμερα. Αυτή η Ανάσταση μύριζε παιδάκια! Ο θείος ο Γιώργος που μας έκανε όλα τα χατίρια, άναψε φωτιά από νωρίς. Εψησε κάτι υπέροχα παιδάκια, τα θυμάμαι, που η ξαδέρφη κι εγώ τα τιμήσαμε δεόντως. Ο θείος ήταν ο καλύτερος ψήστης(δεν κουραζόταν ποτέ) και έφτιαχνε και λιχουδιές ειδικά για τα παιδιά... Μόνο στο στόμα που δε μας τάιζε... Γι αυτό όταν πηγαίνω ακόμα και τώρα για παιδάκια, δε μπορώ να μη θυμηθώ το θείο με την ποδιά του ψήστη να μας κοιτάει γελώντας χαρούμενος που μας κακομάθαινε... Καθίσαμε για φαγητό από νωρίς με γέλια και φωνές ανυπομονησίας... Είχαμε τελειώσει νωρίς και 12 παρά τέταρτο, κλασσικοί Ελληνες, πήγαμε στην εκκλησία ίσα να πάρουμε το Αγιο φως και να φιληθούμε άλλη μια φορά με το Χρηστός Ανέστη. Γυρίσαμε και αφού είχαμε φάει, είχαμε ξεμπερδέψει και με τα εκκλησιαστικά, πέσαμε κουρασμένοι πια για ύπνο. Ηταν μια Ανάσταση γεμάτη αγάπη, χαρά και ασφάλεια, αυτή που νιώθεις μόνο κοντά σε πολύ δικούς σου ανθρώπους. Η δεύτερη ανάμνηση από Πάσχα,που θυμάμαι με πολύ τρυφερότητα, είναι πριν πάρα πολλά χρόνια. Ημουν φοιτήτρια στο Λονδίνο και δε θα ερχόμουν Ελλάδα για τις γιορτές. Για να μην περάσω τις Αγιες μέρες μόνη ήρθε η μαμά μου να κάνουμε Πάσχα μαζί. Αυτό ήταν το Πάσχα που θα θυμάμαι ως το ωραιότερο που έχω περάσει. Διάβαζα όλη τη Μεγάλη Βδομάδα και η μαμά μου πήγαινε μόνη στην εκκλησία. Γύριζε σπίτι όταν τελείωνε η λειτουργία και μου διηγείτο πόσο ωραία και κατανυκτικά ήταν στην Αγ. Σοφία. Ανάσταση βέβαια κάναμε μαζί στην Αγ. Σοφία, για να φάμε μετά είχα κλείσει τραπέζι σε μια Ελληνική ταβέρνα. Της άρεσε πολύ η μαγειρίτσα(που δε χρειάστηκε να κουραστεί να φτιάξει)και όλα τα υπόλοιπα φαγητά. Ακόμα και η μουσική ούτε παραγγελία να ήταν. Ακούγαμε Πάριο, που άρεσε πολύ στη μαμά μου. Από τότε όποτε ακούω το 'κόκκινο γαρύφαλλο' ή τα 'μάτια μπλε' θυμάμαι εκείνο το Πάσχα, εκείνη την Ανάσταση. Τη μαμά καθισμένη απέναντί μου, με ένα ποτήρι κρασί να χαμογελά και να σιγοτραγουδάει, με την ευτυχία στο πρόσωπό της. Πόσο όμορφη ήταν..... Το πιο ευτυχισμένο μου Πάσχα το πέρασα μόνη με τη μαμά μου. Και θα το θυμάμαι όπως θυμάμαι και τη μαμά μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

6 σχόλια:

MindJuggler είπε...

...Κανονικά θα έλεγα "ευχαριστώ" αλλά φοβάμαι πως θ'ακουστεί/διαβαστεί πλασματικό.
Δε ξέρω πόσο εύκολο μπορεί να έιναι να μοιραστεί κάποιος τόσο δικές του στιγμές. Προσωπικά μου είναι αδύνατο.
Τέλειωσα την ανάγνωση με πολλές προσωπικές αναμνήσεις να ζωντανεύουν. Και με δάκρυα ρομαντισμού και νοσταλγίας.
Γι'αυτήν την αίσθηση, το "ευχαριστώ" το νιώθω πως πρέπει να το πω.
Εύχομαι να έρθουν κι άλλες όμορφες αναμνήσεις και όμορφα Πάσχα και να τα περάσεις με εξίσου αγαπημένα πρόσωπα.
Καλές γιορτές σου εύχομαι.
Χαμογελαστές.
Καλή ανάσταση.

serenata είπε...

Χαίρομαι που με τις δικές μου αναμνήσεις κατάφερα να αγγίξω κάποια άλλη ψυχή.
Προσπαθώ να κάνω όσο πιο προσωπικό το blog...
Ισως είναι η ειλικρίνεια, ή η αλήθεια που σε άγγιξε.
Καλό Πάσχα να έχεις!

George Anaston είπε...

Είναι όντως όμορφο να ξυπνάμε τις καλές αναμνήσεις από κάθε μεγάλο εορταστικό γεγονός, και ιδίως από τα ευαίσθητα παιδικά ή νεανικά μας χρόνια!Τι πιό νοσταλγικότερο από το να βρίσκεται σε πλήρη απαρτία όλη η οικογένεια και να αλλάζει η ρουτίνα με κόκκινα αυγά, μαγειρίτσες, πασχαλινές λαμπάδες κλπ.! 'Οσο για τα βαρελότα είναι όντως περίεργο έθιμο, αν και θα προτιμούσα τα πυροτεχνήματα που υψώνονται στον ουρανό παρά τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης (κατά κόσμον βαρελότα) που σκάνε από το πουθενά με παράπλευρες απώλειες μερικές φορές. Οι ωτοασπίδες είναι μιά καλή λύση που την εφαρμόζω πάντα. Μου έχει κάνει πάντως εντύπωση που στην περιοχή Τσακού Αγίας Παρασκευής στην παλαιομερολογίτικη Εκκλησία "Κοίμηση Θεοτόκου" (Αιτωλίας 62)δεν πέφτει ούτε ένα βαρελότο την Ανάσταση που γίνεται μάλιστα με την κανονική ώρα και όχι με την θερινή την οποία περιέργως και οι ρώσσοι διάβαζα ότι σκοπεύουν να καταργήσουν από του χρόνου επειδή διαταράσει το βιολογικό ρολόϊ κατά παρατηρήσεις των.

Τέλος, ωραία θάταν το μήνυμα της Αναστάσεως να το αντιληφθούμε σαν λαμπρή προσδοκία!

Καλή Ανάσταση!!!

serenata είπε...

Καλή Ανάσταση να έχουμε Γιώργο.
Τα βαρελότα δεν είναι βάρβαρο έθιμο.
Είναι κάτι που κάνουν πολλοί Ελληνες...μου θυμίζει χουλιγκανισμό σε γήπεδα!
Οι ωτοασπίδες δεν κάνουν δουλειά, άλλο να τα βλέπεις στον ουρανό και άλλο να πέφτουν δίπλα σου.
Ο,τι και να λέμε πάντως είναι μια γιορτή που τη χαίρεσαι περισσότερο με την οικογένειά σου και καλούς φίλους...έτσι το νοιώθω εγώ...

Στέφανος είπε...

Πραγματικά συγκινητικό το "οδοιπορικό" σου σε παρελθόντες Αναστάσιμες στιγμές .
Αυτό που νομίζεις ότι το έχεις μόνο εσύ το έχουν πάρα πολλοί που δεν θέλουν να πάνε στην Αναστάσιμη λειτουργία , { Η Ωραιότερη Λειτουργία για εμένα που ξεκινά μετά το Χριστός Ανέστη και τελειώνει στις 01:30 ώρα-} λόγω των βεγγαλικών, μα τι ξενόφερτο έθιμο..... χα χα χα καλέ τι έθιμο σιγά το έθιμο βαζιβουζουκισμός θα έλεγα αλλά συνεχίζω αυτό το καρναβάλι μόνο Ανάστασις δεν είναι οτιδήποτε άλλο ΝΑΙ.!!!
Οι προσωπικές μας στιγμές είναι ανεκτίμητες όταν μάλιστα απουσιάζουν αγαπημένα πρόσωπα και βλέποντας σήμερα ότι το κενό είναι δυσαναπλήρωτο.!!!
Καλή Ανάσταση Σόφια, πήγαινε άναψε ένα κεράκι στην μνήμη της μητρός σου και ένα κεράκι στην μνήμη του θείου σου και ένα τρίτο κεράκι για τον Σύμπαντα κόσμο..... που ξέρεις μπορεί αυτό το κεράκι να Το Δει Αυτός Ο Ένας και Μοναδικός Θεός που Σήμερα θα εορτάσουμε την Ανάστασή του .!!!
http://www.xfe.gr/graphs/anast1.jpg
Καλή Ανάσταση και να χαίρεσαι τον πατέρα σου .!!! :)

serenata είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου Στέφανε! Να είσαι καλά! Καλή Ανάσταση!