Πέρασα
μαζί του μια μεγάλη περίοδο της ζωής
μου.
Ημουν
ερωτευμένη μαζί του πριν γνωριστούμε
καλά.
Οταν
όλες οι κοπέλες ήθελαν να τις πάρει μαζί
του στις αποστολές του.
Να
ζήσουν την περιπέτεια.
Κανένας,
ούτε εγώ που έζησα δίπλα του δεν
συνειδητοποίησα ποτέ πόσο επικίνδυνη
ζωή ζούσε!
Για
μένα ήταν άτρωτος!
Περνούσε
δια πυρός και σιδήρου, έπαιζε τη ζωή του
κορώνα γράμματα αλλά ποτέ δεν ήταν
δυνατόν να χάσει!
Ετσι
πίστευα.
Ηταν
τόσο καλός, φίλος και σύντροφος...ακόμα
και όταν χωρίσαμε δεν έφυγε ποτέ απ' το
μυαλό μου.
Για
μένα ήταν πάντα ο καλύτερος!
Δεν
ξέρω αν ήταν η ηλικία...η εποχή που όλα
φαίνονται ρόδινα.
Πάντα
ήταν δίπλα μου, ακόμα και όταν έλειπε,
ακόμα και μετά το χωρισμό.....
Εχω
την αίσθηση ότι τον ξέχασαν πολύ γρήγορα.
Εχω
την αίσθηση ότι εμένα μου λείπει
περισσότερο τώρα που έφυγε παρά μετά
το χωρισμό.
Αλλωστε
ήταν απότομο, ξαφνικό!
Ο
Γιώργος ήταν δυνατός, έξυπνος, καλός,
χαρούμενος....παρά τη δύσκολη δουλειά
του!
Ο
Γιώργος θα έμενε κοντά μας για πάντα!
Να
μα διηγήται τις περιπέτειες του, να
αγαπάει τη δουλειά του τόσο πολύ....
Να
μας λέει για την αγάπη του για τους
Κούρδους, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και ένα
σωρό άλλα μέρη στα οποία κινδύνεψε να
χάσει τη ζωή του, αλλά δεν την έχασε,γύρναγε
πάντα να μας λέει τόσο μοναδικές ιστορίες!
Να
περιμένει πως και πως την επόμενη
αποστολή....μέχρι εκείνη που ήταν η
τελευταία του.
Μου
λείπει!
Μου
λείπει το γέλιο του, η αγκαλιά του, η
φωνή του στο τηλέφωνο κάθε φορά που
γύριζε από μια αποστολή.......
Μου
λείπει ο φίλος μου ο Γιώργος και
εκνευρίζομαι και θυμώνω γιατί νομίζω
πως τον ξέχασαν, πως μόνο εγώ τον θυμάμαι.
Πως
μόνο από μένα λείπει.
Πως
μόνο εγώ πονάω έτσι βουβά για το χαμό
του!
5/10
έκλεισε δυο χρόνια.
Τίποτα
δεν ακούστηκε.
Μόνο
εγώ τον θυμήθηκα και φέτος?
Ελεγε
πως δεν άντεχε να βλέπει τα μάτια των
παιδιών που πεινούσαν να τον κοιτάζουν.
Για
ανθρωπιστική βοήθεια είχε πάει τελευταία
φορά.
Εφυγε
όπως πάντα μόνος.
Πήγε
να βοηθήσει!
Νομίζω
την ψυχή του την άφησε εκεί κάτω, όχι
στο ΚΑΤ.
2 σχόλια:
Όχι Σόφη μου.
Δεν τον ξεχάσαμε τον Γιώργο.
Δεν τον ήξερα καλά, πρέπει να ομολογήσω.
Η δουλειά του μου ήταν πιο οικεία. Την γνώριζα και την εκτιμούσα.
Γεια σου Γιώργη, καλημέρα Νίκο, οι τυπικές συναδελφικές κουβέντες που ανταλλάσσαμε στο ΤΕΜΡΟ, όσο δουλεύαμε μαζί εκεί.
Η δουλειά βλέπεις. Αυτή η δουλειά που δεν σ’αφήνει να είσαι πάντα άνθρωπος και σε αναγκάζει να είσαι συνέχεια σκυμμένος πάνω από ένα θέμα. Να είσαι δημοσιογράφος. Όπως ο Γιώργος.
Μη φοβάσαι Σόφη μου ότι οι άνθρωποι θα ξεχάσουν το Γιώργο. Ούτε το Γιώργο, ούτε τη δουλειά του.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η γυναίκα μου η Ντέπη Παντελιάδου, μου μιλά για τον Μάκη, τον Κοσμά, τον Γιώργο, τον Τάσο και άλλους που μοιράστηκαν στιγμές της ζωής τους με τον Γιώργο, στην ΕΡΤ.
Μου μιλά για το χαμογελαστό Γιώργο, αλλά και για το σοβαρό και συγκρατημένο Γιώργο.
Εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω το χαμόγελό του.
Κανείς μας δεν μπορεί, Σόφη μου.
Έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα.
Με ένα χαμόγελο, πάνω στη μηχανή του να φεύγει για κάποιο θέμα.
Ένα από αυτά, τον κράτησε.
Νίκος Δρόσος.
Πάντοτε με μάγευε η ιστορία για τους μαχητές που πέφτουν στα πεδία των μαχών , οι καιροί άλλαξαν και οι μαχητές έχουν γίνει snob (όπως φαίνεται) και έχουν παροπλισθεί , οι θυσίες τους λέγονται "ατυχήματα" καθώς οι κατέχοντες τις θέσεις και τις καρέκλες βλέπουν απόμακρα το έργο τους και την θυσία τους .!!!
Η ιστορία του Γιώργου και ο χαμός του έμειναν πλέον στην ιστορία, είναι ιστορία και σύμβολο ,η ιστορία δεν ξεγράφεται όσο και να θέλουν μερικοί και πάντα όσο και να μηντο θέλουν αναγκαστικά θα τον θυμούνται.!!!
Δημοσίευση σχολίου