Την
Παρασκευή έφυγε από τη ζωή η θεία
μου...αδερφή του μπαμπά μου.
Ηταν
πλήρης ημερών, 92 νομίζω...και πολλά χρόνια
άρρωστη.
Αλτσχάιμερ,
προβλήματα καρδιάς, εγκεφαλικά....
Υπέφερε
χρόνια.
Με
είχε προβληματίσει αρκετές φορές.
Μια
τέτοια ζωή τι νόημα έχει;
Δεν
είναι καλύτερα να φεύγεις όσο είσαι
αξιοπρεπής;
Οταν
ήρθε η 'ώρα' όμως δεν μπόρεσα να το δω
έτσι.
Τις
τελευταίες βδομάδες ειδικά, που
μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, αναρωτιόμουν
γιατί την κρατάνε{την επανέφεραν αρκετές
φορές} στη ζωή αφού υποφέρει τόσο.....
Σκεφτόμουν
πως αν ήμουν η θεία θα ήθελα να φύγω!
Να
μην πονάω, να έχω έστω ένα μίνιμουμ
αξιοπρέπειας.
Οταν
έφυγε όμως......
Ηταν
όλα διαφορετικά.....
Στενοχωριόμουν.
Γιατί;...
Τόσον
καιρό θεωρούσα πως αυτό ήταν το καλύτερο
για κείνη.
Η
θεία εξιλεώθηκε.
Μήπως
γιατί ήταν η θεία;!!
Τα
παιδικά μου χρόνια;....
Στενοχωριόμουν
για κείνη που έφυγε ή για μένα που την
έχασα;..
Πόσο
εγωιστική είναι η αγάπη!
Θέλουμε
να ζήσει το αγαπημένο μας πρόσωπο για
να μην το χάσουμε εμείς!
Να
υποφέρει εκείνη ζώντας για να μην
υποφέρουμε εμείς από την απουσία
της......
Μας
πονάει η απουσία.
Γι
αυτό θέλουμε να μείνουν κοντά μας οι
αγαπημένοι......κι ας υποφέρουν.
Πολύ
εγωιστικό αίσθημα η αγάπη.....
